ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 114

ชายหนุ่มสิบคนจ่ายเงินเสร็จก็ถูกปล่อยตัวให้เข้าไปข้างในได้ พวกเขาเดินตามหลังโจรที่เดินนำทาง

พวกเขาเดินเลี้ยวซ้ายแล้วก็เลี้ยวขวา เดินตรงไปยังปากทางเข้าหุบเขา ตอนนี้สมองของพวกเขาก็ไม่ได้ว่าง มัวแต่ครุ่นคิดถึงคำพูดที่ซ่งฝูเซิงกำชับกับพวกเขาถึงขั้นตอนต่างๆ

ขั้นตอนแรก ดูคนที่มาตักน้ำก่อนว่าเยอะหรือไม่ คนพวกนั้นมีสภาพสกปรกรุงรังแค่ไหนกันบ้าง

เรื่องนี้ยืนยันว่าซ่งฝูเซิงเหมือนล่วงรู้มาก่อน เขาสามารถคาดคะเนเหตุการณ์ล่วงหน้าได้

คนทำไมถึงเยอะขนาดนี้? คนพวกนี้จะมาตักน้ำที่ไหนกัน ที่นี่ใกล้จะเป็นบ่ออาบน้ำรวมแล้ว

พวกเขาเห็นผู้ลี้ภัยหลายคนปล่อยผมสยายออกมา ทำให้ผมเปียกชื้น ถอดเสื้อผ้ากางเกงออกมา บางคนถึงขนาดนำรองเท้ามาแกว่งล้างน้ำ

ในที่สุดก็เจอแหล่งน้ำแล้ว สามารถอาบน้ำให้สดชื่นก็เป็นอีกด้านหนึ่ง แต่อีกด้านหนึ่ง เจ้าคิดว่าพวกเขาคิดแบบนั้นหรือ? เพราะการแบกน้ำออกไปก็ไม่แน่ว่าจะสามารถรักษาน้ำเหล่านี้ไว้ได้

แต่หากทำให้เสื้อผ้า ผม เปียกชื้นแล้วและรีบเดินลงจากเขากลับไป บิดผมกับเสื้อผ้าให้น้ำไหลออกมา ยังสามารถนำน้ำส่วนนี้ให้กับท่านแม่ ภรรยาและลูกได้ดื่มกินบ้าง

เกาเถี่ยโถวกับต้าหลังหันหน้ามามองกัน ก่อนที่จะหันไปพูดกับโจรนำทางด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร “พี่ชายท่านนี้ รบกวนท่านช่วยพาพวกเราไปยังต้นน้ำหน่อยเถอะ พวกเราหลายคนต้องขอบคุณท่านตรงนี้”

พูดคำนี้ไปแล้ว ก็ยัดเงินสองตำลึงไว้ในมือของโจรนำทาง ขณะเดียวกันชายหนุ่มทั้งสิบก็ทำการคารวะโจรนำทางด้วยท่าทีนอบน้อม

นี่เป็นเป้าหมายที่ให้เด็กหนุ่มพวกนี้เข้าไปสังเกตการณ์ก่อน

ยอมที่จะใช้เงินสองตำลึงเป็นสินบนเพื่อพาไปยังต้นน้ำ

ซ่งฝูเซิงกังวลว่ากลุ่มคนที่หิวกระหายอย่างหนักจะยื่นลิ้นสัมผัสเพื่อดื่มน้ำในแหล่งนั้น ร้อยคนอาจไม่มีโรค แต่ถ้าเป็นพันคนล่ะ

เมื่อมาถึงต้นน้ำแล้ว ชายหนุ่มสิบคนก็จดจำคำพูดที่ท่านอาสามกำชับขั้นตอนที่สองไว้

จะเห็นว่าพวกเขาปลดสิ่งของออกจากบ่าและถอดสัมภาระข้างหลังออกทั้งหมด หลังจากนั้นต่างคนต่างก็นำหน้าไปจุ่มน้ำ สักพักในน้ำก็มีฟองอากาศลอยขึ้นมา

อาสามบอกไว้ ให้ดื่มน้ำกันก่อนให้สดชื่น ดื่มน้ำให้อิ่ม จะได้มีชีวิตชีวาถึงจะได้มีเรี่ยวแรงวิ่งลงจากเขา

เมื่อดื่มน้ำได้สักพักแล้ว มีชายหนุ่มบางคนดื่มจนสำลัก ไอไปด้วย มือก็เริ่มปลดห่อผ้าสัมภาระไปด้วย เติมน้ำลงในถุงน้ำ เติมน้ำลงในกระเพาะหมู และเติมน้ำลงในกระบอกไม้ไผ่ เริ่มยุ่งวุ่นวายอยู่กับภาชนะสิ่งของที่ตนเองนำมา

ในขณะเดียวกัน พวกซื่อจ้วงที่คอยอยู่ด้านนอกไม่สามารถไปอยู่ใกล้บริเวณหุบเขาได้ พวกเขาจึงได้แต่รออยู่ตรงเนินเขาด้านล่าง

ที่ตรงนี้มีโจรจำนวนมากยืนถือดาบคอยเฝ้าระวังอยู่

ตรงเนินเขาของยอดภูเขาลูกนี้ มีแต่หญ้าที่มีพิษขึ้นรกชัฏแต่ไม่มีต้นไม้ใหญ่ บนต้นหญ้าเหล่านี้มีซากศพของผู้ลี้ภัยจำนวนมาก

ที่นี่ก็มีผู้ลี้ภัยที่ยังมีชีวิตอยู่จำนวนมากกำลังคุกเข่าโขกหัววิงวอน พวกเขาร้องขอให้คนที่เฝ้าอยู่ตรงนี้ปล่อยพวกเขาเข้าไปดื่มน้ำสักอึกหนึ่งก็ยังดี

หัวหน้าโจรปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับไม้จิ้มฟันที่อยู่ในปาก ดาบเล่มใหญ่คาดอยู่ที่เอว บ่งบอกถึงอำนาจของเขา

เขาออกคำสั่งกับลูกน้อง “ไปกันหลายคนหน่อย เอาพวกที่กินหญ้าพิษจนตายนั่น ลากลงไปทิ้งข้างล่างภูเขา”

หลังจากนั้นเขาก็หันมาพูดกับผู้ลี้ภัยที่คุกเข่าตรงหน้า กล่าวเสียงดังเจือเสียงหัวเราะ “ดูท่าพวกเจ้าน่าจะเพิ่งมาใหม่ ไม่เข้าใจกฎของข้าสินะ เส้นทางถนนขึ้น-ลงเขานี้ เห็นคนพวกนั้นที่เฝ้าอยู่ไหม? พวกเขาเข้าใจกฎของข้า ขอร้องไปก็ไม่มีประโยชน์ ต้องมีเงินด้วย พวกเจ้าต้องคิดวิธีการหาเงินมาแล้วกัน มิเช่นนั้นก็ ฮ่าๆ”

ในบรรดาคนที่คุกเข่านี้มีบัณฑิตอยู่ แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร ท่ามกลางเสียงร้องไห้คร่ำครวญก็มีเสียงหนึ่งตะโกนออกมา “เจ้าหากินท่ามกลางความยากลำบากของราษฎร คนแบบเจ้าจะต้องถูกสวรรค์ลงโทษ”

ดาบหลายสิบเล่มถูกดึงออกมาในช่วงจังหวะเดียวกัน ช่วงเวลาในขณะนั้นบรรยากาศสงบนิ่งมาก มีช่วงจังหวะหนึ่งที่พวกซื่อจ้วงก็ต้องเตรียมตัวป้องกันอันตราย เพราะเกรงว่าคำพูดของคนผู้นั้นจะทำให้หัวหน้าโจรเกิดอารมณ์โมโห

หัวหน้าโจรนิ่งอึ้งไปสักพัก ก่อนจะโยนไม้จิ้มฟันทิ้งไป หลังจากนั้นเขาก็ปัดมือก่อนจะหัวเราะออกมา

“ ฮ่าๆ สวรรค์?…

…เชอะ ข้าแซ่สวีขอโชคลาภ ไม่เคยแย่งชิงขโมยของใคร ไม่เคยรังแกเด็กและคนแก่ เงินสองตำลึงก็คือสองตำลึง ไม่เคยเอาเงินใครเกินสองตำลึง…

ซื่อจ้วงได้ฟังจบ ปฏิกิริยาแรกของเขาไม่ได้รู้สึกโมโหเพราะเขาเห็นสถานการณ์แย่ๆ มาเยอะแล้วจนเกิดความเย็นชา ตัวเขาเองก็ประสบความลำบากมาเช่นกัน

ปฏิกิริยาแรกที่เขาตอบสนองคือ งานแบบนี้เขาก็สามารถทำได้ ถ้านายท่านต้องการ รอให้เขาส่งพวกนายท่านเข้าเมืองอย่างปลอดภัยแล้ว ข้าสามารถกลับมายังภูเขาลูกนี้ได้อีก

ซื่อจ้วงคำนวณในใจ คุ้มกันครั้งหนึ่งห้าตำลึง วันหนึ่งวิ่งไปวิ่งกลับหลายรอบหน่อย ค่อยๆสะสมเงิน ทำสักเดือนหนึ่งก็สามารถซื้อบ้านให้นายท่านได้ ซื้อที่ดิน ซื้อล่อ

ไม่ได้ให้เวลาซื่อจ้วงได้คิดนานนัก ชายหนุ่มทั้งสิบคนก็หิ้วน้ำออกมาแล้ว

เมื่อเดินออกมาจากบริเวณที่พวกโจรกำหนดไว้ ผู้ลี้ภัยที่คุกเข่าร้องไห้คร่ำครวญอยู่เมื่อครู่ก็พลันเปลี่ยนโฉมหน้าทันที แต่ละคนวิ่งกระโจนเข้ามาทำท่าจะทำร้ายเพื่อแย่งชิงน้ำ

การเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็ว เหมือนกับที่ซ่งฝูเซิงได้คาดเดาไว้ แต่ละคนมีร่างกายที่กำยำ แต่พวกเขาก็เป็นเพียงชาวไร่ชาวนาซื่อๆ ไม่เคยฆ่าใครมาก่อน การฆ่าคนไม่ใช่การกระทำของคนธรรมดา พวกเขาต่างก็รู้สึกตื่นตระหนก

ซื่อจ้วงมีความสามารถในการคุ้มกัน ทำให้หัวหน้าโจรที่ได้ยินเสียงถึงกับลงมายังเนินเขาเพื่อมาดูโดยเฉพาะ

เขาเห็นว่าซื่อจ้วงไม่ได้ใช้อาวุธแหลมคนอย่างมีดกับจอบ เพราะอุปกรณ์พวกนี้ต่างทิ้งไว้ให้คนอื่น

เขาแค่ถือไม้อยู่ในมือเพียงสองท่อน ไม้หนึ่งท่อนตีผู้ลี้ภัยที่อยู่ด้านหน้าที่เข้ามาแย่งชิงน้ำจนสมองแตกกระจายโดนหน้าของซื่อจ้วง เขาตีต่อไปเรื่อยๆ อีกสองคน ห้าคน

มีผู้ลี้ภัยคนหนึ่งถือคราดยักษ์ ต้องการจะแทงไปที่ลำตัวของซื่อจ้วง ซื่อจ้วงตวัดไม้กระบอง ยื่นมือ ใช้แรงปัดออก ฝ่ายผู้ลี้ภัยก็ทำคราดยักษ์หลุดมือ เขายื่นมือกลับมาหยิบคราดยักษ์นั่น แทงไปที่ลำตัวของฝ่ายตรงข้าม

ยังดีที่ซื่อจ้วงไม่ได้ออกมาต่อสู้เพียงคนเดียว เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ลี้ภัยหลายร้อยคนที่จู่โจ่มเข้ามา เถียนสี่ฟานิ่งงันไปไม่กี่วินาที ก่อนจะตะโกนออกมาเสียงดัง “ไปฆ่าพวกมัน ฆ่ามัน!”

พวกผู้ชายถือคบไฟตวัดไปมา จอบและมีดต่างก็ถูกนำออกมาใช้งาน

เกาเถี่ยโถวหิ้วถังน้ำจนเส้นเลือดปูดตามแขน เขาตะโกนเรียกต้าหลังที่ตกตะลึงจนแน่นิ่งและถูกปิดทางเดินข้างหน้าไว้ “เร็วเข้า!”

ต้าหลังที่หิ้วน้ำเดินนำออกไป กัดฟันพูดกับตนเองในใจ ไม่ต้องเข้าไปช่วย ท่านพ่อต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน แน่นอนอยู่แล้ว อาสามบอกไว้ พวกเขายิ่งวิ่งเร็วเท่าไรก็ยิ่งเป็นการดี