ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 160

"หา? พี่เฟยเอ๋อ อย่างนั้นคุณควรรีบโทรหาผู้บริหารระดับสูงของบริษัทของคุณเถอะ ยังมียังมี รีบติดต่อพี่ผิงผันโดยเร็ว! "

มีหญิงสาวพูดขึ้นอย่างกังวล

ยังไงเสียก็เป็นผู้หญิง เมื่อได้ยินว่าจะมีคนมาปิดล้อม ไม่รู้ว่าจะทะเลาะวิวาทกันหรือเปล่า ดังนั้นจึงเป็นกังวลขึ้นมา

"หึ กลัวอะไรกับพวกสัตว์หน้าขน ฉันไม่ต้องการใครทั้งนั้น หากจิ่วเจียงคนนั้นกล้ามาปิดล้อมฉันที่ตี้หวางจริง เชื่อไหมว่าฉันจะให้เขาเดินมาแต่คลานกลับไป? นั่นเป็นเพราะพวกเราสนิทกับคนๆ หนึ่งเป็นอย่างดี แม้แต่เจ้าของของตี้หวางเองก็กลัวเธอ! ฮ่าฮ่านี่คืออาณาเขตของเรา! "

หานเฟยเอ๋อเท้าเอวของเธอแล้วหัวเราะ

เฉินเกอตะลึงไป แย่แล้ว? หรือว่าตัวตนของเขาจะต้องถูกเปิดเผยแล้ว?

"หา คนนั้นเป็นใคร? "

เมื่อพวกเขาได้ยินว่าพวกเขาทุกคนล้วนคุ้นเคย พวกตู้เยว่จึงอยากรู้อยากเห็นอย่างยิ่ง

"หึ ไม่ต้องถามแล้ว ฉันก็แค่บอกกับพวกเธอว่าไม่ต้องกลัว ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของฉัน พวกเราสมควรกินและดื่มเต็มที่! "

หานเฟยเอ๋อกล่าว

หวงเหมาและคนอื่นๆ ก็เริ่มเปิดขวดไวน์อย่างตื่นเต้นขึ้นมาเช่นกัน

ทุกคนรื่นเริงกันอย่างสนุกอย่างยิ่ง

ในทางกลับกัน เฉินเกอกลับรู้สึกกังวลเล็กน้อย

หานเฟยเอ๋อเหลิงเกินไป จนแทบจะไม่เห็นใครอยู่ในสายตา

เฉินเกอรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง ต้องดูแล้วว่าเขาควรหาเวลาคุยกับแอพสตูดิโอเชาฟ๋านสักหน่อย เหยียบเธอลงมาบ้าง

ในขณะที่กำลังคิด เสียงปังก็ดังขึ้น

ประตูห้องส่วนตัวถูกคนเตะให้เปิดออก

จากนั้นผู้คนจำนวนมากก็เข้ามา

มันมีมากกว่า 30 คน.

"ทำบ้าอะไร! "

หวงเหมาเองก็ตะลึงไปในตอนแรก จากนั้นก็ด่าขึ้นทันที

จากนั้นเขาก็ถูกคนหนุ่มหลายคนก็ถูกดึงผม และถูกขวดเบียร์กระแทกลงบนหัวและล้มไปบนพื้นทันที

“กรี้ด!”

สาวๆ กรีดร้องขึ้นมาทันที

"ทุกคนอย่าขยับ! "

มีคนหนุ่มบางคนตะโกนขึ้นมาด้วยสีหน้าข่มขู่

ต้องรู้ด้วยว่า โดยปกติแล้วพวกผู้หญิงเหล่านี้ก็เคยเห็นการต่อสู้กันมาก่อน แต่ไม่เคยเห็นที่รุนแรงขนาดนี้อีกทั้งยังมีคนมากมาย

ทั้งหมดตรงไปตรงมาอย่างยิ่ง มาถึงก็ลงมือทันที ดังนั้นจึงหวาดกลัวขึ้นมา

"พวกนายกำลังทำอะไร? รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน และฉันเป็นใคร"

ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น ตอนนี้แม้แต่หานเฟยเอ๋อก็ยังรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

ไม่ว่าจะเก่งกาจแค่ไหน แต่ถูกคนล้อมเอาไว้แบบนี้ ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงความรู้สึกลนลานได้

จากนั้นก็มีคนเอ่ยขึ้น

"แน่นอนว่าฉันต้องรู้ว่าเธอเป็นใคร หานเฟยเอ๋อไง โด่งดังไม่น้อยนี่ ฮ่าฮ่า เธอบอกเองไม่ใช่หรือไงให้ฉันมาล้อมเธอ ตอนนี้ฉันมาแล้ว เป็นไงเฟยเอ๋อ ดูสิว่าฉันสนับสนุนเธอแค่ไหน จะไม่ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยหรือ?”

ชายร่างท้วมอายุ 38-39 ปียืนขึ้นและเอ่ยหัวเราะเยาะ

ในบรรดาคนทั้งหมดในกลุ่มนี้ เขาสวมใส่เสื้อผ้าสบายที่สุด เป็นเพียงแค่เสื้อยืดตัวหนึ่ง

ส่วนบนแขน สักรูปวาดมังกรเอาไว้ เมื่อเห็นก็ดูออกทันทีว่าเป็นนักเลง

"นายคือจิ่วเจียง?”

ทันทีที่นึกคิดหานเฟยเอ๋อรู้ได้ทันทีว่าเขาเป็นใคร

“นายกล้ามาปิดล้อมฉันที่ตี้หวางจริงๆ เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะหาคนมาจัดการนาย!”

หานเฟยเอ๋อตะโกนกลับอย่างไม่ยอมเผยความอ่อนแอ

ส่วนจิ่วเจียง สีหน้าของเขาไม่มีความหวาดกลัวลังเลใดๆ เขาทำแค่เพียงเดินไปหาหานเฟยเอ๋อด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

จากนั้น...

เสียงเพี๊ยะดังขึ้น หลังมือก็ตบมาที่ใบหน้าของหานเฟยเอ๋อ

หานเฟยเอ๋อถูกตบจนล้มลงไปนั่งบนโซฟา

“บ้าเอ้ย หญิงสารเลว คิดว่าตัวเองโด่งดังแล้วจริงๆ ตอนแรกฉันเห็นเธอหน้าตาไม่เลว ดังนั้นถึงได้ลงเงินไปเล็กน้อยเพื่อหยอกล้อเธอ คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะกล้าดูหมิ่นและดูถูกฉันมากขนาดนี้ ฮ่าฮ่า วันนี้เธอไม่ต้องรีบหาคนมาจัดการฉัน รอให้ฉันจัดการกับเธอก่อนแล้วกัน! "

จิ่วเจียงหัวเราะเยาะ

หานเฟยเอ๋อปิดหน้าและเอ่ย “นายอย่าได้ใจไปนักเลย ใครบอกว่าฉันจะโทรหาผู้บริหารระดับสูง ถ้าฉันโทรหาเขา คุณก็อย่าได้คิดที่จะเดินออกไปได้อีก! "

ตอนนี้ผู้บริหารพวกนั้นคงไร้ประโยชน์ ดังนั้นจึงได้แค่ขอร้องเธอแล้ว

"ดี โทรสิ ฉันอยากรู้นักว่าเธอจะยิ่งใหญ่แค่ไหน!”

จูเจียงกลับยังคงทำตัวรอดูว่าเธอจะทำยังไง

หานเฟยเอ๋อกดหมายเลขเพื่อโทรออก จากนั้นจึงอธิบายสถานการณ์ให้คนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ฟัง

จากนั้นเธอก็กอดไหล่และหันกลับไปมองที่จูเจียง

เฉินเกอนั่งอยู่ในมุมด้านในสุด นี่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา เขาเพียงแค่แปลกใจเล็กน้อยที่หานเฟยเอ๋อคนนี้ช่างมั่วได้ไม่เลว นอกจากตนเองแล้ว เธอยังมีพี่ใหญ่คนอื่นอีกด้วย?

นั่นไง!

ไม่นานนัก เฉินเกอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่ที่อยู่ด้านนอกห้อง

เห็นได้ชัดว่ามีกลุ่มคนกำลังมุ่งหน้าวิ่งเข้ามาทางนี้

จากนั้น ประตูของห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง กลุ่มบอดี้การ์ดในชุดดำเข้ามา และปราบปรามกลุ่มคนที่จูเจียงนำมาลง

สิ่งนี้ทำให้จูเจียงตะลึงไปอยู่บ้าง

จากนั้นเมื่อมองไปยังคนสุดท้ายที่เข้ามา เขาก็ประหลาดใจมากขึ้น "ประธานหลี่ คุณ....?”

คนที่เข้ามาคือหลี่เฟยหง ผู้จัดการใหญ่ของตี้หวาง

“เหอะเหอะ ประธานจูเจียง，คุณเองก็อยู่มาตั้งนาน ทำไมแค่นักศึกษาไม่กี่คนยังไม่ยอมปล่อยไปบ้าง? วันนี้เห็นแก่หน้าพี่น้องหน่อยได้ไหม?” หลี่เฟยหงเดินไปตรงหน้าจูเจียงและเอ่ยยิ้มๆ

"พูดดีพูดดี ในเมื่อประธานหลี่ถึงกับเอ่ยปากเอง อีกทั้งอยู่ในเขตของคุณ คุณปกป้องพวกเขา แล้วผมจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร?”

จูเจียงมองไปที่บอดี้การ์ดของบริษัทการค้าระหว่างประเทศกรุ๊ปเขาไม่กล้าที่จะบุ่มบ่ามเกินไป

"คุณผิดแล้วประธานจูเจียง แต่คุณหนูหานเฟยเอ๋อคนนี้ ไม่ใช่ผมปกป้อง แต่เป็นผู้นำน้อยของพวกเราต่างหาก เธอปกป้องมาตลอด อีกทั้งวันนี้เธอก็บอกว่า ทุกคนในวันนี้ล้วนมีความเกี่ยวข้องกับเธอ ไม่ว่าใครคุณก็แตะไม่ได้!”

หลี่เฟยหง เอ่ย

"โอ้? ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องถามสักหน่อย ว่าท่านนี้เป็นใคร? ถึงสั่งประธานหลี่เช่นนี้ได้?” จูเจียงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“เป็นฉัน ทำไม!”

ในเวลานี้ มีเสียงผู้หญิงกระจ่างใสดังขึ้น จากนั้นจึงตามมาด้วยหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังใส่ส้นสูงเดินเข้ามา!