ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 937

"ทำไมถึงได้เร็วขนาดนั้นกัน?" ข่าวนี้ ทำให้เทนโตะไม่อยากเชื่อ

"ผู้นำกลุ่ม หัวหน้าทีม ผมจะกล้าโกหกพวกคุณได้ยังไง ฉันเห็นความแข็งแกร่งของเฉินเกอกับตาตัวเอง หากผมพูดโกหกสักคำล่ะก็ พวกคุณสามารถฆ่าผมได้เลย!" 

เค็นชิโร่รู้สึกกลัวอยู่บ้าง และตบหน้าอกของเขาอย่างรวดเร็วพร้อมให้สัญญาเสียงดัง

"ฉันเชื่อสิ่งที่นายพูด" 

แม้ว่าสิ่งที่เค็นชิโร่พูดนั้นยากเกินกว่าที่เขาจะเชื่อ แต่เขาก็รู้ว่าคนของเขาจะไม่โกหกเรื่องพวกนี้เพื่อหลอกตัวเอง และเขาก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความแข็งแกร่งของเฉินเกอในช่วงเวลาสั้นๆ ที่ต่อสู้กับเฉินเกอ นี่เห็นได้ชัดว่าความแข็งแกร่งของเฉินเกอสามารถสร้างความกดดันให้เขาได้เป็นอย่างมาก

"ความแข็งแกร่งของเฉินเกอ มีมากขนาดนั้นได้อย่างไร?" เทนโตะสูดหายใจเข้าลึก ความแข็งแกร่งของเฉินเกอ แทบจะทำลายกรอบความรู้ความเข้าใจของเขา

"เรื่องนี้พักเอาไว้ก่อน กลับกันเถอะ" 

แม้ว่าซุทานิ โคชิจะตกตะลึงอย่างมาก แต่เขาก็ไม่แสดงออกมา ท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นผู้นำทีมและต้องสงบสติอารมณ์ต่อหน้าคนของเขา

ทั้งสามคนไม่ได้สนใจศพและขับรถกลับไปหาตระกูลโดยตรง

——

สองหรือสามชั่วโมงต่อมา เฉินเกอก็จอดรถของเขาไว้ในสนามแข่งขันที่โวกั๋ว ทันทีที่เขาลงจากรถ ซินแสกุ่ยและไป๋เสี่ยวเฟยก็เข้ามาทักทายเขา

"สวัสดีพี่สะใภ้!" เมื่อเห็นทาตายุลงจากรถ ใบหน้าของไป๋เสี่ยวเฟยก็เผยรอยยิ้มและตะโกนด้วยเสียงต่ำ

"อย่าตะโกนมั่วซั่ว!" เฉินเกอเอื้อมมือออกไปและตบหลังศีรษะของเขา

"อย่าเรียกมั่วซั่วเชียว ฉันไม่เกี่ยวอะไรกับเฉินเกอ!" ทาตายุหน้าแดงเพราะคำพูดของเขา ถึงแม้ว่าเธออยากจะตอบรับ แต่เธอก็รู้ว่านี่จะทำให้เฉินเกอไม่ยินดี ดังนั้นเธอจึงเออออตามคำพูดของเฉินเกอไป 

"เธอไปพักผ่อนก่อนเถอะ ฉันมีเรื่องจะพูดกับพวกเขา พวกเราพักอยู่ใกล้กันมาก ถ้าเกิดสถานการณ์อะไรขึ้นก็ไปถึงได้ทันเวลา อีกทั้งฉันคิดว่าพวกเขาคงไม่ควรกล้าเข้ามาหาเรื่องถึงที่นี่หรอก" เฉินเกอมองไปรอบๆ และหันมาเอ่ยกับทาตายุ

"อืม พวกนายคุยกันเถอะ" ทาตายุพยักหน้า

"ไปที่พักผ่อนของพวกนายกันเถอะ" เฉินเกอวางมือบนไหล่ของไป๋เสี่ยวเฟยและซินแสกุ่ย จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า

สนามซ้อมในครั้งนี้ดีกว่าก่อนหน้ามาก เห็นได้ว่าเป็นสถานที่ที่ค่อนข้างเป็นทางการของกองบัญชาการทหารโวกั๋ว ด้านหน้าเป็นลานโล่งกว้างขนาดใหญ่อย่างยิ่ง แม้แต่สนามเด็กเล่นก็มีสัดส่วนเพียงหนึ่งในสามเท่านั้น โดยรอบก็ยังมีพื้นที่อีกหลายแห่งที่แยกออกไป

ด้านหน้าของพื้นที่เปิดโล่ง มีอาคารสูงห้าถึงหกชั้นหลายแถวเรียงกัน แทบทุกห้องสว่างไสว สามารถจินตนาการได้ว่าหน่วยรบพิเศษส่วนใหญ่ที่มาที่นี่เพื่อเข้าร่วมการแข่งขันน่าจะมาถึงกันแล้ว

"สถานการณ์ช่วงนี้เป็นอย่างไร?" แม้ว่าเฉินเกอจะโทรมาบ่อยครั้ง แต่เขาก็ยังมีเรื่องที่พูดไม่เข้าใจ

"ก็ยังคงเป็นอย่างนั้นๆ พวกเราอยู่ในโรงแรมมาโดยตลอด คนเหล่านั้นมาสอบสวนสองสามวันแล้วกลับไปแล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย ตั้งแต่ที่นายกำจัดเฉินอาผิง ทางหนานเยว่ก็ไม่มีใครมาหาเรื่องอีกเลย"

ไป๋เสี่ยวเฟยลดเสียงลงและพูดขึ้น

"คนพวกนั้นสรุปมีตัวตนเป็นยังไงกันแน่ ฉันแอบไปสืบถามอย่างลับๆ แต่ก็ไม่ได้คำตอบ" ซินแสกุ่ยเองก็เอ่ยขึ้น

"ไม่ต้องไปสืบแล้ว พวกเขาเป็นนักฆ่าของตระกูลโคชิ ไปฆ่าทาตายุ" เฉินเกอไม่มีเรื่องปิดบังพวกเขาและบอกสถานการณ์แก่พวกเขาไปโดยตรง

"เข้าใจ เข้าใจ" ไป๋เสี่ยวเฟยพยักหน้าซ้ำๆ

หลังจากพูดเรื่องพวกนี้แล้วเขาก็หยุดคำพูดลง เฉินเกอไม่ต้องการกดดันพวกเขามากเกินไป ท้ายที่สุดแล้วสิ่งเหล่านี้เขาสามารถจัดการด้วยตัวเองได้ ตอนนี้ก็แค่บอกพวกเขาไว้เพื่อหลีกเลี่ยงความตื่นตระหนกและทำอะไรไม่พูด ไม่รู้จะจัดการอย่างไรพวกนั้น

ไป๋เสี่ยวเฟยไปที่โรงอาหารเพื่อรับอาหารของทั้งสามคน ทั้งสามคนนั่งในห้องนั่งเล่นและทานข้าว อย่างไรก็ตาม เฉินเกอยังบอกพวกเขาเกี่ยวกับแผนการของเขาในอนาคต รวมถึงเอ่ยอธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาได้เจอในตระกูลฟุตาบะในช่วงเวลาที่ผ่านมา

——

ในคืนเดียวกันนั้นเอง ซุทานิ โคชิก็กลับมายังตระกูลพร้อมกับเทนโตะและลูกน้องที่เหลืออยู่ ทันทีที่พวกเขาเข้ามา ทั้งสามคนก็ไม่หยุดที่ไหนก่อนและตรงไปที่ห้องของผู้นำตระกูลทันที

ในเวลานี้ คาวะ โคชิกำลังทานอาหารอยู่ข้างใน

"ผู้นำตระกูล เกิดเรื่องแล้ว!" ซุทานิ โคชิ รีบเข้าไปทันที จากนั้นก็ยืนอยู่หน้าโต๊ะและก้มหน้าพูดด้วยเสียงต่ำ

"เกิดอะไรขึ้น?" คิ้วของคาวะ โคชิขมวดในทันที

ซุทานิ โคชิรายงานสถานการณ์ในวันนี้อย่างครบถ้วน เมื่อได้ฟัง สีหน้าของคาวะ โคชิก็มืดมนมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด เขาก็โยนตะเกียบทั้งหมดลงบนพื้น

"สูญเสียนักฆ่าไปมากกว่าสิบคนอีกแล้ว!" 

คาวะ โคชิกัดฟันแน่น เขารู้ว่าจะต้องเกิดการสูญเสีย แต่ก็ไม่คาดคิดว่าการสูญเสียจะรุนแรงขนาดนี้ นักฆ่าทุกคนของตระกูลล้วนต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการฝึกฝน แต่ตอนนี้กลับหายไปในชั่วครู่ ต่อให้เขาเป็นผู้นำตระกูล ก็แบกรับไม่ไหวอยู่บ้าง