ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 546

บทที่ 546 การไล่ตาม

"เกิดอะไรขึ้น? "

ทุกคนอยู่รอบ ๆ

พวกเขาทั้งหมดตกตะลึง

เห็นว่าบนเนินทราย มีศพสองศพนอนอยู่

ภายใต้แสงจันทร์ กลับเห็นได้ชัดว่าทั้งสองร่างกลายเป็นมัมมี่ ทั้งร่างแห้งเหี่ยวแห้งราวกับถูกดูดออกจนลีบ

“เป็นอะหมิงกับอะย่วน!”

มีคนจำเสื้อผ้าของพวกเธอได้ และร้องไห้ตะโกนออก

"เป็นแบบนี้ไปได้ไง? นี่มันแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น! "

แม้ว่าศาสตราจารย์หยางจะมีประสบการณ์มากมาย แต่เขาก็ยังรู้สึกเหลือเชื่อจนหนังศีรษะชา

"เป็นเจ้าย่าชานหยาง เธอ....เธอมาแล้ว!”

ปังกงกลืนน้ำลาย เขาพูดด้วยความหวาดกลัว

ทุกคนยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นจนต้องอิงแอบเข้าด้วยกัน

"เสี่ยวหยา รีบมาข้างๆ ผม ผมมี *! "

หลี่ว่านหาวเองก็ยังเอ่ยอย่างหวาดกลัว

ส่วนปังกงในตอนนี้กำลังคุกเข่าลงแล้วเริ่มสวดมนต์

หลายคนเริ่มคุกเข่าลงและสวดมนต์ตามปังกง

"เจ้าย่าชานหยาง พวกเราเป็นแค่คนผ่านทาง ไม่ได้มีเจตนาอื่น โปรดไว้ชีวิต!”

พวกเขาเอ่ยพึมพำ

ในเวลานั้นเอง

เฉินเกอค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างช้าๆ เขาเข้าไปดูร่างทั้งสอง “เจ้าย่าชานหยางอะไรกัน ก็แค่สัตว์ร้ายตัวหนึ่งเท่านั้น!”

"นาย....นายพูดมั่วซั่ว! เด็กอย่างนายไม่รู้จักฟ้าต่ำดินสูง ระวังเจ้าย่าชานหยางจะมาฆ่านายเป็นคนแรก!”

ปังกงคิดว่าคำพูดของเฉินเกอช่างไม่เคารพอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงได้ด่าขึ้นมา

"ระวังเจ้าย่าชานหยางจะมาฆ่านายเป็นคนแรก! "

ในเวลานี้ เสียงที่แผ่วเบาลอยผสมมากับลมและทราย

"ระวังเจ้าย่าชานหยางจะมาฆ่านายเป็นคนแรก! "

เสียงนี้ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยไม่รู้ตัว

น้ำเสียงราวกับเด็กน้อย ท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืนแบบนี้ ยิ่งส่งผลให้ดูแปลกประหลาดออกไปเป็นพิเศษ

พวกศาสตราจารย์หยางกลั้นลมหายใจมากขึ้น

ในขณะนี้ ทุกคนมองไปข้างหลังเฉินเกอ

“พี่ชาย ระวังข้างหลังของคุณ!”

หยางเสว่และ เฉินเมิ่งเสว่ยืนขึ้นและพูดในเวลาเดียวกัน

น้ำเสียงของพวกเธอ ยิ่งดูหวาดกลัวมากขึ้น

ส่วนเฉินเกอนั้น เขาพบเธอตั้งนานแล้ว

ในตอนนี้ เฉินเกอหันไปดูอย่างเย็นชา

เขามองเห็นเนินทรายใหญ่ก้อนหนึ่ง มีสัตว์ประหลาดขนดก ดวงตาสีเขียวกำลังคืบคลานออกมา

เธอมีโครงสร้างโครงกระดูกราวกับมนุษย์ เมื่องมองแวบแรก คล้ายกับคนอย่างยิ่ง

ลิ้นของเธอ ตกลงที่พื้น บนนั้นมีหนามแหลมเรียงรายอยู่

ในขณะที่กำลังเรียนรู้ที่จะพูดกับคน อีกด้านหนึ่งก็คลานเข้าไปหาเฉินเกอ

"เจ้าย่าชานหยาง!!! "

ปังกงตกใจจนต้องคุกเข่าลงอีกครั้ง จากนั้นจึงก้มลงคำนับซ้ำ ๆ

"ตามหาเธอมาทั้งวันทั้งคืน ในที่สุดเธอก็กลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง! "

เฉินเกอกล่าวอย่างเย็นชา

ตามความเร็วของเฉินเกอ จนถึงตอนนี้ แน่นอนว่าไม่มีทางหยุดลงอยู่แค่ในตำแหน่งกลางทะเลทรายเท่านั้นแน่

เพียงแต่ หลังจากก้าวเข้าสู่ทะเลทรายได้ไม่นาน

เฉินเกอก็พบสัตว์ร้ายตัวนี้

หากเป็นในอดีต เฉินเกอคงเลือกที่จะซ่อนตัวและไปตามทางของตัวเอง

แต่ตอนนี้มันต่างออกไป ฉินหยายังคงอยู่ด้านหลัง

สัตว์ร้ายชนิดนี้ทำร้ายนักท่องเที่ยวโดยตรง อีกทั้งยังเป็นเรื่องยากที่คนธรรมดาทั่วไปจะจัดการ

เขากลัวว่าจะเกิดอันตรายกับฉินหยาดังนั้นเฉินเกอจึงได้แต่ต้องหาฉินหยาอีกครั้ง

แน่นอนว่า เมื่อสัตว์ร้ายเห็นเฉินเกอ ดวงตาของมันก็ร้อนแรงมาก

น้ำลายสีเขียวไหลออกมาเรื่อยๆ อย่างไม่หยุด

"พวกคุณไปก่อน ฉันจะจัดการกับเธอเอง! "

เฉินเกอหันไปพูดกับพวกของศาสตราจารย์หยาง

พวกศาสตราจารย์หยางพยักหน้า

"ฮึ่ม ก็แค่สัตว์ร้ายตัวหนึ่ง มีอะไรให้กลัวกัน เสี่ยวหยาวางใจเถอะ ผมจะปกป้องคุณเอง คอยดูฉันฆ่ามัน! "

หลี่ว่านหาวหยิบ * ออกมาจากกระเป๋า เขาสับไกปืนและยิงออกไปที่สัตว์ประหลาด

ในสถานการณ์แบบนี้ แน่นอนว่าไม่อาจปล่อยให้คู่แข่งของตนเองได้เชิดหน้าชูตาได้

“ทำอย่างไรดี ทำอย่างไร? เสี่ยวหยาเมิ่งเสว่ถูกจับไปแล้ว?”

สมาชิกในทีมสำรวจร้องไห้อย่างลนลาน

เฉินเกอเดินตรงเข้าไปที่ปังกงซึ่งตอนนี้กำลังคุกเข่าอยู่ที่พื้น

เขายกตัวปังกงให้ลุกขึ้น

“ฉันถามนาย นายรู้ไหมว่ารังของสัตว์ร้ายอยู่ที่ไหน? มันมักจะออกไปที่ไหน?”

เฉินเกอกล่าวอย่างเย็นชา

"ฉัน...ฉันไม่รู้ นายกำลังจะทำอะไร? เป็นนายที่ทำให้เจ้าย่าชานหยางโกรธ มันโกรธแล้ว ต้องฆ่าคน!”

ปังกงกล่าว

“งั้นหรือ ฆ่าคน? งั้นฉันจะฆ่านายไปด้วยเหมือนกัน!”

“พ่อหนุ่ม อย่าเพิ่งใจร้อน!”

ศาสตราจารย์หยางรีบเข้าไปเกลี้ยกล่อมเฉินเกอ

จากนั้นเขาจึงเอ่ยถามปังกงว่า

"พี่ชาย ชายหนุ่มคนนี้มีความสามารถในการฆ่าสัตว์ประหลาดตัวนั้น คุณเองก็เห็นแล้ว นอกจากนี้ มันยังจับคนของเราไป นั่นคือชีวิตสองชีวิตเชียวนะ! "

ศาสตราจารย์หยางกล่าว

"ช่วยพวกเราหน่อยเถอะ หากคุณว่ารังของมันอยู่ที่ไหน ได้โปรดบอกกับพวกเรา ไม่อย่างนั้นถ้าสายเกินไป เด็กสาวทั้งสองอาจจะกลับมาไม่ได้แล้ว! "

"ฉันพูดได้ แต่....คุณให้เขาวางฉันลงก่อน! "

ปังกงมองไปที่เฉินเกอที่สีหน้าแดงก่ำ รู้สึกได้ถึงความอำมหิตจากเขา

เฉินเกอขมวดคิ้วและโยนเขาลงบนพื้น

ปังกงจัดเสื้อผ้าไปและเอ่ยไป “ฉันเคยแต่ได้ยินคนพูดว เข้าไปในทะเลทรายต้องไม่ไปที่บ่อน้ำตรงเทือกเขาว่านซาตรงนั้นเป็นพื้นที่ต้องห้าม ใครไปที่นั่น จะต้องถูกเจ้าย่าชานหยางจับกิน! ที่นั่น สมควรจะเป็นรังของเจ้าย่าชานหยาง! เพียงแต่ เทือกเขาว่านซาอยู่ที่ไหนนั้นกลับไม่มีใครรู้ และไม่มีใครได้มีชีวิตเห็น! "

“เทือกเขาว่านซา?”

เฉินเกอบ่นพึมพำ

จากนั้นเขาก็มองไปที่นาฬิกา และมองไปยังดาวเป๋ยโต่วบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

“ฉันรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน!”

จากนั้นจึงเห็นเฉินเกอพุ่งออกไปยังทิศทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว

บนแผนที่ที่ชายลึกลับมอบให้ตนนั้น มีการทำเครื่องหมายตำแหน่งของเทือกเขาว่านซาเอาไว้

เฉินเกอไปหาตามแผนที่ ดังนั้นย่อมไม่ใช่เรื่องยาก

“พี่ชาย รอพวกเราด้วย!”

คนในกลุ่มทัวร์ การอยู่ที่นี่ต่อนั้นออกจะดูน่ากลัวเกินไป ดังนั้นการตามบุคคลคนนี้ไป เป็นเพียงหนทางเดียวที่ทำให้รู้สึกปลอดภัย

พวกเขาทั้งหมดจึงไล่ตามเฉินเกอไป