ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 846

“ฆ่าเฉินเกอ!”

แม้ว่ายอดฝีมือตระกูลเหล่านี้จะหวาดกลัว แต่พวกเขาก็ยังคงเชื่อฟังคำสั่งของโถ้ป๋าหงอย่างสมบูรณ์ พวกเขาแยกออกจากตระกูลหลินทันที จากนั้นก็ล้อมรอบเฉินเกอเอาไว้

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้วนับตั้งแต่เฉินเกอขึ้นมาบนยอดเขาชางฉอง ท้องฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้น เนื่องจากที่นี่อยู่เหนือระดับท้องทะเลขึ้นไปสูง ดังนั้นจึงมีลมหนาวพัดผ่านมาเป็นครั้งคราว

เฉินเกอไม่ได้รับผลกระทบจากคนกลุ่มนี้ เขาหยิบบุหรี่ซองหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของตน จากนั้นจึงจุดบุหรี่ขึ้นและสูดเข้าไปสองอึด

“เข้ามาพร้อมกันเลยแล้วกัน อย่ามัวแต่เสียเวลา” เฉินเกอสูบบุหรี่เสร็จภายในสองสามที จากนั้นระหว่างที่ทิ้งบุหรี่ก็พูดขึ้นเรียบๆ

สิ่งที่โถ้ป๋าหงเอ่ยมาก่อนหน้านี้ทำให้เขารู้สึกสับสนเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เฉินเกอคิดเพียงว่าซินแสกุ่ยและลูกศิษย์ล้วนถูกคุมขังทั้งหมด แต่ตอนนี้มีความเป็นไปได้ว่าพวกเขาจะถูกฆ่าไปแล้ว แต่ถึงจะอย่างไรก็ตาม หากยังอยู่ต้องเห็นคนหากตายก็ต้องเห็นศพ

หากมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกของซินแสกุ่ย เฉินเกอจะทำให้ทั้งประเทศหนานเยว่ต้องชดใช้

“ฆ่ามัน!” โถ้ป๋าหงกุมหลังของตน กระดูกสันหลังที่ถูกโจมตีเข้าอย่างแรง ทำให้ทุกการเคลื่อนไหวนั้นยากลำบากอย่างยิ่ง อีกทั้งเขาเองก็รู้ตัวดี ต่อให้ตอนนี้เขาจะกลับไปรับการรักษาได้ทันท่วงที แต่หลายข้างหน้าก็ไม่อาจฟื้นตัวได้เหมือนดังเดิมแล้ว

เมื่อโถ้ป๋าหงออกคำสั่ง ยอดฝีมือของตระกูลโถ้ป๋าทั้งหมดก็พุ่งไปหาเฉินเกอ ผู้อาวุโสรองถูกสังหาร ผู้อาวุโสไท้เสียงได้รับบาดเจ็บ พวกเขาทั้งหมดล้วนมีดวงตาแดงก่ำ ต่อให้ต้องสละชีวิต พวกเขาก็จะต้องทำให้เฉินเกออยู่ที่ยอดเขาชางฉองตลอดไปให้ได้

เฉินเกอจุดบุหรี่อีกมวน จากนั้นร่างของเขาก็พุ่งเข้าไปในฝูงชน

ในชั่วครู่ เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น จากนั้นยอดฝีมือของตระกูลโถ้ป๋าทั้งหมดก็ถูกเฉินเกอจัดการราวกับเศษหญ้า ส่วนโถ้ป๋าหงที่มีอาการบาดเจ็บที่กระดูกสันหลัง เขานั้นไม่มีทางที่จะไปสู้กับเฉินเกอได้เลย ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงดูยอดฝีมือในตระกูลที่ค่อยๆล้มลงกับพื้นไปทีละคน

แต่ทันทีที่เขาเห็นหลินเต้าเทียน เขาก็แล้วว่าควรจะแก้ปัญหาตรงหน้าอย่างไร

“ผู้อาวุโสโถ้ป๋า คุณไปก่อนแล้วกัน!” เฉินเกอหันกลับมา จากนั้นก็ตบฝ่ามือลงบนหน้าอกของโถ้ป๋าหง เจินชี่อันมหาศาลพุ่งออกมาจากฝ่ามือและเข้าสู่ร่างกายของเขาโดยตรง

“นาย…” โถ้ป๋าหงเห็นการเคลื่อนไหวของเฉินเกออย่างชัดเจน แต่น่าเสียดายที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสไร้หนทางที่จะหนีรอดได้ เขาจึงทำได้เพียงมองดูเฉินเกอตบฝ่ามือเข้าใส่ตัวเองเท่านั้น

“พรูด!”

เมื่อรู้สึกถึงพลังอันแข็งแกร่ง โถ้ป๋าหงก็กระอักเลือดออกมา