ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 249
บทที่ 269
การต่อสู้
“ เรื่องนี้ไม่น่ายาก ข้าต้องการค่ายกลแนวรบของทหารรักษาเมือง” หลินเว่ยกล่าวอย่างใจเย็น
เมื่อได้ยินคำขอของหลินเว่ย ที่มีต่อไป๋หลี่ซวนเช่อ ซางกวนฮ่าวหยางก็ไม่ได้โต้แย้ง เขาพยักหน้าอย่างลับๆและเห็นได้ชัดว่าเห็นด้วยกับการเรียกร้องของหลินเว่ย
“ต้องการคัมภีร์ลับการต่อสู้หรือ…..ไม่มีปัญหา อย่างไรก็ตามคัมภีร์นี้เป็นของข้า คนอื่น ๆ อาจไม่สามารถเรียนรู้ได้ แต่เจ้าถือได้ว่าเป็นสมาชิกในครอบครัว … ” หลังจากได้ยินสิ่งที่ หลินเว่ยขอ ใบหน้าของไป๋หลี่ซวนเช่อ ก็แสดงสีแปลกใจ จากนั้นก็ขมวดคิ้วลังเล
“แต่อะไร?” เมื่อได้ยินคำพูดต่อหน้าไป๋หลี่ซวนเช่อ หลินเว่ยก็ยังคงไม่แสดงออก แต่เขารู้สึกโล่งใจและแสดงความรู้สึกดีใจ อย่างไรก็ตามเมื่อเขาได้ยินคำพูดท้าย หัวใจของเขาก็แขวนค้าง และหัวใจก็เต้นเร็วขึ้น
คัมภีร์นี้มีความสำคัญต่อเขามาก หากเขาสามารถใช้มันกับสัตว์อสูรโครงกระดูก หรือสัตว์อัญเชิญความแข็งแกร่งของเขา จะพุ่งทะยานอย่างแน่นอน ก่อนหน้านี้มีเพียงเก้าระดับของราชาแห่งการต่อสู้ สามารถก้าวกระโดดไปยัง สองระดับเล็ก ๆ ต่อเนื่องกันได้
จากขั้นกลางของระดับจักรพรรดิ ไปจนถึงมหาจักรวรรดิ
แน่นอนว่า คัมภีร์การต่อสู้ครั้งนี้ อาจไม่มีประโยชน์สำหรับเขา แต่ทุกอย่างต้องพยายาม ก่อนที่เราจะรู้ผลลัพธ์สุดท้าย
“อันที่จริงแล้ว ค่ายกลการต่อสู้นี้ข้าได้มาโดยบังเอิญ และมันก็ไม่สมบูรณ์ แม้แต่ชื่อของค่ายกลการต่อสู้นี้ ก็ถูกสร้างขึ้นโดยข้า ข้ามีเพียงสองคัมภีร์ค่ายกลการต่อสู้สองแบบ แบบแรกคือที่เจ้าได้เห็นก่อนหน้านี้
และต้องใช้คนสิบคนเพื่อช่วยกัน เรียกว่า ค่ายกลแนวรบประสานและอีกแบบคือใช้คนจำนวน 100 คนในการสร้างค่ายกล เรียกว่า ไป๋มู่ ”
หลังจากที่ ไป๋หลี่ซวนเช่อพูดจบ เขาก็หันมองไปที่ หลินเว่ยอย่างเงียบ ๆ เขาบอกข้อดีข้อเสียไปแล้ว ขึ้นอยู่กับตัวหลินเว่ยเอง
“ ไม่เป็นไร! การต่อสู้ทั้งสองประเภทนี้ เพียงพอแล้ว” หลินเว่ยพยักหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวยอมรับ
“อืม! ดีแล้ว ไป๋หลี่ซวนเช่อพยักหน้าและตอบรับคำขอของหลินเว่ย
หลังจากนั้นไป่หลี่ ซวนเช่อ ก็หยิบกระเป๋ามิติออกมามากกว่าสิบใบและเริ่มใส่สิ่งของต่าง ๆ กระเป๋ามิติแต่ละใบบรรจุหินหยวนชั้นดี 10 ล้านชิ้น พร้อมเครื่องซวนระดับกลาง สำหรับซวนฉีนั้นเป็นแบบสุ่ม และมีชิ้นส่วนอาวุธและชุดเกราะทั้งหมด
อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงตาของหลินเว่ย เขาได้นำซวนที่ดีที่สุดห้าชิ้นออกมา และปล่อยให้หลินเว่ยเลือก แน่นอนว่าเหตุผลที่เขาทำเช่นนี้ ก็คือเขาไม่ต้องการให้หลินเว่ยพูดมากอีกครั้ง
หลินเว่ยรับมือได้ยากมากและค่อนข้างยาก ไป๋หลี่ซวนเช่อสามารถเห็นชัดได้ในวันนี้ เขาคิดในใจว่า ไม่น่าแปลกใจที่ซางกวนฮ่าวหยางจะรับเขาเป็นศิษย์
ไป๋หลี่ซวนเช่อ เพิ่งได้สติว่า ซางกวนฮ่าวหยางและ หลินเว่ยวางกับดักไว้อย่างชัดเจน ดังนั้นเขาจึงไม่หยิบเครื่องมือศักดิ์สิทธิ์ออกมา ดังนั้นเขาจึงตั้งเป้าไปที่ซวนฉีชั้นยอดแทน
ตอนแรก เขาขออาวุธศักดิ์สิทธิ์ระดับต่ำ สิบชิ้น ซึ่งทำให้เขาประมาท จากนั้นเขาก็ลดมาตรฐานลงทีละขั้น ซึ่งทำให้เขางุนงง ในกรณีนี้ ซางกวนฮ่าวหยางมักจะหน้าแดง ราวกับว่าเขากำลังครุ่นคิด อันที่จริงไป๋หลี่ซวนเช่อตกหลุมพรางของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว
หลังจากคิดออกแล้ว ไป๋หลี่ซวนเช่อก็หันไปหา ซางกวนฮ่าวหยาง ในขณะที่หลินเว่ยกำลังเลือก ซวนฉี เขาพูดด้วยความโกรธ “ดี ซางกวนฮ่าวหยาง ข้ายังถือว่าเจ้าเป็นคนในครอบครัว แต่เจ้าและศิษย์ของเจ้าพร้อมใจกันที่จะทำลายข้า”
“อืม เจ้ากำลังพูดถึงอะไร! ข้าจะหักหลังเจ้าได้อย่างไร! ถ้าไม่ใช่เพราะข้า เจ้าคิดว่าจะแก้ปัญหาด้วยสิ่งนี้ได้หรือ? ข้าที่ช่วยเจ้ามากมายขนาด โดยไม่ได้คาดหวัง นี่ข้ายังเป็นคนไร้หัวใจในจิตใจเจ้าอีกงั้นหรือ?”
โดยธรรมชาติแล้วซางกวนฮ่าวหยางจะไม่ยอมรับ คำกล่าวหาของไป่หลี่ซวนเช่อ เขายังแสดงท่าทางไม่พอใจและกล่าวหาว่าอีกฝ่ายว่าเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย
“เจ้า…!” ไป๋หลี่ซวนเช่อพูดไม่ออก ในใจของเขาพูดได้ว่าทรมานมาก เขาเสียศักดิ์ศรีจริงๆ
“ปรมาจารย์ไป๋หลี่! ข้าเลือกได้แล้ว” เมื่อไป่หลี่ซวนเช่อรู้สึกบึ้งตึง หลินเว่ยก็อ้าปากพูด พร้อมกับต่างหูในมือ
“ปรากฏว่า เจ้ามีวิสัยทัศน์ที่ดี ความสามารถของเครื่องซวนชั้นยอดนี้ คือการเพิ่มขึ้นของพลังวิญญาณ สำหรับพลังวิญญาณที่ต่ำกว่าขั้นสวรรค์นั้น สามารถเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าได้โดยตรง แม้ว่าพลังวิญญาณของขั้นสวรรค์ จะสามารถเพิ่มขึ้นครึ่งหนึ่ง
และเป็นแบบถาวร ตราบใดที่ยังคงสวมใส่ ผลลัพธ์นี้จะคงอยู่ตลอดไป อย่างไรก็ตามสำหรับพลังวิญญาณที่สูงกว่าขั้นศักดิ์สิทธิ์ มันสามารถเพิ่มขึ้นได้เพียง 10ส่วนเท่านั้น ไป๋หลี่ซวนเช่อที่มองไปที่ต่างหูในมือของหลินเว่ย เขาพยักหน้าและกล่าวสีหน้าของเขาไม่มีอะไรมาก
“ขอบคุณท่านมาก สำหรับของขวัญ อย่างไรก็ตามเครื่องซวนที่ยอดเยี่ยมนี้ ท่านไม่เก็บเอาไว้ใช้เองหรือ?” หลินเว่ยมองไปที่ ไป๋หลี่ซวนเช่อด้วยความสงสัย และถามด้วยความขมวดคิ้ว
ซ่งฝูหลิงยืนฟังอยู่ด้านนอกหน้าต่างชั่วขณะหนึ่ง
เมื่อครู่ท่านย่าใหญ่ของนางมาแล้ว
ท่านย่าใหญ่ถือชามกับตะเกียบ ในอ้อมแขนยังมีหม้อกระเบื้อง สามารถมองเห็นไอร้อนลอยออกมาจากหม้อกระเบื้องได้
นี่ตั้งใจมาส่งอาหารให้กิน
ซ่งฝูหลิงคิดว่า อาหารวางไว้นานไม่ได้ มิเช่นนั้นอาหารจะเย็นหมด นางไม่สนใจว่าท่านย่าจะกินหรือไม่ นางให้ท่านย่าใหญ่นำอาหารเข้าไปวางไว้ในห้องก่อน
ปรากฏว่า หญิงชราทั้งสองเมื่อเจอหน้ากันก็ทะเลาะกันแล้ว
ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ ท่านย่าของนางฝ่ายเดียวที่อยู่ๆ ก็เกิดอารมณ์โมโหขึ้นมา นางต่อว่าท่านย่าใหญ่ทันที
นางลุกขึ้นจากตั่งแล้วพูดขึ้น “เก่อเอ้อร์นิว!”
ท่านย่าใหญ่พูดขึ้น “ ทําไมเข้าห้องมาก็โดนเรียกว่า เก่อเอ้อร์นิวละเนี่ย ข้ามาส่งอาหารให้เจ้า เจ้ายังจะเรียกข้าว่า เก่อเอ้อร์นิว อีกหรือ?”
ท่านย่าหม่า “ในปีนั้นทําไมเจ้าถึงไม่ขายควาย? ข้าขอร้องเจ้าขนาดนั้นแล้ว เกือบจะโขกหัวให้กับเจ้าหลายครั้ง เจ้าก็ไม่ขาย”
คาดว่าท่านย่าใหญ่คงตกใจที่โดนตะคอกใส่
ท่านย่าใหญ่ถามขึ้น “ทําไมถึงพูดเรื่องควายตัวนั้นอีก เรื่องนี้ผ่านไปตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือควายตัวนั้นก็ได้ถูกฆ่าตายระหว่างการเดินทาง เจ้าก็ยังกินมันด้วย ข้าจําได้นะว่าเจ้ากินไปเยอะมาก”
หลังจากนั้นแล้ว ท่านย่าหม่าก็พูดต่อ
“หลังจากนั้นแล้ว ไม่ใช่ข้าอยากจะทะเลาะเรื่องควายกับเจ้า เป็นเพราะข้าลืมเรื่องในปีนั้นไม่ได้ ถ้าปีนั้นเจ้าขายควาย ข้าก็อาจจะคืนเงินทั้งหมดให้กับพี่สาวได้แล้ว…
…ข้าขอร้องกับเจ้า เรียกพี่สะใภ้ตลอดไป เจ้าไม่เพียงแค่ไม่ขายควาย เจ้ารู้เรื่องที่ข้ายืมเงินของพี่สาวแล้วไม่มีเงินคืน เจ้าก็ยังนำเรื่องนี้ไปป่าวประกาศจนทั่ว…
…เจ้ารู้ดีว่าเรื่องนั้นข้าละอายใจมากแค่ไหน อึดอัดใจมาก เจ้ายังหัวเราะเยาะได้ ในสองปีนั้นข้าแทบจะเงยหน้าไม่ขึ้น…
…ทําไมเจ้าถึงแย่ขนาดนี้? ไม่ให้ข้ายืมเงินแม้แต่หนึ่งเหวิน ไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยเลยแม้แต่น้อย แถมเจ้ายังดูมีความสุขอีก”
ซ่งฝูหลิงฟังอยู่ด้านนอก นางลังเลใจว่าจะเข้าไปข้างในดีหรือไม่ หลังจากนั้นนางก็ได้ยินเสียงท่านย่าใหญ่ร้องไห้
ท่านย่าใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น “นี่มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานมาแล้ว เจ้าก็ยังรื้อฟื้นขึ้นมาอีก ข้าเป็นพี่สะใภ้เจ้ามาหลายปี ข้าปฏิบัติกับเจ้าอย่างไร?…
…น้องรองมีอาการทรุดหนักและต้องใช้ยารักษาอยู่ตลอดเวลา ข้ากับพี่ใหญ่ของเจ้ารังเกียจพวกเจ้าว่าเป็นภาระหรือ? ครั้งนั้นพวกข้าไม่เคยที่จะเอะอะโวยวายให้แยกบ้าน...
…ทําไมตอนหลังข้าถึงไม่ถูกกับเจ้า เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือ?”
“ข้าไม่รู้!”
ท่านย่าใหญ่ “เพราะพ่อสามีลําเอียง!”
นางยังพูดต่อ “เจ้ามีเหตุผลอะไร? เจ้ารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจหรือ? แล้วข้าไม่น้อยใจบ้างเลยหรือ? ข้าน้อยใจมาหลายสิบปีแล้ว”
ซ่งฝูหลิงยืนอยู่นอกหน้าต่าง นางเงี่ยหูฟัง
จากมุมที่นางได้ยิน ท่านย่าใหญ่ร้องไห้ด้วยความเสียใจมาก นางรำพันด้วยความน้อยใจอยู่สามประเด็นหลัก
เรื่องแรก พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ครอบครัวของพวกเรายากจน แต่พ่อของสามีจิตใจยังใฝ่สูง
ที่บ้านช่วยเหลือสามีของเจ้าที่ป่วยหนักจนเหนื่อยเอวแทบหัก ผลก็คือท่านพ่อได้ยินคนแก่คนหนึ่งในหมู่บ้านหนิวพูดพล่ามเพียงไม่กี่ประโยค เขากลับมาก็จะส่งเสียให้ซ่งฝูเซิงได้เรียนหนังสือ
หากคาดหวังให้คนรุ่นหลังเรียนหนังสือเพื่อมีอนาคตดี ท่านย่าใหญ่คิดว่า ทําไมถึงไม่ส่งเสียลูกชายของนางเรียนหนังสือ?
ท่านยายกัวกล่าวว่า “ลูกสะใภ้เจ้าท้องใหญ่แล้ว”
ป้าใหญ่ของซ่งฝูเซิงบอกอีกว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะลูกในท้อง ข้าถึงลังเลและอยากได้หลานนั้นถึงได้ปล่อยให้เขาหนีไป ข้าคิดว่าจะรอเขาอยู่บนเขา แต่ใครจะรู้ว่าจะไม่ได้เจอเขาอีก ตอนนั้นพวกเราหยุดรอมาหลายวัน รอจนรอไม่ไหว และยังมีชุ่ยเฟินลูกสาวคนโตของข้าที่แต่งงานออกไปอยู่พื้นที่ห่างไกล ยังโชคดีที่ชุ่ยหลานยังไม่ได้แต่งงาน มิฉะนั้นลูกข้าทั้งสี่คนคงเหลือเพียงแค่ลูกชายคนโตคนเดียว”
นางเอ่ยเรียก “น้องสะใภ้”
ท่านย่าหม่าหันไปมองเก่อเอ้อร์นิว
“แม้ชีวิตเจ้าจะลำบากไม่น้อย เมื่อก่อนจะลำบากมากแค่ไหน แต่เจ้าก็ยังดีกว่าพี่สะใภ้มาก ลูกชาย หลานชาย หลานสาว ก็ตามกันมาจนหมดทุกคนแล้ว”
อืม คำพูดนี้พูดได้ถูกต้อง สามารถฟังออกว่าเป็นคำพูดที่มาจากใจ
เฮ้อ
ท่านย่าหม่าหยิบผ้าผืนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อกันหนาว นางยื่นให้กับพี่สะใภ้ของนาง “หยุดร้องไห้ได้แล้ว ร้องไปก็ไม่มีประโยชน์”
“ใช่ ร้องไห้ไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร เหตุการณ์ครั้งนี้ที่เกิดขึ้น มีบ้านไหนบ้างที่คนไม่หายไป? ไม่เสียลูกชายลูกสาวก็เสียญาติไปหลายคน…
…พวกเราก็ได้แต่เฝ้ารอหรือไม่ก็ออกตามหา…
…แต่รอก่อนเถอะ ฝูโซ่วกับชุ่ยเฟินของเจ้าไม่รู้ว่าพวกเราไปที่ไหนแล้ว ญาติพี่น้องของพวกข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็ต้องออกตามหา…
…การค้นหาคนก็ต้องรอทางด้านนั้นสงบก่อน ยังมีภัยพิบัติและทำศึกสงครามกันอยู่ อย่าเพิ่งกลับไปตอนนี้เพราะอาจโดนคนจับตัวไปได้…
…นอกจากนี้ การค้นหาคนก็ต้องใช้เงิน ต้องมีเงินค่าเดินทาง ไม่ว่าเจ้าจะอยากทำอะไร ก็ต้องมีเงินก่อน พวกเรามาพูดถึงเรื่องเงินกันก่อนดีกว่า” ท่านยายหวังกล่าวสรุป
หลังจากสรุปเสร็จ นางก็ยิ้ม “พี่หม่า เงิน”
“เงินอะไร?” ท่านย่าหม่ายกชามข้าวขึ้นตักกินข้าวไปแล้วสองคํา นางถามขึ้น
“หาเงินได้ พวกเรามาปรึกษาหารือกับท่าน”
ผ่านไปไม่นาน ซ่งฝูหลิงก็ได้ยินเสียงลากยาวของท่านย่า ปากยังคงเคี้ยวข้าวอยู่ “เอ๋ ไม่ได้ พวกเจ้าดันไม่ไหวหรอก”
“ท่านยังสามารถดันได้ ทําไมพวกข้าหลายคนถึงจะดันไม่ไหว?”
“ข้าขาดกําลังคน แต่พวกเจ้าทำได้จริงหรือ?” หลังจากนั้นซ่งฝูหลิงก็ไม่ได้ยินชัดเจนเพราะพ่อของนางมาแล้ว
ซ่งฝูเซิงเห็นลูกสาวของเขาหนาวจนต้องเอามือลูบหน้า เขาก็ถามด้วยความสงสัย “ทำไมเจ้าไม่เข้าไปในห้อง มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้หล่ะ”
ไม่ต้องรอให้ลูกสาวตอบกลับ เขาก็เข้าบ้านไปเพื่อล้างมือและเอ่ยทักทายก่อน “ไม่เป็นไรๆ พวกท่านนั่งเถอะ คุยเรื่องของพวกท่านไป ข้างนอกมืดแล้วจุดตะเกียงน้ำมันก่อนแล้วค่อยคุย เดี๋ยวจะตกจากเตียงเตาลงมา”
ท่านย่าหม่านั่งอยู่บนเตียงเตา นางตะโกนบอกลูกชาย “เจ้าทำงานเสร็จแล้วหรือ? เสร็จธุระแล้วก็มากินข้าวซะ เจ้ากินข้าวเสร็จแล้วก็ช่วยหาคนสองสามคนและเรียกพี่ชายใหญ่กับพี่ชายรองของเจ้าไปช่วยขนของออกจากห้องหน่อยสิ”
“ห้องอะไร?”
“ข้าอยากหาห้องว่างมาทําเป็นห้องไว้สำหรับทำเค้ก”
“ได้สิ” ซ่งฝูเซิงเติมฟืนลงในเตาสองหลุมเสร็จ เขาก็ล้างมือและออกมาจากห้องพักแล้วพาซ่งฝูหลิงออกไปด้วย
ท่านยายหวังนั่งอยู่บนตั่ง นางชะโงกหน้ามองผ่านหน้าต่าง เห็นซ่งฝูเซิงกับซ่งฝูหลิงเดินออกไปไกลแล้ว นางก็ยกนิ้วโป้งให้กับท่านย่าหม่า “ฝูเซิงช่างกตัญญูจริงๆ เวลาพูดกับเจ้าไม่เหมือนพูดกับพวกเราเลย เขายังเติมน้ำมันตะเกียงให้ใช้อีกและยังกลัวว่าพวกเราจะสะดุดล้ม”
“นั่นสิ เขาเชื่อฟังข้า เจ้าดูสิ ข้ามาที่บ้านเขาก็เหมือนกับอยู่บ้านของตัวเอง ข้าบอกกับลูกชายคนโตและคนรองแล้วว่า ถ้าทำให้ข้าโกรธ ข้าจะย้ายมาอยู่กับลูกสาม ตอนนี้มันไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้อยู่ใกล้กันมาก” ท่านย่าหม่าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
ป้าใหญ่ของซ่งฝูเซิง เฮ้อ ตอนนี้จะมาอิจฉาน้องสะใภ้ก็ไม่ได้แล้ว
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติทั้งครอบครัว
น่าสนุกจัง...