ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 762

บทที่ 762 เทศกาลใต้ดินเริ่มต้นขึ้น

ในเวลาเดียวกันที่ทุกคนในตระกูลฉินคุกเข่าคำนับให้เฉินเกอ

ตระกูลหลี่ที่มาร่วมเทศกาลในครั้งได้มาถึงแล้ว

ในห้องสมุด ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าชายวัยกลางคน

“เส้าจง ช่วงนี้ความสัมพันธ์ระหว่างแกกับคุณหนูแห่งตระกูลว่านเป็นยังไงบ้าง?”

ชายวัยกลางคนถามขึ้น

“คุณพ่อ ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของลูก ว่านเสว่นั่น หลงใหลในตัวผมมาก เอาเธอให้อยู่ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลย!”

หลี่เส้าจงกล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“เหอะๆ งั้นก็ดี ฉันก็เชื่อมั่นในตัวแกเส้าจง ว่าจะจัดการทุกอย่างได้ดี ต้องรู้ไว้ว่าแม้ว่าอำนาจของตระกูลว่านจะไม่แข็งแกร่ง แต่เบื้องหลังของตระกูลว่านนั้นมีอิทธิพลที่น่ากลัวอย่างมาก มีเพียงการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลว่านเท่านั้น ตระกูลหลี่ของเรา ถึงจะมีวันที่มีหน้ามีตาอย่างแท้จริง!”

“และการบำเพ็ญปฏิบัติของแก ก็อย่าผ่อนคลายเด็ดขาด! เทศกาลใต้ดินอีกสองวันก็จะเริ่มขึ้นแล้ว ไม่ว่ายังไง ปีนี้ตระกูลหลี่ของเรา ก็ต้องคว้าแชมป์ให้ได้!”

คุณพ่อหลี่เตือนสติ

“ผมเข้าใจแล้ว!”

“แต่ว่าคุณพ่อ……” หลี่เส้าจงกระซิบเสียงต่ำ

“แต่ว่าอะไร?”

คุณพ่อหลี่ถาม

“เทศกาลนี้จัดขึ้นทุกๆ สองสามปี ผมรู้ว่า เมื่อใดก็ตามที่มีเทศกาลขึ้น ก็จะมีสมบัติที่ไม่มีใครเทียบเทียมได้เกิดขึ้น ถ้าอย่างงั้นเทศกาลในครั้งนี้ พบสมบัติอะไรเหรอครับ?”

หลี่เส้าจงถามอย่างสงสัย

“พ่อก็กำลังตรวจสอบอยู่ รู้แค่ว่า สมบัติชิ้นนี้ สำหรับขอบเขตผู้ฝึกตนฝีมือชั้นสูงอย่างพวกแกแล้ว ความหมายนั้นแตกต่างออกไป ดึงดูดผู้ฝึกตนจำนวนมากให้มา แม้ว่าคนเหล่านี้จะไม่เคยปรากฏตัว แต่แกก็ต้องไม่เปิดเผยตัวตนมากเกินไป! ระวังไว้บ้างดีกว่า!”

คุณพ่อหลี่เตือนอย่างไม่วางใจ

“อันนี้ผมเข้าใจ เชื่อว่าที่หมู่ตึกหู้หลง ฉากที่ผมจงใจแพ้วัวปีศาจตัวนั้น ถูกผู้ฝึกตนฝีมือชั้นสูงที่แอบแฝงตัวอยู่จำนวนมากเห็นแล้ว ผมเดาว่า หลายคนคงละสายตาไปจากผมแล้วล่ะ!”

หลี่เส้าจงส่ายหน้ายิ้มอย่างขมขื่น

“ดีมาก ต่อจากนี้ ก็เตรียมตัวอย่างสบายใจเถอะ คว้าทรัพยากรของตระกูลหลี่ ขยายตระกูลหลี่ของเราให้ยิ่งใหญ่ จะได้หรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับครั้งนี้แล้ว!”

คุณพ่อหลี่หัวเราะอย่างปลื้มใจ

หลี่เส้าจงจากไปแล้ว

ขณะนี้ คุณพ่อหลี่ดวงตาลึกล้ำอย่างอดไม่ได้ เหลือบมองไปที่มุมหนึ่งของห้องสมุด

หากดูใกล้ๆ จะพบว่า ความจริงแล้วที่นั่น มีเงาของคนคนหนึ่งอยู่ ผลุบๆโผล่ๆ อยู่

ตระกูลว่าน

คืนนี้ บ้านว่านสว่างไสว

ว่านเย่าจงเคาะประตูห้องลูกสาว

“เสว่เสว่ หลับรึยัง?”

ว่านเย่าจงกล่าวเสียงเบา

ไม่นาน ประตูห้องก็เปิดออก

เป็นว่านเสว่ที่เพิ่งสระผมเสร็จ

“ดึกขนาดนี้แล้ว คุณพ่อ มีเรื่องอะไรเหรอ?”

ว่านเสว่ถามอย่างสงสัย

“มีเรื่องเล็กน้อย พ่อต้องคุยกับลูก……” ว่านเย่าจงไขว้มือทั้งสองไปด้านหลัง นั่งลงตรงที่นั่งที่หนึ่ง

“เรื่องอะไร?”

ว่านเสว่ถามอย่างสงสัย

“เสว่เสว่ พ่อรู้ พ่อเข้มงวดกับลูกมากตลอดหลายปีที่ผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับความรู้สึกของลูก ก็ยิ่งขัดขวางไปใหญ่ จุดจุดนี้ ลูกโกรธพ่อไหม?”

ว่านเย่าจงยิ้มกล่าว

“ไม่โกรธอยู่แล้ว หนูรู้ว่าคุณพ่อหวังดีกับหนู!”

ว่านเสว่ส่ายหน้ากล่าว

“ลูกเข้าใจก็ดีมากแล้ว! แต่ตอนนี้ก็ค่อยยังชั่ว ในเมื่อ ลูกถือว่าหลี่เส้าจงเป็นคนในอุดมคติของลูก และพ่อเอง ก็ถูกใจเขามาก ช่วงนี้ความสัมพันธ์ของลูกกับเขาก็ไม่เลว ฉะนั้นพ่ออยากถามความเห็นของลูก จะพัฒนาไปอีกขั้นหรือเปล่า?”

ว่านเย่าจงกล่าว

“เรื่องนี้……ตอนนี้หนูก็ไม่ค่อยแน่ใจ!”

ความเขินหน้าแดงปรากฏบนใบหน้าของว่านเสว่

เห็นอย่างชัดเจนว่าว่านเย่าจงดูออกว่าเหมือนลูกสาวมีเรื่องไม่สบายใจ

เพราะเขาได้ฟังจากลุงไป๋แล้ว

คนหนึ่งกำลังการเกลี้ยกล่อมเจ้านายเล่นๆ คนหนึ่งกำลังต่อสู้จริงจัง!

และเฉินเกอก็มาถึงพร้อมกับตระกูลฉินโดยตรง

คนที่มาพร้อมกับเฉินเกอ นอกจากสมาชิกอาวุโสของตระกูลฉินแล้ว ยังมีหลินจิ่วคนจากตระกูลเฉิน

และพวกเขา ต้องรีบลงใต้ดินอย่างแน่นอนอยู่แล้ว

“เฉินเกอ? นายมาได้ยังไง?”

ในขณะที่คนกลุ่มหนึ่งกำลังจะเข้าไปข้างใน ที่หน้าประตู ผู้หญิงหลายคนเดินมาพร้อมกับเสียงหัวเราะคิกๆ คักๆ

เมื่อเห็นเฉินเกอ หญิงสาวที่เป็นผู้นำคนนั้นก็ตกใจอย่างชัดเจน

“เธอนี่เอง!”

เมื่อเฉินเกอเห็นผู้หญิงคนนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างทำอะไรไม่ถูก

“หึ เป็นฉันน่ะสิ ทำไม ไม่เจอแค่ไม่กี่วัน นายก็ทำเป็นไม่รู้จักฉันแล้วเหรอ! อีกอย่างนายรีบบอกมา นายไม่ได้รับตั๋วสิทธิ์เข้าไม่ใช่เหรอ เข้ามาที่นี่ได้ยังไง”

“อีกอย่างฉันกำลังอยากไปหานายพอดี ให้นายช่วยฉันหน่อย ฮ่าๆ!”

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น ซึ่งก็คือซิ่วซิ่วเพื่อนรักของว่านเสว่

และคนข้างๆ ก็ล้วนเป็นเพื่อนสนิทของซิ่วซิ่วและว่านเสว่

งานวันนี้ เห็นได้ชัดว่าว่านเสว่เป็นหนึ่งในตัวเอก จะเล่นอยู่กับหมู่เพื่อนๆ เหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อยู่แล้ว

และการได้เจอกับเฉินเกอ แม้ว่าจะมีคนมากมายที่ติดตาม

แต่อาจเพราะในจิตใต้สำนึกที่คิดว่าเพราะรู้จักตัวตนของเฉินเกอ ดังนั้นซิ่วซิ่วจึงไม่ได้ระมัดระวังมาก

แต่กลับจับแขนของเฉินเกอแบบปล่อยตัวตามสบาย ขอให้เฉินเกอไปที่ที่หนึ่งกับเธอ

“ท่านอาจารย์……”

แต่ฉินหย่งกระซิบเสียงต่ำ อยากจะพูดอะไรบางอย่าง

ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้ตระกูลฉินไม่ได้อยู่ในความดูแลของเมืองจี้โจวอีกต่อไป แต่อำนาจก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน

แต่ถูกเฉินเกอใช้สายตาเป็นสัญญาณให้ถอย

ยังไงผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนอกจากเอาแต่ใจเล็กน้อย

“งั้นพวกคุณไปก่อน ผมไปดูว่าเธอมีอะไรให้ผมช่วย จากนั้นผมค่อยไปหาพวกคุณ……”

ขณะนี้ ทำได้เพียงยิ้มขมขื่นอย่างเบื่อหน่าย……