ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 682

บทที่ 682 ไปหาซูโร่ซี

“ฟังดูแล้วก็เป็นความคิดที่ไม่เลวนะ ผมจะถามคุณไม่กี่คำถาม คุณแค่ตอบผมมาตามความจริงก็พอ หลังจากเสร็จเรื่อง ผมจะคิดอีกทีว่าจะปล่อยพิษกู่โหดใส่ตัวคุณหรือไม่！”

เฉินเกอยิ้มอย่างเย็นชา

“นาย……นายรีบถามเลย ขอเพียงแค่ฉันรู้ ฉันจะบอกนายจนหมดเลย ขออย่างเดียวให้นายไว้ชีวิตฉันก็พอ！”

ตอนนี้กู่เฟิงหวังแค่เพียงมีชีวิตรอด พูดตามตรง เขานั้นรู้สึกกลัวไปหมดเมื่อได้ยินพิษชนิดนี้ที่เฉินเกอพูดถึง ทั้งที่เดิมทีเขาก็จะใช้อำนาจของยายมาทำให้เฉินเกอกลัว แต่เขานั้นกลับไม่มีความเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งเจ้าคนนี้ยังมีวิธีการที่แสนโหดร้ายอีกด้วย

เจ้าสารเลวนี่!

ในใจของกู่เฟิงโกรธจนอยากจะฉีกเนื้อของเฉินเกอ

ในตอนนี้ ไม่เพียงแค่บอกเฉินเกอเรื่องการถอนพิษของบุปผาผีและวิธีการใช้งานเครื่องรางบุปผาผี แต่ยังต้องตอบคำถามของเฉินเกออีก

“สิ่งที่นายถาม ฉันก็ตอบไปจนหมดแล้ว สิ่งที่นายไม่ได้ถามฉันเองก็บอกไปหมดแล้ว ตอนนี้ไว้ชีวิตฉันได้แล้วสินะ？”

กู่เฟิงเงยหน้าขึ้นมาถามเฉินเกอ

“ไว้ชีวิตคุณ？ปัญหาของพวกเราก็ถือว่าหมดกันแล้ว แต่เรื่องที่นายตัดแขนซีนซีน บัญชีนี้ ผมยังไม่ได้สะสางกับคุณ ! ดังนั้นพิษกู่โหดอันนี้ก็ยังต้องให้กับนายอยู่ดี！”เฉินเกอพูดพลันยิ้ม

“ไอ้ชั่ว เฉินเกอ แกกล้าหลอกฉันนั้นหรอ？” หน้าผากของกู่เฟิงปรากฏเส้นเลือดขึ้นมาพร้อมกับตะโกนใส่เฉินเกออย่างโมโห “ก็หลอกคุณไง คุณคิดจริงๆหรอว่าผมจะปล่อยคุณไป ! เด็กโง่เอ๊ย！” เฉินเกอยิ้มออกอย่างเยือกเย็น เทถ้วยน้ำในมือแล้วพิษกู่โหดก็ฝังเข้าไปในร่างกายของกู่เฟิง

“ไอ้ชั่ว ฉันจะฆ่านาย จะแล่เนื้อของนายให้เป็นชิ้นๆ รีบถอนมันออกไป！”กู่เฟิงดิ้นรนอย่างหมดหวัง ทั้งความกลัวและความโกรธคละเคล้ากันอย่างรุนแรง จนกู่เฟิงรู้สึกสูญเสียตัวเองไปแล้ว

“ถอน？คุณรู้ไหมว่าทำไมมันถึงได้ชื่อว่าพิษกู่โหด？” เฉินเกอพูด

“ทำไม？”

“ถึงแม้ว่าในวิชาพิษกู่เวทย์มันจะไม่ใช่สิ่งที่โหดร้ายที่สุด แต่มันกลับมีสุดยอดที่สุด ทำไมถึงเป็นแบบนี้หน่ะหรอ ก็เพราะว่าเดิมทีแล้วมันไม่มีทางถอนได้ไง ในวิชาพิษกู่เวทย์บันทึกไว้เพียงวิธีการทำมันขึ้นมา แต่กลับไม่มีวิธีแก้ ดังนั้นจึงไม่มีทางที่จะถอนมันออกไปได้ และก็คุณอย่าคิดจะใช้พลังภายในและเจินชี่นะ พิษพวกนี้ผมยังไม่ได้กระตุ้นมัน แต่ถ้าเกิดมันได้รับกลิ่นไอพลังภายในมันก็จะกระตุ้นตัวเองให้ออกฤทธิ์ได้โดยอัตโนมัติ เกิดคุณโดนพิษมันแล้ว จะโทษว่าผมไม่เตือนไม่ได้นะ ! ดังนั้นต่อไปต่อให้คุณจะหายอดฝีมือถอนพิษได้ แต่อย่าใช้เจินชี่บังคับมันเด็ดขาด ！”

เฉินเกอพูดด้วยรอยยิ้ม

“อะไรนะ？ไม่มีทางถอนพิษ？แก！แก！”

กู่เฟิงแค้นจนต้องกัดฟัน แต่ในเวลานี้ทำได้เพียงโกรธไม่กล้าพูดอะไรมาก

จึงทำเพียงกำขี้ดินบนพื้นอย่างแน่น ในเมื่อร้องขอชีวิตแล้วไร้ประโยชน์ แล้วพิษนี้ก็ฝังเข้าไปในตัวของตัวเองแล้ว เพียงแค่เฉินเกอพูดคำเดียวก็ทำให้เขาโมโหแล้ว เกิดถึงเวลานั้นจริงๆก็ตายได้น่าสมเพชเกินไป

“คุณชายเฉิน ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ！เอ๊ะ เจ้าเด็กนี้ยังไม่ตายนี่หน่า！”

ลี่ป้ากลับมาพร้อมกลับร่างที่คืนสภาพดังเดิม แล้วก็เดินมาเตะกู่เฟิงอยู่หลายที

“ไม่ฆ่าเจ้าสารเลวนี้ จะเก็บมันไว้ทำไม ？”ลี่ป้าถาม

“ยังไงก็ยังมีประโยชน์ อีกสักครู่สะกดขอบเขตพลังลมปราญณ์ของแล้วเอาไปขังไว้ในห้องใต้ดินลี่ป้า นายอยู่เขตโกโรโกโสปกป้องมู่มู่กับพวกชาวบ้าน ถึงแม้ว่าฉันจะให้กู่เฟิงส่งข้อความให้ตระกูลกู่เปลี่ยนเป้าหมายแล้ว แต่เผื่อเกิดเหตุไม่คาดคิด นายอยู่ที่นี่เถอะ! ” เฉินเกอพูด

“ได้ครับคุณชายเฉิน แล้วคุณจะไปทำอะไรที่ไหน？”

“ฉันต้องไปหาซูโร่ซี ฉันคนเดียวก็พอแล้ว ！”

เฉินเกอพูดจบก็หันหลังกลับ เขาจะไปหาสองพี่น้องสุ่ยเกินก่อน

“เด็กน้อย ไป ไปอยู่ห้องใต้ดินซะ！”

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าคุณชายเฉินเปิดประตูอย่างรุนแรง ด้านหลังของเขามีบอดี้การ์ดตามมาด้วยคนหนึ่ง และชายสูงอายุราวหกสิบกว่า ที่ไว้เคราแพะ สวมชุดจีนยาว พร้อมกับหมวกสักหลาด ถ้าไม่รู้ก็คงคิดว่าออกมาจากกองถ่ายแล้ว!

“โร่ซี　ลูกน้องของคุณนี่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ผมมาก็ยังจะกันผมเอาไว้อีก นี่ไม่รู้หรือไงว่าผมกับประธานซูของพวกคุณได้ทำสัญญาแต่งงานกันแล้ว！”

คุณชายเฉินล้วงมือทั้งสองไว้ในกระเป๋ากางเกงพลันกล่าวด้วยเอ้อระเหยลอยชาย

“เฉินเถียหลิน　ใครไปทำสัญญาแต่งงานกับคุณกัน คุณบ้าไปแล้วหรือไง ในพื้นที่สำนักงานของฉัน คุณคิดจะปล่อยข่าวเหลวไหลก็ทำได้เลยอย่างนั้นหรอ？”

ซูโร่ซีพูดด้วยความไม่พอใจ

เฉินเกอที่อยู่ข้างๆพอมองเห็นสีหน้าที่รังเกียจของซูโร่ซี เฉินเกอก็รู้ได้เลยว่าซูโร่ซีนั้นไม่ได้มีความรู้สึกใดๆทั้งสิ้นกับเฉินเถียหลินเลยสักนิด

“โร่ซี　ทำไมคุณถึงไม่ฟังเล่าว่าผมรีบมาหาคุณขนาดนี้ด้วยเหตุอะไร แม่ของคุณป่วยหนัก ผมก็เลยช่วยไปหาหมอเทวดามาให้แล้ว ซึ่งท่านนี้ก็คือหมอเทวดาเจินเหย้าหมิง แม่ของคุณนอนเป็นอัมพาตมานานหลายปีแล้ว และหมอเทวดาเจินเหย้าหมิงก็เคยรักษาผู้ป่วยอัมพาตมาหลายคนแล้วด้วย！”

เฉินเถียหลินพูดแนะนำ

แต่ซูโร่ซีที่พอได้ยินคำพูดนี้ก็เกิดความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเธอ　

เดิมทีเธอโกรธจอยากจะไล่เฉินเถียหลินออกไป แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ก็ต้องกลืนคำพูดตัวเองลงไปอย่างช่วยไม่ได้

“เขา？”ซูโร่ซีมองไปยังหมอเทวดา

“คุณซู　คุณชายเฉินนั้นมีใจที่มานะอย่างมาก เขาอดทนร้องขอผมอยู่เป็นเวลานาน ผมถึงได้ยอมออกจากเขามา！”อัจฉริยะเจินไขว้มือไว้ข้างหลังข้างหนึ่งพลันลูบเคราแพะของตัวเอง ราวกับเป็นคนที่สูงส่ง

“โร่ซี　ตอนนี้คุณเข้าใจถึงน้ำใจที่ผมมีให้คุณแล้วใช่ไหม จริงด้วยเจ้าหนุ่มหน้าขาวนี่คือใครกัน？”

หลังจากที่เฉินเถียหลินพูดจบเขาก็หันหน้าไปมองเฉินเกออย่างไม่เป็นมิตร