ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 148

“เธอรู้เหรอ?”

จ้าวชานถามอย่างตกใจแล้วรอฟังอยู่

“อืมๆ” จ้างยีฟานพูดด้วยความมั่นใจมาก “นี่เป็นรถหรูคันหนึ่งที่จอดอยู่ในสวนสาธารณะมหาวิทยาลัยจินหลิงของพวกเรามาโดยตลอด ก่อนหน้านี้มีคนลือว่ารถคันนี้เป็นคุณชายเฉินซื้อมา ต่อมาก็มีลือมาอีกว่าเป็นบุคคลลึกลับไม่ธรรมดาในคณะวรรณคดีที่มหาวิทยาลัยพวกเราเป็นคนซื้อ มีคนว่ากันว่าความจริงก็คือคุณชายเฉินผู้โด่งดัง”

“ดังนั้นรถคันนี้น่าจะยังจอดอยู่ที่มหาวิทยาลัยของพวกเราถึงจะถูก ทำไมคนร่ำรวยลึกลับคนนั้นถึงเอารถมาจอดไว้ที่นี่ล่ะ?”

“นี่เป็นคฤหาสน์ที่คุณชายเฉินซื้อนะ”

จ้าวยีฟานขมวดคิ้วไว้ พูดอย่างยากจะเชื่อ

ใช่แล้ว นั่นก็ไม่เป็นอะไรหากใครๆ ก็ตามล้วนเชื่อว่าเฉินเกอคือคุณชายเฉิน

เพียงแต่จ้าวยีฟานคนเดียวเท่านั้นที่ทำไม่ได้

หล่อหวาดกลัว กลัวเป็นพิเศษ

เมื่อสักครู่ตอนอยู่ที่อยู่ในคฤหาสน์ หล่อนคิดอย่างหนัก อยากจะเอาทุกอย่างนี้ย้ายออกจากตัวของเฉินเกอ

ขอเพียงเหตุผลสักข้อหนึ่งที่จะนำสิ่งพวกนี้หลบจากตัวของเฉินเกอได้ก็พอแล้ว

ไม่ง่ายที่จ้าวชานจะให้เหตุผลมา

แต่ตอนนี้จะอธิบายอย่างไร?

รถของคนรวยลึกลับจอดอยู่ที่นี่แล้ว ร่ำลือว่าเขาคือคุณชายเฉิน จากนั้นตอนนี้ก็มั่นใจได้แล้วว่าบุคคลนั้นต้องเป็นคุณชายเฉิน

ถังหรานบอกว่าคุณชายเฉินเข้ามา

คนที่เข้ามามีเพียงเฉินเกอเท่านั้น

บุคคลร่ำรวยลึกลับคนนี้อยู่คณะวรรณคดีเฉินเกอก็อยู่คณะวรรณคดี

ลมหายใจจ้าวยีฟานใกล้จะเร่งเร็วขึ้นมา

ทำไมนะ ทำไมเรื่องทุกอย่างถึงแสดงออกมาว่าเฉินเกอคือคุณชายเฉินที่ลึกลับท่านนั้นล่ะ

“เอ๋ ดูแล้วเมื่อกี้นี้เจ้าหนุ่มนั้นก็มีที่มาอยู่บ้างจริงๆ เอาแบบนี้แล้วกัน ทุกคนฟังที่ฉันจัดการ ต่อไปเจอเขาแล้ว หลบได้ก็หลบ ถึงแม้หลบไม่ได้ก็ต้องต้อนรับให้สมศักดิ์ศรี”

จ้าวชานสูดอากาศเย็นๆ ทีหนึ่งแล้วกำชับไป

เขาใจกล้ามาก ทว่าตั้งแต่เด็กเขาก็ได้รับความคิดมาเพียงอย่างเดียว เจอเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับคำว่าเฉิน ยามจัดการขึ้นมาต้องระมัดระวังให้ดี

ตอนนี้ก็ใช่เลย

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเฉินเกอมีสถานะอะไร แต่ฉันจ้าวชานคนนี้ เห็นเขาก็ต้องต้อนรับอย่างสมเกียรติ นี่ต้องไม่มีข้อบกพร่องแน่นอนมั้ง?

พูดจบ จ้าวชานมองทางจ้าวยีฟานอีกครั้ง “ยีฟาน เธอไม่ต้องคิดแล้ว สรุปเธอฟังที่ฉันพูด วันหลังถ้าเจอเฉินเกออีก เกรงใจเคารพเขาบ้างก็พอ ไม่อย่างนั้นก็ไปขอโทษเขาเพราะเรื่องในวันนี้โดยเฉพาะ”

“เกรงใจหน่อย? ขอโทษ? มีสิทธิ์อะไรที่ฉันต้องไปเกรงใจต้องขอโทษเขา? คุณชายจ้าว คุณเป็นลูกชายของผู้จัดการใหญ่ของจินหลิง คุณกลัวเฉินเกอพวกโลโซแบบนี้ทำไมกัน? คุณบอกว่าฉันว่าเห็นใครไม่ถูกชะตาคุณก็จะจัดการคนนั้นให้ไม่ใช่เหรอ? ได้ ฉันจะบอกคุณ ฉันเห็นเฉินเกอแล้วไม่ถูกชะตา คุณช่วยฉันตีเขาให้ตาย ขอเพียงคุณจัดการเขา วันหลังฉันจะเป็นคนของคุณ”

จ้าวยีฟานกลับกระโดดขึ้นมาแล้ว

เพราะในใจของหล่อนจ้าวชานคนนี้ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ คาดไม่ถึงจะมากลัวเฉินเกอแล้ว?

นี่ไม่ใช่แสดงว่าเฉินเกอเก่งกาจกว่าจ้าวชานเหรอ

ในเมื่อเป็นคนที่ตนเองดูถูก ก็ต้องเป็นคนเลวตลอดกาลถึงจะถูกสิ จ้าวยีฟานไม่หวังว่าเฉินเกอจะสามารถมีชื่อเสียงแบบนี้ได้เด็ดขาด

ดังนั้นหล่อนจึงตะโกนออกมาเหมือนคนบ้า

“เชี่ย เธอบ้าไปแล้วรึไงจ้าวยีฟาน?”

จ้าวชานพูดอย่างไม่ดีใจเท่าไร

จะว่าอย่างไรเงื่อนไขของจ้าวยีฟานก็ยั่วยวนมาก เขาจ้าวชานคนนี้เจ้าชู้เป็นนิสัย และทำตามอำเภอใจมาตลอด แต่อย่างไรเสียก็ไม่ใช่หมูโง่เข้าใจไหม

มีความเป็นได้มากว่าเฉินเกอคนนี้จะเป็นคุณชายเฉิน ยังจะมาตีเขาให้ตายอีกเหรอ? ด่าไปประโยคหนึ่งถ้าลิ้นของตัวเองยังอยู่ก็เหลือกำลังแล้ว

“ฉันไม่สน ยังไงเฉินเกอก็ไม่ใช่คุณชายเฉิน คุณบอกแล้วไม่ใช่เหรอ เขาอาจจะเป็นพวกติดตามคนหนึ่ง เขาจะเป็นคุณชายเฉินไปได้อย่างไร เป็นไปได้อย่างไรล่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาเป็นพวกขี้แพ้ยากจนที่โด่งดังในมหาวิทยาลัยของพวกเราเลยนะ”

เบ้าตาจ้าวยีฟานใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว

ซูเจี๋ยเล่าความสงสัยของตนเองออกมาจนหมด

“ที่แท้ก็เป็นเขา”

จ้าวยีฟานตกใจอีกครั้ง

หลี่ปินคุณชายหลี่อะไร เขาเป็นลูกน้อง เฉินเกอ มีความเป็นไปได้เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ เขาก็คือคุณชายเฉินแห่งจินหลิงในตำนาน

คุณชายเฉินที่ครอบครองทรัพย์สมบัตินับไม่ถ้วนคนนั้น

“เฮ้ย ดูแล้วคนที่ชื่อเฉินเกอคนนั้น พวกเราอย่าไปหาเรื่องเลย ครั้งต่อไปเจอเขาก็ขอโทษกับเขาไปเถอะ ถ้าเป็นคุณชายเฉินจริง พวกเราต้องจบเห่แน่”

“จริงด้วยๆ ดีที่เมื่อกี้ฉันยังไม่ได้พูดอะไรรุนแรงไปกับเฉินเกอ ตอนที่จับเขา ฉันก็แค่จับเบาๆ เอง”

ผู้หญิงหลายคนต่างตกใจจนสีหน้าซีดเซียวกันหมด

สำหรับเรื่องนี้ จ้าวชานเพียงแค่พยักหน้าหนักแน่น

เห็นทุกคนกลัวเฉินเกอกันหมด

จ้าวยีฟานกลับหัวเราะเสียงดังขึ้นมา “ฮ่าๆ พวกขี้ขลาดพวกนี้ พวกเธอขี้ขลาดกันจริงๆ โลโซอย่างนามสกุลเฉินคนหนึ่งก็ทำพวกเธอตกใจกันแบบนี้ได้แล้ว ดี พวกเธอกลัวเขาใช่ไหม ฉันจ้าวยีฟานคนนี้ไม่กลัวเขา เฉินเกอมีอะไรวิเศษนักหนา แถมยังคุณชายเฉินนั้นอีก ฉันไม่เชื่อ เฉินเกอก็คือพวกโลโซคนโง่ผู้ชายเลวๆ เท่านั้นเอง”

จ้าวยีฟานกำหมัดไว้แน่น เล็บจิกเข้าไปกลางฝ่ามือแล้ว

หล่อนไม่เชื่อ ในใจหล่อนยิ่งไม่สบาย ทำไมคนที่สูงส่งกลุ่มนี้ สุดท้ายถึงได้กลัวเฉินเกอกันหมดล่ะ?

พูดถึงเฉินเกอ

ตอนนี้เขากลับมาถึงหอพักและนอนหลับไปตั้งนานแล้ว เรื่องนี้จ้าวจื่อซิ่งจัดการอย่างไร เขาขี้เกียจจะเข้าไปถาม

หลับตื่นเดียวถึงเช้า

วันต่อมา เฉินเกอไม่มีเรื่องอะไรให้ทำแล้ว

จากนั้นถึงได้นึกถึงหลินเจียวขึ้นมา โดยเฉพาะตนเองชนหล่อนเข้าให้ ดูหน่อยดีกว่าว่าหล่อนฟื้นหรือยัง?