ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 454

บทที่454 นายคือปีศาจหรอ

พี่เปียวกลืนน้ำลาย

ส่วนผู้หญิงนั้น ก็มีความกลัวเล็กน้อย

กลัวว่าชายวัยรุ่นคนนี้จะหักแขนของตัวเองจนกลายเป็นแบบนั้น

ขณะนั้นจึงเดินตามหลังของชายวัยรุ่นเข้าไปทางหลังสวน

มาถึงห้องห้องหนึ่งที่อยู่ตรงหลังสวน

ปัง!

ชายวัยรุ่นปิดประตูแรงมาก

ทำเอาทั้งสองคนตกใจมาก

ไม่สามารถไม่ตามเข้าไปได้ เพราะว่าแขนของตัวเอง จะเป็นแบบนี้ไปตลอดไม่ได้

“ดีที่สุดทำแขนของฉันให้กลับมาดีเหมือนเดิม ไม่เช่นนั้นฉันไม่ปล่อยแกไปแน่ แกก็ไม่ลองไถ่ถามดู.....”

พี่เปียวไม่อยากทำให้ภาพลักษณ์ของตัวเองหายไปแบบนี้ ขณะนั้นเขาพูดด้วยแววตาที่เย็นชา

“พอแล้วพอแล้ว เมื่อกี้ฉันพูดแล้ว ฉันรู้ว่าพวกนายโหด ฉะนั้นเรามาคุยกันหน่อย!”

ชายวัยรุ่นพูดตัดบทสนทนา

“เฮอะเฮอะ รักษาแขนของผู้ชายของฉันให้ดี พวกเราสามารถไม่เอาค่าชดใช้อื่นได้!”

ผู้หญิงพูด

ป้าบ!

ส่วนชายวัยรุ่น ยื่นมือออกมาตบหน้าด้วยแรงที่หนักมาก

ทำเอาผู้หญิงล้มลงกับพื้นเลย

ผู้หญิงถูกตบจนมึนไปแล้ว มีความเวียนหัว

หลังจากนั้น ชายวัยรุ่นก็นำแขนอีกข้างของพี่เปียวมาหักด้วย

สุดท้ายแล้วแขนของพี่เปียวเปลี่ยนทรงไป เขานอนลงพื้นและตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวด

สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัว

“พวกนายอยากคุยยังไง?”

ในแววตาของชายวัยรุ่นมีความเย็นชาผ่านไป

“ไม่...ไม่คุยแล้ว แกปล่อยพวกฉันไป พวกฉันไม่คุยแล้ว!”

พี่เปียวพูดด้วยความกลัว

“แล้วค่าชดใช้สองพันนั้นล่ะ?”

ชายวัยรุ่นถาม

“คืนให้แก พวก....พวกเราไม่เอาแล้ว!”

ในมือของชายวัยรุ่นคนนี้ ไม่มีแรงคัดค้านเลยสักนิด

พี่เปียวก็ไม่ได้ออกมาหาเรื่องครั้งแรกแล้ว รู้แล้วว่าตัวเองมาหาเรื่องใส่ต้นตอแล้ว

“งั้นก็ดี พวกนายเป็นคนพูดเองนะ ฉันไม่ได้บังคับพวกนายนะ!”

ชายวัยรุ่นพูดขึ้น

“อาสาเอง อาสาเอง!”

ขณะนั้น ชายวัยรุ่นหยิบเงินสองพันเมื่อกี้ออกมาจากกระเป๋าของพี่เปียว

“ยังมีอีก เมื่อกี้พวกนายตีหูจื่ออยู่ข้างนอก ค่ารักษาพยาบาลก็ต้องประมาณสองพันสินะ? เข้าโรงพยาบาลถ่ายเอกซเรย์อะไรพวกนี้ นายก็เห็นแล้ว เมืองเล็กๆ นี้ของพวกเรา ในศูนย์สุขภาพยังไม่มีความสามารถด้านนี้ จะต้องไปถ่ายเอกซเรย์ในเมืองใหญ่ แพงแน่ๆ!”

ชายวัยรุ่นพูด

“ชดใช้ สองพัน พวกเรายอมชดใช้!”

“แล้วก็.....”

ชายวัยรุ่นพูดอีกครั้ง

“ยังมีอีก?”

ครั้งนี้พี่เปียวเจ็บจนเกือบจะหายใจไม่ทันแล้ว จึงพูดออกไปในขณะนั้น

ป้าบ!

ชายวัยรุ่นเดินขึ้นไปก็ไปตบปากเลย “ฉันพูดอยู่ นายยังกล้าถามกลับ?”

“ครับครับครับ ท่านพูดมาเลยครับ!”

“ยังมีอีก ก็คือตอนที่พวกนายตีหูจื่อเมื่อกี้ ยังทำโต๊ะเก้าอี้ของเราเสียหายอีกด้วย รวมถึงจานชาม เงินก้อนนี้ ไม่ว่ายังไงก็ต้องห้าร้อยหยวน ปัดเศษปัดส่วนเอาเป็นจำนวนเต็ม อย่างน้อยก็ หนึ่งพันหยวน ต้องชดใช้!”

“พวกเราชดใช้ ชดใช้ทั้งหมด พี่ชาย พี่ช่วยฉันเถอะ ฉันทนไม่ไหวแล้ว แขนของฉันเหมือนมีหนอนพิษตัวนับไม่ถ้วนกำลังกัดฉันอยู่!”

พี่เปียวกลิ้งไปมาบนพื้นด้วยสีหน้าที่ซีดขาว

“งั้นก็ดี นายมีท่าทีที่ดีแบบนี้ตั้งแต่แรก พวกเราก็ไม่จำเป็นทำเรื่องที่เกินความจำเป็น...... อีกอย่าง อย่าคิดว่านายมีเงินแล้วก็จะทำอะไรก็ได้!”

ชายวัยรุ่นพูด

ขณะนั้นเขากดทับพี่เปียวไว้แล้วหักมือ

ปาฏิหาริย์ชัดๆ พี่เปียวไม่เพียงแต่รู้สึกว่าแขนของตัวเองดีขึ้นแล้ว อีกอย่างยังไม่เจ็บอีกแล้วด้วย

“จำไว้แล้วครับ พี่ชาย ผมจำไว้แล้ว!”

เหงื่อของพี่เปียวไหลเต็มไปทั่ว

“พวกเราจะออกไปเพิ่มให้ตอนนี้เลย! ไม่ขาดแม้แต่สักหยวน!”

พี่เปียวดึงผู้หญิงที่พึ่งได้สติขึ้นมา แล้วรีบเดินออกไป

“พี่เปียว ไปแบบนี้เลยหรอ? ฉันไม่พอใจ!”

ผู้หญิงพูดพร้อมร้องไห้

ทั้งสองต่างก็ตกใจกันหมด

พวกเขารับรู้ถึงความรู้สึก ต่างก็จับไปที่ท้องของตัวเอง ปรากฏว่ามีความเจ็บปวดเล็กน้อยจริง

“พี่ชาย ไว้ชีวิตด้วยเถอะ ไว้ชีวิตด้วยเถอะ!”

ครั้งนี้ พี่เปียวและผู้หญิงต่างก็กระวนกระวายแล้ว

“ไม่เป็นไร ตอนนี้ยังไม่เอาชีวิตของพวกนาย แต่ในทางกลับกัน เจ้าตัวนี้เข้าไปยังร่างกายของพวกนาย มีผลดีต่อร่างกายพวกนายเป็นอย่างมาก อย่างเช่นโรคไตของนาย ไม่ถึงหนึ่งเดือน ก็จะกลับมาปกติ!”

ชายวัยรุ่นตบไปที่ไหล่ของพี่เปียว “ตอนนี้รู้สึกไหมว่าไตอุ่นๆ?”

พี่เปียวรู้สึกได้เลย รีบพยักหน้า “มีมีมี! รู้สึกจริงๆ ด้วย”

“งั้นก็ดีแล้ว แต่ว่าฉันจะพูดคำไม่ดีไว้ก่อน สรรพสิ่งหนึ่งเมื่อใช่อย่างถูกต้องย่อมเกินประโยชน์ หากตรงข้ามก็ย่อมเกิดโทษได้เช่นกัน ถ้าหากหลังจากนี้พวกนายอยากแก้แค้นจริงๆ เจ้าตัวนี้ ก็จะเอาชีวิตของพวกนายได้ตลอเวลา แล้วกัดอวัยวะภายในทั้งหมดในร่างกายของพวกนายทิ้งไปหมด แล้วทางการแพทย์ก็ไม่สามารถช่วยพวกนายได้!”

ชายวัยรุ่นพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

ทำเอาขาของทั้งสองสั่นไปหมด

“พี่ชาย ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจแล้ว!”

ทั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน

“พอแล้ว ไปเถอะ!”

ชายวัยรุ่นจึงจะพูดขึ้น

ทั้งสองมาถึงหน้าเคาน์เตอร์ด้วยความกลัว แล้วทิ้งห้าพันหยวนไว้ จากนั้นก็ควงแขนกันออกไป

“อย่าไปสิ เก่งมากไม่ใช่หรอ?”

หลี่เหมยเท้าสะเอวยืนด่าอยู่หน้าประตู

นับเงินไปด้วย ดีใจไปด้วย

“เสี่ยวเกอ เพราะนายแท้ๆ เลย ฮ่าฮ่าฮ่า ได้เงินมาอีกห้าพันแล้ว! คนแบบนี้ ก็ต้องให้นายมาจัดการ!”

น้าเหมยมองชายวัยรุ่นแล้วหัวเราะ

“พี่เฉินเกอ พี่รีบพูดๆ ครั้งนี้พี่ทำยังไงให้พี่เปียวคนนี้กลัวหรอ?”

ไม่ผิด ชายวัยรุ่นคนนี้ ไม่ใช่ใคร แต่เป็นคุณชายเฉินที่ผ่านมานั่นเอง....เฉินเกอ!

ขณะนั้นเฉินเกอจึงจะเผยรอยยิ้มที่ใสซื่อของเขาออกมา แล้วเล่าเรื่องออกมา

“ว้าว คงจะไม่ใช่ว่าให้เขาทานหนอนพิษกู่จริงๆ หรอกมั้ง?” เด็กผู้หญิงถาม

“ใช่ที่ไหน ฉันก็แค่กดไปที่จุดฝังเข็มของเขา แล้วหลอกพวกเขาเท่านั้นเอง!”

เฉินเกอกดเสียงต่ำลง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“เฮ้อ กับคนแบบนี้ไม่มีทางอื่นจริงๆ ก็คงจะต้องใช้แต่วิธีแบบนี้จัดการ ไม่เช่นนั้นก็จะมาแก้แค้นทีหลังอีก!”

เฉินเกอส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มที่ฝืน จากนั้นก็เหมือนจะนึกอะไรออก “จริงด้วย ลืมเรื่องๆหนึ่งไปเลย ฉันจะต้องไปเอาของสิ่งหนึ่ง จะรีบกลับมานะ!”

หลังจากพูดจบ เฉินเกอก็วิ่งออกไป ขับรถสามล้อแล้วออกไปเลย........