ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 603

บทที่ 603 พบเห็น

ส่วนซูหรานหรานมองฉากละครที่อยู่ตรงหน้า

เอามือเรียวบางปิดปากด้วยความตกตะลึง

ราวกับกลัวจะพลาดนาทีสำคัญนี้ไป เธอจึงรีบล้วงมือถือออกมาถ่ายรูปเก็บไว้

เป็นใครก็นึกไม่ถึงว่าชายคนนี้จะบ้าบิ่นถึงเพียงนี้ เมื่อมาถึงก็กระโจนเข้ากอดอย่างบ้าบิ่นทันที โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ย！จะบ้าแล้ว！

“ฉัน……ฉันไม่ใช่……”

หลังจากที่เงียบไปชั่วครู่ ซูฉููฉูก็เริ่มดิ้นรนเล็กน้อย พลางพูดด้วยเสียงเรียบ

และเป็นเพราะเสียงนี้ที่ทำให้เฉินเกอได้สติขึ้นมา

นี่ไม่ใช่เสียงของมู่หาน

เฉินเกอปล่อยมือที่กอดรัดเอาไว้

สีหน้าของซูฉููฉูมีความผิดปกติเหมือนกับกำลังรู้สึกผิด จากนั้นก็ค่อยๆหันหน้าไปมอง

บัดนี้ เฉินเกอได้เห็นหน้าของเธอเต็มตาแล้ว

ลักษณะรูปร่างแผ่นหลังและแววตาของเธอช่างละม้ายคล้ายคลึงกันกับมู่หานเป็นอย่างมาก

ถึงแม้เธอก็เป็นหญิงที่มีรูปโฉมงดงามมาก แต่……ไม่ใช่ซูมู่หาน ตนดูผิดไปแล้ว

เฉินเกอหยุดชะงัก รู้สึกหดหู่ในใจสุดขีด

เขาคิดว่าเมื่อกี้ได้พบแสงสว่างแห่งความหวังสักที แต่เมื่อเขาได้พยายามตะเกียกตะกายวิ่งตามแสงแห่งความหวังนั้นมา กลับพบว่าภายใต้แสงแห่งความหวังกลับมีหุบเหวที่ลึกล้ำอีกหนึ่งหลุดรอคอยอยู่

จะเป็นมู่หานได้อย่างไรกัน เธอถูกคนของไท่หยางเหมิงจับตัวไปแล้วนี่นา

“ไอ้เด็กเวร กล้าล่วงเกินคุณหนูใหญ่ของพวกเราหรอก ตีมันให้ตายเลย！”

หลังจากที่เหล่าบอดี้การ์ดตอบสนองทัน ต่างก็รู้สึกโกรธเกรี้ยวยิ่งนัก

คุณหนูใหญ่สวยงามดุลนางในวรรณคดี เป็นที่หมายปองของคนทั่วไป แต่ผลปรากฏว่าถูกคนสามัญชนคนหนึ่งมากอดรั้งเสียดื้อๆ

ไม่ว่าจะด้วยความหึงหวงหรือด้วยหน้าที่

เหล่าบอดี้การ์ดมีความคิดจนกระทั่งจะฉีกหัวใจของเฉินเกอให้แตกสลายไปเลยทีเดียว

บัดนี้ พวกเขาได้ถือไม้เพื่อที่จะตีเฉินเกอให้สาแก่ใจ

ส่วนเฉินเกอจากที่มีความหวังมหาศาล บัดนี้กลับต้องไร้ซึ่งความหวังอย่างไม่อาจยอมรับได้ สมองของเขาจึงว่างเปล่า ถึงแม้จะถูกไม้ทุบตีเพียงใด แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใด

“โอ้สวรรค์ ละครที่มีจุดจบอันน่าสยดใจได้ซ้ำรอยอีกครั้ง ยาจกของทานตกหลุมรักลูกสาวเศรษฐี สุดท้ายก็ไม่สมใจปรารถนา อีกทั่งยังถูกพ่อบ้านตีจนตาย！”

ซูหรานหรานอุทานอย่างไร้ความเห็นใจ

“หยุดนะ！ที่นี่คฤหาสน์ตระกูลซู ทำไมถึงทำอะไรพร่ำเพรื่อล่ะ！”

บัดนี้ มีภรรยาสาวสวยคนหนึ่งตะโกนหยุดเหตุการณ์ณ์ตรงหน้าด้วยความโมโห

เหล่าบอดี้การ์ดรีบหยุดตีอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็มองภรรยาสาวสวยคนนี้พลางพูดอย่างสุภาพว่า“คุณนายครับ！”

“เกิดอะไรขึ้น？ทำไมถึงมาตีกันอยู่หน้าประตูล่ะ？”

ภรรยาสาวสวยคนนี้กล่าวอย่างเย็นชา

“ไอ้คนนี้บุกรุกเข้ามายังคฤหาสน์แห่งนี้ครับ ยังคิดจะลวง……นัวเนียคุณหนูใหญ่ด้วยครับ ดังนั้นพวกเราถึง……”

เหล่าบอดี้การ์ดตริตรองดูดีแล้วจึงพูดขึ้นมา

“มานัวเนียกับซูฉููฉู เขาเนี่ยนะ？”

ภรรยาสาวสวยคนนี้เห็นเฉินเกอแต่งตัวเฉกเช่นคนสามัญชนธรรมดา แต่ในสายตาของเธอ มันไม่ต่างกับขอทานอะไรเลย

บัดนี้ จึงพูดอย่างเย็นชาว่า“กระต่ายหมายจันทร์งั้นเหรอ ไม่คิดจะส่องกระจกชะโงกดูเงาบ้างเหรอ ไสหัวไปไกลๆเลย！ไม่เช่นนั้นจะให้นายหายสาบสูญไปจากโลกนี้！”

เฉินเกอก็คิดไม่ถึงว่าตนจะทำให้เรื่องราวอึกทึกใหญ่โตถึงปานนี้

โดยเฉพาะเมื่อกี้ที่ไปกอดคุณหนูใหญ่ตระกูลซูไว้

เฉินเกอรู้สึกโทษตัวเองอยู่ในใจ

“ผม……จำคนผิดครับ ขอโทษด้วยครับ！”

เฉินเกอกล่าว

และหลังจากที่สงบสติตัวเองแล้ว ในที่สุดเฉินเกอก็เพิ่งคิดได้ถึงสิ่งที่ตนได้ทำเสียมารยาทไป

นอกจากผู้หญิงคนนี้จะมีรูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกันกับมู่หานจนทำให้ตนไม่มีสติสัมปชัญญะแล้ว ยังมีอีกเรื่องที่สำคัญต่อของมาก

บัดนี้ร่างกายตนมียันต์หยกประทับตัวไว้

ยันต์หยกนี้ไม่เพียงแต่มีคุณสมบัติซุกซ่อนพลังจุดจื้อหยางของตนไว้ได้

ยังสามารถทำให้ตนหาคนที่มีร่างกายเป็นพลังจุดจื้อหยินได้อีกด้วย

เสี้ยวจู่เคยบอกว่า จุดจื้อหยางกับจุดจื้อหยินเป็นสิ่งที่ดึงดูดซึ่งกันและกัน ขอเพียงแค่ได้พบเจอก็จะเกิดปฏิกิริยาขึ้นมา

แต่สุดท้าย คุณกลับบอกว่าทักคนผิด

สำหรับผู้หญิงแล้ว คงจะต้องมีใจคับแคบไม่มากก็น้อยอยู่บ้างแหละ รวมถึงระดับเทพธิดาอย่างซูฉููฉูด้วย

“ถือสักว่าวันนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นายไปหาคนที่นายชอบเถอะ！”

พูดจบ ซูฉููฉูก็หันหลังเดินเข้าคฤหาสน์ไป

และซูหรานหรานทำหน้าบูดบึ้งใส่เฉินเกอแล้วเดินตามเข้าไป

เฉินเกอรู้ว่า หากตนยังจะขอร้องอ้อนวอนอยู่ต่อ อย่างมากก็จะได้เลือดยามเสียชีวิตมาหนึ่งหยดแล้วล่ะ

เหอะ ไม่มีทางเลือกแล้ว คงต้องกลับไปก่อนแล้วค่อยหาทางออกก็แล้วกัน

ส่ายหัวไปมา จากนั้นเฉินเกอก็เดินจากไปเหมือนกัน

“พี่เปียว พี่ดูสิ ไอ้เด็กเวรนี่ล่วงเกินคุณหนูใหญ่แล้วก็จากไปง่ายๆเลย พวกผมค่อยปกป้องอยู่ข้างกายคุณหนูใหญ่มาหลายปี สุดท้ายก็ให้ไอ้เด็กเวรคนนี้มาฉวยโอกาสไปได้ ผมไม่พอใจรู้สึกหายใจติดขัด！”

บอดี้การ์ดหลายคนมองดูแผ่นหลังของเฉินเกอที่เดินจากไป กระซิบเสียงแผ่วเบา เห็นได้ชัดว่าที่ได้ตีเมื่อกี้ยังไม่สาแก่ใจ

“อืม ผมก็รู้สึกหายใจติดขัดเหมือนกัน พี่น้องตามเขาไปแล้วกระทืบซ้ำอีกรอบสิ！ให้เขารู้สักบ้างว่าคุณหนูใหญ่ของพวกเราไม่ใช่เขาอยากกอดก็กอดได้ตามใจชอบ！”

อะเปียวกล่าว จากนั้นมีหลายคนถือไม้ไว้ในมือแล้วตามไป

เฉินเกอเดินต่อไปเรื่อยๆจนถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ด้านข้างมีต้นไม้ขึ้นเต็มไปหมด

เฉินเกออยากจะนั่งลงเพื่อดื่มด่ำกับความเงียบสงบสักพักหนึ่ง

จะได้ให้จิตของตนสงบขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

พวกอะเปียวกำลังแอบตามมาอยู่ห่างๆ

กลับพบว่ามีคนอีกกลุ่มหนึ่งแย่งไปก่อนหนึ่งก้าวแล้ว พวกเขากำลังเดินไปยังเฉินเกอที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หิน

อาวุธในมือของพวกเขาแรงกว่า พวกเขาถือมีดฟันไว้ เห็นได้ชัดว่าจะแทงฟันเฉินเกอ

“พี่เปียว คนของโกวเฉียง？จะฟันเขา ทำอย่างไรดี？”

บอดี้การ์ดหลายคนถาม

“ยังจะทำยังไงได้ ค่อยดูสถานการณ์แล้วค่อยว่ากัน ถึงเขาจะสมควรถูกตี แต่เมื่อกี้เคยช่วยเหลือสองพ่อลูกนั้นอย่างมีน้ำใจ แสดงว่าเขาเป็นคนมีจิตใจดี ถ้าถึงเวลาจำเป็นก็ต้องช่วยชีวิตเขาเอาไว้ หลังจากที่ช่วยเขาแล้วพวกเราค่อยกระทืบเขาต่อ ว่าไง？”

“เห็นด้วยครับ！”

ทุกคนต่างพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน……