ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 527

บทที่ 527 ฉันมาเยี่ยมนายแล้ว

“หรือว่าฉันดูผิดไป?”

ชายชราสงสัยเล็กน้อย

อยากจะเตือน แต่คุณชายโม่เป็นคนหนึ่งที่หยิ่งผยองอีกด้วย เมื่อกี้ยังมองตาค้อนใส่ตน รู้สึกไม่พอใจตนเล็กน้อย

หากพูดมากอีก เกรงว่าจะทำให้คุณชายโม่ไม่พอใจยิ่งขึ้นไปอีก

น่าจะดูผิดไป!

ชายชรากล่าวกับตัวเองเงียบๆ

แต่อย่างไรก็ตาม ตระกูลโม่ใช้เวลาหนึ่งปี ตอนนี้ในที่สุดก็จับเฉินเกอได้

และเฉินเกอในฐานะชิปต่อรองที่สำคัญที่สุดสำหรับตระกูลเฉินแห่งเมืองหนานหยาง วันนี้จับได้แล้ว

ทำให้ตระกูลโม่แห่งมณฑลหลงเจียงตื่นเต้นไปกับมัน

“ไอ้หมอนี่หลบซ่อนเก่งจริงๆ! หลบซ่อนเป็นเวลาหนึ่งปี ทำให้ตระกูลโม่ของฉันใช้ทรัพยากรทางการเงินมากมาย ตอนนี้ถึงจับเขาไว้ได้!”

“ฮ่าๆ คราวนี้ ตระกูลโม่แห่งมณฑลเมืองหลงเจียงของพวกเรา สามารถปกครองหมู่เกาะทั่วเอเชียได้อย่างสมบูรณ์แล้ว เฉินเกอเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลเฉิน ส่วนไอ้เฉินจิ้นตงนั่น ก็ให้ท้ายลูก คอยดูเถอะ เราจะได้รับทรัพย์สินของตระกูลเฉิน คาดว่าจะสำเร็จในไม่ช้า!”

คนของตระกูลโม่ ต่างพูดถึงเรื่องนี้

และบอดี้การ์ดคนหนึ่งในตระกูลหลงซึ่งเป็นแขกของตระกูลโม่ก็บังเอิญได้ยินคนกลุ่มนี้คุยกัน

ขณะนั้นก็เกิดความคิด รีบวิ่งไปที่ห้องหนึ่ง

“คุณหนู มีข่าวสำคัญ!”

บอดี้การ์ดผลักประตูออก พูดขึ้น

ภายในห้อง ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังแต่งตัวอย่างตั้งใจ เธอก็คือหยางเสว่นั่นเอง

มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นระหว่างตระกูลลู่กับตระกูลโม่ แน่นอนว่าการเจรจาต้องถูกยกเลิก

ส่วนหยางเสว่ ไปพักอาศัยอยู่ที่ตระกูลโม่เป็นการชั่วคราว

รอคอยโอกาส

“มีข่าวสำคัญอะไร?”

หยางเสว่ถาม

บอดี้การ์ดคนนั้นกลืนน้ำลาย: “เป็นข่าวเฉินเกอของตระกูลเฉิน วันนี้ตระกูลโม่ จับเฉินเกอที่หลบหนีไปเป็นเวลาหนึ่งปีได้แล้ว!”

“พรึ๊บ!”

ได้ยินดังนั้น หยางเสว่สั่นไปทั้งตัว ตลับแป้งในมือหล่นลงกับพื้นทันที

“นายว่าอะไรนะ? เฉินเกอ? เฉินเกอที่ทำงานอยู่ที่ตระกูลลู่หลายวันมานี้ ก็คือเฉินเกอแห่งตระกูลเฉิน?”

หยางเสว่ยืนขึ้นอย่างกะทันหัน

“อืม ฟังไม่ผิด วันนี้ทั้งตระกูลโม่ก็ได้พูดถึง บอกว่า เฉินเกอกำลังหายใจแผ่วเบา เหมือนกำลังจะตาย!”

บอดี้การ์ดกล่าว

นิ้วมือของหยางเสว่กำแน่นเล็กน้อย ตอนนี้เธออยู่ในอารมณ์ที่ซับซ้อนมาก

จะบอกว่าเกลียดเฉินเกอเหรอ?

หยางเสว่ต้องเกลียดอยู่แล้ว

ถ้าเฉินเกอเต็มใจที่จะคบกับตัวเอง เขาก็ไม่จำเป็นต้องลดสถานะในตระกูลหลง

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อชายคนนี้มีเงิน ก็ต้องทิ้งตน

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด หยางเวส่ก็เกลียดอยู่ดี

แต่พอได้ยินมาว่าเฉินเกอถูกจับ และกำลังจะตาย

หยางเสว่ก็รู้สึกเป็นทุกข์อีก

ในเมื่อ ไม่ว่ายังไงผู้ชายคนนี้ เขาก็เคยรักตัวเองขนาดนั้นนั้น รักตัวเองด้วยใจที่เต็ม 100%

รวมทั้งการปล่อยเฉินเกอไปในตอนแรก หยางเสว่ก็มีความคิดแบบนี้

“ทำไงดี? ทำไงดี? คนของตระกูลโม่ จะต้องฆ่าเฉินเกอแน่!”

หยางเสว่เดินไปมา

“ต่อให้ไม่ฆ่า เขาก็มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ตอนที่จับเขาได้ เขาแทบไม่มีลมหายใจแล้ว ตอนนี้ถูกโยนทิ้งไปในคุกใต้ดินของตระกูลโม่!”

บอดี้การ์ดกล่าวอีก

หยางเสว่กระวนกระวายเดินไปหลายรอบ

จากนั้นสูดหายใจเข้าลึก มีประกายความดุดันวาบในดวงตา:

“หึ ฉันเคยบอกแล้ว ตอนนั้นฉันปล่อยเขาไป ฉันกับเขาก็ตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่างกัน ตอนนี้ เขาจะเป็นตายร้ายดียังไง ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้ว!”

หยางเสว่นั่งลง

“คุณชายโม่เฉียง ฉันจะบอกความจริงกับคุณ เฉินเกอเป็นแฟนฉันสมัยเรีบนมหาลัย เขาจะตายแล้ว ฉันอยากไปพบเขา ในขณะเดียวกัน ฉันก็อยากจะแก้แค้นเขาด้วย มิฉะนั้นต่อไปก็จะไม่มีโอกาสแล้ว!”

ความขุ่นเคืองปรากฏขึ้นในดวงตาของหยางเสว่

“ฮ่าๆๆ ที่แท้ คุณหยางและเฉินเกอยังมีอดีตเช่นนี้นี่เอง ผมก็ว่า! แต่คุณหยาง เรื่องนี้ ผมยอมเสี่ยงตายตกลงให้คุณได้ แต่หลังจากทำสำเร็จแล้ว คุณต้องมีผลประโยชน์ให้ผมด้วยหรือเปล่า?”

โม่เฉียงกล่าวอย่างน่าสมเพช

ส่วนหยางเสว่ หันหน้าหนีไปทางอื่น และไม่พูดอะไร: “ช่วงนี้ฉันไม่สะดวก ฉันจะขอบคุณโม่เฉียงภายหลัง!”

เมื่อโม่เฉียงได้ฟังแบบนี้ “ผมเข้าใจผมเข้าใจ ผู้หญิงอ่านะ ก็มักจะมีวันที่ไม่สะดวกแบบนี้หลายวัน!”

เขายิ้มกล่าวอย่างน่าสมเพช

“คืนนี้ ผมสามารถเอากุญแจมาจากพ่อผมได้ แต่คุณมีเวลาแค่ห้านาที ไม่อย่างงั้น ผมจบเห่แน่!”

โม่เฉียงกล่าว

“โอเค ห้านาทีก็พอ ขอบคุณนะคุณชายโม่!” พูดจบ หยางเสว่หันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

“หยาง……”

โม่เฉียงกำลังจะลวนลามสักหน่อย เห็นหยางเสว่วิ่งไปเร็ว

ตอนนี้อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างเย็นชา: “แม่สาวน้อย ฉันจ้องมองเธอมานานแล้ว อีกไม่กี่วัน ฉันก็จะกินเธอ! ฮ่าๆๆๆ!”

ในคืนนั้น

หยางเสว่สวมชุดกีฬา สวมหมวก มาที่คุกใต้ดิน

“มีแค่ห้านาที คุณเร็วหน่อย! ผมไปดูต้นทางข้างนอก!”

โม่เฉียงกล่าว

ส่วนหยางเสว่ ก็เห็นเฉินเกอนอนอยู่ในคุกใต้ดินได้อย่างรวดเร็ว

“เฉินเกอ!”

ไม่เจอหนึ่งปี เจอเฉินเกออีกครั้ง ก็กลายเป็นแบบนี้

ความเกลียดชังทั้งหมดในใจ ก็หายไปทันที

“นายตื่นสิเฉินเกอ นายไม่ได้จะตายจริงๆ ใช่ไหม?”

หยางเสว่วิ่งไปหาเฉินเกอ เขย่าตัวเขา

แต่ สีหน้าเฉินเกอซีดเผือด ไม่รู้สึกอะไรเลย……