ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 459

บทที่ 459 ตระกูลเว่ย แห่งภาคตะวันตกเฉียงใต้

“ศิษย์พี่?”

ทุกคนที่อยู่ในงาน หลังจากได้ยินแล้ว ต่างก็อ้าปากค้าง

อาจารย์โจ๋วจงทาวคนเป็นๆ กลับเรียกชายหนุ่มคนนี้ว่าศิษย์พี่?

คนในบ้านตระกูลหลิวยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่

แม้กระทั่งหม่าเสี่ยวหนานก็มีความตกใจเล็กน้อยแล้ว

“อืมอืม วันนี้ที่มา ไม่ได้มีความหมายอื่น แค่อยากมาขอยืมสถานที่ของนาย!”

เฉินเกอจะตอบกลับก็ไม่ใช่ จะไม่ตอบกลับก็ไม่ใช่ ขณะนั้นมีความพูดไม่ถูกเล็กน้อย

“ครับครับครับ เชิญศิษย์พี่ครับ!”

สีหน้าของโจ๋วจงทาวน้อมรับด้วยความเคารพ

ตระกูลเว่ยที่อยู่ข้างๆ ก็มองหน้ากัน มีความตกใจไม่น้อย

ชายหนุ่มคนนี้ ไม่ธรรมดาจริงๆ

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง

สถานที่หนึ่งทางนอกห้อง

หม่าเสี่ยวหนานกำลังเดินไปเดินมาอยู่ทางข้างนอก

เหงื่อไหลตลอดเวลา

ส่วนคนที่รออยู่กับหม่าเสี่ยวหนาน คือคนในตระกูลเว่ยอีกสี่คน

“เฮอะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ไอ้หนุ่มนั่น จะสามารถรักษาโรคได้?”

เว่ยชิงชูกอดอก แล้วพูดออกมา

ใช่แล้ว คนในวัยเดียวกัน ตัวเองถูกเฉินเกอดูถูกก่อน แล้วตอนนี้ล่ะ เฉินเกอยังมีความสามารถด้านอื่นอีก

ทำเอาเหมือนดูถูกเว่ยชิงชูมากๆ และทำร้ายศักดิ์ศรีของเว่ยชิงชูไปหนักมาก

“หุบปาก!”

ขณะนี้ท่านปู่ตระกูลเว่ยพูดด้วยความเย็นชา

ชายหนุ่มเมื่อกี้ พูดว่าโรคของตัวเองนั้นอาจารย์หมอโจ๋วไม่สามารถรักษาได้ ตอนแรกท่านปู่ตระกูลเว่ยเว่ยโป๋ ไม่ค่อยเชื่อ คิดว่าเป็นเพราะเฉินเกอไม่มีมารยาท

แต่ว่า แม้กระทั่งอาจารย์หมอโจ๋วยังเรียกเฉินเกอว่าศิษย์พี่ ถึงได้ทำให้เว่ยโป๋กลัวขึ้นมาจริงๆ

ขณะนั้น ก็นั่งรออยู่ที่ข้างนอกด้วยความเคารพ

และในขณะนี้ ประตูถูกเปิดออก

“เสี่ยวเกอ แม่ของฉันเป็นยังไงบ้างแล้ว?”

พอเฉินเกอออกมา หม่าเสี่ยวหนานก็รีบวิ่งขึ้นไปถาม

“เริ่มดีขึ้นแล้ว ทานยาสมุนไพรตามนี้สามเดือน ก็สามารถดีขึ้นแบบเต็มตัวแล้ว”

เฉินเกอยิ้มแล้วพูด

“ห๊ะ! เสี่ยวเกอ นายไปเรียนรักษาโรคมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?”

เสี่ยวหนานได้ยินแล้ว ทั้งตกใจทั้งดีใจ

ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าเฉินเกอในตอนนี้ แปลกหน้ามากจริงๆ

“พูดแล้วยาว ถ้าหากหลังจากนี้มีโอกาสฉันค่อยอธิบายให้เธอฟังนะ เข้าไปดูคุณน้าก่อนเถอะ!”

เฉินเกอพูด

และในขณะนี้โจ๋วจงทาวจับถุงเข็มไว้ เดินตามหลังของเฉินเกอออกมา

ดูออกอย่างชัดเจนเลย การรักษาครั้งนี้ เฉินเกอเป็นตัวหลัก โจ๋วจงทาวเป็นแค่ผู้ช่วยอยู่ข้างๆ

“ศิษย์พี่ เชิญครับ!”

โจ๋วจงทาวพูดด้วยความเคารพ

เฉินเกอมองเขาไปหนึ่งที มีความรู้สึกว่าทำอะไรถูกจริงๆ

พอพูดขึ้นมาแล้ว ตัวเองกับโจ๋วจงทาวก็ไม่ได้รู้จักกัน

นั่นเป็นห้าเดือนก่อนหน้านี้

ตัวเองฝึกทักษะต่างๆ กับลุงฉิน ทักษะทางด้านแพทย์ ด้านวิทยายุทธต่างก็สืบทอดให้เฉินเกอ

ยังให้หนังสือเล่มหนึ่งกับเฉินเกอมาท่องจำ

เฉินเกอเป็นคนที่เรียนรู้เร็วอยู่แล้ว ฉะนั้นในเวลาสั้นๆจะจดจำหนังสือเล่มหนึ่งก็ไม่ยาก

แต่ว่าพึ่งหนึ่งเดือน ถึงแม้ว่าเฉินเกอจะจำเนื้อหาเกี่ยวกับทางด้านการแพทย์ข้างในได้หมดแล้ว แต่ว่าพื้นฐานก็ยังอ่อนอยู่

และในช่วงนั้น โจ๋วจงทาวก็มาขอร้องลุงฉิน

เหมือนว่าก่อนหน้านี้ลุงฉินกับโจ๋วจงทาวจะเคยผ่านเรื่องบางอย่างมาด้วยกัน เมื่อก่อนเคยสอนสิ่งของทักษะทางด้านการแพทย์ให้เขาเล็กน้อย

ครั้งนี้ ดูออกเลยว่าโจ๋วจงทาวอยากจะมาศึกษาเพิ่ม

เขามีความพากเพียรมากและยืนหยัดมาก คุกเข่าอยู่ตรงหน้าบ้านของลุงฉินหนึ่งวันหนึ่งคืน

จากนั้นลุงฉินทนไม่ได้แล้ว จึงให้เฉินเกอสอนเนื้อหาในหนังสือด้านการแพทย์ให้เขา

ขณะเดียวกัน ก็เพื่อที่จะให้เฉินเกอได้ฝึกฝนทักษะพื้นฐาน จะได้จับจุดในหนังสือด้านการแพทย์ได้ทั้งหมด

ฉะนั้น จึงอยู่ใกล้ชิดกับโจ๋วจงทาวมาหนึ่งเดือนเต็มๆ

ลุงฉินไม่ได้รับโจ๋วจงทาวเป็นลูกศิษย์

แต่ว่าโจ๋วจงทาวกลับเรียกเฉินเกอว่าศิษย์พี่มาโดยตลอด

ฉะนั้นเฉินเกอเองก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

“คุณเฉิน อาจารย์หมอโจ๋ว ลำบากพวกคุณแล้ว!”

ขณะนี้เว่ยโป๋พูดแล้วทำท่าโค้งคำนับ

“เฮอะเฮอะๆ ท่านปู่เว่ย คำพูดเมื่อกี้ของศิษย์พี่ ท่านเองก็ชัดเจนแล้ว อาการของท่าน ฉันก็ดูให้ท่านแล้ว ฉันหมดความสามารถจริงๆ!”

“เฮอะ แค่อยากได้หมาตัวหนึ่งคอยรับใช้นายไม่ใช่หรอ ตระกูลเว่ยเรายังขาดสิ่งนี้อีกหรอ...ขอแค่สามารถช่วยรักษาคุณปู่ได้ ฉันมอบบ้านหรูหลังหนึ่ง มอบสาวรับใช้อีกห้าสิบคนให้นายสั่งใช้เลย!”

เว่ยชิงชูยิ้มด้วยความเย็นชา

“ฉันไม่ต้องการบ้านหรู และไม่ต้องการสาวใช้ห้าสิบกว่าคน ฉันว่าท่านชิงชูท่านนี้ก็ดีมากแล้ว ฉลาดมาก แต่แค่ไม่รู้ว่าท่านปู่เว่ยโป๋ จะตกลงไหม?”

เฉินเกอมองไปทางเว่ยชิงชู แล้วพูดเบาๆ

“อะไรนะ? จะให้ฉันไปรับใช้นาย? นายมีโรคหรอ? ฉันคือใคร ฉันเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลเว่ยนะ!”

เว่ยชิงชูมองเฉินเกอแล้วหัวเราะ

“ดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ถึงแม้ว่าหลานชายคนนี้ของฉันจะดื้อรั้นไปหน่อย แต่ว่าฉลาดนี่เป็นเรื่องจริง ฉันเองก็มีความคิดนี้เหมือนกัน!”

เว่ยโป๋หัวเราะแล้วพูด

“อะไรนะ? คุณปู่? พี่สาว!”

เว่ยชิงชูหดหู่ไปเลย

“ชิงชู จากนี้ไป แกก็อยู่ข้างกายของคุณเฉิน คุณเฉินให้แกไปทางทิศตะวันออก แกห้ามไปทางทิศตะวันตก ให้แกทำอะไร แกก็ทำสิ่งนั้น! ถึงแม้ว่าจะเป็นวัวเป็นม้าก็ตาม!”

เว่ยโป๋พูด

“ผม?”

“ทำไม? แม้แต่คำพูดของปู่แกก็กล้าไม่เชื่อฟัง?”

เว่ยโป๋โมโหแล้ว

เว่ยชิงชูกัดฟันแล้วพูด “ได้ ผมฟังก็ได้ครับคุณปู่!”

หลังจากพูดจบ เฉินเกอก็พาเว่ยโป๋ไปยังอีกห้องหนึ่ง

“อาจารย์หมอโจ๋ว ชายหนุ่มท่านนี้สามารถรักษาคุณปู่ฉันได้จริงๆ หรอคะ?”

ขณะนี้หญิงสาวที่เย็นชาได้ถามขึ้น

รู้สึกว่าหนุ่มเกินไปแล้ว

“เฮอะเฮอะ คุณหนูชิงยิน ศิษย์พี่ของฉันบอกว่ารักษาได้ก็สามารถรักษาได้แน่นอน ก็ไม่ลองดูว่า ศิษย์พี่ของพวกเราเป็นใคร พูดความจริงนะครับ ตอนนั้นฉันโจ๋วจงทาวก็แค่คนที่เร่ร่อนไปทั่ว แต่ว่าอยู่ข้างกายของศิษย์พี่ไปหนึ่งเดือนกว่าๆ กลายเป็นว่าเปลี่ยนไปทั้งคนเลย สุดท้ายแล้วก็ได้ศึกษาทักษะทางด้านการแพทย์มา นี่ก็คือทักษะทางการแพทย์นอกระบบที่อาจารย์สืบทอดลงมาเท่านั้นครับ!”

“ส่วนสิ่งที่ที่ศิษย์พี่ได้เรียนั้น ต่างก็เป็นทั้งชีวิตที่ตามติดอาจารย์ อยู่ในระบบของในระบบ อีกอย่างศิษย์พี่ก็ตามติดอาจารย์ เป็นเวลาครึ่งปีเต็มๆ อาจารย์ถ่ายทอดให้ด้วยตัวเองในทุกวันเลยครับ!”

โจ๋วจงทาวพูดด้วยความสะเทือนใจ ในแววตามีความอิจฉาแฝงอยู่

“แล้วอาจารย์ของพวกท่านคือใครคะ?”

เว่ยชิงยินมีความคิดหนึ่งขึ้นมากะทันหัน

“ไม่สามารถบอกได้ครับ!”

โจ๋วจงทาวส่ายหน้าแล้วพูด

หลังจากที่รอไปสองชั่วโมงแล้ว

ประตูห้อง เปิดออกแล้ว.....