ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 713

บทที่713 โผล่พ้นผิวน้ำ

มืดสลัวและเงียบสงัด

นี่คือความรู้สึกแรกเมื่อก้าวเท้าเข้าไปในบ้านเฉิน

เขาอกสั่นขวัญแขวน ไม่มีอะไรทำให้เขาว้าวุ่นได้มาก่อนเลย เขาก้าวขาไม่ออก เขากลัวว่าจะต้องพบกับภาพเหมือนกับที่สุสานโบราณอีกครั้ง

แต่ว่า เขาก็ยังคงก้าวเท้าเดินเข้าไปช้า ๆ

สุดท้ายพบว่า บ้านเฉินที่เคยครึกครื้น ดูเหมือนจะไม่มีร่องรอยผู้คนตั้งแต่หลายวันก่อน

เฉินเกอขนลุกซู่ เขาจากไปและเปิดจิตสำนึกวิญญาณของเขา เพื่อต้องการจะหาสิ่งมีชีวิตที่เป็นไปได้ทั้งหมด

แต่มันก็ว่างเปล่า

เฉินเกอเร่งความเร็วระดับสูง เร็วขึ้นอีก จนพลิกบ้านเฉินขึ้นลง

ผลลัพธ์นั้นทำให้เฉินเกอต้องเศร้าและยินดีในเวลาเดียวกัน

เพราะเขาพบว่าทั้งบ้านเฉินไม่มีใครอยู่เลย ซึ่งมันต่างจากที่งานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ได้แสดงภาพไว้

แล้วคนไปไหนหมดล่ะ? นี่คือสาเหตุที่เฉินเกอต้องเศร้าใจ

แต่ก็ยังดีใจที่ไม่พบศพใครจึงบอกไม่ได้ว่าครอบครัวของตนเองนั้นได้เกิดเรื่องขึ้นแล้ว

ตนเองนั้นยังคงมีความหวังอยู่ไม่ใช่เหรอ?

อย่างรวดเร็วทั้งเฉินผิงอันและจื่อเยียน ต่างก็รู้สึกได้

เมื่อเห็นท่าทางหดหู่ของเฉินเกอ ไม่จำเป็นต้องถามพวกเขาก็รู้ว่าผลลัพธ์คืออะไร

โดยเฉพาะเฉินผิงอัน เขามองไปรอบ ๆ บ้านและมีความซับซ้อนในใจเกิดขึ้น

“หายตัวไปหมดเลย ผมใช้จิตสำนึกวิญญาณลองหาแล้ว ละแวกนี้ไม่มีใครเลย!”

เฉินเกอกำหมัดแน่นแล้วพูดเสียงทุ้มต่ำ

“เสี่ยวเกอ เธออย่าเพิ่งเป็นกังวลเลยนะ เมื่อเป็นแบบนี้เรื่องมันอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ พวกเธออาจจะไม่เป็นไร! ~”

โล๋จื่อเยียนเดินมาข้าง ๆ เฉินเกอจูงมือเฉินเกอเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น

“อือ แต่ว่า คนคนนี้เป็นใครกันแน่? จะเป็นคนคนเดียวกันรึเปล่า? ตอนแรกเขาก็เอาร่างของพี่หลินเซียว ไปก่อน ตอนนี้ บ้านเฉินของพวกเราก็ไม่รู้หายไปไหนหมด!”

เฉินเกอขมวดคิ้วและใช้ความคิด

“เอ๊ะ?”

ในเวลานี้เอง เฉินเกอ เฉินผิงอัน ทั้งสองคนรู้สึกได้ถึงบางอย่าง

พวกเขาเข้าไปดูที่บ่อน้ำกลางบ้าน

บ่อน้ำบ่อนี้มีความเป็นมาอยู่บ้าง

เฉินเกอและพวกมองลงไปเป็นเพราะพวกเขาได้ยินเสียงบางอย่างจากข้างในนั้น

เฉินผิงอันนั่นว่องไว เขากวาดไปในขณะนั้นยื่นมือลึกลงไปและจับตัวคนจากบ่อน้ำ

เป็นชายอ้วนวัยกลางคน ตัวเปียกไปทั้งตัวเห็นได้ชัดว่าเขาตกลงไปในบ่อน้ำ

และไม่น่าประหลาดใจเลยเพราะเขากระโดดเข้าไปในบ่อ ตนเองจึงใช้จิตสำนึกวิญญาณ ตรวจหาแล้วไม่เจอเขา

เพราะบ่อน้ำเป็นสถานที่ที่มีอินชี่ (ทุกอย่างในร่างกาย ทั้งสสารหรือสภาวะการทำงานที่มีลักษณะ สงบนิ่ง ปรากฏอยู่ภายใน มีทิศทางลงล่าง หนาวหรือเย็น มีรูปร่างหรือมองเห็นได้ ความมืดทึม) แข็งแกร่งมาก

“คุณเป็นใคร? ทำไมถึงมาหลบอยู่ในบ่อน้ำบ้านผม?”

เฉินเกอขมวดคิ้วแล้วถาม

คนคนนี้ไม่คุ้นหน้าเลย เขาต้องไม่ใช่คนในตระกูลเฉินแน่

“คุณชายเฉิน ผมชื่อหลี่เหวิน เป็นผู้จัดการคนหนึ่งอยู่ที่เขตเศรษฐกิจหัวเสหัวเซี่ย คุณชายเฉิน ได้พบคุณมันช่างดีงามเหลือเกิน!”

เห็นได้ชัดว่าชายอ้วนวัยกลางคนนึ้รู้จักเฉินเกอ เขาคุกเข่าลงด้วยความตื่นเต้นและร้องไห้ต่อหน้าเฉินเกอ

“หลี่เหวิน ทำไมคุณถึงมาหลบอยู่ในบ่อน้ำบ้านผม?” เฉินเกอถามด้วยความอยากรู้

“คุณชายเฉิน เพราะเขตเศรษฐกิจหัวเสหัวเซี่ย เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ผมติดต่อกับครอบครัวเฉินที่สำนักงานใหญ่ก็ติดต่อไม่ได้ มันยืดเยื้อไปเรื่อย ๆ แต่จากสายตาผมคิดว่ามันไม่ไหวแล้ว แล้วมีคนบอกว่าบ้านเฉินเกิดเรื่องอีกประมาณนี้ สองวันก่อนผมก็เลยรายงานกับบ้านเฉิน แต่คิดไม่ถึงว่า เดินเข้ามาที่บ้านเฉินได้อย่างสะดวกโยธิน ไม่มีการ์ดอยู่ที่ประตูสักคนเดียว ผมเดินเข้ามาก็พบกับ...”

หลี่เหวิน อ้าปากค้างอย่างหนัก

“พบกับอะไร?”

เฉินเกอรีบถาม

เขาคุกเข่าและร้องไห้

“ดูแล้วเรื่องนี้ดูเหมือนว่าคนเหล่านั้นจะรู้ข้อมูลบางอย่างที่ซ่อนอยู่!”

เฉินผิงอันพูดขึ้น

เฉินเกอพยักหน้า: “ตอนนี้ผมต้องไปเอาตัวพวกเขามาสอบถาม”

“ไม่ต้อง อย่าเพิ่งสืบเรื่องนี้จนกว่าจะรู้รายละเอียดเรื่องนี้ เราอย่าเพิ่งแหวกหญ้าให้งูตื่น พวกเขาแอบโยกย้ายทรัพย์สิน ฉันคิดว่าจะมีต้องมีปัญหา ผู้จัดการเขตของตระกูลเฉิน พวกเขาเป็นธุรกิจสืบทอดมารุ่นสู่รุ่น พวกเขาจงรักภักดีต่อตระกูลเฉิน ไม่มีทางจะทรยศ หากไม่ได้คิดว่าตระกูลเฉินกำลังตกอยู่ในอันตราย เรื่องนี้หากยังไม่มีน้ำลดตอผุด เสี่ยวเกอเธออย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่นเลย!”

เฉินผิงอันพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วจึงพูด

และเฉินเกอที่กำลังพยักหน้ารับ ขณะเดียวกันเขาก็หันไปมองคุณลุง ด้วยความอยากรู้

“คุณลุง ผมพบว่าเหมือนคุณจะเข้าใจตระกูลเฉินของพวกเราเป็นอย่างดี?”

อยากได้ใคร่รู้ ความรู้สึกเช่นนี้สำหรับเฉินเกอแล้ว ไม่ใช่เพียงแค่ครั้งหรือสองครั้ง

“คุณลุง คุณรู้จักผมมานานแล้วใช่รึเปล่า? หรือว่าคุณรู้จักผมมาตั้งแต่เด็ก?”

เฉินเกอถาม

เฉินผิงอันส่ายหน้าแล้วยิ้ม: “เสี่ยวเกอ เธอพูดถูกเพียงครึ่งเดียว ฉันรู้จักเธอมานานแล้วจริง แต่ว่ากลับไม่ใช่ตอนที่เธอยังเด็ก ในตอนที่ฉันรู้จักเธอนั้น เธอโตเป็นผู้ใหญ่และเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว! แน่นอนว่าฉันเห็นเธอสิ่งที่เธอประสบทุกวันในช่วงเรียนมหาวิทยาลัย”

เฉินผิงอันไม่มีอะไรให้ปิดบัง

นี่กลับทำให้เฉินเกอรู้สึกตกใจจริง ๆ

“เพราะอะไรครับคุณลุง? คุณถึงได้แอบติดตามดูผม?”

เฉินเกอประหลาดใจ

“เปล่า จะพูดให้ถูก ฉันไม่ได้ติดตามดูเธอ!”

เฉินผิงอันเหมือนจะคิดอะไรได้ เมื่อพูดจบ ใบหน้าของเขาก็ค่อยๆจริงจังขึ้น

“คุณลุง คุณเข้าใจผมอย่างทะลุปรุโปร่ง ทำไมถึงบอกว่าคุณไม่ได้ติดตามดูผมล่ะ?” เฉินเกอยิ่งไม่เข้าใจคุณลุง เข้าไปอีก

“อ้อ ก็เป็นเพราะ ฉันกำลังติดตามดูคนที่ตามดูเธออยู่ตลอดยังไงล่ะ!”