ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 41

หนุ่มสาวอีกคู่ต่างกับอีกฝั่งของมุมโลก กมลเนตรนอนหนุนแขนของฟรานซิสโก ในมือถือหนังสือ เธอนอนอ่านมันอย่างสบายกายแต่ไม่ค่อยจะสบายอารมณ์สักเท่าไหร่

“อย่าซนสิคะ โซเฟียกำลังอ่านหนังสืออยู่นะ” เธอเอ็ดอย่างไม่จริงจังนัก เมื่อปากหนาพรมจูบไปทั่วดวงหน้าใส ส่วนมือหนาก็เริ่มซุกซนไปตามเนื้อกายสาว

“ก็อ่านไปสิ ไม่ได้กวนอะไรซะหน่อย” ปากพูดแต่มือไม่หยุดนิ่ง จับตรงโน้นทีตรงนี้ที ก่อนจะวางทาบวางบนทรวงอกคู่งาม กมลเนตรส่ายหน้ากับความเจ้าเล่ห์ของฟรานซิสโก ที่เขาทำอยู่นี่แหละคือการกวนสมาธิเธออย่างแรง หนังสือที่อ่านไปเมื่อครู่ดูเหมือนจะไม่ซึมเข้าไปในสมองเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะมีความรู้สึกอย่างอื่นเข้ามาแทนที่

“นี่ยังไม่เรียกว่ากวนอีกเหรอคะฟรานโก้ ทำแบบนี้แล้วโซเฟียจะอ่านหนังสือรู้เรื่องได้ยังไง” เธอถามเสียงสั่น เป็นเพราะริมฝีปากหนานั้นขบเม้มปลายถันนอกเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ ร่างกายสาวร้อนขึ้นมาเป็นวูบๆ

“งั้นก็ไม่ต้องอ่าน มาเรียนวิชาที่ผัวจ๋าจะสอนดีกว่า” ฝ่ามือนุ่มตีไปที่แขนของเขาเบาๆ ดวงหน้านวลแดงระเรื่อ เธอรู้ว่าวิชาที่เขาจะสอนคืออะไร ดูเหมือนว่าร่างกายของเธอนั้นจะชอบให้ฟรานซิสโกสอนวิชาที่เป็นลิขสิทธ์ส่วนตัวจำเพาะนี้ยิ่งนัก

เรียวปากของทั้งคู่แนบสนิท ฟรานซิสโกบดเคล้าเล็กน้อย ปลายลิ้นหนาแทรกเข้าไปในโพรงปากหอมหวาน ที่เผยอรอรับเขาด้วยความเต็มใจ เรียวแขนเล็กโอบกอดลำคอแกร่ง ตอบสนองจูบของชายร่างโต จนหนุ่มสายเลือดกระทิงดุถึงกับตัวสั่นสะท้าน เมื่อถูกนักเรียนหัวไวป้อนความอ่อนหวานให้

“คุณหนูโซเฟียครับ” เสียงเคาะประตูและเสียงเรียกชื่อของกมลเนตร ทำให้สองร่างผละออกจากกันทันที สีหน้าของกมลเนตรซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่คิดว่าจะมีใครมาเคาะประตูตอนนี้

“เมียจ๋าไปเปิดประตู ทำตัวให้เป็นปกตินะ เดี๋ยวผัวจะไปซ่อนอยู่ในห้องน้ำ” เขาพูดเร็วและเบา จูบเรียวปากอิ่มอีกครั้ง ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว กมลเนตรจัดทรงผมและเสื้อผ้าที่ค่อนข้างยุ่งให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินตรงไปยังประตูห้อง

“มีอะไรคะลุงแซม” กมลเนตรพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด ข่มความตื่นเต้นไว้ภายใน

“คุณท่านจะเดินทางกลับมาถึงพรุ่งนี้เช้าครับ คุณท่านให้ลุงมาบอกว่าให้คุณหนูโซเฟียไปรับท่านทั้งสองที่สนามบินด้วยครับ” แซมบอกเสียงเรียบ มองใบหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง หากสายตาคู่นั้นมองเลยเข้าไปภายในห้องโดยที่สาวเจ้าไม่รู้ตัว ครั้งหนึ่งเขาเคยเห็นฟรานซิสโกเข้ามาในห้องนี้ และอีกหลายครั้ง เขาไม่พูดได้แต่คอยสังเกตอยู่ห่างๆ ไม่อยากให้สิ่งที่เขาเห็นตรงกับความคิดของตน ไม่อยากจะเชื่อด้วยว่าเพื่อนจะหักหลังเพื่อน แย่งชิงคนรักได้ลงคอ แซมจึงเก็บสิ่งที่เขาเห็นไว้คนเดียว คิดเพียงว่าวิตโตริโอกลับมาทุกอย่างจะดีขึ้น

“ค่ะ” กมลเนตรรับคำสั้นๆ แซมเดินจากไปเมื่อหมดหน้าที่ บานประตูห้องนอนถูกปิดลง ฟรานซิสโกเดินออกมาจากห้องน้ำทันที

“ลุงแซมมาทำไมโซเฟีย”

“มาบอกว่าพรุ่งนี้ให้โซเฟียไปรับคุณลุงกับคุณน้าที่สนามบินค่ะ”

“ทำไมต้องไปรับด้วยล่ะ” เขาถามด้วยความสงสัย ปกติแล้วทั้งสองไปต่างประเทศครั้งใด จะบอกกับทุกคนเสมอว่าไม่ต้องไปรับไปส่ง เนื่องจากไม่ใช่เรื่องใหญ่โตที่ทั้งคู่จะเดินทางไปต่างประเทศ แต่เหตุใดครั้งนี้จึงให้กมลเนตรไปรับ

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ท่านทั้งสองให้โซเฟียไปรับ โซเฟียก็จะไป”

วิตโตริโอตกอยู่ในภาวะจำยอม เดินมาหยุดยืนตรงหน้ากมลเนตรที่ส่งยิ้มบางๆ ให้ การพบเจอครั้งนี้ของทั้งสอง ช่างเหมือนคนแปลกหน้า ต่างฝ่ายต่างไม่รู้จะพูดอะไรคล้ายกับคนติดอ่างกว่าจะพูดออกมาแต่ละคำ คนรอบข้างต่างลุ้นกันตัวโก่ง โดยเฉพาะฟรานซิสโกที่อยากรู้ว่ากมลเนตรจะทำเช่นไรในสถานการณ์แบบนี้

“พี่คิดถึงน้องตานะ” เขาพูดเพียงเท่านี้ สวมกอดร่างบาง ก่อนจะผละออกห่างในเวลาอันรวดเร็ว ฟรานซิสโกเบือนหน้าหนีภาพบาดตาบาดใจนั้น เป็นจังหวะเดียวกับที่กมลเนตรหันมามองเขาพอดี อยากบอฟรานซิสโกเหลือเกินว่าอ้อมกอดของวิตโตริโอ ไม่อบอุ่นเท่าอ้อมกอดของเขาเลย

ทิพย์ธารารู้ดีว่าทุกอย่างที่วิตโตริโอทำลงไปนั้น ฝืนใจทั้งสิ้น จะทำอย่างไรได้ในเมื่อลูกชายต้องเผชิญกับผลกรรมที่ตัวเองทำไว้ ที่มาพร้อมกับคำว่าเจ็บปวด

ทั้งหมดเดินทางกลับมายังคฤหาสน์ดิมาร์ชีด้วยรถตู้คันใหญ่ ตลอดทางบนรถมีแต่ความเงียบ ไม่มีเสียงสนทนาใดๆ ฟรานซิสโกเป็นคนคุยสนุก ร่าเริง เงียบขรึมลงโดยปริยาย สายตาของเขามองไปนอกหน้าต่างรถราวกับว่าถนนหนทางที่มองเห็น เป็นสิ่งแปลกใหม่ที่ตนเองจะละสายตาไม่ได้

ส่วนกมลเนตรก็คอยลอบมองเสี้ยวหน้าของฟรานซิสโกเป็นระยะ เขาดูเงียบจนเธอรู้สึกใจหาย อยากจะเปิดเผยความในใจให้เขารับรู้ว่า คนที่เธอรักหาใช่วิตโตริโออีกต่อไป แต่เป็นผู้ชายที่เธอตีหน้าว่าเกลียดชัง ผู้ชายที่ชื่อฟรานซิสโก

วิตโตริโอมีอาการไม่ต่างกัน แว่นสีชาเข้มอันใหญ่ปกปิดดวงตาเหม่อลอย หัวใจของเขายังคงอยู่เมืองไทยอยู่กับปรางค์รวี ครั้งหนึ่งเขาเคยพูดคำว่ารัก แต่มันเป็นเพียงคำลวง ตอนนี้คำว่ารักที่เขามอบให้เธอนั้น เป็นความรักมาจากความรู้สึกที่แท้จริง ความรู้สึกที่นอนสงบนิ่งอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ ความรักของเขามาพร้อมกับคำว่าสายเกินไป

อเล็สซานโดรหวังเพียงว่าสิ่งที่ทิพย์ธาราทำนั้น เป็นวิธีที่ดีที่สุด ทิพย์ธาราบอกตนว่า เวลาเท่านั้นที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น สำหรับเขานั้นคิดตรงกันข้าม ยิ่งเวลาผ่านไป หัวใจเจ็บช้ำของวิตโตริโอและปรางค์รวี ยิ่งถูกหนอนแห่งความรักกัดเซาะให้ยิ่งลึกลงเข้าไปอีก ไม่อาจสลัดหลุดได้ ดวงตาของลูกชายบ่งบอกได้ว่า ดวงตาคู่นี้จะไม่มองหญิงใดอีก นอกจากปรางค์รวี