ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 902

คนผู้นี้เกือบจะแน่ใจได้ว่าเป็นคนของเผ่าไห่ต้อง ไม่ว่ายังไงเฉินเกอก็ต้องรับประกันความปลอดภัยของเธอ

"อืม" หญิงสาวแม้ไม่รู้ว่าทำไมเฉินเกอถึงช่วยเธอ แต่ยังคงเชื่อฟังและทำตาม พร้อมทั้งได้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว หลบอยู่ด้านหลังของเฉินเกอ

"ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้ แกเป็นคนของตระกูลไหน ทำไมต้องมายุ่งเรื่องของเราด้วย อีกอย่างฟังน้ำเสียงของนาย ดูเหมือนจะไม่ใช่คนโวกั๋วของเราใช่ไหม?" สายตาของนายคนนั้นจับจ้องมาทางเฉินเกอ เมื่อกี้เขาเกือบจะชนะแล้ว

หากไม่ใช่คนตรงหน้าปรากฏตัวกะทันหัน มีดสั่นของเขาคงได้แทงลงไปกลางหน้าอกของทาตายุ ฟุตาบะแล้ว

"จะให้กำจัดเขามั้ย?" เฉินเกอไม่ได้สนใจเขา แต่ได้หันหน้าไปถามหญิงสาวที่อยู่ข้างหลัง

"ไม่ต้องฆ่าเขา ให้เขาไปจากที่นี่ก็พอ" ทาตายุ ฟุตาบะแทบจะไม่คิดเลย ก็บอกกับเฉินเกอด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ

เฉินเกอพยักหน้า หันหน้าไปมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นก็ยื่นมือไปข้างหน้า หมัดที่ทรงพลังได้ชกไปที่หน้าอกของชายคนนั้น

ชายคนนี้ไม่สามารถตามความเร็วของเฉินเกอได้ หลังจากที่รู้สึกเจ็บปวด ร่างของเขาก็กระเด็นลอยออกไป และล้มลงบนกองขยะก่อสร้างในระยะสิบเมตร

ชายหนุ่มกุมหน้าอกแล้วลุกขึ้น มองเฉินเกออย่างหวาดกลัว เขาไม่ได้โง่ที่จะเข้าไปต่อสู้กับเฉินเกอโดยตรง และก็เข้าใจดีว่าฝีมือของตัวเองนั้นห่างกับคนที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหันตรงหน้าเขาอย่างมหาศาล หากสู้กันต่อ ไม่เพียงแต่ทำภารกิจที่ตระกูลมอบหมายให้ไม่สำเร็จ ตัวเองอาจจะต้องตายอยู่ตรงนี้ก็เป็นได้

เมื่อเข้าใจในจุดนี้แล้ว เขาก็ลุกขึ้นแล้วหายไปจากในความมืดทันที

มองเขาที่จากไป มุมปากของเฉินเกออดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้น ครั้งนี้เป็นโอกาสที่ดี อย่างไรเสียการยื่นมือช่วยคนสามารถทำให้เธอมีความรู้สึกดีๆเพิ่มขึ้น และถือโอกาสรู้จักกันด้วย จากนั้นก็ค่อยหาโอกาสถามเรื่องราวของเผ่าไห่ต้อง

ในขณะที่หันหน้าไปมองเธอ เฉินเกอจงใจก้มหน้ามอง แม้ว่าจะสามารถมองเห็นจี้ที่มีสัญลักษณ์พิเศษนั้น แต่ก็ได้เห็นเนินอกขาวนวลที่ไม่ควรจะเห็น

"อะแฮ่ม คุณไม่ได้บาดเจ็บอะไรใช่มั้ย?"

เฉินเกอลูบจมูกอย่างเขินอาย รีบเอียงหน้าหนี แล้วถาม

"ฉันแค่บาดเจ็บภายนอกเท่านั้น ไม่ได้บาดเจ็บสาหัสอะไร" ทาตายุ ฟุตาบะมองหน้าเฉินเกอ ลูบผมตัวเองแล้วกระซิบถาม ทำไมวันนี้คุณถึงช่วยฉัน ฉันไม่เคยเห็นคุณมาก่อน

"ระหว่างทางเจอเรื่องไม่เป็นธรรมเลยยื่นมือเข้าช่วยเท่านั้น" เฉินเกอกล่าวอย่างเรียบเฉย

"ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณ" ทาตายุ ฟุตาบะกล่าวด้วยเสียงเบา แต่เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด เธอก็ล้มลงไปทางด้านหลังโดยตรง

โชคดีที่เฉินเกอตาและมือไวได้พยุงเธอไว้ทัน ไม่เช่นนั้นการล้มนี้จะทำให้อาการบาดเจ็บรุนแรงมากขึ้น

เฉินเกอที่พยุงแขนเธอเอาไว้ เรียกเธอไปครู่หนึ่ง เมื่อเห็นเธอสลบไปแล้ว ก็ได้ยื่นนิ้วมือไปทดสอบที่ใต้จมูกของเธอ หลังจากที่พบว่ายังมีลมหายใจอยู่ ถึงได้โล่งอก

แบกเธอกลับไปที่โรงแรม เฉินเกอไม่รู้ว่าเธอพักอยู่ห้องไหน และก็ไม่สามารถที่จะพาตัวเธอไปที่ห้องของตัวเอง ทำได้เพียงเปิดห้องอีกหนึ่งห้อง

วางเธอลงบนเตียง เฉินเกอจึงได้ถอนหายใจออกมา

ภายนอก ร่างกายของเขาไม่มีรอยเลือดเลย หากอยากจะรู้อาการที่แน่ชัด จำเป็นต้องถอดเสื้อผ้าออก

แน่นอน ต่อให้เฉินเกอทำอะไรเธอก็ไม่พูดอยู่แล้ว อย่างไรเสียชายที่อยู่ตรงหน้าในหนึ่งคืนได้ช่วยเธอถึงสองครั้ง ตามหลักแล้วก็คือผู้มีพระคุณ ต่อให้เฉินเกอเรียกร้องที่จะมีความสัมพันธ์กับเธอตอนนี้ เธอก็รับได้

"ไม่เป็นไร" เฉินเกอโบกมือปฏิเสธ ไม่ถูกเข้าใจผิดก็ดีมากแล้ว

คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าคุณชื่ออะไร ฉันว่าคุณไม่น่าจะใช่คนโวกั๋ว เหมือนคนหัวเซี่ยนะ? " ทาตายุ ฟุตาบะมองแผ่นหลังของเฉินเกอ ความรู้สึกดีๆที่มีต่อเฉินเกอค่อยๆถูกฝังลงไปในใจเธอ

"ผมเฉินเกอ เป็นคนหัวเซี่ยตามที่คุณเข้าใจ มาทำธุระที่โวกั๋ว" เฉินเกอกล่าวอย่างเรียบเฉย

"ฉันชื่อทาตายุ ฟุตาบะ เป็นทหารกองกำลังพิเศษของโวกั๋ว มาร่วมงานแข่งขันของทางกองกำลังพิเศษ คิดไม่ถึงว่าจะถูกศัตรูของตระกูลตามมาฆ่าถึงที่นี่ โชคดีที่ได้รับความช่วยเหลือจากคุณ ไม่เช่นนั้นวันนี้ไม่รู้ว่าฉันจะรอดพ้นจากชะตากรรมนี้ได้อย่างไร"

ทาตายุ ฟุตาบะส่ายหัว เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายตามตัวเองมาได้อย่างไร เธอไม่มีลางสังหรณ์ใดๆเลย ตระกูลของเธอก็ไม่ได้ส่งข่าวให้กับเธอเลย วันนี้ตอนที่ออกมา ก็ถูกจู่โจมอย่างกะทันหัน

เธอสู้สุดชีวิตเพื่อจะกำจัดอีกฝ่าย ถ้าหากเฉินเกอมาไม่ทันเวลา ตอนนี้เธอต้องตายอยู่ที่หลังโรงแรมอย่างแน่นอน เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เธอก็รู้สึกกลัว หากตายไปโดยตรงก็ไม่เป็นไร ถ้าหากถูกอีกฝ่ายจับตัวไปเป็นตัวประกันเพื่อข่มขู่คนในตระกูล

ถ้าอย่างนั้นเธอทาตายุ ฟุตาบะก็คือคนบาปของตระกูล

"ผมบังเอิญมาเจอเท่านั้น ถ้าหากคนบังเอิญผ่าน ก็ต้องช่วยเหลืออย่างแน่นอน" คิดถึงภาพเมื่อกี้ ใบหน้าของเฉินเกอก็แดงขึ้นปากก็แห้งเล็กน้อย แต่ก็พยายามระงับความคิดที่ไม่ดีเหล่านั้นไว้ในใจ

"ยังไงก็แล้วแต่ วันนี้ก็ต้องขอบคุณคุณอย่างมาก" ทาตายุ ฟุตาบะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ รีบเอาผ้าห่มคลุมตัว แล้วสวมเสื้อผ้า

"อืม อาการบาดเจ็บบนตัวคุณไม่ได้เป็นไรมากแล้ว" ได้ยินเสียงสวมใส่เสื้อผ้าที่ดังอยู่ข้างหลัง เฉินเกอก็โล่งอกไปทันที