ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 689

บทที่ 689 ในที่สุดคุณก็ปรากฎตัว

“นี่เป็นไปได้ยังไง？”ต้วนเฟยตะลึง

“ผมบอกแล้ว ว่าของพวกนี้ที่อยู่ต่อหน้าผมมันก็เป็นแค่ของเล่นเท่านั้น คนพวกนี้ที่อยู่ต่อหน้าผมก็เป็นเพียงแค่ตุ๊กตา ! คุณไม่ควรจะใจร้อนขนาดนี้เลย ทำร้ายเพื่อนของผม นี่คุณรนหาที่ตายเอง！”เฉินเกอพูดพลันยิ้มอย่างเรียบเฉย

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะเก่งกาจขนาดนี้ พวกเราทุกคนจัดการมัน ฆ่าเขาซะ！”ต้วนเฟยกัดฟันพูดด้วยความเกลียดชัง ที่คนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ทำไมถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้ได้！

ในตอนนี้บอดี้การ์ดหลายสิบคนก็รับรู้ได้ถึงความเสี่ยง ซึ่งความอันตรายนี้ทำให้พวกเขานิ่งทื่อ อย่างกับมีหนามตำอยู่บนหลัง เหมือนว่าชีวิตของตัวเองพร้อมจะตายเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เพราะความหวังในการมีชีวิตรอด จึงทำให้บอดี้การ์ดกลุ่มนี้หยิบกริชออกมาด้วยพลังในการสังหาร พุ่งตรงมายังเฉินเกอ

“ไอ้สวะ！”พูดไปก็เห็นเฉินเกอตวัดมือจนคนเกือบสิบถูกขอบเขตพลังลมปราญณ์จัดการ จนเลือดพุ่งออกมา แล้วลอยออกไป พร้อมจัดการทุกคนที่อยู่บริเวณลานนั้นจนเกลื่อนกราดไปหมด ส่วนที่เหลือสิบกว่าคนก็อึ้ง และตกใจจนรีบวางมือ

“พี่ใหญ่！”กริชในมือของหัวหน้าชายวัยกลางคนคนเมื่อกี้นี้ก็ตกไปยังพื้น

พลืบ!

ทันทีที่กริชของเขาตกสู่พื้น สิบกว่าคนที่เหลือก็ทิ้งมีดที่อยู่ในมือลงบนพื้นไป แล้วเฉินเกอก็เอามือทั้งสองไขว้หลังเอาไว้โดยไม่ทำอะไร

“ถอย ทุกคนถอยให้หมด！”

ชายวัยกลางคนกลืนน้ำลายอย่างหนัก เขารับรู้ได้ถึงรังสีสังหาร กี่ครั้งแล้วที่เขาต้องเผชิญกับความเป็นความตาย แต่เขาไม่เคยรู้สึกว่าสัญญาณแห่งความตายมันจะชัดเจนขนาดนี้มาก่อน แม้ว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าจะไม่ได้ทำอะไร แต่เขาเชื่อได้เลยว่าไม่ว่าจะเป็นกริชที่อยู่ในมือ หรือปืนที่อยู่บนพื้น ในสายตาของเขาคนนั้นแล้วมันเป็นดั่งของเล่นจริงๆ และพวกเขาก็คงจะเป็นแค่ตุ๊กตาเท่านั้น

คนนับสิบเดินถอยออกไปด้านข้างทันที

“พวกคุณฉลาดมาก ดังนั้นเป็นเพราะพวกคุณฉลาด เลยไม่ต้องมาตายเหมือนกับคนโง่สองคนนี้ พวกคุณไปได้แล้ว！”เฉินเกอพูดด้วยรอยยิ้มอันเรียบเฉย

“ขอบคุณพี่ใหญ่ พวกเรากลับ！”ชายวัยกลางคนโค้งคำนับอย่างสุดซึ้งและจากไปพร้อมกับคนของเขา

ส่วนซีเหมินหยู่และต้วนเฟยก็ต่างพากันยืนนิ่ง

“พี่ต้วนเฟย พวกเราจะทำอย่างไรดี？”

ซีเหมินหยู่ตกใจจนเสียงสั่น

“หื้ม เฉินเกอ นายอย่าเข้ามานะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงคนนี้ซะ นายก็รู้ทักษะของฉันดีนี่ เพียงแค่มีดเดียวเธอก็ตายได้แล้ว！”

ต้วนเฟยชักกริชออกมาพร้อมกับจี้มันไว้ที่คอของสุ่ยเสีย

“คุณมั่นใจขนาดนั้นเชียว ที่จริงเมื่อกี้ผมกะว่าจะปล่อยให้พวกคุณหนีไปแล้วนะ แต่ในเมื่อคุณอยากจะเล่นกับผม ผมก็จะให้คุณตายอย่างทรมาน！”เฉินเกอพูดพลันเดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว

“นาย！”ใจของต้วนเฟยถึงกับหล่นวูบ เมื่อกี้ เมื่อกี้นี้เขาสามารถหนีรอดได้ ？

“นายอย่ามาเล่นแง่ ฉันรู้ว่านายเป็นคนรักษาสัจจะ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันจะปล่อยผู้หญิงคนนี้ แล้วนายก็ปล่อยฉันไปซะ？”

ต้วนเฟยพูดอย่างตื่นตระหนก

“ปล่อย？คุณไม่มีโอกาสนั้นแล้ว！”เฉินเกอส่ายหน้า

ทันทีที่พูดจบ เฉินเกอก็ดีดนิ้วแล้วพลังก็พุ่งออกไป ตรงเข้ากับแขนของต้วนเฟยอย่างจัง ทันใดนั้นเลือดก็ไหลออกมาแล้วแขนของเขาก็ลดลงมา

“นาย！ทำไมนายถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้ นายมันเป็นปีศาจ！”ต้วนเฟยเริ่มคลั่ง

เขาโง่จริงๆ เฉินเกอพูดถูก ถ้าเกิดตัวเองไม่มาหาเรื่อง ตั้งใจฝึกฝนให้วิทยายุทธก้าวหน้า ซึ่งในอนาคตอันใกล้ด้วยความสามารถของตัวเอง ก็อาจจะได้เป็นนายกสมาคมงานประลองวิทยายุทธก็เป็นได้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันจบแล้ว！ตัวเองดันไปหาเรื่องกับคนที่เขาไม่มีวันต่อกรได้

ต้วนเฟยต้องการที่จะดิ้นรนเป็นครั้งสุดท้าย ด้วยการกุมแขนของตัวเองไว้ แล้วพยายามที่จะหนีข้ามกำแพงไปอย่างสุดชีวิต

แต่อย่างที่เฉินเกอกล่าว เขาถูกตัดสินประหารชีวิตแล้ว

เพียงชี้นิ้วครั้งเดียว เลือดสดๆก็พุ่งออกมาจากปากของต้วนเฟย แล้วตกลงกระแทกกับพื้นดิน

“อ๊า！”ซีเหมินหยู่กำผมของเธอด้วยความตกใจ

“คุณยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ ว่าแท้จริงแล้วคุณใช่เขาหรือเปล่า？คุณยอมรับไหม？”

หยุนฉิงมองไปยังเฉินเกอด้วยความคาดหวัง

ดวงตาของเฉินเกอหรี่ลงเล็กน้อย：

“ตอนนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็มีบางอย่างที่สามารถแน่ใจได้ก็คือ ไม่ว่าจะชาติที่แล้วหรือจะเป็นชาตินี้ท่านพี่เทพเขาก็ไม่ได้รักคุณ ผมว่าในใจของเขามีเพียงแค่หญิงสาวชุดขาวเท่านั้น！”

“คุณ……คุณพูดอะไร！”

ความโกรธอย่างรุนแรงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหยุนฉิง

“ผมพูดอะไร ใจของคุณคงจะรู้ดีอยู่แล้ว！”

“เฉินเกอ อย่าคิดว่าคุณฝึกฝนวิชาศุภรวิเศษ แล้ว ก็จะสามารถทำนองตนเช่นนี้ คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ! และครั้งนี้ที่กลับมาก็เพื่อที่จะจับคุณ คุณอยู่ในกำมือของฉันย่อมดีกว่าตกไปอยู่ในกำมือของจิ่วโล๋หวาง！”

ตอนนี้คนที่กำลังโกรธอย่างหยุนฉิงไม่อยากที่จะต่อบทสนทนาอีกแล้ว เธอลงมือโดยตรงพร้อมกบโจมตีเฉินเกอ

เฉินเกอเองก็ใช้เจินชี่สวนเทียนต่อสู้กลับ

บูม！

เกิดเสียงดังสนั่น แล้วคลื่นพลังทั้งสองก็เข้าปะทะกัน จนส่งเสียงดังออกมาอย่างรุนแรง ต้นไม้ที่แข็งแรงมากมายรอบ ๆ ตอบสนองด้วยการสั่นไหวจากเสียงนี้ โดยที่ตรงกลางนั้นก็ราวกับระเบิดขนาดใหญ่ปะทะกับพื้นดิน แล้วฝุ่นก็ฟุ้งกระจายว่อนไปหมด

เฉินเกอถอยหลังไปสิบกว่าก้าวติดต่อกัน ส่วนหยุนฉิง เองก็ก้าวถอยหลังไปสามก้าว

“วิชาศุภรวิเศษอันสุดยอด พลังปราญณ์ของคุณ ที่แท้ก็ก้าวหน้ามาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าเกิดฉันมาจับคุณช้ากว่านี้ ฉันก็คงจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณอีกแล้ว，！”

หยุนฉิงมองไปยังเฉินเกอที่พลังจิตก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ……