ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 773

บทที่ 773 สิ่งที่เราต้องการ

“ฮึ่ม เฉินเกอ นายช่างพูดจาจองหองยิ่งนัก ดูเหมือนว่า ไม่ให้นายเห็นพลังวิชาของฉันเสียหน่อย นายจะไม่มีวันเข้าใจช่องว่างระหว่างนายกับฉันได้เลย!”

เฉินเหลียนหู่หัวเราะเสียงดังอย่างต่อเนื่อง

“นายเป็นนักพรตชั้นสองใช่ไหม?”

เฉินเกอถาม

“ก็ไม่เลว ยังรู้จักนักพรตด้วย!”

ในแววตาของเฉินเหลียนหู่พาดผ่านความประหลาดใจ

“เฉินห้าวเทียนนั่น มีพลังวิชาอยู่ในระดับไหน?”

เฉินเกอถามอีกครั้ง

“ฮ่าๆ คุณท่านหัวหน้าศาลเจ้าซึ่งก็คือใกล้นักพรตชั้นห้าในตำนาน นี่เป็นขอบเขตที่คนธรรมดาไม่สามารถเข้าใจได้!”

ดวงตาของเฉินเหลียนหู่ เต็มไปด้วยความเคารพศรัทธา

“ดูเหมือนว่าในตระกูลเฉิน มีปรมาจารย์มากมายจริงๆ แม้แต่นักพรตชั้นห้าก็ยังมีอยู่!”

เฉินเกอมือไขว้หลัง

“เฉินเกอ ถามเยอะแบบนี้ไปทำไม รอฉันจับตัวนายได้ ส่งให้ท่านหัวหน้าศาลเจ้าจัดการ!”

ในตอนนี้ เห็นแค่เพียงเฉินเหลียนหู่ทำท่าประสานมือกระบี่ชี้ออก

จากนั้นรอบตัวก็มีเปลวไฟร้อนแรงลุกโชนขึ้น

ภายนอกร่างกายของเขา ยิ่งถูกปกคลุมไปด้วยเปลวไฟร้อนแรง

ร่างกายพุ่งมาที่เฉินเกอโดยตรง

ราวกับว่าทันทีที่โดนมือใหญ่นี้จับได้ ก็จะเป็นขี้เถ้าปลิวหาย ควันมลายสิ้น

ทุกคนตกตะลึงกับความร้อนที่รุนแรง

พลังอสูรเกราะไฟ!

รอบข้างลุกโชนด้วยไฟธาตุ ซึ่งสามารถเผาผลาญทุกสรรพสิ่งในโลก ทันทีที่ถูกพิษไฟ พิษไฟจะเข้าโจมตีหัวใจ อวัยวะภายในทั้งห้าเหมือนเผาหมกไหม้!

“เฉินเหลียนหู่ผู้นี้ ช่างมีอำนาจยิ่งนัก แม้แต่เขายังน่าสยองขนาดนี้ แล้วเฉินห้าวเทียนคนนั้น จะถึงระดับไหนกันแน่?”

หยุนเห้าเทียนอกสั่นขวัญแขวน

เพียงในพริบตา เฉินเหลียนหู่ก็อยู่ตรงหน้าเฉินเกอแล้ว

เฉินเกอยังคงสองมือล้วงอยู่ในกระเป๋า

เปลวไฟที่ร้อนระอุนี้ ทำเหมือนไม่มีอะไร

“พี่เฉิน ระวัง!”

ว่านเสว่หวาดกลัวจนรีบเตือน

และในขณะนี้เอง เฉินเกอหันหน้ากลับมาเล็กน้อย พยักหน้าให้ว่านเสว่เป็นสัญญาณ “ไม่ต้องกังวล ฉันไม่เป็นไร!”

หลังจากนั้น เฉินเกอก็ยื่นมือออกมาข้างหนึ่ง ดีดนิ้วขึ้น

ตูม!

รัศมีสีทองที่แข็งแกร่งสายหนึ่ง ถูกปล่อยออกมา

โจมตีที่เฉินเหลียนหู่โดยตรง

แสงสีทองผ่านทะลุจากร่างกายโดยตรง

กระจายควันที่หนาแน่นไปทั่วบริเวณ

“อะไร!”

เฉินเหลียนหู่ตกใจยิ่งนัก อยากจะหลบหนีก็สายเกินไปแล้ว

ถูกทะลุผ่านร่างกายต่อหน้าต่อตา

เลือดสดพุ่งออกมาสี่ถึงห้าฟุต ลอยกระแทกออกไปโดยตรง

ร่างกายทั้งหมดเน่าเปื่อยทันที

นอนกองกับพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดสด

มีเพียงสองตาที่เบิกกว้าง ซึ่งหมายความว่าเขายังมีชีวิตอยู่ เขายังอยู่ในอาการตกตะลึง

“นาย! นาย!”

เฉินเหลียนหู่ไม่อยากจะเชื่อ

และเหล่าลูกศิษย์ตระกูลเฉินที่อยู่ข้างหลัง ต่างก็กลืนน้ำลายลงคอ ถอยหลังไปสองก้าว

เพียงแค่โจมตีเบาๆ เฉินเหลียนหู่ก็กลายเป็นสภาพนี้?

คนนี้น่าเก่งกาจขนาดไหนกันแน่

และหยุนเห้าเทียน สีหน้าก็เต็มไปด้วยความตกตะลึงเช่นกัน

โอ้พระเจ้า คนนี้เป็นใครกัน?

เฉินเกอมือข้างหนึ่งล้วงในกระเป๋า เดินเข้าไปหาเฉินเหลียนหู่ เขาค่อยๆยกเท้าขึ้น เหยียบลงที่ใบหน้าของเฉินเหลียนหู่ เหยียบมันลงบนพื้น

“นายเศษสวะ ฉันยังไม่ได้จริงจังเลย นายก็เป็นสภาพนี้แล้ว จะเอาอะไรมาจับฉัน?”

เฉินเกอกล่าว

“นาย!”

เฉินเหลียนหู่ตกตะลึงหน้าถอดสี กล่าวทันที “ไม่คาดคิดว่านายจะเก่งกล้ามากขนาดนี้ แต่ว่า นายไม่สามารถฆ่าฉันได้ ฉันแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น ถ้านายกล้าพอจริงๆ ก็สู้ตัวต่อตัวกับเฉินห้าวเทียนหัวหน้าศาลเจ้า!”

“นี่เป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้ว แต่ฆ่านายทิ้ง ฉันก็สามารถสู้ได้เหมือนกัน และฉันเฉินเกอ รักษาสัจจะมาโดยตลอด บอกว่าฆ่าพวกนายทั้งหมด ก็ต้องฆ่าพวกนายทั้งหมด ฉันจะไม่รักษาสัจจะได้อย่างไรกัน!”

และในห้องลับแห่งหนึ่ง ในภูเขาสวนหยาง

ขณะนี้ แบ่งเป็นฝั่งซ้ายและขวา มีคนนั่งอยู่สองแถว

และที่นั่งเป็นผู้นำ ซึ่งเป็นชายวัยกลางคนที่มีหน้าเหลี่ยม

ศูนย์กลางของคนกลุ่มนี้ ก็คือหมอน้ำมันที่เดือดระอุ

ข้างหมอน้ำมัน ชายชราผู้หนึ่งถูกจับตัวไว้

“ท่านซินแสกุ่ย ในตอนนั้นท่านได้สัญญากับเรา ว่าทันทีที่เวลาชำระตัวหนึ่งเดือนครบถ้วน ก็จะบอกคำตอบที่เราต้องการ และตอนนี้ หนึ่งเดือนผ่านไปแล้ว พวกเราเชื่อท่าน แต่ท่านหลอกพวกเราทุกคน ดังนั้นจึงไม่มีวิธีอื่น ที่วางอยู่ตรงหน้าท่าน มีเพียงสองทางเท่านั้น หนึ่งคือตกลงว่าจะร่วมมือกับเรา ส่วนอีกวิธีหนึ่งนั้น ท่านก็ได้เห็นแล้ว ลูกน้องของฉัน อาจจะอดใจไม่ไหวที่จะต้มท่าน!”

ชายวัยกลางคนที่เป็นผู้นำ ดื่มเหล้าคำหนึ่งอย่างเรียบเฉย พูดหัวเราะเยาะ

“เหอะๆ หัวหน้าศาลเจ้าเฉิน ฉันอายุมากแล้ว ได้ลืมเรื่องที่ได้สัญญากับพวกคุณในตอนนั้นไปแล้ว ใช่แล้ว ในตอนนั้นคุณอยากจะให้ฉันร่วมมืออะไรกับคุณนะ?”

ชายชราตรงหน้า ไม่ใช่ท่านซินแสกุ่ย แล้วยังจะเป็นใครอีก

เพียงแค่ว่าในขณะนี้ ท่านซินแสกุ่ยถูกทรมานจนร่างกายผอมโทรม

แต่ดวงตาทั้งสอง ยังคงคมเฉียบ

“อันดับแรก ฉันจะให้ท่านบอกเบาะแสของเฉินเกอ ท่านก็รู้ว่า ช่วงหลายปีมานี้ เราทำมามากมายขนาดนี้ ก็เพื่อเฉินเกอ

“อันดับที่สอง จะให้ท่านหาเบาะแสของหินสวรรค์ ทำไม หรือท่านซินแสกุ่ยกำลังล้อเล่นกับพวกเรา แกล้งโง่?”

เฉินห้าวเทียนพูดอย่างเย็นชา

“เหอะๆ ดูเหมือนว่าข้าได้บอกกับท่านแล้ว พวกท่านใจร้อนเกินไป จับตัวคนในครอบครัวของเฉินเกอไป สักวันหนึ่ง เขาจะมาหาพวกท่านด้วยตัวเอง!”

สำหรับเรื่องที่สองที่ท่านพูด ฉันคิดว่า หลังจากที่พวกท่านได้เจอกับเฉินเกอแล้ว แล้วค่อยพูดกับพวกท่าน ว่าอย่างไร? แน่นอนว่า ถึงตอนนั้น พวกท่านมีชีวิตฟังฉันพูด ถึงจะได้!”

ท่านซินแสกุ่ยพูดยิ้ม

“ตูม!”

ชายวัยกลางคนร่างอ้วนท้วน มองแวบแรกก็รู้ว่า เป็นการแต่งตัวของชาวโวกั๋ว โดยมีดาบซามูไรติดอยู่ที่เอวด้วย

ตบโต๊ะอย่างแรง

“ตาแก่ ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา แกนึกว่าเฉินเกอเป็นใคร พวกเราฆ่ามันทิ้ง เหมือนอย่างกับฆ่ามดปลวก!”

ชายคนนั้นตะโกน

“ถ้าดูสถานการณ์เป็น ก็รีบบอกเบาะแสของเฉินเกอโดยเร็ว มิฉะนั้น จะทำให้แกตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!”

อีกคนก็ตะโกนอย่างไม่สบอารมณ์

และในขณะนี้เอง ทุกคนต่างได้ยินเสียงฝีเท้าโดยเอกฉันท์ ที่ค่อยๆส่งเสียงดังมาจากด้านนอก......

เสียงเบามาก แต่กลับคมชัดยิ่งนัก คมชัดจนทุกคนสามารถได้ยินอย่างชัดเจน

“หือ? ใคร?”