ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 676

บทที่676 ลี่ป้าไท่หยางเหมิง

คุณเฉิน นี่คือยาสมุนไพรและยาปรับเลือดลมที่ท่านต้องการ!”

ผ่านไปสักพัก ก็มีคนรับใช้คนหนึ่งทำท่าทางเคารพนำของมาให้

เฉินเกอรู้ทุกอย่าง

เย่าอีกู่ถูกเฉินเกอวางยาหนอนพิษ นี่ไม่ใช่แค่เพียงขู่ให้เขาตกใจ

เฉินเกอเสกหนอนพิษลงในตัวของเขาจริงๆ

แม้ว่าเย่าอีกู่คนนี้จะโลภมากและกลัวตาย คนขี้ขลาด นอกจากสมุนไพรในหุบเขาราชายาที่มีค่าแล้ว เขายังพอมีประโยชน์

บางอย่าง

หากมีหนอนพิษคอยควบคุมเขา ก็ไม่ต้องห่วงว่าในอนาคตเขาจะกลับคำ

หลังจากออกจากหุบเขาราชายาเฉินเกอก็ยังไม่ได้กลับไปที่บ้านของคุณลุง

แต่ได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับลี่ป้า เข้ามาในถ้ำที่ลี่ป้าซ่อนตัวอยู่

หลังจากผ่านไป เห็นฉากตรงหน้า เฉินเกอไม่รู้ว่าอยากร้องไห้หรือหัวเราะ

เห็นทางเข้าของถ้ำ ถูกปิดกั้นด้วยวัชพืชที่ไม่รู้ว่าลี่ป้าหามาจากไหน และเขานั่งอยู่ในนั้น โดยไม่เคลื่อนไหว

เหมือนทำเรื่องผิดพลาดไว้ แล้วถูกขังไว้ที่บ้านเหมือนเด็กนักเรียน

“คุณท่าน!ท่านกลับมาแล้วเหรอ!”

ลี่ป้าเมื่อเห็นเฉินเกอ ยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น

“นายซ่อนตัวอยู่ที่นี่ คงไม่ใช่นั่งท่าอย่างนี้ตลอด?” เฉินเกอหัวเราะ

“อืมคุณท่านไม่ให้ฉันขยับ ฉันก็เห็นถ้ำนี้ แล้วซ่อนตัว ไม่กล้าขยับรอคุณท่านมารับฉัน!”

ลี่ป้าเกาหัวของเขาและพูด

“คุณอย่าเรียกฉันว่าคุณท่านเลย ลี่ป้าความจริง คุณคือผู้อาวุโส ฉันแค่หน้าตาเหมือนเทพเจ้าของคุณ สำหรับฉัน

ไม่ใช่เทพเจ้าในจินตนาการของคุณ!”

เฉินเกอพูดอย่างตรงไปตรงมา

“เป็นไปไม่ได้ จี้หยกเลือดมังกรที่ท่านมี และได้สัมผัสกลิ่นพลังบนร่างกายของท่าน ฉันก็รู้สึกได้ว่าคุณคือเทพเจ้า!”

“ว่าแล้ว คนเหล่านั้นขังฉันไว้ในถ้ำ ช่วงนั้น ฉันรู้สึกใจสั่นหวั่นไหว ที่แท้ เทพเจ้าท่านกำลังจะมา!”

ลี่ป้าพูดด้วยความเคารพ

เฉินเกอลังเล

หยุนฉิงก็เคยพูดว่าเขาคือท่านพี่เทพ

และดูเหมือนว่า จี้หยกนี้จะรับรู้ถึงเจ้านายของมัน ครั้งแรกที่ฉันสัมผัสมัน มันก็รวบรวมความทรงจำมากมายให้กับฉัน

ตอนนี้ ลี่ป้ายังรู้สึกได้ว่าเขามีกลิ่นไอของท่านพี่เทพอยู่ในตัว?”

เป็นไปได้ไหมว่า เขาเป็นเทพเจ้าจริงๆ? เทพเจ้าคืออดีตชาติที่แล้วของฉัน ตอนนี้ฉันเป็นชีวิตปัจจุบันของเทพเจ้าหรือเปล่า?

เฉินเกอสงสัยมานาน

ความบังเอิญทุกอย่างเชื่อมต่อกัน ซึ่งดูเหมือนจะยืนยันสิ่งนี้

“สำหรับตัวตนของฉัน ค่อยพูดกันภายหลัง แต่คุณไม่ต้องเรียกผมว่าคุณท่านฟังดูมันอึดอัด!”

เฉินเกอยิ้มอย่างแหย่ๆ

ลี่ป้ารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย “หรือว่าคุณท่านคุณไม่ชอบ ลี่ป้า และไม่ต้องการให้ลี่ป้าเป็นคนรับใช้อยู่เคียงข้างคุณ

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น……โอ้ย ถ้าคุณอยากจะเรียก ก็เรียกชื่อจริงฉัน? ฉันชื่อเฉินเกอ!”

ลี่ป้าเกาหัวของเขาและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะเรียงแบบคนเหล่านั้น และเรียกคุณว่าคุณชายเฉิน? พวกเขาเรียกคนนั้น

ว่าคุณชายจวง!”

“ตกลง!”

เฉินเกอได้แต่ผงกหัวอย่างจนปัญญา “จริงสิลี่ป้าคุณมาจากไหน? คุณไม่เหมือนคนแถวนี้!”

ทั้งสองอยู่ในถ้ำได้หาที่นั่ง เฉินเกอถามอย่างสงสัย

ลี่ป้ารู้สึกเกรงกลัวเฉินเกอ บางทีอาจจะบอกว่านับถือและเกรงกลัวเทพเจ้ามีความสัมพันธ์อีกชั้นหนึ่งแบบนี้

นอกจากนี้เฉินเกอยังช่วยเหลือเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน้าตาสดใสรูปหล่อ และพูดเป็นกันเอง ทำให้ ลี่ป้ารู้สึกสบายใจ

เป็นความรู้สึกนี้เอง ที่ทำให้ลี่ป้า อยากจะให้เฉินเกอเป็นเจ้านาย ในสถานที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะพบคนที่

เขาสามารถพึ่งพาได้

ขณะนี้เขาเลยพูดทุกอย่างที่รู้เรื่อง

“คุณชายเฉิน ฉันหนีออกมาจากเรือเหาะขนาดใหญ่ และจากนั้นฉันก็มาถึงที่แห่งนี้โดยไม่รู้ตัว! และฉันมักจะรู้สึกว่า

สถานที่แห่งนี้ถึงจะแปลกที่แต่ก็คุ้นเคย ดูเหมือนฉันจะเคยอาศัยอยู่ที่นี่ และก็ดูเหมือนไม่คุ้นเคย!” ลี่ป้าพูด

ร่างกายของเฉินเกอตึงเครียดขึ้นมา

“เรือเหาะขนาดใหญ่?” เขาถามด้วยความประหลาดใจ

“ลงทะเล วังระเบิด?”

เฉินเกอครุ่นคิด

“หลังจากนั้นล่ะ? พวกเขาไม่จับคุณกลับไปเหรอ?”

เฉินเกอถามอย่างรีบร้อน

“อันนี้ฉันก็ไม่รู้เรื่อง ขณะนั้นฉันหมดสติไป เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันอยู่บนเกาะร้าง ฉันซ่อนตัวอยู่ในป่า จนกระทั่งไม่กี่วันที่ผ่าน

มา เจอคนในตระกูลจวงพวกเขาใช้กระบองไฟฟ้าจับฉันไป!”

เฉินเกอครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง ฉากระเบิดที่ลี่ป้า อธิบายนั้น เหมือนกับตอนที่เขาอยู่ในวังราชาสมุทร

เป็นไปได้ไหมว่า วังราชาสมุทรระเบิด มีผลทำให้ลี่ป้า สลบ

“แล้วเรือเหาะลำใหญ่หน้าตาเป็นอย่างไร คุณสามารถอธิบายให้ฉันเข้าใจโดยคร่าวๆได้ไหม?” เฉินเกอถาม

จากนั้นลี่ป้าใช้มือที่น่าเทอะทะของเขา เริ่มวาดลงบนพื้น ไม่กี่นาทีต่อมาลี่ป้าก็วาดโครงร่างของเรือเหาะออกมา

“ไท่หยางเหมิง!”

เฉินเกอยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น

แม้ว่าภาพวาดของ ลี่ป้าจะดูหยาบมาก แต่ว่า รูปลักษณ์ของมัน ก็เกือบจะเหมือนเรือเหาะไท่หยางเหมิงที่วาดอยู่บนก้อน

หิน เปลือกตาของเฉินเกอกระตุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

ลี่ป้าคือคนที่หนีออกจากผู้คนที่ถูกจับในไท่หยางเหมิง?

และเมื่อเขาดำดิ่งสู่ก้นทะเลในวันนั้น เรือลึกลับลำนั้น ก็คงอยู่ไม่ไกลจากเขา?

เฉินเกอเหงื่อท่วมตัว

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ลี่ป้าเป็นหนึ่งในคนที่ถูกจับ แต่เขาหนีออกมาได้!

เฉินเกอคาดเดาอย่างมั่นใจ และเป็นไปได้อย่างยิ่ง

“ใช่สิ สัญญาลักษณ์อย่างนี้คุณรู้จักไหม?”

เฉินเกอรีบหยิบ ป้ายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ออกจากหน้าอกเขา โดยมีสัญญาลักษณ์ของไท่หยางเหมิงอยู่

และดวงตาของลี่ป้าก็เบิกกว้าง

“นี่คือสัญญาลักษณ์ที่คนเหล่านั้นติดที่หน้าอก!” ลี่ป้ามองไป สีหน้าตื่นตระหนกเล็กน้อย

ใช่แล้ว! ตามที่คาดไว้ ลี่ป้าหลบหนีจากไท่หยางเหมิง และลี่ป้าคือเบาะแสความลึกลับที่สำคัญที่สุดของไท่หยางเหมิง