ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1006

ครั้งนี้เฉินเกอหลับไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ ในความฝันมีร่างของเฉินเตี๋ยนชางปรากฏขึ้น ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง แล้วเอาแต่พูดถึงวัยเด็กของเฉินเกอ

"พรึบ!"

ทันใดนั้น เฉินเกอก็ลืมตาขึ้น

เขาลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว หอบหายใจแรง ถึงแม้ขะตื่นขึ้น แต่ทุกอย่างในความฝันมันเป็นจริงมาก หลังจากนั่งนิ่งๆสักครู่หนึ่ง เฉินเกอเหลือบมองเวลา เวลาตี4:30 น.

เนื่องจากข้างนอกฝนตกหนัก ฟ้าจึงยังคงสีดำสนิท เฉินเกอจึงพลิกตัวลงจากเตียง และยืนอยู่หน้าหน้าต่างมองทิวทัศน์ภายนอก

"ก็อกก็อกก็อก"

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"นายตื่นเช้าจริงๆเลย"เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ข้างนอกคือไป๋เสี่ยวเฟย เฉินเกอก็ให้เขาเข้ามา และถามด้วยรอยยิ้ม

"เมื่อกี้ฉันได้รับข่าวด่วนจากเบื้องบน นายจำคุณหนูเหลียงลู่ได้ไหม?" สีหน้าของไป๋เสี่ยวเฟยดูประหม่ามาก เขากลืนน้ำลาย และรีบพูดว่า

"จำได้สิ คุณหนูตัวร้ายคนนั้นไง ถูกนายส่งกลับไปแล้วสินะ" ถ้าไป๋เสี่ยวเฟยไม่พูดถึง เฉินเกอแทบจะลืมคนคนนี้ไปแล้ว

"ถูกฉันส่งกลับไปแล้วจริงๆ แต่เธอกลับหนานเยว่เองอีกแล้ว และตอนนี้ก็ขาดการติดต่อไป"ไป๋เสี่ยวเฟยหันหลังไปปิดประตูห้องพัก :"คำสั่งฉุกเฉินที่เบื้องบนให้คือ ให้ฉันไปหนานเยว่ทันที ไปสืบที่อยู่ของคุณหนูเหลียงลู่ และยังต้องส่งเธอกลับมาโดยสวัสดิภาพ"

"เธอมาหนานเยว่ด้วยตัวเองทำไม?"เฉินเกอขมวดคิ้วแน่น ตอนนั้นที่เขาและไป๋เสี่ยวเฟยส่งเหลียงลู่ไปที่ตระกูลโกว หากไม่ใช่เพราะได้รับความช่วยเหลือจากเขา เกรงว่าความบริสุทธิ์ของเธอคงจะถูกทิ้งอยู่ที่นั่นแล้ว

เรื่องนี้เฉินเกอเคยพูดกับเหลียงลู่สองครั้งแล้ว และขอให้เธออย่าติดต่อกับตระกูลนี้อีกในอนาคต ตอนนั้นเหลียงลู่ก็สัญญาแล้ว

"ฉันจะรู้ได้ไง? เบื้องบนไปถามตระกูลเหลียง ตระกูลเหลียงก็ไม่ได้บอกสาเหตุ"ไป๋เสี่ยวเฟยยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้:"แต่ฉันเดาว่า สาเหตุมันอาจจะเป็นเพราะสิ่งของที่ระลึกที่ลึกลับของเธอ ตระกูลโกวอาจจะเคยติดต่อกับตระกูลเหลียงแล้ว ตระกูลโกวจนปัญญาแล้วถึงให้เหลียงลู่กลับมา จึงเกิดเรื่องนี้ขึ้น"

"น่าสนใจจริงๆ"เฉินเกอหัวเราะเยาะสองครั้ง

"จะทำไงดีล่ะ?"ไป๋เสี่ยวเฟยถามอย่างประหม่า

"นายชอบเหลียงลู่ใช่ไหม?"เฉินเกอขมวดคิ้วทันที และมองไป๋เสี่ยวเฟย

"หา? พี่เฉิน ทำไมจู่ๆพี่ถึงถามแบบนี้ล่ะ?"พอถูกเฉินเกอถามแบบนี้ ไป๋เสี่ยวเฟยก็รับมือไม่ทันเล็กน้อย หน้าก็แดงขึ้นทันที ราวกับว่าถูกทิ่มแทงความในใจ

"นายบอกฉันมาตรงๆ"เฉินเกอพูดเสียงนิ่ง

"ฉัน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"ไป๋เสี่ยวเฟยก้มหน้าลง เขาอาศัยอยู่ในกองทัพมาหลายปีแล้ว และไม่เคยคิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิงเลย

"นายก็รู้ว่าเรื่องที่ฉันต้องแก้ตอนนี้คืออะไร แค่ต้องไปซากโบราณสถานเพื่อค้นหาความลับของเผ่าไห่ต้อง ก็จะมีโอกาสไปยังเกาะโยวหลง และช่วยชีวิตครอบครัวของฉัน นี่เป็นเรื่องใหญ่สำหรับฉัน"เฉินเกอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดเบา ๆ

"ฉันรู้"ไป๋เสี่ยวเฟยพยักหน้า

"เบื้องบนเคยบอกเบาะแสอะไรกับนายรึเปล่า?" เฉินเกอโบกมือ

ในช่วงเวลานี้ ไป๋เสี่ยวเฟยอยู่เคียงข้างเขา และช่วยเขามาตลอด อย่าเห็นว่าปกติไม่พูดอะไร แต่เฉินเกอจำไว้ในใจหมด ตอนนี้เขาต้องการความช่วยเหลือ เฉินเกอไม่สามารถอยู่เฉยๆแล้วไม่สนใจ ได้

"ไม่มี"ไป๋เสี่ยวเฟยส่ายหัว:"เบื้องบนแค่บอกว่าคุณหนูเหลียงลู่หายไปในหนานเยว่ แต่พออยากกับถามตระกูลเหลียงต่อ ตระกูลเหลียงก็ไม่พูดอะไรอีกเลย"

"นั่นก็คือ บางทีอาจจะอยู่ในตระกูลโกว และอาจจะออกมาจากตระกูลโกว หรือว่าอาจถูกลักพาตัวตอนที่ไปตระกูลโกว เมื่อเป็นเช่นนี้ คุณหนูเหลียงลู่อาจจะไม่ได้อยู่ในหนานเยว่"เฉินเกอหรี่ตาลง

"เป็นแบบนี้จริงๆ"ไป๋เสี่ยวเฟยถอนหายใจ

"งั้นก็ไปดูสถานการณ์ที่ตระกูลโกวก่อน"เฉินเกอเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เช่นกัน ตอนนั้นโกวฝานถูกเขาฆ่าตาย ตามหลักแล้ว ในตระกูลโกวไม่น่าจะมีใครที่กับคิดร้ายกับเหลียงลู่อีก แต่คนทั้งคนอยู่ดีๆก็หายไป มันแปลกมากจริงๆ

ตอนนี้นอกจากไปดูสถานการณ์ที่ตระกูลโกวแล้ว เหมือนว่าจะไม่มีวิธีใดที่ดีไปกว่านี้แล้ว

"แล้วทางด้านซากโบราณสถานนั้น"ไป๋เสี่ยวเฟยยังคงรู้สึกไม่ค่อยดี ที่ทำให้เฉินเกอเสียเวลาเพราะเรื่องของตัวเอง

"ไปช่วยคุณหนูเหลียงลู่ออกมาก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที"เฉินเกอโบกมือและพูด

ทั้งสองคนไม่ได้รอช้า หลังจากตัดสินใจได้แล้วก็ออกจากห้องพักทันที เฉินเกอส่งข้อความไปยังโทรศัพท์มือถือของซินแสกุ่ย หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา ก็จะสามารถบอกเรื่องที่ตัวเองไป ให้กับทาตายุและท่านโจว ได้

ให้พวกเขารอที่นี่ชั่วคราว เขาจะพาไป๋เสี่ยวเฟยไปดูสถานการณ์ที่ตระกูลโกวก่อน ถ้าสามารถช่วยเหลียงลู่ออกมาได้ เขาจะกลับมาทันที