ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1003

"คุณชายเฉินอู่"

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เฉินอาหมันหยุดฝีเท้า และตัวสั่นสะท้าน

"รีบเข้ามา!" เฉินอู่มองไปรอบ ๆ และเห็นว่าคนที่เฉินเตี๋ยนชางส่งมาอยู่ห่างออกไปไม่ไกล เขาก็โบกมือให้เฉินอาหมัน

เฉินอาหมันไม่มีทางเลือก หลังจากเขากลับมาที่ตระกูล เขาหลบเฉินอู่มาตลอด ตอนนี้เห็นว่าหลบไม่พ้นแล้ว เขาทำได้เพียงอดทนแล้วเดินเข้าไป

"ดื่มชาไหม?" หลังจากเห็นเฉินอาหมันเดินเข้ามา เฉินอู่ก็ชงชาสองถ้วย

"ผมไม่ดื่มชา ผมไม่ดื่มชาครับ" เฉินอาหมันกลืนน้ำลาย หลังจากเข้าไปในห้องแล้ว เขารู้สึกอึดอัดมาก "คุณชายเฉินอู่ คุณมีอะไรจะสั่งผมครับ?"

"สั่ง?" เฉินอู่เงยหน้ามองไปที่เขา "บอกมาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

"เรื่องอะไร?" เฉินอาหมันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เขาเป็นคนจริงใจ และพูดโกหกไม่เป็น

"ผมให้คุณไปลอบสังหารเฉินเกอที่โวกั๋ว ไม่ว่าจะฆ่าหรือยังไม่ได้ฆ่าเขา ตั้งแต่คุณกลับมาเวลาก็ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้ว คุณไม่สามารถมารายงานข่าวให้ผมรู้ได้เชียวหรือ?" เฉินอู่ขมวดคิ้ว เขารู้ว่าเฉินอาหมันแกล้งทำเป็นโง่ ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะโกรธ และน้ำเสียงก็ดังขึ้นเล็กน้อย

"คุณชายเฉินอู่ถามเรื่องนี้เองหรือ?"

"ผมไปโวกั๋วตามคำสั่งของคุณแล้ว แต่หาเฉินเกอไม่พบ ไอ้หมอนั้นหลบซ่อนเก่งมาก"

เฉินอู่เสแสร้งว่าเพิ่งจำได้ ตบศีรษะตนเองแล้วกล่าว

"คุณพูดเหลวไหล!" เฉินอู่พ่นลมหายใจออกมา อดกลั้นต่ออารมณ์โกรธและกล่าวว่า "ผมได้ข่าวว่าเฉินเกออยู่ในการแข่งขันหน่วยรบพิเศษของโวกั๋ว ถ้าคุณไป คุณจะไม่พบเขาได้อย่างไร?!"

"คุณไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของผมใช่ไหม?"

"ไม่ใช่เช่นนั้นครับคุณชายเฉินอู่ คุณเป็นผู้นำตระกูลเฉินในอนาคต และตอนนี้ยังเป็นทายาทผู้สืบทอดของผู้นำตระกูล ผมจะฝ่าฝืนคำสั่งของคุณได้อย่างไร ผมหาเฉินเกอไม่พบจริง ๆ มิเช่นนั้นผมจะต้องฆ่าเขาอย่างแน่นอน เพื่อกำจัดดั่งหอกข้างแคร่ของคุณชาย!"

เฉินอาหมันรู้สึกกังวลเล็กน้อยและอธิบายอย่างรวดเร็ว

"ในเมื่อไม่พบ หลังจากกลับมาที่เกาะแล้วทำไมถึงไม่มารายงานสถานการณ์ให้ผมฟัง?" เมื่อได้ยินคำพูดของเขาแล้ว เฉินอู่รู้สึกว่ามันน่าเชื่อถือเล็กน้อย โดยเฉพาะเรื่องที่เขาเป็นผู้นำตระกูลเฉินในอนาคต ซึ่งทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย

"ผมไม่มีหน้ามาพบคุณ คุณชายเฉินอู่เชื่อใจผมมากขนาดนั้น แต่ผมกลับทำงานผิดพลาด" หลงจากพูดโกหกไปหนึ่งหรือสองประโยค คำพูดของเฉินอาหมันก็ราบรื่นขึ้นเรื่อย ๆ

"ผมไม่โทษคุณ เฉินเกอเป็นคนที่เจ้าเล่ห์จริง ๆ สามารถหลบหนีจากน้ำมือของผมได้ การที่คุณหาเขาไม่พบนั้นมันก็เป็นเรื่องที่เป็นไปได้"

เฉินอู่ถูกกระตุ้นด้วยคำว่านำตระกูลในอนาคต จนทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย และเขาไม่ได้สนใจเรื่องอื่น เขาคิดว่าคนที่หยาบกระด้างอย่างเฉินอาหมัน อาจถูกเฉินเกอหลอกได้ง่าย

"ถ้ามีโอกาสอีก ผมจะฆ่าเขาแทนคุณชายเฉินอู่อย่างแน่นอน!" เมื่อรู้สึกว่าน้ำเสียงของเฉินอู่อ่อนลงเล็กน้อย เฉินอาหมันก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"เรื่องนี้ค่อยคุยกันทีหลัง" เฉินอู่รู้ดีว่าคราวนี้ไม่สามารถฆ่าเฉินเกอได้ ครั้งต่อไปคงจะเป็นเรื่องที่ยากมาก

"คุณกลับไปก่อน จำไว้ว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร" หลังจากครุ่นคิด เฉินอู่ก็โบกมือด้วยความจำใจ

"ครับ งั้นผมขอตัวก่อน ถ้าคุณชายมีอะไรจะใช้ผมก็เรียกได้ตลอด" เฉินอาหมันไม่ลังเล หันหลังทันทีและเดินออกไปข้างนอก

อย่างไรก็ตาม เมื่อเรือบรรทุกสินค้าแล่นเข้าไปยังพื้นที่ทะเลของประเทศหนานเยว่ และไม่นานหน่วยรบของประเทศหนานเยว่ก็ได้รับข่าวการมาของเฉินเกอ

สำนักงานหน่วยรบ

"อะไรนะ? เฉินเกอกลับมาแล้ว!" ลู่เฉิงคุนที่ได้ยินข่าวลุกจากเก้าอี้ทันทีด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ไม่ง่ายเลยกับการที่เขาตั้งหน้าตั้งตารอให้เฉินเกอจากไป แต่ไม่คิดว่าเขาจะมีเวลาใช้ชีวิตที่ผ่อนคลายเพียงไม่นาน และกระทั่งยังไม่เคยได้สัมผัสถึงความตื่นเต้นของการเป็นผู้รักษาการด้วยซ้ำ ตัวซวยคนนี้กลับมาอีกแล้ว

"เป็นเขาจริง ๆ ตอนที่พวกเราได้ทำการตรวจเรือในน่านน้ำตามปกติ พวกเราเห็นเรือบรรทุกสินค้ากำลังแล่นเข้ามาจากกล้องส่องทางไกล และเฉินเกอก็ยืนอยู่บนนั้น" ผู้ใต้บังคับบัญชายืนรายงานอยู่หน้าลู่เฉิงคุน

"คุณแน่ใจว่าไม่ได้ดูผิดน่ะ?" เมื่อได้ยินข่าวนี้ ลู่เฉิงคุนรู้สึกว่าฝ่ามือของตนเองชุ่มไปด้วยเหงื่อ กระทั่งมีเหงื่อที่เย็นยะเยือกไหลลงมาที่หลัง

"แน่ใจครับ ถ้าไม่ใช่เขาแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะรายงานข่าวให้ผมทราบ"

"ผู้รักษาการ คุณคิดว่าเฉินเกอมาทำอะไรที่นี่ ผมรู้สึกว่าเขาไม่มีเจตนาดี คราวที่แล้วเขาทำให้หน่วยรบของพวกเรายุ่งเหยิง และกระทั่งสามตระกูลใหญ่ของโวกั๋วก็ถูกเขาทำลายล้าง ถ้าเขากลับมาอีก เกรงว่าพวกเราจะไม่สามารถต้านได้"

"ส่งหน่วยรบไปสกัดกั้นและใช้อาวุธหนักฆ่าเขาโดยตรงดีไหม? ถ้าปล่อยให้เขาเข้ามา จะกลายเป็นปัญหาใหญ่"

คนนั้นคือผู้รับผิดชอบพื้นที่ทะเลของประเทศหนานเยว่ เขาไม่ต้องการให้ประเทศหนานเยว่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับคราวที่แล้ว และกว่าสถานการ์จะมั่นคงเช่นนี้ได้มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าเกิดขึ้นอีกครั้ง ผลที่ตามมานั้นเลวร้ายจนไม่กล้าคิด

"คุณไม่ต้องบอก ผมก็รู้!" ผู้รับผิดกล่าวยาวเหยียด จนทำให้ลู่เฉิงคุนรู้สึกปวดหัว เขาโบกมือและกล่าวอย่างหงุดหงิดว่า "คุณไปทำงานของคุณเถอะ ถ้าผมต้องการใช้คุณ ผมจะติดต่อคุณไปเอง อีกอย่างคอยจับตามองทุกการเคลื่อนไหวของเฉินเกอเอาไว้ ห้ามปล่อยให้เขาเข้ามาอย่างเงียบ ๆ!"

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน