ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 200

“พรุ่งนี้หลังสอบเสร็จ พวกเราทานอาหารเที่ยงด้วยกันดีไหม？ฮึ ฉันจะรอคุณ！”

ฉินหยาส่งข้อความให้เฉินเกอเป็นชุด

แน่นอนว่าเฉินเกอได้เห็นแล้ว

หลังจากครุ่นคิดแล้วจึงตอบกลับไปว่า：“ขอบคุณ ผมไม่ไปแล้ว หลังสอบเสร็จ ผมยังต้องรีบกลับบ้านอีก！”

เนื่องจากก่อนหน้านี้สอบอย่างกระจัดกระจายไปบางวิชาแล้ว ดังนั้นการสอบปลายภาคนั้น ก็เหลือเพียงแค่สองวิชาสุดท้ายในวันพรุ่งนี้แล้ว

ส่วนเฉินเกอนั้น ไม่อยากจะพัวพันกับฉินหยาอีกต่อไป

จึงตอบกลับไปโดยตรง หลังจากตอบเสร็จ ก็ปิดโทรศัพท์และพักผ่อนไปก่อน

วันต่อมา เฉินเกอสอบเสร็จทุกวิชาแล้ว

ก็รีบเก็บสัมภาระ

ใส่พวกผ้าห่มและของอย่างอื่นของตัวเองลงไปในถุงกระสอบ

เดิมทีตามที่หลี่เจิ้นกั๋วตั้งใจไว้ แน่นอนว่าส่งรถพิเศษไปรับเฉินเกอแล้วไปที่อำเภอผิงอันด้วยกัน

อย่างไรก็ตามโครงการในอำเภอผิงอันนั้น ตั้งแต่คุยโทรศัพท์เมื่อวาน ก็พร้อมที่จะเริ่มแล้ว

หลี่เจิ้นกั๋วที่อยู่กับจ้าวจื่อซิ่งพวกเขานั้นแน่นอนว่าจะต้องงานยุ่งแล้ว และต้องกลับไปกลับมา

ส่วนเฉินเกอนั้นไม่อยากทำตัวให้เป็นจุดสนใจขนาดนั้น

หลังจากที่เขากลับไป เรื่องแรกที่จะทำก็คือไปเยี่ยมอากงหวู อาม่าหวูพวกเขา

สำหรับเรื่องการลงทุนนั้น ปล่อยให้หลี่เจิ้นกั๋วและจ้าวจื่อซิ่งไปจัดการเองก็พอแล้ว

และเนื่องด้วยช่วงปิดเทอมฤดูร้อนเกือบสามเดือนนี้เอง เฉินเกอก็อยากจะสงบจิตสงบใจ อ่านหนังสือและเรียนรู้อะไรบ้าง

เมื่อวันหยุดฤดูร้อนสิ้นสุดลง กลับมาเรียนอีกสามเดือน ก็จะต้องเริ่มฝึกงานแล้ว

เมื่อถึงตอนนั้นถึงจะถือว่างานยุ่งมากจริงๆ ตอนนี้มีโอกาสพักผ่อนก็ผ่อนคลายสักพักแล้วกัน！

เปิดโทรศัพท์ แน่นอนว่าในWechatก็ยังมีข้อความจากฉินหยา

เฉินเกอตอบกลับไปหนึ่งประโยค：“ผมกลับบ้านเกิดแล้ว ลาก่อน！”

“อ่อๆ โอเค！ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่รบกวนคุณแล้ว！”

เฉินเกอไม่ได้ตอบและฉินหยาก็ไม่ได้พูดต่อ

อย่างไรก็ตามคิดว่าต่อไปนี้……ก็คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว？

ก็ได้นั่งบนรถบัสจินหลงเช่นนี้ เฉินเกอแทบไม่ได้มองไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่างอย่างเงียบๆเลย

อดไม่ได้ที่จะตกอยู่ในความเศร้า

ลองคิดดูเมื่อไม่กี่เดือนก่อนตอนที่ตัวเองนั่งอยู่บนรถบัสจินหลงมานั้น มีเงินติดตัวแค่สองร้อยหยวนเท่านั้น ในตอนนั้นสิ่งที่ตัวเองคิดคือจะจัดการกับชีวิตในอนาคตและค่าเล่าเรียนอย่างไร นอกจากนี้ยังใกล้จะถึงวันคล้ายวันเกิดของหยางเสว่อีกด้วย ตัวเองจะรวบรวมเงินเพื่อซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอได้อย่างไร？

อีกอย่างยังจำได้ว่าวันนั้นตอนที่นั่งรถบัสมาโรงเรียนฝนยังตกหนักอีกด้วย ตัวเองนั่งอยู่บนรถ หยางเสว่ยังไม่ลืมที่จะโทรศัพท์มาหาตัวเอง บอกว่าเธอถึงที่โรงเรียนแล้ว รอให้ตัวเองไปทานอาหารเย็นด้วยกัน

เธอนำอาหารอร่อยๆมาจากที่บ้าน

ในตอนนั้นหยางเสว่ยังเป็นหญิงสาวที่ดีมากๆคนหนึ่ง

แต่ในครั้งนี้ที่นั่งรถกลับไป กลับได้เกิดเรื่องขึ้นมากมายขนาดนี้แล้ว

ตัวเองได้รู้โดยบังเอิญว่าเป็นคนรวยรุ่นที่สอง และเป็นในแบบที่รวยมากๆด้วย

สำหรับหยางเสว่ เธอก็เปลี่ยนไปเช่นกัน ทั้งสองก็ได้เลิกรากัน

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ยังไม่เปลี่ยนไปคือหลายเดือนก่อนตอนที่กลับมาโรงเรียนคิดว่าจะใช้เงินอย่างไรดี ตอนนี้ตอนที่กลับบ้านก็ยังคิดอยู่ว่าเงินจะใช้อย่างไรดี！

เหอะเหอะ！

เฉินเกอมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใจลอย

“เฉินเกอ？”

ในเวลานี้ มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้นจากด้านข้าง

เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งจะแน่ใจได้ว่าเป็นเฉินเกอ

เฉินเกอหันกลับไปดู ก็ได้เห็นหญิงงามอายุประมาณยี่สิบห้าปี นั่งอยู่ตรงเบาะข้างทางเดินบนรถประจำทาง

แต่งหน้าอ่อนๆ แต่งตัวอย่างสวยงาม

“คุณครูหมิน？”

เฉินเกอก็คาดไม่ถึงเลยว่าจะเจอคนรู้จักบนรถ

อีกทั้งยังเป็นครูสอนภาษาอังกฤษในโรงเรียนมัธยมของตัวเองอีกด้วย

เธอชื่อหลิวหมิน เป็นครูสอนแทนวิชาภาษาอังกฤษในโรงเรียนมัธยม สอนเฉินเกอเป็นเวลาสองปี ทั้งยังสาวและสวยด้วย ช่วงนั้นเพิ่งเรียนจบจากมหาลัย และเข้าไปสอนในโรงเรียนมัธยมผ่านเส้นสายของครอบครัว

ที่เฉินเกอมีความทรงจำที่ลึกซึ้งเกี่ยวกับเธอ

ก็เป็นเพราะคุณครูหมินคนนี้นั้น มีจุดเด่นของสาวสมัยใหม่แทบทุกอย่าง

ตัวอย่างเช่นการแต่งกายเปิดเผยมาก ช่วงนั้น ก็ใส่กระโปรงที่สั้นมากและเสื้อผ้าที่เห็นสะดือมาสอนนักเรียน

นี่มันไม่ง่ายเหรอ

เฉินเกอคิดอยู่ในใจ

ปากกลับเบี่ยงเบนหัวข้อไป：“คุณครูหมินพวกคุณเดินทางไกลครั้งนี้ไปทำอะไรมา？”

“ฮิฮิ พวกเราไปเที่ยวต่างประเทศมา ไม่อย่างนั้นคุณคิดว่าเราจะนั่งรถบัสกลับมาเหรอ จริงๆเลย！ยังไงก็ตามพูดกับคุณ คุณก็ไม่เข้าใจหรอก！”

หลิวหมินควงแขนของผู้ชายในชุดสูทอย่างสนิทสนม

ส่วนเฉินเกอก็พยักหน้า

เห็นว่าหลิวหมินไม่มองตัวเองแล้ว ตัวเองก็ไม่พูดอะไรอีก หันศีรษะมองไปทางนอกหน้าต่าง แล้วนอนพักต่ออีกสักครู่

ไม่นาน รถบัสก็ได้มาถึงที่อำเภอผิงอัน

ผู้โดยสารทยอยลงจากรถ

เฉินเกอก็แบกกระเป๋าเดินทางของตัวเอง เตรียมจะโบกรถแท็กซี่กลับไป

“เฮ้อ ยังดีที่มีเฉินเกออยู่พอดีเลย ให้เขาช่วยแบกกระเป๋าเดินทางของเราไปที่ตรงประตูทางออกเถอะ คนขับรถของคุณคนนั้นก็จริงๆเลย เรื่องแค่นี้ยังจะมาสายได้ กลับไปแล้วก็ไล่ออกเถอะ！”

หลิวหมินและแฟนของเธอมีกระเป๋าเดินทางทั้งหมดแค่ใบเดียวเท่านั้น ในตอนนี้ท่าทางของทั้งคู่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยากถือเลย

คงจะรู้สึกว่าถือแล้วจะเสียหน้า

ก็ได้เห็นเฉินเกอพอดี หลิวหมินจึงโบกมือเรียกเฉินเกอ：

“เฉินเกอ คุณมาตรงนี้สักครู่ ช่วยเราถือกระเป๋าเดินทางออกไปหน่อย！ฉันถือไม่ไหว！”

หลิวหมินไม่รอให้เฉินเกอพูดอะไร ก็ผลักกระเป๋าเดินทางไปไว้ตรงหน้าของเฉินเกอโดยตรง

ถือไม่ไหว？ถือไม่ไหวก็ไปตายซะสิ！

เฉินเกอด่าไปหนึ่งประโยค แต่ลองคิดดูแล้วก็ช่างเถอะ ช่วยคุณครูถือกระเป๋าเดินทางเท่านั้นเอง ตัวเองก็ไม่ได้จะเสียหายอะไร

แบกกระเป๋าเดินทางของตัวเองไว้ในมือข้างเดียว มืออีกข้างลากกระเป๋าเดินทางของทั้งสองไว้ และเดินตามหลังทั้งสองคนไปทางด้านนอกของสถานี

“ที่รัก คุณว่าการจัดหาเงินทุนของอำเภอผิงอันในครั้งนี้ ตระกูลของพวกคุณจะได้รับการลงทุนหรือไม่？ถ้าได้รับ อย่างนั้นก็จะร่ำรวยจริงๆแล้วล่ะ！ฮ่าฮ่า ลองคิดดูว่าต่อไปนี้อำเภอผิงอันของเรา ก็จะกลายเป็นเมืองระดับมณฑลแล้ว ก็รู้สึกตื่นเต้น！”

หลิวหมินมือข้างหนึ่งควงแขนของแฟนไว้และพูดไปด้วย

“เหอๆ ไม่มีปัญหาแน่นอน บริษัทของพ่อผม ถือว่ามีศักยภาพมากในอำเภอผิงอันแล้ว！”

แฟนหนุ่มพูดด้วยความภาคภูมิใจ：“เอ๊ะ？ทำไมมีรถจอดอยู่นอกสถานีเยอะขนาดนี้？อีกทั้งยังเป็นรถส่วนตัวของ**ในอำเภออีกดูเหมือนว่าหัวหน้าพวกนี้จะมาเพื่อรับคนใช่ไหม？”

“นั่นสิ นั่นเจียง**ไม่ใช่หรือ？เขาก็มาด้วยเหรอ？”