ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 411

บทที่411 คุณชายกลับมาแล้ว

หลังจากที่เฉินเกอนั่งลง

เพิ่งจะส่งข้อความหาพี่สาว

“จริงๆเลย การประชุมของตระกูลเฉินของคุณไม่รอบคอบขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมถึงใครๆก็ได้เข้ามานั่งทั้งหมด คุณดูสิคนๆนี้น่าสงสารจะตาย!”

คนที่พูดก็คือผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆเฉินเกอ

กำลังปัดแก้มอยู่นั้น

แล้วเหลือบมามองเฉินเกอ

“เหอะ นึกว่าจะได้แต่งกับตระกูลเฉินอันโด่งดัง ได้เจอกับคนที่มีชื่อเสียง ผู้บริหารระดับสูง คิดไม่ถึงว่าได้มานั่งโต๊ะเดียวกันกับคนแบบนี้

หญิงสาวบ่นเสียงเบา

เห็นได้ชัดว่าเธอนั้นแต่งงานกับตระกูลเฉิน แต่ว่าเหมือนจะไม่ชอบเฉินเกอ คิดว่าเฉินเกอนั่งข้างๆเธอ ทำให้เธออายคนอื่น

ตั้งใจที่จะพูดให้เฉินเกอได้ยิน

“เถอะน่า เลิกพูดได้แล้ว ในครอบครัวก็มีแต่คนรวยๆทั้งนั้น แต่ว่าก็ช่วยไม่ได้ที่บางคนก็ขาดมารยาท ถึงขนาดที่บางคนเพิ่งจะเริ่มมีเงิน ดังนั้นคุณอย่าไปสนใจเลย!”

สามีของเธออธิบาย

ชัดเจนว่าสามีของตระกูลเฉินคนนี้ ก็คิดว่าเฉินเกอมานั่งอยู่ในโต๊ะเดียวทำให้อายคน

คนไม่กี่คนพูดกันไปมา แอบจิกกัดเฉินเกอ

เพราะว่าพวกเฉินปิงปิงนั่งอยู่ข้างๆเฉินเกอ

บวกกับสามีภรรยาคู่นั้นพูดคุยกันเสียงดัง

ในตอนนั้นเลยขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “การแสดงของคนชั้นต่ำ ก็เหมาะสมให้คนตระกูลเฉินสั่งการ ไม่หัดดูบ้างว่าตัวเองมีพฤติกรรมแบบไหน!”

“คุณว่าอะไร? คุณพูดว่าใครเป็นคนชั้นต่ำ?”

ส่วนผู้หญิงคนนั้น พอได้ยินคำพูดนี้ก็รู้ว่าเฉินปิงปิงกำลังด่าตัวเอง จากนั้นก็เลยพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน

“ว่าใครไม่รู้ตัวหรือยังไง? แกล้งทำเป็นไม่รู้อยู่ได้!”

สาวน้อยก็พูดเย้ยขึ้นเหมือนกัน

ราวกับว่าเคยมีความแค้นสะสมไว้ต่อกันอย่างไรอย่างนั้น

“พอเถอะน่า ไม่ต้องไปทะเลาะกับพวกเธอแล้ว!”

ในเวลาชายหนุ่มก็ได้ห้ามภรรยาของตัวเองเอาไว้

“หึ คุณน่ะ คุณดูตัวเองอยู่ในตระกูลเฉินที่ใหญ่โต แต่กลับไม่ตำแหน่งอะไรเลย พวกเธอสองคนก็แค่เด็กผู้หญิง ครั้งก่อนที่พวกเราไปต่างประเทศด้วยกัน พวกเธอทั้งสองคนได้รับการดูแลที่สูงที่สุด พวกเราล่ะ ก็แค่แขกวีไอพี รองจากพวกเธอมาตั้งหนึ่งขั้น! ตอนนี้พวกเธอว่าฉันแบบนี้ คุณยังไม่กล้าแม้แต่จะสวนกลับ!”

หญิงสาวพูดอย่างไม่พอใจ

“เห้อ ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้พวกเธอมีสายเลือดชิดใกล้กว่าผมหนึ่งขั้นล่ะ ตระกูลเฉินของเรามีกฎมากมาย แบ่งชนชั้นสายเลือดกันชัดเจน เพราะว่าสายเลือด เลยหมายถึงลำดับชั้นในครอบครัว!”

“ก็เหมือนกับคุณชายนั่นแหละ แม้แต่คุณปู่ของผมเจอเขา ท่านเองก็ยังต้องโค้งตัวทำความเคารพ!”

ชายหนุ่มอธิบายอย่างเบื่อหน่าย

“อย่างนั้นแล้วคุณชายล่ะ? คุณรู้จักไหม? จะต้องทำความรู้จักกับคุณชายเฉินให้มากๆนะ คุณชายเฉินในวันข้างหน้าจะต้องเป็นผู้สืบทอดตระกูล!”

หญิงสาวรีบเอ่ยขึ้น

“เห้อ วันนี้คุณชายถึงจะกลับมาที่บ้าน งานไหว้บรรพบุรุษในครั้งนี้ ดูแล้วส่วนมากก็จัดเอาไว้เพื่อเขาทั้งนั้น ผมจะไปรู้จักกับเขาได้ยังไง?”

ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างผิดหวัง

“หึ ไร้ประโยชน์ ไร้ประโยชน์ ไร้ประโยชน์เกินไปแล้ว!”

หญิงสาวพูดอย่างโมโหร้าย

เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้ที่เฉินปิงปิงพาเฉินเกอเข้ามาเธอได้เห็นแล้ว

ตอนนี้เฉินปิงปิงก็ลากเจ้าหนุ่มคนนี้มาที่โต๊ะตัวเอง ก็หมายถึงการหยามเหยียดตัวเอง

แน่นอนว่าหญิงสาวยิ่งคิดยิ่งโมโห

“หึ เปลี่ยนที่ให้ฉัน ฉันไม่อยากจะนั่งข้างเขา ดูเขาแต่งตัวสิ ทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าก็คงไม่เกินหมื่นนึง สงสัยคงจะเป็นสายเลือดนอกๆของตระกูลเฉินสินะ น่าขยะแขยงแล้วก็น่าอายจริงๆ!”

ปรายตามองเฉินเกอ แล้วหญิงสาวก็พูด

จากนั้นก็ยืนขึ้น

แต่ในขณะนี้เอง

หญิงสาวก็ร้องอ๊าขึ้นมา

ที่แท้ เมื่อกี้เธอนั่นเอาแต่ดิ้นเร่าๆแล้วทะเลาะกับเฉินปิงปิง

เท้าก็เลยเหยียบเข้ากับปลายกระโปรงยาวๆ แล้วก็ล้มลงไปทางฝั่งของเฉินเกอ

ส่วนเฉินเกอเองก็ไม่ทันได้ระวังจริงๆ ดูเหมือนว่าเท้าจะเหยียบเข้ากับปลายกระโปรงของเธอไปเล็กน้อย

ที่จริงเรื่องนี้มันก็ไม่มีอะไร

แต่ว่าหญิงสาวกลับโมโหเป็นอย่างมาก

“แกมันไอ้สารเลว ฉันว่าแกนะตั้งใจใช่ไหม!”

อยู่ๆหญิงสาวก็ตะโกนด่าเฉินเกอ

“ผมไม่ได้ตั้งใจครับ!”

เฉินเกอยิ้มแห้งด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย

“ตอแหล เป็นเฉินปิงปิงที่ตั้งใจให้แกมาทำอะไรน่าเกลียดแบบนี้ใช่ไหมล่ะ ดูถูกแกขนาดนี้ แกยังคิดไม่ได้เหรอ? ยังจะมาดื่มของฉันอีก ออกไป!”

หญิงสาวผลักอย่างเคืองโกรธ จนผลักแก้วน้ำชาด้านหน้าเฉินเกอหกรดไปบนตัวของเฉินเกอ

ใบชาติดอยู่บนตัวของเฉินเกอเต็มไปหมด

“หยุด! ฉันบอกให้กลิ้งออกไป หรือว่าอยากจะให้ฉันพูดใหม่อีกรอบ?”

เฉินเสี่ยวพูดอีกครั้ง

พอคำว่ากลิ้ง ติงเซียงเอ๋อก็รู้ได้ทันทีว่าแบบนี้หมายถึงอะไรสำหรับตัวเธอ

ออกไปจากตระกูลเฉิน ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปไม่ใช่คนของตระกูลเฉินอีกต่อไป

ถึงแม้จะเสียดาย แต่ว่าตอนนี้สิ่งที่มากที่สุดสำหรับติงเซียงเอ๋อคือความกลัว

ตอนสุดท้าย ต่อหน้าของผู้คนมากมาย ติงเซียงเอ๋อก็นอนลงบนพื้น แล้วก็กลิ้งออกไปจริงๆ

“ไปกันเถอะเสี่ยวเกอ พวกเราขึ้นไปดีกว่า!”

เฉินเสี่ยวถึงได้ยิ้มแล้วหันมามองเฉินเกอ

ส่วนพวกเฉินปิงปิง ทุกคนยกมือขึ้นมาปิดปาก ไม่กล้าจะหายใจ

เมื่อกี้ คิดว่าเขาเป็นคนซื่อๆเฉินปิงปิงก็เลยแกล้งเขา สั่งให้เขาเก็บลูกบอลให้ตัวเองตั้งยี่สิบนาที

แต่ว่าสถานะจริงๆของเขา ก็สามารถทำให้คนตกใจได้มากจริงๆ!

“เขาก็คือคุณชายตระกูลเฉิน คุณชายเฉิน เฉินเกอ!”

และหลังจากที่เฉินเกอเดินขึ้นไปบนเวที ด้านล่าง ก็เริ่มพูดคุยกันขึ้นมาในทันที

หลังจากนั้นก็ตามด้วยเสียงปรบมือที่ดังสนั่นราวกับฟ้าผ่า

คุณชายเฉินกลับมาบ้านแล้ว!

คู่สามีภรรยาเฉินจิ้นตงก็ยืนขึ้นด้วยความดีใจเช่นกัน ไม่มีอะไรที่สามารถที่จะเทียบได้กับได้เห็นลูกชายและทำให้ลูกชายมีความสุขแล้ว

“พ่อ!แม่!”

ส่วนเฉินเกอที่ได้เห็นพ่อแม่ที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบจะหนึ่งปีแล้ว ในตอนนี้ในดวงตาของเขาก็มีน้ำตาคลอ วิ่งไปทางพวกเขา

“ลูกชาย ลูกกลับมาแล้ว หลังจากนี้ครอบครัวของเรา ในที่สุดก็สามารถรวมตัวกันได้ดีๆแล้ว!”

เฉินจิ้นตงตบบ่าของลูกชายหนักๆ

พูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระ แน่นอนว่าไม่ได้ยากเย็น

“จริงสิเสี่ยวเกอ หลายปีมานี้พ่อกับแม่ทิ้งลูกเอาไว้ด้านนอก เลี้ยวลูกให้ลำบาก มีคนๆหนึ่ง ไม่เคยแนะนำให้ลูกรู้จัก!”

ในตอนนี้ คุณแม่หยางยู่ผิงก็ดึงมือของเฉินเกอเอาไว้ มองไปยังด้านข้างที่มีหญิงสาวที่มีใบหน้างดงามแดงก่ำ

“แม่ค่ะ เมื่อกี้พวกเราเจอกันแล้วค่ะ!”

ส่วนพี่ล๋าน ในตอนนี้ก็มองมาที่เฉินเกอ ยืนขึ้น แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน

“แม่?”

ได้ยินพี่ล๋านคนนี้เรียกแม่ของตัวเองว่าแม่ เฉินเกอก็นิ่งไป.....