ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 177

สำหรับสิ่งที่หลี่เจิ้นกั๋วจะจัดการยังไงนั้น เฉินเกอไม่สนใจเลย

หลังจากพักผ่อนไปเร็วๆ ในคืนนั้น

วันรุ่งขึ้น แม้ว่าฝนจะตกอย่างหนัก แต่เฉินเกอก็รีบกลับไปที่โรงเรียน ยังไงแล้วการทบทวนการบ้านก็สำคัญมากเช่นกัน

เหมือนกับเวลาปกติ คนขับรถหยุดอยู่นอกประตูโรงเรียน และเฉินเกอก็เดินเข้าไปโดยกางร่ม

"อ๊ะ!"

ทันใดนั้น ในเวลานี้ เฉินเกอก็ได้ยินเสียงเบาๆของผู้หญิง

มองไปด้านข้าง ก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในชุดเดรสสีขาว ซึ่งกำลังจะออกมาพร้อมกับกางร่ม แต่เธอเผลอเอียงเท้า ถือร่มด้วยมือข้างหนึ่ง และแตะข้อเท้าของเธอด้วยมืออีกข้าง

ดูเหมือนว่าจะเจ็บไม่เบา และแทบจะเดินไม่ได้เลย

"คุณโอเคไหม?"

เฉินเกอบังเอิญเดินผ่านเธอ และอดไม่ได้ที่จะถามทันทีในเวลานั้น

"มันเจ็บมาก!"

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา ในขณะที่พูดและร้องไห้

"เป็นคุณนั่นเอง?"

เฉินเกอถึงกับผงะ

และหญิงสาว ก็ดูประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด

ไม่ใช่ใครคนอื่น ผู้หญิงคนนี้ เป็นผู้หญิงคนที่สง่างามที่นั่งข้างๆตัวเอง ตอนที่เฉินเกออ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดครั้งที่แล้ว

ครั้งที่แล้วเฉินเกอรู้สึกเขินอายมากจริงๆ

ไม่เพียงแค่เลือดกำเดาไหลเท่านั้น แต่เขายังจามอีกด้วย พูดสั้นๆได้ว่า รู้สึกอับอายมากจริงๆ

โดยไม่คาดคิดเมื่อตอนเช้าเช่นนี้กลับมาที่โรงเรียน จะได้เจอกับเธอ!

“ฉันยังคิดว่า จะนั่งแท็กซี่ออกไปซื้อเอกสารบางอย่างอยู่ อาจเป็นเพราะฉันก็รีบเดินเกินไป!”

หญิงสาวดูเหมือนจะจำสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องสมุดครั้งที่แล้วได้อย่างชัดเจน และพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ

"ฝนตกแรงขนาดนี้ คุณก็ไม่ต้องไปซื้อแล้ว ให้ผมพาคุณไปดูอาการที่ห้องพยาบาลก่อนเถอะ!"

เฉินเกอพูด

ไม่ต้องพูดถึงการพบกันครั้งที่แล้วที่น่าอับอายนั้น ในครั้งนั้นผู้หญิงคนนี้ยังยื่นทิชชู่ให้ตัวเอง

แม้ว่าจะเป็นคนแปลกหน้า หากเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ ก็ต้องช่วยเหลือ

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้หญิงคนนี้สวยงามมาก และเจ้าอารมณ์มาก

แม้ว่าเฉินเกออยากจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียว และจากไปโดยตรง แต่เขายังคงมีมโนธรรมอยู่

"อืมๆ!"

สำหรับหญิงสาว เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่มันเจ็บปวดมาก จนเธอก็พยักหน้า

ประคองเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถเดินไปได้อีก

เฉินเกอไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากให้เธอขี่หลัง ยังโชคดีสำหรับหญิงสาวแล้ว เธอรู้สึกว่าเฉินเกอเป็นคนใสซื่อมากตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ครั้งนี้ เธอจึงไม่ได้คัดค้านมากขนาดนั้น เธอจึงปล่อยให้เฉินเกอแบกเธอไป

แน่นอน หญิงสาวก็ถือร่ม

เฉินเกอหน้าแดงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อได้กลิ่นกายอันหอมของหญิงสาว

แต่หลังจากคิดอีกแง่หนึ่ง ตัวเองก็มีซูมู่หานอยู่แล้ว กำลังคิดอะไรอยู่เต็มสมอง

ในขณะนี้ เขาเก็บความคิดของเขา และเดินไปอย่างเร็วขึ้น

"ดิ~ ดิ!"

ในเวลานี้ Mercedes-Benz G500 ขับผ่านโดยเฉินเกอและพวกเขา

"คนสวย ฝนตกแรงมากขนาดนี้ คุณขึ้นรถผมเถอะ จะไปไหนเดี๋ยวผมจะพาไปส่ง!"

หน้าต่างถูกกลิ้งลง เด็กผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวเหมือนคนรวย และตะโกน

หลังจากได้ยินเช่นนี้ เฉินเกอก็อดไม่ได้ที่จะหยุดเดิน

ในความทรงจำของเฉินเกอ ก็เป็นเช่นนี้ คนสวยนั้นมักชอบรถหรูกันทั้งนั้น

แล้วสุดท้ายหล่ะ หญิงสาวไม่ได้มองไปแม้แต่สายตาเดียวเลย แต่เธอกลับบีบไหล่ของเฉินเกอเบาๆ : "รีบเดินไปสิ ฉันเจ็บปวดจนจะตายแล้ว!"

“อ๋อๆ!”

เฉินเกอพยักหน้า ดูเหมือนว่า เธอจะแตกต่างกับเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ

"เชี่ย! ตัวเองน่าจะมาเช้ากว่านี้ก็คงจะดี ผู้หญิงคนนี้ก็สวยมากจริงๆ!"

เด็กชายมองไปที่ด้านหลังของเฉินเกอที่วิ่งเหยาะๆ โดยมีสาวสวยขี่หลังของเขา และทุบพวงมาลัยด้วยความเกลียดชัง

โชคดีที่คลินิกอยู่ไม่ไกลมาก เฉินเกอจึงพาหญิงสาวไปที่ห้องพยาบาล และก็มีแพทย์มาตรวจอาการบาดเจ็บ

สำหรับเฉินเกอ ก็ไม่สะดวกที่จะอยู่ที่นี่ จึงอยากจะจากไป

"เดี๋ยวก่อน คุณชื่ออะไร? ฉันชื่อฉินหยา"

หญิงสาวถามในเวลานี้

“ผมชื่อเฉินเกอ!”

"ขอบคุณมากในวันนี้ ถ้าไม่ใช่คุณ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะกลับมาได้ยังไง! ใช่แล้ว ฉันเห็นคุณกำลังถือหนังสืออยู่ คุณจะไปเรียนที่ห้องสมุดใช่ไหม?"

"ใช่!"

ทำให้เฉินเกอรู้สึกอายเลย

"อะไรคือไม่ต้อง? หรือคุณคิดว่าฉินหยาของเราไม่สวยพอ และไม่คู่ควรกับคุณใช่ไหม?"

เด็กผู้หญิงหลายคนรวมตัวกันเข้ามาล้อมรอบๆ

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!”

“ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แล้วหมายความว่ายังไง ไอ้หนุ่มหล่อลองว่ามาสิ!”

สำหรับฉินหยาแล้ว เธอแค่มองดูเพื่อนร่วมห้องของเธออย่างเงียบๆอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล แน่นอนเธอรู้ดีว่าเพื่อนร่วมห้องของเธอเป็นคนแบบไหนกัน เป็นอย่างนั้นจริงๆ อย่าว่าแต่จะถูกเด็กผู้ชายเล่นพวกเขาเลย เด็กชายนับสิบคนพวกเขาก็สามารถเล่นปั่นหัวจนรอบๆได้

ในเวลาเดียวกัน ก็มองไปที่เฉินเกอด้วย

เมื่อเห็นเฉินเกอถูกพวกเขาแกล้งจนหน้าแดง

ฉินหยาหัวเราะเยาะ : "เอาละ พวกคุณอย่าล้อเล่นกับเฉินเกอแล้ว! ถงถงฉันอยากกินแอปเปิ้ล คุณปอกแอปเปิ้ลให้ฉันลูกหนึ่ง!"

"ได้!"

หญิงสาวตัวสูงที่ชื่อว่าจ้าวถงถงชำเลืองมองเฉินเกอด้วยรอยยิ้ม “ไอ้หนุ่มหล่อ เมื่อกี้คุณบอกว่าคุณไม่ได้หมายความเช่นนั้น งั้นเอาล่ะ คุณช่วยปอกแอปเปิ้ลให้ฉินหยาของเราได้ไหม?”

“อ๊ะ? ผมเหรอ?”

เฉินเกอถึงกับผงะ

"ใช่ ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ให้คุณปอกฟรีๆหรอก ถ้าคุณปอกเสร็จแล้ว ฉันจะให้คุณจูบทีหนึ่ง จูบที่ไหนก็ได้! เป็นยังไง?"

จ้าวถงถงเข้าใกล้เฉินเกอเรื้อยๆทีละก้าว

เฉินเกอได้พบกับผู้หญิงเช่นนี้เป็นครั้งแรก เหมือนหลินเจียวกล้าพอหรือยัง?

แต่หลินเจียวเป็นได้เพียงน้องสาว เมื่อเทียบกับสาวๆเหล่านี้!

สิบประโยค มีอยู่แปดประโยคที่พูดถึงเรื่องขับรถ

ยิ่งไปกว่านั้น พูดจาทุกอย่างตรงไปตรงมากล้าหาญ และเข้ากับคนได้ง่าย

เฉินเกอทนไม่ได้ที่จะปอกแอปเปิ้ลเสร็จแล้ว และก็ขอให้เฉินเกอปอกกล้วยอีกด้วย

ยังขอให้เฉินเกอ ช่วยลวกสร้อยข้อมือบนมือของฉินหยาด้วยน้ำเดือดด้วย

และสำหรับเฉินเกอ เขาก็ไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไป

ขอแค่ช่วยเรื่องนี้ให้เสร็จเร็วๆ จะได้ถอนตัวไวๆ

นึกไม่ถึง เมื่อยืนขึ้นพร้อมกับถือกำไลที่ฉินหยาเพิ่งถอดออกมา ทันใดนั้นมือใหญ่ที่แข็งแกร่งก็ดึงเฉินเกอออกไป ไม่ทันระวัง กำไลก็หลุดออกตกแตกอยู่บนพื้นโดยตรง

"เสี่ยวหยาผมได้ยินมาว่าคุณบาดเจ็บเหรอ และผมเป็นห่วงแทบจะตาย!"

เป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าวิ่งเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน เขาพูดอย่างประหม่าในเวลานี้