ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 534

บทที่ 534 ใครริอาจมาแตะต้องคนตระกูลเฉิน

คนของตระกูลโม่เริ่มลงมือฆ่าฟันกันอย่างโหดร้าย

ส่วนสีหน้าเฉินจิ้นตงเปลี่ยนไปมาก

ตลอดเวลาที่ผ่านมา หากไม่ใช่ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาจะเลี่ยงการปะทะกับตระกูลลึกลับไปแล้ว

เพราะตระกูลที่ละทิ้งทางโลกนั้นน่าเกรงขาม บ้าบิ่นและแกร่งกร้าวมากนัก

และบัดนี้ก็เป็นอย่างที่ตัวเองเคยคิดไว้

หรือจะเป็นอย่างที่คุณพ่อเคยบอกตนไว้จริงๆ？

ตระกูลเฉินมีภัยพิบัติที่ขั้นสูญสิ้นตระกูล และมันจะเกิดขึ้นมานี้ใช่ไหม？

ถูกตระกูลโม่ฆ่าแกงอย่างน่าเวทนา？

เฉินจิ้นตงกลืนน้ำลายลงคอ

“ฉันจะดูสิว่าใครกล้าแตะต้องคนตระกูลเฉินแม้แต่คนเดียว！”

และในขณะนี้ มีเสียงอันทรงพลังส่งเข้ามา

กระจกหน้าต่างถูกเสียงนี้ทำลายจนแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ชั่วพริบตาเดียว มาลมพัดเข้ามาทุกทิศทาง

และลูกน้องตระกูลโม่ที่เตรียมตัวจะไปฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยม

บัดนี้ได้หยุดสมองของพวกเขาไว้ เสมือนมีพลังวิเศษไประเบิดหัวสมองของพวกเขา จากนั้นพวกเขาก็อาเจียนเป็นเลือดตาย

โม่ฉางคงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรอีก

และด้านนอกห้องโถง ไม่รู้ว่ามีกลุ่มคนปรากฏตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่

คนกลุ่มนี้ล้วนแล้วแต่สวมใส่ผ้าคลุมสีดำกันทั้งนั้น

ลี้ลับเหลือเกิน

พวกเขาวิ่งเข้ามาในห้องโถง แล้วมาสกัดล้อมพวกโม่ฉางคงไว้

และคนชุดคลุมสีดำกลุ่มนี้เป็นประมาณเกือบพันคน

โม่ฉางคงจ้องมองด้วยความสงสัย

“ไม่มีว่าเป็นผู้วิเศษจากไหน วันนี้ผมมาที่บ้านตระกูลเฉินเพื่อจะมาทวงหนี้ชีวิตคืน ทางที่ดีพวกคุณอย่าได้มายุ่งเลย！”

โม่ฉางคงพูดด้วยความเย็นชา

“ถ้าจะยุ่งล่ะ ไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่างนายจะทำอะไรได้？”

บัดนี้ ชายชราคนหนึ่งก้าวเท้าเดินเข้ามาจากด้านนอก

“นายท่าน！！！”

และนอกประตูมีกลุ่มคนสวมชุดคลุมสีดำที่ยืนเป็นสองแถวต่างคุกเข่าลง

“อืม？”

โม่ฉางคงขมวดคิ้วพลางจ้องมองชายชราผู้นั้น

“คุณครับ เหมือนพวกเราจะไม่เคยเจอกันมาก่อนนะครับ？ผมบอกแล้วว่าตระกูลเฉินมีหนี้ชีวิตกับผม ไม่ทราบว่าคุณมีความสัมพันธ์อะไรกับตระกูลเฉินกันครับ？”

โม่ฉางคงถาม

“พ่อ……คุณพ่อ？”

ขณะนี้เฉินจิ้นตงรู้สึกมึนงงไปหมด

ใช่แล้ว คนที่อยู่ตรงหน้าคือพ่อบังเกิดเกล้าที่มิได้เจอกันมาหลายสิบปีแล้ว

เฉินจิ้นตงรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

“คุณปู่？”

ถึงแม้เฉินเสี่ยวจะไม่เคยเห็นเฉินเตี๋ยนชางมาก่อน แต่วันนี้รู้ว่าคุณปู่ยังมีชีวิตอยู่ จึงรู้สึกประหลาดใจ

“ตงเอ่อร์ คนนี้คือหลานเฉินเสี่ยวใช่ไหม？”

เฉินเตี๋ยนชางเดินเข้าไปถือแขนของเฉินเสี่ยวด้วยความเอ็นดู

“คุณพ่อ……ใช่ครับ ท่าน……หลายปีมานี้ ท่านไปไหนมาครับ？”

เฉินจิ้นตงรู้สึกสงสัย

“ให้พ่อเก็บพวกขยพวกนี้ะก่อนแล้วจะบอกลูกอย่างละเอียดเลย！”

เฉินเตี๋ยนชางยิ้มเย้ยหยัน

“ที่แท้……คุณก็คือเฉินเตี๋ยนชางเจ้าบ้านตระกูลเฉินที่หายตัวไปเมื่อหลายสิบปีก่อนนี่เอง มิน่าล่ะ แต่คุณมาได้ถูกเวลามาก วันนี้ผมจะให้บ้านตระกูลเฉินต้องนองเลือด รวมคุณแล้วถึงจะเรียกว่าทั้งตระกูล！”

โม่ฉางคงยิ้มพูดอย่างเยาะเย้ย

“ไอ้เด็กเมื่อวานซืน คิดจะนองเลือดทั้งตระกูลเฉินเหรอ？เกรงว่าถึงโม่ชางหลงจะอยู่ต่อหน้าผมก็ไม่กล้าพูดเช่นนี้อย่างไม่รู้สึกอายหรอก！！！”

เฉินเตี๋ยนชางเอามือกอดอกพลางพูดขึ้นมา

“ครึ่งปีก่อน ลูกชายคนที่สามของผมชื่อโม่เจี้ยนถูกยอดฝีมือจับตัวไปอย่างลี้ลับที่เมืองจินหลิง จนป่านนี้ก็ยังไม่มีข่าวคราวอะไรเลย เรื่องนี้แค่เรื่องเดียว ยังมีอีกเรื่องคือตระกูลโม่ถูกฆ่าอย่างสิ้นซากในครั้งนี้ คาดว่าล้วนเป็นฝีมือของท่านใช่ไหม？”

ดวงตาของโม่ฉางคงแดงเลือด ในแววตาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

“ไอ้บ้า！！！”

เพี๊ยะเพี๊ยะ！！

เฉินเตี๋ยนชางโกรธจัด แต่ร่างไม่ได้ขยับเขยื้อนแต่อย่างใด แต่ใบหน้าของโม่ฉางคงกลับถูกตบไปแล้วถึงสองครั้ง

ไม่มีเรี่ยวแรงจะเอาคืนเสียเลย

“เฉินเตี๋ยนชางอย่างผมเป็นคนตรงไปตรงมาทั้งชีวิต ลูกชายคนที่สามอะไรของนายและคนตระกูลอะไรของนาย เป็นแค่เด็กเมื่อวานซืนในสังกัดของเด็กเมื่อวานซืออย่างนาย เฉินเตี๋ยนชางอย่างผมไม่เสียเวลาไปต่อกลอนกับพวกเศษสวะอย่างพวกคุณหรอก？บ้าบอคอแตกจริงๆ！”

ส่วนโม่ฉางคงจับใบหน้าไว้อย่างไม่พูดอะไรเลย

ขณะนี้เฉินจิ้นตงและคนในตระกูลเฉินมีความตื่นเต้นดีใจจนผิดปกติ

“คุณพ่อครับ คิดไม่ถึงว่าท่านจะมีอำนาจมหาศาลถึงเพียงนี้ ใช่แล้ว เรื่องฆ่าตระกูลโม่ ไม่ใช่คนของเราเป็นคนทำเหรอครับ？”

เห็นคุณพ่อมาอยู่ตรงหน้า เฉินจิ้นตงจึงรู้สึกปลอดภัยและมั่นใจเป็นอย่างมาก

บัดนี้นั่งอยู่ข้างๆคุณพ่อแล้วซักถามขึ้นมา

“อืม พูดยังไงดีล่ะ ฉันไม่ได้เป็นคนทำ แต่เป็นคนของตระกูลเฉินทำจริงๆ แต่ว่าตระกูลโม่เคยมีความคิดที่จะกลืนกินตระกูลเฉินเมื่องยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาแล้ว หลายปีมานี้ เคยแอบใช้วิธีสกปรกมาทำร้ายจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว พูดไปพูดมาก็คือถ้าไม่ใช่คำนึงถึงสถานะทางชนชั้น ผมคงจะฆ่าทำลายเผ่าพันธุ์พวกเขาไปนานแล้ว ไอ้บ้าพวกนี้ไม่ต่างอะไรจากโจรขโมยเลย จัดการตระกูลมู่หรงเสร็จก็ยังไม่รู้จักพอ！”

เฉินเตี๋ยนชางพูดด้วยความโกรธเคือง

คำพูดนี้ทำให้หน้าของโม่ฉางคงกระตุกเล็กน้อย

“หา？คนตระกูลเฉินเป็นคนทำจริงๆเหรอ？แต่ว่า นอกจากคุณพ่อแล้ว ยังมีใครอีกที่มีความสามารถต่อกลอนกับตระกูลโม่ได้？”

เฉินจิ้นตงพูดอย่างประหลาดใจ

“ใช่สิคุณปู่ ท่านเก่งกาจเพียงนี้ ทำไมไม่รีบปรากฏตัวเร็วๆล่ะค่ะ？เช่นนี้แล้ว ตระกูลเฉินของพวกเราก็คงไม่ต้องเจอมรสุมในชีวิตอย่างนี้หรอก ฆ่าคนกลุ่มนี้ให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว！”

เฉินเสี่ยวกล่าว

“ฮาฮา คิดไม่ถึงว่าหลานสาวสุดที่รักของปู่จะมีนิสัยเหมือนปู่เช่นนี้ เมื่อเทียบกับเจ้าหลานขี้ขลาด ก็ยิ่งทำให้ชื่นชอบยิ่งนัก！”

เฉินเตี๋ยนชางหัวเราะเสียงดัง

“ที่ปู่ไม่ปรากฏตัวก็มีเหตุผลของปู่ที่พูดออกมายาก แต่หลานที่น่าเอ็นดูดูสิจ๊ะ หากหลานคิดจะสู้กับเด็กเมื่อวานซืนแล้วล่ะก็ ไม่จำเป็นต้องให้คุณปู่เป็นคนลงมือหรอก เข้ามา……”

เฉินเตี๋ยนชางถาม

“ไปดูสิว่าเจ้าสำนักน้อยกลับมาหรือยัง？”