ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 750

บทที่ 750 นายไม่ใช่คนที่ฉันรอ

“อย่า……อย่า”

หลี่เจียวเจียวร้องไห้จนใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

นอนเกลือกกลิ้งอยู่ที่พื้น

ส่วนต้าเบียวนั้น ในเวลานี้ ก็ไม่ได้สนใจเฉินเกอแล้ว จากนั้น เขาเลยได้ปล่อยมือ แล้วรีบวิ่งไปยังหลี่เจียวเจียว

สีหน้าของหลี่เจียวเจียวดูซีดขาว ได้ใช้มือกุมส่วนนั้นของตัวเองไว้ เพราะรู้สึกว่ามันทรมานสุดจะทน

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“ปวดมาก ปวดจะตายอยู่แล้ว”

ด้านเฉินเกอนั้นก็ได้แต่ยิ้ม แล้วก็ส่ายหน้าเบา ๆ จากนั้น ก็ได้พาเฉินเปียวเปียวกับเซียวเหยียนเดินจากไป

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมจู่ ๆ ถึงได้ปวดขนาดนี้”

กู้พ่านถามขึ้นด้วยอาการสงสัย

“ใครจะรู้ล่ะ พูดไปก็บงเอิญนะ เมื่อครู่ ที่ต้าเบียวออกแรง ตรงนั้นของเจียวเจียวก็รู้สึกปวดขึ้นมา”

“แม่ง นี่มันมนตร์ดำจริง ๆ เหรอ เชี่ย พวกเขาไปไหนแล้วล่ะ”

ต้าเบียวเหงื่อไหลท่วม จากนั้น ก็ลุกขึ้นยืนด้วยอารมณ์โมโห

“ฉันรู้แล้ว พวกเขาคงหนีไปแล้ว เพราะกลัวว่าพวกเราจะหาเรื่อง”

กู้พ่านได้พูดขึ้น

“โคตรแม่ง มันน่ากระทืบจริง ๆ เดี๋ยวฉันจะทุบรถพวกมันให้แหลกไปเลย ให้พวกมันได้รู้หน่อยว่าใครเป็นใคร”

พูดไป จากนั้น ต้าเบียวก็หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วกำลังจะกดโทรออก

“ห๊า”

ในเวลานี้ มือของต้าเบียวนั้นก็แข็ง โทรศัพท์ก็ร่วงหลุดจากมือ

และแขนของเขา ก็แข็งค้างอยู่อย่างนั้น ขยับไม่ได้เลย

จากนั้น ก็มีอาการปวด ๆ เหมือนมีอะไรมากรีด

ต้าเบียวรู้สึกปวดเป็นอย่างมาก จนต้องนอนลงกลิ้งไปมากับพื้น

“โอ้ยปวด แขนของฉันทำไมปวดอย่างนี้”

ลานจอดรถ ทันใด ก็วุ่นวายกันใหญ่

ส่วนเฉินเกอนั้น

พวกเขาได้มาถึงที่ด้านในของหมุ่ตึกแล้ว

“อาจารย์คะ หลี่เจียวเจียว ไม่เป็นอะไรใช่ไหม เรื่องนั้นมันเกี่ยวกับท่านด้วยหรือเปล่า”

เฉินเปียวเปียวถามขึ้น

“ใช่ นี่เรียกว่าแอบยักยอกถ่ายทพลัง”

เฉินเกอได้พูดขึ้น

“หมายความว่าอย่างไรคะ อาจารย์”

“ก็คือ เอากำลังของหนุ่มนั่นรวมกับกำลังของฉัน แล้วเคลื่อนย้ายไปยังตัวของหลี่เจียวเจียว ”

“พู๊！”

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ เฉินเปียวเปียวก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้

“สมควรแล้ว ใครอยากให้พวกเธอพูดไม่ระวังปากเองล่ะ”

เฉินเกอได้พูดขึ้นอย่างนิ่ง ๆ พร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ

จากนั้น ก็หันกลับไปมองยังลานจอดรถ ที่มีผู้คนเนืองแน่น

“นี่ นายใช่เฉินเกอป่ะ”

ในเวลานี้ ก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงพูดขึ้น

“เสว่เสว่เธอรีบดูสิ เป็นหมอนั่นจริง ๆ ด้วย”

พอหันกลับมา ก็เจอเข้ากับผู้หญิงสองสามคน นี่มันอะไรกันเนี่ย

เฉินเกอคิดอยู่ในใจ

ส่วนว่านเสว่ ก็ทำท่าทีมองมายังเฉินเกอ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอมีอาการตื่นเต้นอีกแล้ว

เป็นไปไม่ได้หรอก

ถ้าหากครั้งแรกเป็นความบังเอิญ แล้วครั้งนี้ล่ะ มันหมายความว่าอย่างไร

แล้วทำไม เมื่อตัวเจอกับคนธรรมดา ที่โคตรจะธรรมดาแล้ว ยังรู้สึกตื่นเต้นอยู่อย่างนี้ล่ะ

ในใจของว่านเสว่เริ่มเกิดอาการสงสัย

แต่ว่า เธอก็ยังรู้สึกไม่ค่อยเหมือนกัน

เธอคิด จะเข้าไปทักเขาดีไหมนะ

ทันใด

ว่านเสว่เชื่อว่า เธอได้เจอกับชายคนที่ตัวเองนั้นรอแล้ว นั้นก็คือ หลี่เส้าจง คุณชายหลี่ นั่นเอง

ความรู้สึกบางอย่าง หากได้ใช้เวลาในการสัมผัสและทำความเข้าใจ ความรู้สึกเหล่านั้น ก็คงจะเกิดขึ้นมาได้

ดังนั้น ว่านเสว่เลยไม่ได้ทักทายกันกับเฉินเกอ เพราะว่า ทั้งสองคนนี้นั้น ต่างก็มีวิถีการใช้ชีวิตที่แตกต่างกันมาก

หลังจากที่เธอพยักหน้าให้กับลุงไป๋แล้ว ก็ได้เดินตามแสงสว่าง ไปยังหลี่เส้าจงที่กำลังโดนผู้คนมุงล้อมอยู่

“เด็กหนุ่ม เห็นหรือยัง นายคงไม่มีโอกาสแล้วล่ะ”

และหลังจากที่ซิ่วซิ่วทำหน้าผีหลอกใส่ ก็ได้เดินตามว่านเสว่ไป

เฉินเกอเกาที่หัวเบา ๆ ไม่รู้ว่า ที่ซิ่วซิ่วพูดนั้น หมายถึงโอกาส อะไรเหรอ

เฮ้ย ช่างเถอะ ไม่สนใจหรอก ตัวเองตั้งใจดูผู้ฝึกตนที่มาที่นี่ดีกว่า

คนแรกที่เฉินเกอให้ความสนใจนั่น ก็คือ หลี่เส้าจง

เมื่อถูกผู้คนรุมล้อมดู หลี่เส้าจงก็ยังดูเชิดและหยิ่งอยู่

เขาหรี่ตามอง ราวกับว่าผู้คนเหล่านั้นเป็นแค่มดตัวเล็ก ๆ

ที่จริงแล้ว คนเหล่านี้ ก็เป็นแค่มด

และมด ก็ไม่คู่ควรที่จะอยู่ในสายตาของคนที่ไม่ธรรมดา

เพราะเขาไม่เข้าใจคนเหล่านี้ว่า ขนาดตัวเองเป็นแค่สิ่งเล็ก ๆ แล้วยังมีหน้าใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ต่อไปด้วยเหรอ

โลกนี้ ควรจะเป็นโลกของผู้ที่แข็งแกร่งอย่างเขา ไม่ใช่เหรอ

ที่ผ่านมา หลี่เส้าจงก็กังวลเรื่องพวกนี้มาตลอด กังวลที่ต้องเจอคนพวกนี้

“คุณชายหลี่ คนนี้คือ คุณหนูว่านเสว่”

ในเวลานี้ คนรับใช้ข้าง ๆ หลี่เส้าจง ก็ได้กระซิบบอกเบา ๆ

นี่จึงพอจะทำให้หลี่เส้าจงนั้น เริ่มที่จะลืมตาขึ้นมา ภาพที่ปรากฏข้างหน้าคือ ว่านเสว่ ผู้ที่สวยราวกับนารีเทพ

ทำเอาดวงตาของหลี่เส้าจงลุกเป็นประกาย และใบหน้าของว่านเสว่นั้นก็แดงก่ำ

“คุณชายหลี่ ได้ยินชื่อเสียงมานาน ฉัน ว่านเสว่ ค่ะ”

ส่วนว่านเสว่นั้นก็ได้มองหนุ่มรูปหล่อที่อยู่ด้านหน้า ด้วยสายตายและอาการที่รู้สึกชื่นชม จากนั้น ก็ยื่นมือออกไปสัมผัส เพื่อเป็นการแสดงการทักทาย

หลี่เส้าจงเอง ก็ไม่ได้ถือตัวแต่อย่างไร ทันใด ก็ได้สัมผัสมือกับเธอ

แต่ว่า ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ถึงแม้ว่าทั้งสองคน จะได้สัมผัสมือกันแล้ว แต่ใจของว่านเสว่กลับไม่มีความรู้สึกอะไรเลย

นี่มันเป็นเพราะอะไรกัน