ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 925

"เรื่องนี้ไม่สำคัญอะไร ไม่ว่าพวกนายจะพูดหรือไม่ฉันก็สืบได้อยู่ดี พวกแต่ฉันแค่ให้โอกาสพวกนายเท่านั้นเอง" เฉินเกอไม่ได้มีความคาดหวังอะไรมากนัก ท้ายที่สุดแล้ว คนที่ตนจับมาได้ในหลายปีที่ผ่านมา มีน้อยกว่าหนึ่งในสามที่สามารถเอ่ยตัวตนออกมาได้ ส่วนคนเหล่านี้ล้วนเป็นพวกขี้ขลาดและกลัวตาย

ส่วนมากล้วนเป็นพวก ยอมกัดฟันแน่นแม้ตัวตายไปแล้วก็ไม่ยอมเปิดเผยข้อมูลใดๆ

"เฉินเกอ อย่าหลงตัวเองจนเกินไป!" ไฮทาซุมิกัดฟัน เขารู้ว่าตนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายตรงหน้า แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถฆ่าเฉินเกอได้ แต่ต่อให้เขาต้องตาย ก็ต้องทำให้เฉินเกอบาดเจ็บ!

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ เป็นเพราะอาการบาดเจ็บอย่างกะทันหันของเอนโดส่งผลให้อารมณ์ของเขาสับสนไปหมด ทั้งหมดที่เขาคิดอยู่ในสมองก็คือความแค้นต่อเฉินเกอ ในเวลานี้ เขาไม่เพียงแต่ทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาเท่านั้น แต่ยังต้องการล้างแค้นให้เอนโดด้วย

ไฮทาซุมิตอนนี้กำลังอยู่ในความสับสน ในสมองของเขามีเพียงต้องการฆ่าเฉินเกอเท่านั้น

ดังนั้นการเคลื่อนไหวของเขาจึงเงอะงะอย่างมาก เขาถือกริซเอาไว้และแทงไปที่หน้าอกของเฉินเกอ

ในความเห็นของวิธีการโจมตีเกรดต่ำแบบนี้ ก็ไม่ต่างจากเด็ก 3 ขวบที่ทุบตีผู้ใหญ่ด้วยไม้

"เพี๊ยะ!"

เฉินเกอเอื้อมมือไปคว้าแขนของเขาเอาไว้ หลังจากออกแรงบิดมันก็ตามมาด้วยเสียงคลิก จากนั้นกระดูกของเขาก็หักอย่างแรง

"นายกำลังรนหาที่ตาย!" ไฮทาซุมิไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดมาหลายปีแล้ว เขารีบวิ่งไปที่เฉินเกออย่างบ้าคลั่ง แต่ก่อนที่เขาจะได้เข้าใกล้เฉินเกอ เขาก็ถูกเตะกระเด็นออกไปหลายเมตรและตกลงไปที่ข้างๆ เอนโด

รายหนึ่งได้รับบาดเจ็บ อีกรายกระดูกแตกหัก ภายในเวลาไม่ถึงห้านาที หัวหน้าทีมนักฆ่าทั้งสองคนของตระกูลโคชิก็ได้รับบาดเจ็บภายใต้น้ำมือของเฉินเกอ

"แข็ง… แข็งแกร่งมาก…" ทาตายุ ฟุตาบะที่ยังคงยืนป้องกันตัวเองอยู่ที่เดิม และเตรียมพร้อมที่จะหนีอยู่ทุกเมื่อเพื่อไม่ทำให้เฉินเกอพลอยลำบากเห็นฉากที่เกิดขึ้นด้วยตาของเธอเอง จากนั้นเธอก็ปิดปากและกระซิบออกมา แม้กระทั่งดวงตาของเธอก็สั่นสะท้านเล็กน้อย

วันที่อยู่ด้านหลังโรงแรม เนื่องจากอยู่ในท่ามกลางความมืดและได้รับบาดเจ็บ ประกอบกับเฉินเกอเร็วเกินไป ทำให้เธอไม่คาดคิดเลยว่าจะมีใครมาช่วย เธอรู้สึกเพียงว่าเฉินเกอน่าจะแข็งแกร่งมาก แต่ก็ยังไม่คิดว่าเขาจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้

แต่คืนนี้เธอเห็นด้วยตาของเธอเองว่าความแข็งแกร่งของเฉินเกอ มาถึงระดับที่น่าสะพรึงกลัวในความคิดของเธอแล้ว เธอคิดว่าตนเองมีความแข็งแกร่งที่ไม่เลวในกองทัพ แต่เมื่อเปรียบเทียบกับเฉินเกอ ก็แทบจะไม่ต่างจากเด็กเล่นขายของเลยสักนิด

ด้วยความแข็งแกร่งของเฉินเกอ เกรงว่าเขาคงจะสามารถจัดการกับยอดฝีมือในโวกั๋วทุกคนได้อย่างง่ายดาย และอาจถึงขั้นสามารถประมือต่อสู้กับนินจาผู้ซ่อนตัวอยู่จนเกือบจะเป็นตำนานได้ด้วย

"ในเมื่อล้วนไม่อยากพูดอะไร อย่างนั้นก็อยู่ที่นี่ตลอดไปเถอะ" เฉินเกอเดินไปหาพวกเขาด้วยกริชเปื้อนเลือดในมือ จาก คนทั้งสองนี้มีความแข็งแกร่งอย่างมาก หากปล่อยให้พวกเขากลับไปและรักษาอาการบาดเจ็บสาหัสได้ทันเวลา ก็จะเป็นภัยคุกคามต่อตัวเขาในอนาคต

เฉินเกอจะไม่ยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้นเป็นอันขาด

หลังจากเดินมาตรงหน้าพวกเขา เอนโดและไฮทาซุมิก็ไม่สามารถยืนขึ้นได้เลยแม้แต่น้อย พวกเขาทำได้เพียงแค่จ้องไปที่เฉินเกอ จากนั้นก็หลับตาลงทันทีเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับความตายที่กำลังมาถึง

เฉินเกอยกกริชขึ้น เตรียมเล็งไปที่หน้าอกของเอนโดและแทงมันอย่างแรง

"คุณเฉินเกอ เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งฆ่าพวกมัน!" ขณะที่กริชของเฉินเกออยู่ห่างจากหน้าอกของเอนโดไม่ถึงช่วงแขน และเอนโดเองก็กำลังตัวสั่นสะท้าน ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง

เฉินเกอหยุดมือเอาไว้ และหยุดกริชลงที่เสื้อผ้าบนหน้าอกของเอนโด

หากช้าไปอีกเพียงเสี้ยววินาที กริชก็จะเจาะเข้าไปในหัวใจของเอนโดโดยตรง ถึงเวลานั้นแม้แต่แพทย์ที่เก่งที่สุดในโลกก็ไม่สามารถช่วยชีวิตเขาได้

"ไปนั่งทางนั้นกับฉันเถอะ" เมื่อพวกเขาจากไป ทากูยะก็หันไปหาเฉินเกอและพูดขึ้น

"บังเอิญว่าผมก็มีเรื่องจะพูดกับเจ้าบ้านทากูยะสักหน่อยพอดี" เฉินเกอพยักหน้า เมื่อเห็นทาตายุยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวอยู่ไม่ไกล เขาก็เอ่ยต่อ "คุณหนูทาตายุ ปลอดภัยแล้ว!" 

"อืม... ขอบคุณ!"

ทาตายุได้สติกลับมา จากนั้นดวงตาของเธอที่มองไปยังเฉินเกอก็ซับซ้อนมากขึ้นกว่าเดิม

ในห้องโถงใหญ่

หลังจากที่ทั้งสามคนเข้ามา พวกเขาก็ปิดประตูห้องลงทันที ทากูยะชงชาร้อนในหม้อ อีกทั้งยังยื่นบุหรี่ให้เฉินเกอแล้วจุดไฟให้เขาด้วยตนเอง เขารู้ว่าวันนี้ต้องขอบคุณเฉินเกอแล้วจริงๆ ไม่อย่างนั้นคนทั้งสองเข้ามาในคฤหาสน์อย่างเงียบๆ แบบนี้ เกรงว่าทั้งเขาและทาตายุคงต้องจบชีวิตเอาไว้แค่ที่นี่

"พ่อหนุ่มเฉินเกอ วันนี้ต้องขอบคุณอย่างยิ่งสำหรับความช่วยเหลือของนาย เรื่องเกิดขึ้นติดกันสองสามครั้งแบบนี้ฉันไม่รู้ว่าจะขอบคุณนายยังไงแล้ว!" ทากูยะยืนตัวตรงอยู่ตรงหน้าเฉินเกอ จากนั้นก็โค้งคำนับเฉินเกออย่างสุดซึ้ง

"อย่าได้ทำอย่างนี้เลยครับ บอกเจ้าบ้านทากูยะตามตรงแล้วกัน วันนี้ทั้งสองคนนั้นน่าจะพุ่งเป้ามาที่ผม" เฉินเกอรีบลุกขึ้นและประคองเขาขึ้นมา

"โอ้? "นายเคยขัดแย้งกับกองกำลังในโวกั๋วขุ่นงั้นหรือ?" ทากูยะตกตะลึง

"ผมเองก็ยังไม่แน่ใจ ตอนแรกผมเดาว่าน่าจะเป็นคิมคาวะหรือโคชิ ซึ่งโคชิน่าจะมีโอกาสมากกว่า แต่ก็ยังไม่ได้ตัดข้อสันนิษฐานว่าอาจมีกองกำลังอื่นที่มีปัญหากับผม" 

เฉินเกอสูบบุหรี่ จากนั้นเมื่อเห็นสายตาที่สับสนของทากูยะ เขาจึงอธิบาย