ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 197

“เฉิน……เพื่อนร่วมชั้นเฉินเกอ？”

หวงหยงหาวและไป๋เสี่ยวเฟยพวกเขาถึงกับผงะไปพร้อมๆกัน

ไม่มีใครคาดว่าคุณชายเฉินก็มาด้วย

อีกอย่างหวงหยงหาวเกือบจะตะโกนออกมาว่าพี่ชาย

ดังนั้น กลุ่มคนรวยรุ่นที่สองกลุ่มนี้จึงเดินเข้าไปล้อมรอบเฉินเกออย่างตื่นเต้น

what？

ผู้คนที่รอดูเหตุการณ์อยู่ต่างก็พากันตะลึงไปหมด

“เออ……นี่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร เดิมทีพวกคุณมาเที่ยวก็เพื่อที่จะมาหาความสุข อีกอย่างพวกคุณก็ไม่มีใครที่ขาดเงินค่าซ่อมรถแค่นี้หรอก เอาอย่างนี้เรื่องนี้พอแค่นี้เถอะ ควรไปเที่ยวเล่นยังไงก็ไปเที่ยวเล่นต่อ！”

เฉินเกอยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว เขาก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

“ใช่ใช่ใช่ เพื่อนร่วมชั้นเฉินเกอพูดถูก ใช่แล้ว เดิมทีพวกเรามาก็เพื่อที่จะมาหาความสุข ทำไมถึงต้องมายุ่งกับความโชคร้ายนี้ด้วยล่ะ！ฮ่าๆๆ อย่างนั้นเพื่อนร่วมชั้นเฉินเกอ เรื่องนี้ก็พอแค่นี้เถอะ อีกเดี๋ยวเข้าไปดื่มด้วยกันสักแก้วสองแก้วเถอะ？”

หวงหยงหาวลูบท้องของตัวเองและยิ้มอย่างเขินๆ

“ได้ เดี๋ยวผมไปหาพวกคุณแล้วดื่มด้วยกันสักหน่อย！”

ตบไหล่ของไป๋เสี่ยวเฟยพวกเขาแล้วเฉินเกอก็พูดอย่างยิ้มๆ

“ลาก่อน เพื่อนร่วมชั้นเฉินเกอ！”

“ลาก่อน เพื่อนร่วมชั้นเฉินเกอ！”

“……”

คนรวยรุ่นที่สองคนอื่นๆที่เหลือ กลับไม่กล้าที่จะพูดเล่นเฮฮากับเฉินเกอ เพียงแค่โค้งคำนับเพื่อกล่าวคำอำลา

ทำให้ผู้คนที่มุงดูอยู่ด้านข้างนั้นยิ่งอึ้งเข้าไปอีก

แม่ง นี่มันอะไรกัน

หลังจากรอจนกระทั่งหวงหยงหาวพวกเขาจากไป หลายๆคนก็ยังไม่สามารถตั้งตัวมาได้

คนแรกคือลี่เม่ยหวังเลี่ยงและแม่ของลี่เม่ยพวกเขา

พูดตามความจริง ตั้งแต่แรกไม่เคยมีใครเอาเฉินเกอคนนี้ไว้ในสายตา เพราะคิดว่าเป็นเพียงคนที่ชอบกินฟรีดื่มฟรีกระจอกๆคนหนึ่งเท่านั้น แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะรู้จักกับคุณชายร่ำรวยเยอะขนาดนั้น？

เพียงสองสามประโยคก็จัดการกับคุณชายร่ำรวยเหล่านั้นได้แล้ว？

อีกอย่างคนเหล่านั้น ดูเหมือนจะกลัวเขาด้วยเหมือนกัน

ลี่เม่ยพวกเขาต่างพากันประหลาดใจ

แม้ในขณะนี้แม่ของสวีเสียก็มองเฉินเกอด้วยความชื่นชมและอดไม่ได้ที่จะยืนใกล้เฉินเกอเข้าไปอีกนิด

ดูเหมือนกำลังจะบอกคนอื่นๆว่า ฮึฮึ นี่คือเพื่อนที่ดีของแฟนของลูกสาวฉันไม่ใช่เพื่อนที่ดีของแฟนลี่เม่ย ฮึฮึ！

และที่น่าประหลาดใจที่สุดก็คือหลี่ชือหานและเฉินหลินในตอนนี้แล้ว！

ใช่แล้ว ดูเหมือนว่าการคาดเดาบางอย่างจะได้รับการยืนยันแล้ว

ทำให้ใบหน้าของหญิงสาวทั้งสองซีดเผือดไปทันที

ดูเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้วไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เรื่องที่เฉินเกอไม่ธรรมดาจริงๆ นั้นเป็นความจริงๆ！

และดูเหมือนว่าจะสุดยอดกว่าติงห้าวมาก

คุณลองคิดดูสิ คุณชายร่ำรวยพวกนั้นไม่ยอมรับในตัวติงห้าวเลย แต่กับเฉินเกอกลับเคารพมากขนาดนี้

อีกอย่างสาวน้อยนั้นละเอียดอ่อนมากๆ พวกเธอมองเห็นอย่างชัดเจน เมื่อกี้มีคุณชายร่ำรวยไม่กี่คนยังโค้งคำนับและกล่าวคำอำลาต่อเฉินเกออีกด้วย！

นี่มันสุดยอดจริงๆ！

บรรยากาศอึดอัดขึ้นมา

เฉินเกอเพียงแค่ยิ้มอย่างอึดอัดวางตัวไม่ถูกและพูดว่า：“เอาล่ะ ไม่มีอะไรแล้ว เราไปเล่นกันต่อเถอะ！”

หลังจากพูดจบก็ได้พาหยางฮุยพวกเขาเดินไปด้านหน้าโดยไม่สนใจอะไร

“เห้ย หนุ่มคนนี้เป็นใครกัน？”

“ไม่รู้เหมือนกัน？ดูท่าแล้วจะยอดเยี่ยมมากเลยทีเดียว！”

“คุณชายเยอะขนาดนี้ยังต้องดูสีหน้าของเขา เดาว่าน่าจะเป็นคนใหญ่คนโต！”

คนกลุ่มหนึ่งต่างก็วิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมาทันที

“เฉินเกอ คุณ……คุณดื่มชานมไหม？ฉันจะไปซื้อชานมให้คุณ……”

เพื่อนสนิทคนหนึ่งของลี่เม่ยพูดอย่างเขินอายในเวลานี้

“ขอบคุณ ผมไม่กระหายน้ำ！”เฉินเกอตอบกลับ

“เหอะๆ คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนซื้อชานมให้เสี่ยวเกอ เขาก็ต้องดื่มงั้นหรือ？”

เฉินหลินมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นแวบหนึ่ง จากนั้นก็ยื่นชานมที่เธอยังไม่ได้ดื่มให้กับเฉินเกอ

“เสี่ยวเกอ ดูคุณสิ ริมฝีปากของคุณแห้งเล็กน้อย จะไม่กระหายน้ำได้อย่างไร คุณหน่ะ ประมาทเกินไป ไม่รู้จักดูแลตัวเองเลย！”

เฉินหลินพูดอย่างกระตือรือร้น

มองผ่านๆแล้วอาจจะแค่ต้องการตอกกลับผู้หญิงคนนั้น แต่ความเป็นจริงแล้วตัวเองแค่ต้องการแสดงต่อหน้าเฉินเกอเท่านั้น

เมื่อก่อนเคยมีการเข้าใจผิดกับเฉินเกอเล็กน้อย แต่ตอนนี้เฉินหลินจำเป็นต้องแก้ไขให้ได้เลย！

ส่วนเฉินเกอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

โชคดีที่ในเวลานี้ โทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้นมา

หลี่เจิ้นกั๋วเป็นคนโทรมา

“ขอโทษที พวกคุณเล่นกันไปก่อน ผมขอไปรับโทรศัพท์หน่อย เดี๋ยวผมจะไปตามหาพวกคุณทีหลัง！”

จ้าวยีฟานถามอย่างตกตะลึง

“ผม……ผมไม่ใช่หรอก อีกอย่างผมก็ไม่มีเงินมากเท่าไหร่ คุณฟังผิดแล้ว เอ๊ะ？หยางฮุยเรียกผม！”

เฉินเกอตั้งสติได้ว่าถ้าตัวเองยอมรับจริงๆ อย่างนั้นการทำตัวค้อมต่ำช่วงที่ผ่านมาก็สูญเปล่าละสิ！

อยากหนีเพียงอย่างเดียวในเวลานี้

“เฉินเกอ ฉันได้ยินทั้งหมดแล้ว ทำไมคุณถึงยังไม่ยอมรับอีก？”

แตจ้าวยีฟานกลับขวางอยู่ตรงหน้าของเฉินเกอ

“ทำไมคุณถึงไม่พูดความจริงกับฉัน คุณพูดความจริงกับฉันสักประโยคหนึ่งได้ไหม？”

จ้าวยีฟานจับไหล่ของเฉินเกอด้วยดวงตาที่แดง

“คุณฟังผิดแล้วจริงๆ ผมเป็นเพียงแค่คนจนคนหนึ่ง！”

เฉินเกอพูดอย่างเอือมระอา

ในเวลานี้หลุดพ้นแล้วรีบวิ่งกลับไป

แต่เมื่อวิ่งไปได้สองก้าว เฉินเกอก็หันกลับมาและตกใจมาก

จ้าวยีฟานกำลังเดินไปทางทะเลสาบทีละก้าว！

เห้ย！

“คุณทำอะไร？”

เฉินเกอถึงกับพูดไม่ออกจริงๆ นี่มันคล้ายกับหยางเสว่มากจริงๆ！

รีบวิ่งกลับไปทันที แล้วอุ้มจ้าวยีฟานกลับมา

“ปล่อยฉัน คุณปล่อยให้ฉันไปตายเถอะ เมื่อก่อนฉันปฏิบัติกับคุณแบบนั้น คุณไม่มีทางจะชอบฉันอีกแล้ว ให้ฉันไปตายเถอะ！”

จ้าวยีฟานในตอนนี้รู้สึกเสียใจมากและไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปจริงๆ

แต่ยังโชคดีที่ถูกเฉินเกออุ้มกลับไปบนฝั่งแล้ว

“เฉินเกอ คุณยังชอบฉันอยู่ใช่ไหม？ฉันรู้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกเราเจอกัน คุณก็ชอบฉันแล้วใช่ไหม？”

จ้าวยีฟานร้องไห้และจับแขนของเฉินเกอไว้แน่น

“อืมอืม ใช่แม้ว่าคุณจะดูถูกผมในตอนแรก แต่ในตอนนั้นผมเพิ่งจะโดนหยางเสว่ทำร้ายมา เมื่อเห็นคุณที่สวย ก็ชอบคุณมากจริงๆ รู้สึกว่าไม่ว่าคุณจะดูถูกผมหรือไม่ เพียงแค่ได้เจอคุณ ผมก็ยังคงตื่นเต้นมาก แต่ความรู้สึกแบบนั้น ไม่มีตั้งนานแล้ว ตอนนี้ในหัวใจของผมมีแค่มู่หานเท่านั้น ขอบคุณคุณมากจริงๆ！”

เฉินเกอทำได้เพียงแค่พูดตามความจริง

ในตอนนั้น เคยชอบจ้าวยีฟานอยู่ช่วงหนึ่งจริงๆ เรื่องนี้เฉินเกอยอมรับอยู่แล้ว

แต่เมื่อจ้าวยีฟานได้ยินประโยคนี้ ในหัวใจโศกเศร้าอย่างเสียความรู้สึก

เธออยากพูดประโยคหนึ่งจริงๆว่าครั้งหนึ่ง เคยมีความสัมพันธ์ที่จริงใจอยู่ต่อหน้าฉัน……