ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 93

ฟิลิปไม่ได้พูดอะไร เขาหัวเราะออกมาแทนก่อนจะปลีกตัวออกมา

มาร์ธายังคงบ่นพึมพำกับตัวเอง “แหม่ ช่างเป็นบุญตาที่ได้เจอเสียจริง”

คิ้วของเฮนรี่ขมวด นี่คือแม่ยายของมิสเตอร์คลาร์คงั้นเหรอ?

เธอช่างเหิมเกริมและหยาบคาย

มิสเตอร์คลาร์คช่างโชคร้ายที่ได้แม่ยายอย่างเธอ

“เดี๋ยวก่อนครับ!”

เฮนรี่เรียกฟิลิปเอาไว้ก่อนจะไปยื่นด้านหน้าเขา

เขาไม่ชอบใจในท่าทีของแม่ยายคนนี้ ดังนั้นเขาจึงอยากจะทำอะไรบ้างอย่างเพื่อมิสเตอร์คลาร์ค

“”คนนี้คือใคร?” เฮนรี่ถามฆวนด้วยเสียงเย็น

ฆวนรีบตอบกลับด้วยความสุภาพ “ศาสตราจารย์เทอร์เนอร์ครับนี่คือ…”

แต่ก่อนที่การแนะนำตัวจะจบลง มาร์ธาก็เอ็ดขึ้นมาเสียก่อน “แล้วแกเป็นใคร ตาแก่ขี้บ่น! มีอะไร แกอยากจะช่วยพูดแทนไอ้บื้อนี่งั้นเหรอ?”

ตาแก่ขี้บ่น?

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นตกตะลึงไปจนพูดไม่ออก!

นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีตั้งแต่เป็นอาจารย์แพทย์มาที่เฮนรี่ถูกด่าว่าและทำกริยาแบบนี้ใส่

และในตอนนี้เขาก็รู้สึกโกรธมาก เลือดในตัวพลุ่งพล่าน

หมอผู้ช่วยของเขาสองคนที่ยืนอยู่ด้านข้างรู้สึกเช่นเดียวกัน พวกเขาจ้องกลับอย่างเย็นชา คันไม้คันมืออยากจะเข้าไปฉีกปากผู้หญิงคนนั้นเสียเหลือเกิน

ส่วนฆวนนั้นยิ่งตกตะลึงไปมากกว่าอีก เขารีบกระชากแขนของมาร์ธา “ป้ามาร์ธา อย่าหยาบคายสิครับ เขาคือ…”

“ฉันไม่สนหรอกใครก็ตามที่มาออกหน้าแทนไอ้คนไร้ประโยชน์ฟิลิปนั่นก็คงไม่ได้ดีกว่ากันสักเท่าไหร่หรอก ละดูนายสิ แก่ขนาดนี้ยังแต่งตัวซะเว่อวัง! นี่นายพยายามจะล่อลวงเด็กสาวอยู่งั้นรึไง? ช่างไม่เจียมสังขารตัวเองเอาซะเลยนะ!”

หากมาร์ธาได้ตำหนิใครเธอจะไม่ยั้งอารมณ์ของเธอไว้เลย และคำพูดของเธอก็เจ็บแสบมาก

“พูดอะไรบ้างสิ ตาแก่! เมื่อกี้ยังบ่นฉอด ๆ อยู่เลย ทำไมตอนนี้เงียบไปซะล่ะ? รึฉันไปจี้ใจดำเข้า? ตาแก่น่าไม่อาย! เหอะ!” มาร์ธากอดอกอย่างเหย่อหยิ่งพร้อมกับเลิกคิ้วของเธอ

คำพูดของเธอจิกกัดร้ายกาจราวกับแม่ค้าปากตลาด สาปแช่งเฮนรี่ลึกเข้าไปถึงแก่น

ในสายตาของเธอแล้วไม่มีอะไรให้เธอต้องกลัว

ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างตกตะลึงกันไป

ฆวนตกใจกลัวมากเสียจนตัวสั่นไปหมด

ด้านนึงก็แม่ของวินน์ และอีกด้านก็ศาสตราจารย์แพทย์ผู้ทรงอิทธิพล

เฮนรี่ เทิร์นเนอร์ไม่ใช่คนที่ใครจะมาพูดด้วยได้ง่าย ๆ เขาทำเสียงพึมพัม สีหน้าเย็นยะเยือก

ณ ตอนนี้ มาร์ธาตระหนักขึ้นได้ว่าเธอควรจะพูดอะไรบางอย่าง เธอจึงรีบเดินเข้าไป

เธอเดินเข้าไปหาพร้อมกับยิ้มเปี่ยมไปด้วยคำขอโทษ และกล่าวขึ้น “เช่นนั้น ฉันก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ ศาสตราจารย์เทิร์นเนอร์ ฉันไม่รู้ว่าคุณคือใคร ฉันต้องขอโทษคุณไว้ตรงนี้ด้วย ขอโทษนะคะ”

มาร์ธาตัวสั่นด้วยความกลัว ถึงแม้เธอจะเป็นคนหยิ่งผยองชอบออกคำสั่งกับคนไปทั่ว แต่เธอก็ทำแบบนั้นแค่กับฟิลิป เมื่อเธอเจอคนจริงอย่างเฮนรี่มีหรือที่เธอจะกล้า

“แค่คำขอโทษก็พองั้นเหรอ?” คุณบอกว่าผมเป็นตาแก่งั่งและไม่เจียมสังขารตัวเองไม่ใช่งั้นเหรอ?!”

สายตาของเฮนรี่เย็นยะเยือก ทะลุทะลวง เพียงแค่สายตาธรรมดาของเขาก็ทำให้คนคนนึงต้องมาคุกเข่าลงต่อหน้าได้ “ถ้าผมไม่ได้ให้บทเรียนกับพวกคุณในวันนี้ ผม เฮนรี่ เทิร์นเนอร์ ก็จะไม่เป็นหมออีกต่อไป!”

กลุ่มคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ!

ถ้าเฮนรี่โกรธขึ้นมาคนทั้งริเวอร์เดลจะต้องตกตะลึง!

สิ่งเดียวที่มาร์ธารู้สึกในตอนนี้คือความสิ้นหวัง เธอเกือบจะคุกเข่าลงแล้วเสียด้วยซ้ำ!

ฆวนมีเหงื่อชื้นออกท่วมหัว เขาได้คิดหาทางแก้ปัญหาเรื่องเข้าใจผิดนี้เอาไว้แล้ว

“มิสเตอร์เทิร์นเนอร์ ช่วยเห็นแก่ผมและได้โปรดปล่อยเรื่องนี้ไปเถอะนะครับ”

และในตอนนั้นเอง น้ำเสียงราบเรียบแต่กลับฟังดูแปลกแยกไม่เข้าพวกก็ดังขึ้น