ทะเลทรายสีน้ำผึ้ง นิยาย บท 40

จามาลจึงเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ผู้เป็นป้าฟังทำให้หญิงสูงวัยถึงกับโมโหอย่างหนัก “ถ้าแกยังเป็นเด็กป้าจะตีแกให้หายโมโหเชียว มันน่าหนัก”

“เกิดอะไรกันขึ้นอีกครับเอะอะกันแต่เช้า” อูลดาเดินเข้ามาสมทบด้วยและมองหน้าป้าหลานสลับกันไปมา

“แกถามลูกชายแกเอาเองก็แล้วกันฉันไม่อยากพูด”เธอพูดจบก็หันหลังเดินกลับเข้าห้อง

“ป้าครับ” ชายหนุ่มร้องเรียกตามหลัง

“ว่าไงจามาลบอกพ่อมาซิว่าเกิดอะไรขึ้น เราไปคุยที่ห้องสมุดกันดีกว่า” ผู้เป็นบิดาเดินนำหน้าไป ...สงสัยว่าเขาคงต้องโดนพ่อบังเกิดเกล้าฆ่าตายก็วันนี้เอง...ชายหนุ่มคิดและสูดหายใจเข้าแรงๆ

“ว่ามาซิ”อูลดาถามเมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว

“คือว่าเมื่อคืนผมโมโหมณีอินมากไปหน่อยก็เลยล่วงเกินเธอไป แล้วตอนนี้เธอก็หนีไปไหนแล้วก็ไม่ทราบครับ” ชายหนุ่มก้มหน้าเล่าอย่างสำนึกผิด

“แก เจ้าลูกไม่รักดี” อูลดาหน้าแดงด้วยแรงโทสะ

“ผมผิดไปแล้วครับพ่อ ผมควรทำยังไงดีครับ” ชายหนุ่มนั่งลงต่อหน้าบิดา

“แล้วแกโมโหเขาเรื่องอะไร” อูลดาตวาดถามเสียงดัง

“รูปนี้ไงครับต้นเหตุ” ชายหนุ่มยื่นรูปถ่ายให้บิดาดู อูลดาถึงกับอึ้งเมื่อเห็นชายหญิงในรูปกอดจูบกันดูดดื่ม

“เป็นไปได้ยังไง ใครถ่ายมาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับหนูอิน” เขาถามและขมวดคิ้วเข้าหากัน

“มณีอินครับ เธอรู้เรื่องแต่ไม่ยอมบอกผม”

“อ้อ...แกก็เลยโมโหและมาลงเอากับหนูอิน แกมันน่าหนัก” เขาเงื้อมือขึ้นแต่ก็เงื้อค้างเอาไว้

“ตบแกมันง่ายไปมันต้องทรมานแกให้เข็ดจามาล”

“โธ่พ่อครับที่ผมทำไปเพราะแรงรักแรงหึงนะครับเห็นใจผมเถอะนะพ่อ หรือว่าพ่อไม่อยากได้มณีอินมาเป็นลูกสะใภ้” ชายหนุ่มมองหน้าบิดาอย่างจริงจัง อูลดานิ่งเงียบก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ฉันขอถามแกก่อนว่ารักหนูอินเขาจริงๆหรือว่าแค่ต้องการแสดงความรับผิดชอบ” เขามองหน้าบุตรชาย

“ผมรักเธอครับรักตั้งแต่เมื่อไรผมก็ไม่รู้” ชายหนุ่มบอกบิดาเสียงหนักแน่น

“ได้ ฉันก็อยากได้หนูอินมาเป็นลูกสะใภ้เช่นกัน แต่ก่อนอื่นแกต้องจัดการเรื่องหนูฟีน่าให้เรียบร้อยก่อน ส่วนเรื่องของฮาติมพ่อจัดการเอง”

“ได้ครับพ่อ” ชายหนุ่มยิ้ม

“แม่ไม่เกี่ยว พ่อต่างหากที่ทำให้ผมมีจิตใจเป็นแบบนี้ เห็นแก่ตัวและทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ตนเองต้องการ” น้ำเสียงแสดงความปวดร้าวในจิตใจ อูลดามองหน้าบุตรชายของเขาอย่างนึกสงสารเขาไม่เคยอุ้มไม่เคยกอดฮาติมมากเท่ากับจามาลและยามีนะ มีอะไรเขาก็จะนึกถึงแต่ทั้งสองคนก่อนฮาติมเสมอ เขาผิดเองจริงที่ให้ความรักกับลูกได้ไม่ดีพอ

“ใช่พ่อผิดเองที่ไม่แสดงออกกับแกเหมือนกับที่ทำกับจามาลและยามีนะแต่ก็ขอให้แกรู้เอาไว้ว่าฉันก็รักแกเท่ากับทั้งสองคนเหมือนกัน ถึงแกเป็นลูกที่ไม่ได้ตั้งใจแต่เมื่อแกอยู่ในท้องของแม่แกแล้วฉันก็ไม่เคยทอดทิ้งเลยมีอะไรฉันก็หามาบำรุงตามที่หมอสั่งทุกอย่าง จนแกคลอดชื่อฮาติมแกรู้หรือเปล่าว่ามันมาจากไหน” เขาระบายความในใจออกมาให้บุตรชายได้รับรู้

“ฮาติมเป็นชื่อของปู่ทวดของแก แกหน้าตาเหมือนท่านมากฉันจึงใช้ชื่อนี้ตั้งให้เพราะคิดว่าท่านคงกลับมาเกิดอีกครั้ง”

“จริงหรือครับ” ชายหนุ่มถามเพื่อความแน่ใจ

“จริงทุกอย่างนะลูกแม่ขอโทษที่ไม่เคยเล่าอะไรให้ลูกฟังเลย แม่ผิดเอง” เซฮามะมองหน้าบุตรชายสุดที่รักก่อนจะยิ้ม

“และมีอีกอย่างที่แม่ยังไม่ได้บอกลูก กิจการของโรงงานและบ่อน้ำมันพ่อได้ทำพินัยกรรมยกให้ลูกโดยมีแม่และจามาลพร้อมกับกรรมการบริษัททุกคนร่วมเป็นพยานด้วยแม่คิดว่าเมื่อถึงเวลาที่จามาลลงไปบริหารบริษัทอื่นแล้วแม่จึงจะบอกแต่มันก็ช้าไป” เซฮามะร้องไห้อย่างเสียใจในความผิดของตนเอง

“พ่อผมขอโทษ ผมขอโทษ” ชายหนุ่มก้มลงกราบแทบเท้าของบิดาอย่างลุแก่โทษ อูลดาจับตัวลูกชายให้ลุกขึ้นและโอบกอดเอาไว้ด้วยความรัก ชายหนุ่มรู้สึกว่าอ้อมกอดครั้งนี้เหมือนเพิ่งได้สัมผัสเป็นครั้งแรก

“ผมสัญญาครับผมจะเลิกสิ่งที่ผิดกฎหมายทั้งหมด ผมมันบ้าไปเองที่คิดอาฆาตพี่จามาลและยามีนะผมอยากขอโทษพวกเขาครับพ่อ” ชายหนุ่มยิ้มให้บิดา

“ดีลูกกลับตัวตอนนี้ยังทันแล้วเรื่องอื่นพ่อจะจัดการให้ ส่วนเรื่องฟีน่าลูกจะเอายังไง” ผู้เป็นพ่อถามขึ้น

“ผมจะไปคุยกับเธอก่อนนะครับไม่รู้ว่าพี่จามาลไปคุยกับเธอว่ายังไงบ้าง” ชายหนุ่มบอกเขารู้สึกสบายใจอย่างมากเมื่อปล่อยวางความโกรธเกลียดและความแค้นลงได้...นี่เองที่เขาบอกกันว่าปล่อยวางแล้วความสุขจะบังเกิด...ชายหนุ่มเพิ่งเข้าใจก็คราวนี้เอง