ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 566

บทที่ 566 ทำข้อแลกเปลี่ยนกัน

รปภ.ตะโกนร้องไปคำหนึ่ง ทำเอาทุกคนต่างก็ตกใจกันไปหมด

กิจกรรมไม่สามารถไม่เบรกก่อนได้ ทุกคนต่างก็มองมาทางเขา

“เรื่องนี้ ฉันไม่สามารถยืนยันได้จริงๆ เขาก็ไม่มีทางนำเงินออกมาได้ ไม่ว่ายังไงแล้ว พวกเราก็มาในนามของตระกูลหมิง หน้าตาของตระกูลหมิง ไม่สามารถได้รับผลกระทบได้!”

ข้างๆ ของหลีหย่าลี่ ชายวัยกลางคนที่ชื่อซูต๋าได้พูดขึ้น

คำพูดประโยคนี้ ทำให้คนของตระกูลหมิงในห้องโถงทุกคน ต่างก็มองมาทางเขาด้วยความหวัง

หลังจากนั้น

ป๊าบ!

เสียงดังกระหน่ำ ราวกับว่าทะลุฟ้าออกไป

บนใบหน้าของเขา มีเสียงตบหน้าดังขึ้น

ครึ่งหน้าของซูต๋าบวมขึ้นมาทันที ฟันร่วงไปไม่กี่ซี่

คนที่ตบเขา ก็คือรปภ.คนนั้น

“ตบฉันทำไม?” ซูต๋าจับหน้าแล้วพูดด้วยความเศร้า

รปภ.ก็งงไปทั้งหน้า “ฉัน....ฉันไม่รู้นิ!”

ป๊าบ!

เป็นการตบอีกครั้งหนึ่ง ตบไปยังบนหน้าของซูต๋า ก็ยังเป็นรปภ.ที่เป็นคนตบ

ครั้งนี้แก้มอีกข้างหนึ่งก็บวมแล้ว

“อ้า! ประธานซู!”

หลีหย่าลี่พูดด้วยความเป็นห่วง

“เหย่หลาง นายทำอะไร?”

หมิงจูที่นั่งอยู่ตำแหน่งวีไอพีได้ลูกขึ้น แล้วพูดด้วยความเย็นชา

หลังจากนั้นเหย่หลาง ก็หันมากะทันหัน เดินไปทางหมิงจู

“คุณผู้หญิง ฟังผมอธิบายนะครับ!”

เหย่หลางพูดด้วยความทำอะไรไม่ถูก

“พอแล้ว ฉันไม่อยาก....นาย....นายจะทำอะไร?”

ขณะนี้ มือทั้งสองข้างของเหย่หลางจู่ๆ ก็ยกขึ้นกะทันหัน

แล้วจับไปที่หน้าอกของหมิงจูด้วยความแรง

“อ้า!”

หมิงจูตะโกนร้องด้วยความตกใจขึ้นมา “นำมือของแกออกไป! ไอ้สารเลว!”

พวกรปภ.ไม่กี่คน ต่างก็พาเหย่หลางออกไป

เหย่หลางคุกเข่าร้องไห้ “คุณผู้หญิง ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ครับ!”

เพราะว่าร่างกายของเขา ตอนนี้ไม่ได้ถูกเขาควบคุมอยู่

และในตอนที่หมิงจูหน้าแดงรู้สึกอาย จะให้การสั่งสอนเขา

ก็เห็นเหย่หลางคุกเข่าลง แล้วจับไปที่กระโปรงของหมิงจู จากนั้นก็ถอยลงมา

ข้างล่างต่างก็เปิดเผยออกมาทั้งหมด ทุกอย่างถูกเผยออกมา

“อ้า!”

หมิงจูตะโกนร้องด้วยความตกใจ

ในงานมีผู้ชายไม่น้อยเลย ทุกคนต่างก็ตกใจ ให้ตายเถอะ สวยมากจริงๆ .....

“ไอ้สารเลว ตีเขาให้ตายเลย!”

หมิงจูตะโกนร้อง

หลังจากนั้น ก็มีบอดี้การ์ดมาส่งเสื้อผ้าให้เธอ คลุมร่างกายเธอแล้ว แล้วเดินจากไปด้วยความอาย....

อีกข้างหนึ่ง เฉินเกอแค่หัวเราะเบาๆ

หลังจากผ่านภาพนี้ไปแล้ว คนในงานเงียบลงเยอะเลย

“ยาสมุนไพรต่อจากนี้ จะเป็นการทดสอบสายตาของทุกท่านแล้ว ชื่อของมันคือ ชื่อว่าหวู่เว่ยเฉ่า!”

งานประมูลดำเนินงานต่อ

“ที่นี่มียาสมุนไพรแบบนี้จริงๆ ด้วย?”

เฉินเกอรีบเก็บความคิด

ขณะนั้น เขาพูดด้วยความตกใจและความดีใจ

“ผมว่าแล้วคุณเฉิน งานประมูลนี้ ของประหลาดอะไรก็มีหมด ขอแค่คุณสามารถพูดชื่อออกมาได้ ที่นี่ก็ต้องมีแน่นอน!”

หยางเว่ยอารมณ์ดี ขณะนี้พูดพร้อมยิ้ม

“ยาตัวนี้ เพราะว่าพิเศษ ฉะนั้น จึงเริ่มที่ยี่สิบล้าน!”

พิธีกรพูด

คนในตระกูลหมิงที่เหลืออยู่ต่างก็มองหน้ากัน

จากนั้นพวกเขาก็เรียกราคา “ยี่สิบล้าน!”

จากนั้นก็มองไปรอบๆ ดูว่าใครจะเพิ่มราคาอีก

ดูออกอย่างชัดเจนเลย ตระกูลหมิงเองก็พุ่งตัวหวู่เว่ยเฉ่าตัวนี้มา

หรือว่าพวกเขาก็รู้ถึงวิธีใช้ของหวู่เว่ยเฉ่า?

เฉินเกอมีความสงสัยเล็กน้อย

“สามสิบล้าน!”

เฉินเกอเพิ่มราคา

จากนั้นก็ได้รับการเตือนของคนในตระกูลหมิงทันที

“ห้าสิบล้าน!”

คนในตระกูลหมิงพูดอีกครั้ง

“ให้ตายเถอะ ห้าสิบล้าน!”

หยางเว่ยพูดด้วยความเย็นชา

“ยังมองไม่ออกอีกหรอ เกรงว่าคืนนี้งานฉลองต้อนรับนาย ฉันไปทานด้วยไม่ได้แล้ว!”

เฉินเกอยิ้มอ่อน

บอดี้การ์ดเปิดทางทางหนึ่ง

หมิงจูที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วได้เดินตรงมา

“นายสามารถเข้าใจก็ดีแล้ว นำยาสมุนไพรที่นายซื้อไว้ในวันนี้วางไว้ ไม่แน่ ฉันสามารถเหลือทางรอดชีวิตให้นายได้!”

หมิงจูพูดด้วยเสียงที่เย็นชา

“นี่ฉันใช้เงินทองจริงๆ ซื้อลงมาเลยนะ ยาสมุนไพรสามารถให้เธอได้ แต่เธอก็ต้องให้อะไรชดใช้ฉันหน่อยสิ?”

เฉินเกออยากจะไปตระกูลหมิงไปยืมยันต์หยกที่เป็นแผนที่ไปสุสานตอนนั้นพวกเขาขโมยมา

“ชดใช้? ไอ้หนุ่ม ให้นายออกไปโดยมีชีวิตอยู่ ก็คือชดใช้แล้ว อีกอย่าง นอกจากเหลือยาสมุนไพรไว้แล้ว บอกให้วงศ์ตระกูลของนาย เตรียมสองร้อยล้านไว้มาซื้อตัวของนายไป!”

บอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดขึ้น

“พวกเธอนี่ไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ!”

เฉินเกอยิ้มแล้วตอบกลับ “แต่ว่า ฉันชอบที่จะเป็นเพื่อนกับคนที่นิสัยแบบพวกเธอ!”

“พอดีเลย ฉันต้องการทำข้อแลกเปลี่ยนกับพวกเธอตระกูลหมิง ยาสมุนไพรฉันสามารถให้พวกเธอได้ สองร้อยล้านก็สามารถให้พวกเธอได้ แต่ว่าฉันจะเอาของบางอย่างของตระกูลหมิงพวกเธอไป ถ้าหากพวกเธอไม่มีความเห็นอะไร พวกเราสามารถทำข้อแลกเปลี่ยนกันได้ตั้งแต่ตอนนี้!”

เฉินเกอยิ้มแล้วพูด

“ได้ ฉันตกลง เหลือยาสมุนไพรกับสองร้อยล้านไว้ ให้นายเอาได้ทุกอย่าง!”

ส่วนหมิงจูก็กอดอกแล้วหัวเราะขึ้นมา

“เธอไม่ถามเลยหรอว่าฉันจะเอาอะไร?”

เฉินเกอถาม

“ฉันบอกแล้ว เหลือของพวกนี้ไว้ นายจะเอาอะไรก็เอาได้ทุกอย่าง!”

“พูดแต่ปาก ไม่มีหลักฐาน หยางเว่ย เอากระดาษมา!”

เฉินเกอพูด

หยางเว่ยมีใจที่จะห้ามเฉินเกอ แต่ว่าไม่มีทางอื่น ได้แต่นำกระดาษและปากกามา

หมิงจูก็ไม่ดู เซนต์ชื่อไปเลย

“ได้ สิ่งของฉันจะใส่ไว้ที่พวกเธอก่อน! ไม่นาน ฉันจะมาเอาของที่ฉันจะเอา!”

เฉินเกอพูดแล้วหัวเราะ

“ถือว่านายรู้ตัวดี!”

……

“คุณผู้ชาย คุณประมาทเกินไปแล้ว ประมาทเกินไปแล้ว! ของพวกนี้ขอแค่เข้ากระเป๋าตระกูลหมิงไป ก็เอากลับคืนมาไม่ได้แล้ว อีกอย่าง ฉันรู้ว่าท่านมีความสามารถที่เก่งกาจ แต่ว่าตระกูลหมิงก็มีผู้ชำนาญการมากมาย ตอนนั้น พวกเขาตระกูลหมิงให้ฉันจัดยาสมุนไพรให้พวกเขา ให้เช็กกับฉันมาใบหนึ่ง ให้ฉันเขียนได้ตามสบาย แต่พอถึงวันนั้นจริงๆ พวกเขาไม่ทำตามสัญญาเลย!”

หยางเว่ยกระทืบพื้นด้วยความกระวนกระวาย

“ฉันบอกแล้ว ไม่เป็นไรก็คือไม่เป็นไร!”

เฉินเกอตบไหล่ของหยางเว่ย