ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 179

เก็บไว้หลังห้องตรงไหนหรือ

บ้านสองหลังอยู่ใกล้กัน ทิ้งช่วงระยะห่างกันเป็นพื้นที่ว่าง

บ้านสองหลังนี้ แค่ดูก็รู้ว่าเป็นครอบครัวเดียวกันเพราะสร้างอยู่ใกล้กันมาก

ท่านย่าหม่าตะแคงตัวเข้าไปในพื้นที่แคบ ด้านหลังของนางแนบชิดกำแพงก่อนจะก้มลงหยิบไหเล็กๆ ขึ้นมา

แอบซ่อนเงินทองของมีค่า ก็ยังไม่ทำถึงขนาดนี้

เนื้อไก่ก้อนนี้ไม่ถูกหนูกินไปเสียก่อน นับว่าโชคดีมาก

“ท่านย่า ทำไมท่านไม่เอาไปซ่อนไว้ในห้องใต้ดิน ไม่ต้องทำแบบนี้”

“ส่งเสียงเบาหน่อย ไก่ป่ามีกี่ตัวกัน ได้ยินเสียงพวกเรามันก็บินหนีแล้ว ซื่อจ้วงใช้วิทยายุทธ์จึงสามารถจับมันได้ครั้งละหนึ่งตัว รวมกันแล้วเนื้อก็มีเพียงเล็กน้อยไม่พอแบ่ง บางคนยังไม่ได้กินเลย ยิ่งตัวโตเท่าเจ้าแม้แต่ขนไก่ก็ตักไม่ทัน นี่เป็นเพราะย่าของเจ้าเก็บไก่ให้เจ้าหนึ่งชิ้น เจ้าดูสิ ข้าเก็บชิ้นใหญ่ไว้ให้”

ท่านย่าหม่าบ่นพึมพำพร้อมใช้แรงค่อยๆ เปิดไห “เจ้าชอบกินเนื้อสัตว์ไม่ใช่หรือ? รีบกินเถอะ กินเสร็จแล้วก็เช็ดปากด้วยนะ”

“ท่านกินแล้วหรือยัง?”

“ไม่ต้องห่วง ข้ากินแล้ว ดื่มน้ำซุปไปหลายถ้วย เจ้ารีบหน่อย”

อากาศหนาวแบบนี้ เนื้อไก่ในไหก็แข็งตัวไปแล้ว

เนื้อหน้าอกไก่ชิ้นหนึ่งมีขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือ

พวกเราไม่รู้ว่าท่านย่าทำไมถึงสามารถซ่อนเนื้อไก่ชิ้นโตขนาดนี้ได้โดยไม่มีใครพบเห็นและพบเจอ

ซ่งฝูหลิงถือไหอยู่ในมือ นางมองเนื้อที่อยู่ข้างใน พลันก็คิดว่า เจ้านะเจ้า กินซอสเนื้อวัวไปตั้งเยอะ ยังจะกินเนื้อไก่อีก

“ข้าไม่กินหรอก ท่านไม่อุ่นให้มันร้อน ถ้าข้ากินแล้วท้องเสียจะทำอย่างไร”

ท่านย่าหม่าไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

เด็กอะไรพูดจาไม่ระวัง หลายวันมาแล้วที่ไม่ได้กลิ่นคาวของเนื้อ แม้แต่น้ำมันหนึ่งหยดก็ไม่ได้กินมาหลายวัน เมื่อเจอเนื้อไก่ก็บอกให้นางอุ่นให้ร้อนก่อน ทำเรื่องให้มันยุ่งยากอีก

“เจ้าอย่าเรื่องเยอะนักเลย ข้าเอาไปอุ่นให้เจ้า คนอื่นก็รู้สิว่าข้าทำอาหารแล้วแอบซ่อนอาหารส่วนหนึ่งไว้ ต่อไปข้าจะซ่อนอย่างไร?”

“โอ้ ท่านย่า สถานการณ์ไม่ดีแล้ว มีคนมา เร็วเข้า” ซ่งฝูหลิงเหมือนคนบ้าขึ้นมา บรรยากาศรอบตัวค่อนข้างตึงเครียด นางรีบหยิบชิ้นไก่ยัดเข้าปากท่านย่าหม่า นางย่ำเท้าอยู่กับพื้นคอยเร่งย่าของนาง “เร็วเข้า ท่านย่ารีบกินซะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น”

ท่านย่าหม่ารีบกลืนกินอย่างรวดเร็ว กินชิ้นเนื้อไก่เย็นเยือก นางกินเสร็จก็รีบใช้มือเช็ดปาก และสอดส่องสายตามองไปทั่วบริเวณโดยรอบ ไม่เว้นแม้แต่ช่องแคบเพราะกลัวคนแอบมองเข้ามาในช่องว่าง “คนล่ะ อยู่ไหน?”

ซ่งฝูหลิงวางไหไว้บนพื้น ก่อนจะเดินถอยหลัง “ดูเหมือนข้าจะหูแว่วไป ท่านย่า ข้าไปก่อนนะ ต้องไปกรองน้ำแล้ว”

“เจ้านี่?”

……

อาหารเย็นคืนนี้มีขนมปังกับซุปผักกาดร้อนๆ

บ้านกระท่อมหลายหลังช่วยกันนึ่งขนมปัง

หญิงชราแทบไม่มีเวลายืดเอวให้ตรงเลย พวกนางนึ่งอาหารแห้งห้าร้อยหกสิบอันแล้ว

ขนมปังห้าร้อยกว่าอัน ฟังดูเหมือนเยอะ แต่ไม่สามารถกินตามอำเภอใจได้ ถ้าให้พวกเด็กหนุ่มกับพวกชายฉกรรจ์กินเต็มที่ แต่กินไปเท่าไหร่ก็ยังคงรู้สึกหิวอยู่ดี

พวกเขาก่อกองไฟต้มซุปผักกาดหน้าบ้าน โดยใช้ไม้ค้ำสี่ด้านเพื่อวางหม้อใบใหญ่และต้มน้ำจนเดือด นำผักกาดขาวที่ล้างสะอาดแล้วใช้มีดหั่นผักกาดใส่ลงไปในหม้อ จากนั้นก็ใส่เกลือแล้วใช้ทัพพีคนให้เข้ากัน

โดยไม่ได้ใส่น้ำมันลงไปในน้ำซุปแม้แต่หยดเดียว ทุกคนก็สามารถกินกันอย่างเอร็ดอร่อย

ซ่งฝูกุ้ยยังถือถ้วยซุป เขายืนขึ้นพูดเสียงดัง “ถ้าใช้เงินหมดแล้ว ท่านลุงกับฝูเซิงบอกกันสักหน่อย ถ้าเงินไม่พอ พวกเราจะไปรับจ้างทำงานชั่วคราวที่เมืองถงเหยา ไปหางานดูว่ามีงานไหนที่พอทำได้ ไม่มีก็ต้องคิดวิธีหาเงิน”

“เจ้าสายตาไม่ดีเช่นนั้น ใครจะกล้าจ้างเจ้าทำงาน หุบปากซะ ทั้งหมดฟังข้าพูดก่อน วันนี้มีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายมาบอกพวกเรา พูดข่าวดีก่อนแล้วกัน” ท่านลุงซ่งถอนหายใจ ดูสีหน้าของเขาเหมือนไม่ได้มาแจ้งข่าวดี

ท่านลุงซ่งตั้งใจหยุดพูดสักพัก เพื่อสงบสติอารมณ์เมื่อได้ยินข่าวนี้ในตอนแรก “วันนี้ฝูเซิงขายถั่วเมล็ดสนได้เงินหนึ่งร้อยสามสิบเก้าตำลึง!”

หา…ทุกคนอุทานออกมาด้วยความตกใจ

ตอนนั้นถูกเจ้าหน้าที่ของอำเภออู่เฉวียนทำลายเสียหายหลายกิโล ยังสามารถขายได้เงินเยอะขนาดนี้เชียวหรือ?

คนเข้ามาบริเวณนี้ก็ต้องหยุดฝีเท้า ไม่คิดว่ามาครั้งแรกก็จะได้ยินจำนวนเงินถึงหนึ่งร้อยสามสิบเก้าตำลึง

เกาเถี่ยโถวสายตาดี เขายื่นคบไฟส่องไปทางถนน “มีคนมา”

คนผู้นั้นเดินมาทางหลังบ้าน เขาแนะนำตัวเอง “ข้าคือ เริ่นโยวจิน ลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้าน”

ท่านลุงซ่ง “มีเรื่องอะไรหรือ?” เขาเห็นคนแซ่เริ่นแล้วก็รู้สึกโมโห เมื่อรู้เรื่องเสบียงอาหารบรรเทาทุกข์จากซ่งฝูเซิง

ซ่งฝูเซิงลุกขึ้นยืน รับแผ่นกระดาษมา

บนกระดาษเขียนว่า ‘ที่อยู่ช่างขุดบ่อน้ำเมืองถงเหยา’

นี่ช่วยได้มากจริงๆ วันนี้เขาไปเมืองถงเหยาก็สอบถามหาช่างขุดบ่อน้ำ เพราะหน้าหนาวน้ำในแม่น้ำจะกลายเป็นน้ำแข็งแล้วพวกเราจะดื่มอะไร

แต่เมื่อสอบถามไปมา ช่างที่ทำเป็นก็บอกว่าช่วงฤดูนี้ไม่ค่อยมีใครยอมทำเพราะเจาะหาตาน้ำลำบาก

“ท่านพ่อบอกว่า ให้เจ้าถือกระดาษนี้ไปหาช่าง อย่างน้อยก็สามารถลดราคาเงินได้ครึ่งพวง ข้าขอตัวก่อน”