ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 985

"งั้นก็ไม่ต้องสนใจเขา"

"วันนี้ที่เรียกทุกคนมา ประเด็นคือมีเรื่องจะพูดกับทุกคน วันนี้ตอนบ่าย ด้วยความช่วยเหลือของพ่อหนุ่มเฉินเกอ ฉันได้สัญญาร่วมมือจากบริษัทหย่วนตงกรุ๊ปมาสองฉบับ ประมาณการเบื้องต้น ในทุกๆปีพวกเราจะทำกำไรได้อย่างน้อยสิบสองล้านต่อปี"

ทากูยะปัดมือ เวลาแบบนี้จะเกินมาคนหรือขาดไปคนก็มีค่าเท่ากัน เขากระแอม กวาดสายตามองคนที่นั่งอยู่ข้างล่าง และพูดขึ้นเสียงทุ้ม

"อะไรนะ?"

เมื่อประโยคพูดออกไป สายตาที่ทุกคนมองเฉินเกอก็ได้ย้ายไปมองที่ตัวเขาทันที คำพูดตกใจหลุดออกมาจากปากพวกเขาไม่หยุด

ทุกคนที่นั่งอยู่ ไม่มีใครรู้ว่าบริษัทหย่วนตงกรุ๊ปนั้นเป็นตัวแทนของอะไร ไม่ต้องพูดถึงตระกูลของพวกเขาที่ตกต่ำในโวกั๋วเลย ถึงแม้จะเป็นครอบครัวที่เจริญรุ่งเรือง ถ้าหากได้ความร่วมมือล่ะก็ สามารถทำกำไรได้มหาศาล

สิ่งนี้หมายความว่าอะไร มันหมายความว่าพวกเขาสามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากในตระกูลต่อไปได้

"เจ้าบ้าน เมื่อก่อนฉันรับผิดชอบกิจกรรมภายนอกทางธุรกิจของตระกูลพวกเรามา สัญญาครั้งนี้พอดีให้ฉันไปติดต่อกับบริษัทหย่วนตงกรุ๊ปเอง ฉันรับรองว่าบนพื้นฐานสิบสองล้าน จะสู้เพื่อทำให้ตระกูลเราได้กำไรสามล้านดอลลาร์ต่อปี！"

"เจ้าบ้านอย่าไปฟังเขา หลายปีที่ผ่านไม่รู้ว่าเขานำปัญหามาให้ตระกูลเราเท่าไหร่ สัญญาหลายฉบับเป็นโมฆะในน้ำมือเขาไปหลายฉบับ ให้ฉันทำเถอะ ฉันเก่งในเรื่องนี้มาก ขาดแค่โอกาสที่จะได้แสดงออก！"

"เจ้าบ้าน ให้ฉันทำเถอะ！"

ต่างคนต่างแย่งกันพูด เพื่อให้ได้ผลประโยชน์ในครั้งนี้ มันหมายความว่าจะสามารถชักเปอร์เซ็นต์ได้มากขึ้นจากตระกูลและบริษัทหย่วนตงกรุ๊ป เงินจำนวนนี้อาจจะทำให้พวกเขาคาดไม่ถึงกันเลยทีเดียว

ต้องรู้ว่า ที่พูดว่าสิบสองล้าน แต่ความจริงเมื่อร่วมมือกันแล้ว ก็มีโอกาสจะได้เป็นเท่าตัว แค่ลงมือเล็กน้อย ในทุกๆปีพวกเขาก็สามารถหารายได้อย่างน้อยล้านดอลลาร์เข้ากระเป๋าของตัวเอง

"เรื่องนี้เองเหรอ?" มากกว่าความตื่นเต้นของพวกเขา ทาตายุกลับนิ่งเฉยอย่างเห็นได้ชัด

"อื้ม" เฉินเกอพยักหน้า

"เป็นนายที่ช่วยอีกแล้ว ฉันไม่รู้ว่าควรจะตอบแทนนายยังไงดีแล้ว" ทาตายุถอนหายใจ ได้เห็นตระกูลฟื้นกลับมามีชีวิตชีวา ถึงแม้เธอจะดีใจ แต่แบบนี้ก็ยิ่งติดค้างเฉินเกอมากขึ้น และพวกนี้ก็ตอบแทนไม่ได้เลย

"ฉันไม่อยากให้เธอตอบแทน" เฉินเกอยิ้มอ่อน พลางพูดเสียงเบา "เมื่อก่อนฉันก็เคยพูดกับพวกเธอแล้ว ว่าฉันต้องการให้พวกเธอช่วย ถึงตอนนั้นไม่ปฏิเสธก็โอเคแล้ว"

เฉินเกอพูด พลางกวาดมองไปที่หน้าอกของเธอ ถึงแม้จะสามารถมองเห็นผิวขาวกระจ่างใส่ แต่สายตาของเขากลับหยุดจ้องมองไปที่จี้เผ่าไห่ต้องอยู่ครู่

จากการที่ได้รู้จักทาตายุกับทากูยะอย่างลึกซึ้ง เฉินเกอก็อยากจะเริ่มพูดถึงความคิดของตนกับพวกเขาทีละน้อย แบบนี้ก็จะหลีกเลี่ยงที่จะไม่ให้จู่ๆก็พูดขึ้นมา ทำให้พวกเขารู้สึกตกใจมาก

"วางใจเถอะ ฉันจะต้องช่วยนายแน่นอน！" ทาตายุพยักหน้า ช่วงเวลานี้เฉินเกอก็ช่วยเหลือครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้ในใจเธอได้ตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าเฉินเกอต้องการให้ตนทำอะไรเธอก็จะช่วยทำ แม้ว่าจะต้องเสียสละชีวิตตนเองก็ตาม

"อย่าลนลานขนาดนั้น แค่เรื่องเล็กน้อยเรื่องนึงเท่านั้น" เฉินเกอเห็นท่าทางฮึดของเธอ น้ำเสียงของเขาก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย

"แม้จะเรื่องเล็กน้อยแต่ก็ต้องตั้งใจนะ" ทาตายุมองเฉินเกออย่างจริงจัง

"นายสายตาของนายไม่มีอาคนนี้อยู่แล้วเหรอ?" มาซาฮารุ ฟุตาบะถูกทากูยะทำให้โกรธจนไอแค่กๆ

"งั้นในสายตาของอามีฉันเจ้าบ้านคนนี้อยู่มั้ย?" ทากูยะขมวดคิ้ว พลางถามเสียงเข้ม

"นาย！" เห็นได้ชัดว่ามาซาฮารุ ฟุตาบะคิดไม่ถึงว่าทากูยะจะกล้าพูดแบบนี้ ตอนแรกเขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี ตัวสั่นเล็กน้อยชี้นิ้วออกไป แต่ก็กลับพูดอะไรไม่ออก

"นอกจากพวกนายไม่กี่คน คนอื่นก็ออกไปให้หมดเถอะ ให้เวลาพวกนายเจ็ดวันในการตัดการติดต่อกับตระกูลทั้งหมด ไม่อย่างนั้นฉันจะลงมือกับพวกนายเอง" ทากูยะไม่ได้สนใจมาซาฮารุ ฟุตาบะ และยื่นนิ้วออกไปชี้คนจำนวนนึง

คนพวกนี้ต่างก็อยู่ในตระกูลมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ตระกูลตกต่ำ ต่างก็ไม่ได้คิดจะออกไปจากตระกูลหรือกอบโกยผลประโยชน์สุดท้ายจากตระกูล คนพวกนี้ ทากูยะนั้นสนใจจำได้

"ให้พวกเรา ทั้งหมดออกไป?！" เดิมทีคนพวกนี้คิดว่าทากูยะจะไล่คนส่วนน้อยออกไปเท่านั้น แต่ตอนนี้เห็นที ว่าจะเตรียมตัวไล่พวกเขาทั้งหมดออกไป แบบนี้ทำให้พวกเขายอมรับไม่ได้

"ตอนนี้ออกไปได้แล้ว" ทากูยะพยักหน้า พลางพูด

"เจ้าบ้าน แบบนี้มันเกินไปนะ พวกเราอุทิศชีวิตให้กับตระกูล ถึงแม้ไม่มีคุณงามความดีแต่ก็ลงแรงลำบากนะ จู่ๆก็มาไล่พวกเราออกไปแบบไม่ชัดเจนแบบนี้ ไม่ได้หรอกนะ！" คนพวกนี้ลุกขึ้นยืนทันที

อย่าเห็นแค่ว่าพวกเขาแต่ละคนอยากทิ้งตระกูลไป แต่นั่นขึ้นอยู่กับความเสื่อมถอยของตระกูล ตอนนี้มีเฉินเกอ มีสัมพันธ์กับบริษัทหย่วนตงกรุ๊ป พวกเขาก็แทบรอไม่ไหวที่จะกลับเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์

ออกไป แสดงว่าไม่มีทางที่จะกอบโกยผลประโยชน์จากตระกูลแล้ว ธุรกิจกับบริษัทหย่วนตงกรุ๊ป พวกเราก็สอดมือเข้าไปยุ่งไม่ได้แล้ว