ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 438

บทที่438 ของขวัญชิ้นที่สาม

“วันเกิด วันเกิด！หยางเสี่ยวเป้ยเธอก็รู้แต่จะฉลองวันเกิด วันเกิดอะไร จะสำคัญมากกว่างานเลี้ยงฉลองของตระกูลหยาง！”

คุณหญิงเกือบจะเป็นลม

“คุณย่า！”

และในขณะนี้ เสี่ยวเป้ยเห็นว่าสถานการณ์ค่อนข้างเงียบสงบ และคนของตระกูลหลงกำลังเผชิญหน้ากับคุณย่าอยู่

ก็พอเข้าใจเรื่องอะไรบางอย่างแล้ว

จึงรีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว

และท่านชนชั้นใหญ่ทั้งหลายที่มาฉลองวันเกิดให้กับเสี่ยวเป้ย ต่างก็มาพร้อมกันหมดทุกคน

“ฉันถามพวกคุณ พวกคุณ……หืม？”

คุณหญิงกำลังโกรธ

แต่ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็อึ้ง เพราะมองเห็นบุคคลทั้งหลาย ที่ยืนอยู่ด้านหลังของเสี่ยวเป้ย และทำให้คุณหญิงมีความรู้สึกเสมือนอยู่อีกโลกหนึ่ง

ฮวา！

สถานการณ์ในงานเลี้ยง จำนวนสองร้อยกว่าคน

ต่างก็เริ่มปั่นป่วนขึ้นมา

“คนนี้ไม่ใช่ประธานจางที่ร่ำรวยที่สุดในจินเหมินเหรอ？”

“พระเจ้า ประธานจางจริง ๆด้วย！”

แขกผู้มีเกียรติบางคนรีบลุกขึ้นยืนและพูดขึ้นมาทันที

“คนนั้น ไม่ใช่ประธานหยาง**ของเขต*เยี่ยนจิงเราเหรอ？แม้แต่ระดับบุคคลอย่างหยาง**ก็มาด้วยเหรอ？”

“ยังมีคนนั้น ประธานโกวเป็นคนร่ำรวยที่สุดในภาคเหนือ！“

ทุกคนตกตะลึง

และบุคคลเหล่านี้ แน่นอนว่าคุณหญิงก็รู้จักพวกเขา โดยไม่มีข้อยกเว้น

บุคคลเหล่านี้ ล้วนเป็นบุคคลที่ปกติอยากประจบสอพลอแค่ไหนก็ไม่สามารถประจบได้เลย！

ทำไมถึง？มาฉลองวันเกิดให้เสี่ยวเป้ย？

พ่อบ้านก็ค่อนข้างตื่นเต้นเช่นกัน

“ท่านประธาน เป็นเรื่องจริงครับ ประธานจางพวกเขา มาตั้งแต่เช้าแล้วครับ และมาที่นี่เพื่อฉลองวันเกิดให้กับคุณหนูเสี่ยวเป้ยโดยเฉพาะ！และผมกลัวว่าคนรับใช้ปกติจะดูแลพวกท่านไม่ดี ดังนั้นก็เลยอยู่ดูแลพวกท่านอยู่ที่นั่นตลอด！”

อะเชิงกล่าวอย่างตื่นเต้น

“อะไรนะ！”

ดวงตาของคุณหญิงขยับ

ส่วนดวงตาของโกวหรูและหยางเย่พวกเขาต่างก็เบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อ

“ท่านประธานทั้งหลาย เชิญนั่ง เชิญนั่ง！”

ความตกใจของเหตุการณ์นี้ ทำให้คุณหญิงไม่คาดคิด

ความรู้สึกโศกเศร้าของเมื่อกี้นี้ ยังมีสักที่ไหนล่ะ！

“เหอะๆ คุณหญิงเกรงใจเกินไป เดิมทีวันนี้ไม่อยากรบกวนงานเลี้ยงฉลองของคุณ แต่ในเมื่อคุณหนูเสี่ยวเป้ยได้พาพวกเราเข้ามาแล้ว พวกเราก็เป็นแขกผู้มีเกียรติสักครั้งหนึ่ง และหวังว่าทุกคนที่อยู่ในนี้ ให้หน้าพวกเราทั้งหลายสักหน่อยนะ！”

ประธานหยาง**ยิ้มจางๆ

“แน่นอน แน่นอน！！！”

ประธานเหมียวพวกเขารีบลุกขึ้นยืนแล้วพยักหน้ารัวๆทันที

ส่วนหลงช่าวเหลย สายตาของเขาก็อึ้งเช่นกัน

ก็จริง บุคคลเหล่านี้ ต่างก็เป็นบุคคลที่มีแต่คุณปู่เท่านั้นที่จะสามารถพูดคุยกับพวกเขาได้ และตัวเองก็ไม่มีน้ำหนักพอในสายตอาของพวกเขา

“หลงช่าวเหลย วันนี้เป็นวันดีของตระกูลหยางเรา คุณอยู่ที่นี่ ยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอ？”

หยางเสี่ยวเป้ยถามอย่างเย็นชา

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร นี่ไม่ใช่คุณอาจางและคุณอาหยางพวกเขา……”

หลงช่าวเหลยยิ้ม และอยากจะเข้าไปชนแก้วเพื่อแสดงความเคารพ

“ไม่มีอะไรแล้วยังไม่ไป？”

จางโป๋เหนียนกล่าวอย่างเย็นชา

“ห๊ะ？ได้ได้ได้ ไปครับ！”

สีหน้าของหลงช่าวเหลยเต็มไปด้วยความลำบากใจ

และในขณะนี้ หน้าผากของเขาก็มีเหงื่อเต็มไปหมดเช่นกัน

คำนวณไปคำนวณมา ไม่คิดว่าปัญหาจะเกิดจากหยางเสี่ยวเป้ยซึ่งเป็นคนที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักของตระกูลหยาง

และเขาจึงไม่กล้าที่จะอยู่ต่อไป แล้วพาลูกน้องออกไปอย่างอับอาย

“เสี่ยวเป้ย เมื่อกี้คุณสุดยอดมาก เขาคนนั้นเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลหลงเลยนะ！”

เหม่ยเหม่ยพวกเขาดึงแขนของเสี่ยวเป้ยแล้วกล่าว

“พี่ชายของฉันไม่ชอบพวกเขา และฉันก็เกลียดพวกเขา อีกอย่าง มีพี่ชายของฉันอยู่ทั้งคน！”

หยางเสี่ยวเป้ยยิ้มและกล่าวอย่างมีความสุข

“ห๊ะ？เขาน่ะเหรอ？คุณรีบเล่าให้ฟังหน่อยว่า เมื่อกี้คุณสองคนแอบคุยอะไรกัน？”

และในขณะนี้เองเหม่ยเหม่ยพวกเธอก็รู้สึกว่าเฉินเกอค่อนข้างลึกลับ

และในขณะนี้ ไม่รอให้หยางเสี่ยวเป้ยพูดอะไร

โกวไฉเฟิ่งก็รีบพูดขึ้นมาทันทีว่า：“คุณแม่ วันนี้ท่านชนชั้นใหญ่มาร่วมอวยพรฉลองวันเกิดให้เสี่ยวเป้ยของเราเยอะขนาดนี้ ต่างก็มาเพราะให้เกียรติหลานชายของฉันเสี่ยวเกอ และเสี่ยวเกอก็ยังบอกอีกว่า ได้เตรียมของขวัญให้เสี่ยวเป้ยของเราถึงสามชิ้นเลยนะ เสี่ยวเกอ คุณว่าน้าพูดถูกหรือเปล่า？”

โกวไฉเฟิ่งจับแขนของเฉินเกออย่างใกล้ชิดและกล่าว

หลานชายคนนี้ วันนี้ยิ่งดูยิ่งรู้สึกว่าชอบมากจริง ๆ！

และคำพูดพวกนี้เอง ที่ทำให้คุณหญิงเงยหน้ามองเฉินเกอด้วยความประหลาดใจ

ต่อให้เธอสงสัยว่าเฉินเกอไม่ธรรมดา

แต่ว่าวันนี้ก็เป็นครั้งแรกที่เห็น และทำให้คุณหญิงรู้สึกว่า เฉินเกอนั้นค่อนข้างเหมือนคนแปลกหน้าเล็กน้อย

ส่วนหยางเย่และโกวหรู ที่ยืนดูอยู่ด้านข้าง ต่างก็รู้สึกว่าแก้มของพวกเขานั้นเจ็บมาก

เมื่อเสี่ยวเป้ยรู้สึกตัวขึ้นมาทันที ก็เอามือไปปิดปากของเธอด้วยความตื่นเต้น

เธอรู้ตั้งแต่เด็กแล้วว่ามีพี่ชายและพี่สาวลูกพี่ลูกน้องเฉินเกอกับเฉินเสี่ยว เพียงแต่ว่าไม่เคยพบเจอเท่านั้นเอง

“อืม เสี่ยวเป้ยสวยงามจริง ๆ！”

ส่วนเฉินเสี่ยว ก็เดินตรงเข้ามาที่เสี่ยวเป้ย

และจับมือของเสี่ยวเป้ย

“เฉินเสี่ยว？”

ส่วนคุณหญิงนั้นดวงตาของเธอยิ่งเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิม

คนคนนี้ก็คือหลานสาวของตัวเองเฉินเสี่ยวเหรอ？

“เสี่ยวเป้ย เจอกันครั้งแรก พี่ก็ไม่มีอะไรจะส่งให้น้อง และวันนี้เป็นวันเกิดของน้อง พี่ก็ส่งอันนี้ให้น้องละกัน！”

พูดจบ ก็มีลูกน้องเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องในมือของเขาทันที

และเมื่อทันทีที่เปิดกล่องดู แสงก็เปล่งประกาย และก็มีกลิ่นอายที่ไม่ธรรมดาออกมา

“นี่มัน……ไข่มุกราตรี？พระเจ้า！！！”

เมื่อเห็นสิ่งของในกล่องนั้น มีคนหนึ่งก็รู้ทันทีและอดไม่ได้ที่จะอุทานขึ้น

ส่วนหญิงสาวอย่างเหม่ยเหม่ยพวกเธอทั้งหลาย ต่างก็ยิ่งอิจฉามากขึ้น！

ที่แท้ครอบครัวของเฉินเกอทั้งครอบครัว สุดยอดขนาดนี้เลยเหรอ！

เลยมีความรู้สึกเสียใจอยู่ภายในใจของพวกเธอในขณะนี้

จนตอนนี้ แม้แต่ไอดีวีแชทสักอันหนึ่งก็ไม่มี

“โอ๊ยเสี่ยวเป้ย พี่สาวของลูกให้ลูก ลูกก็รีบรับมันไว้สิ！”

โกวไฉเฟิ่งตื่นเต้นและดีใจมาก

และโกวหรู หยางเย่และหยางเหยียนพวกเขาที่อยู่ด้านข้าง ต่างก็ตะลึงกันหมด

“คุณย่า！”

และสุดท้ายเฉินเสี่ยว ก็มองไปที่คุณหญิง และเรียกขึ้นอย่างแผ่วเบาในขณะนี้

“จ้า！จ้า！”

คุณหญิงรู้สึกตื่นเต้นจนพยักหน้าไม่หยุดและตอบรับ

และคุณหญิงก็สังเกตุเห็นแล้วว่า สองพี่น้องเฉินเกอและเฉินเสี่ยวนั้น มีบุคลิกที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร และตัวเองก็ใช้ชีวิตมานานขนาดนี้แล้ว แต่เมื่อเห็นเฉินเสี่ยว เธอก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย

หลังจากนั้น เฉินเสี่ยวก็เดินวนไปรอบ ๆ แต่กลับไม่มีใครกล้าสบตาของเฉินเสี่ยวเลย และพวกเขาทั้งหมดต่างก็ก้มหน้า

และสุดท้ายสายตาของเฉินเสี่ยวก็มาหยุดอยู่ที่เสี่ยวเป้ย

เฉินเสี่ยวยิ้มเบาๆ：

“เสี่ยวเป้ย พี่และพี่ชายของน้อง เตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ไว้ให้น้องสามชิ้น และตอนนี้ก็ยังเหลือชิ้นสุดท้าย！”

เฉินเสี่ยวกล่าว