ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 221

"ใช่ ใช่แล้ว"

หลินเหยาเหยารู้สึกเหมือนฝัน นางเคยพูดถ้อยคำอันห้าวหาญเช่นนั้น แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ผ่านนานมากแล้ว ตอนนี้นางไม่มีความกล้าเช่นนั้นอีกแล้ว

"พี่เหยาเหยา ท่านรู้ไหมว่าโตขึ้นข้าอยากทำอะไร?"

ซูเสี่ยวลู่แสดงสีหน้าใฝ่ฝัน นางนั่งข้างหลินเหยาเหยา มือสองข้างเท้าคางพลางกล่าวว่า "ตอนที่อาจารย์ของข้าจากไป ท่านบอกว่าจะมีนักดาบมาสอนวิชาดาบให้ข้า ท่านบอกว่าในโลกนี้มีภูเขานับหมื่น ข้าจะต้องเดินทางท่องไปทั่วแผ่นดินอันงดงาม ใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรี ปลดปล่อยตัวเองให้ได้"

"เมื่อข้าโต ข้าจะไปชมทิวทัศน์ที่อาจารย์เคยเห็น ไม่ว่าจะเป็นทะเลทรายที่ไร้ผู้คน หรือดินแดนที่เหมือนสวรรค์ที่มีดอกท้อบานตลอดทั้งสี่ฤดู ข้าต้องไปดูให้หมด"

ตาเฒ่าผู้เงียบขรึม ไม่ค่อยพูดจา ไม่ชอบเข้าสังคมและหวาดกลัวสตรีผู้นั้น แท้จริงแล้วเคยเดินทางไปมากมายหลายที่

บางครั้งเมื่อดื่มสุราเข้าไป เขามักจะครุ่นคิดว่าทำไมถึงมาอยู่ที่หมู่บ้านหนานซานเสียหลายปี

เขาบอกว่าอาจเป็นเพราะสวรรค์จัดวางให้ เพื่อสร้างสายสัมพันธ์ระหว่างศิษย์อาจารย์ในครั้งนี้

นึกถึงตาเฒ่า ซูเสี่ยวลู่รู้สึกอยากร้องไห้ นางมองหลินเหยาเหยาอย่างจริงจังพลางกล่าวว่า "พี่เหยาเหยา ข้ารู้ว่าท่านต้องทนทุกข์มามาก แต่ท่านต้องเชื่อเสมอว่า สวรรค์มอบภาระอันยิ่งใหญ่ให้แก่ผู้ที่พร้อม ต้องผ่านความยากลำบากก่อน ท่านอาจารย์บอกว่าท่านมีความรู้มาก ไม่ควรจำกัดตัวเองอยู่แค่ในเรือนหลัง ท่านต้องทนทุกข์มาหลายปีแล้ว ถึงเวลาที่จะปลุกความฝันขึ้นมาใหม่แล้ว ท่านว่าหรือไม่เล่า"

ซูเสี่ยวลู่มองหลินเหยาเหยาอย่างจริงจัง นางรู้สึกว่าคำปลอบใจของตนยังไม่ดีพอ

ไม่รู้ว่าจะสามารถสร้างแรงบันดาลใจให้หลินเหยาเหยาได้หรือไม่

หลินเหยาเหยาเป็นคนกักขังตัวเอง แม้ใบหน้าจะดีขึ้นแล้ว แต่จิตใจกลับยังไม่หาย

ดังนั้นจึงควรรักษาร่วมกัน ต้องให้กำลังใจเพื่อให้นางก้าวออกมาจากกำแพงที่สร้างขึ้น ยอมรับตัวตนใหม่ และสร้างความมั่นใจขึ้นมาอีกครั้ง

หลินเหยาเหยามองซูเสี่ยวลู่ ดวงตามีน้ำตาคลอ นางพูดเสียงสะอื้นว่า "เสี่ยวลู่ เจ้าพูดถูก ข้าไม่ควรจำกัดตัวเองอยู่แค่ในเรือนหลัง ข้าควรจะลุกขึ้นมาสู้ และทำความฝันของข้าให้เป็นจริง"

ชีวิตของสตรีไม่ควรถูกจำกัดอยู่แค่การออกเรือนและมีบุตรเท่านั้น

ชีวิตของนางผ่านมายี่สิบสี่ปี ช่วงเวลาที่ดีที่สุดกลับติดอยู่ในความหวาดกลัว แม้ใบหน้าจะดีขึ้นแล้ว แต่นางก็ยังรู้สึกทรมาน นางยังกลัวการเผชิญหน้ากับผู้คน ทว่ายามนี้ฟังคำพูดของซูเสี่ยวลู่ นางก็เริ่มมีความมั่นใจขึ้นมาบ้าง

เมื่อรู้ว่ากฎเกณฑ์เก่าๆ นั้นมีปัญหา ก็ถึงเวลาที่จะทำลายมันเสีย

"พี่เหยาเหยา ข้าเชื่อในตัวท่านนะ ท่านต้องทำได้แน่นอน"

ซูเสี่ยวลู่กำมือทั้งสองข้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความชื่นชมและความเชื่อมั่น

หลินเหยาเหยารู้สึกว่าหัวใจละลาย ในโลกนี้มีสตรีที่แสนดีเช่นนี้ได้อย่างไรกันนะ

ไม่นานเฉินซื่อก็ยกชาผลไม้และของว่างมาให้

ซูเสี่ยวลู่กินจนอิ่มแล้วจึงจากไป