ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 45

คนหนึ่งเดินมาสมทบ ดวงตาสีดำของรังสรรค์ขุ่นมัว ความสงสัยก่อเกิดในหัวใจและสมองของเขาทันที ที่มาพร้อมกับความหึงหวง

“ปรางค์คืนนี้เกี๊ยะคงไปค้างบ้านปรางค์ไม่ได้นะ พอดีต้องไปธุระกับอ้น ปรางค์อยู่กับคุณศาสตราสองคนได้นะ” ภัทราบอกปรางค์รวี

“ไม่ต้องห่วงนะเกี๊ยะ ผมจะดูแลปรางค์เอง” ศาสตรารับคำเสียงหนักแน่น ตอนนี้วิตโตริโอหน้ามืดตาลาย หัวใจของเขาเต้นแรง สมองหนักอึ้ง ความหึงแล่นขึ้นแล่นลงไปตามกระแสเลือด มันแทบจะระเบิดออกมาแล้ว จากคำพูดของภัทราบ่งบอกได้ว่าศาสตรานอนพักที่บ้านของปรางค์รวี ยิ่งเห็นท่าทางที่สนิทสนมระหว่างปรางค์รวีกับศาสตราด้วยแล้ว ต่อมหึงพุ่งสูงราวกับจรวด

“ผมว่ามันไม่เหมาะนะครับ ที่คุณไปพักบ้านของปรางค์กันสองต่อสองแบบนี้ ปรางค์จะเสียหายได้” วิตโตริโอพูดออกมาในที่สุด หลังจากสงบปากสงบคำต่อไปไม่ไหว

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ ผมบริสุทธิ์ใจ ผมไม่คิดล่วงเกินปรางค์หรอกครับ” ศาสตราตอบกลับ ไม่หวั่นกับสายตาดุร้ายของอีกฝ่าย

“คุณอาจจะบริสุทธิ์ใจ แต่คุณจะรู้ได้ยังไงว่าคนอื่นจะไม่เอาไปนินทา”

“ข้อนั้นก็ไม่ต้องห่วง เพราะคนแถวบ้านของปรางค์เข้าใจ ไม่มีใครคิดทุเรศๆ เหมือนคุณหรอกครับ” ศาสตราเหน็บแนมอีกผ่ายอย่างเหลืออด

“ใครกันที่คิดทุเรศ ผมยังไม่ได้บอกเลยสักคำว่าคนแถวบ้านปรางค์คิดยังไงและเรื่องอะไร คุณพูดออกมาเองทั้งนั้น” วิตโตริโอตอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ศาสตรานิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ชายหนุ่มตรงหน้านี้มีฝีปากร้ายไม่เป็นรองใครเลย

“ขอบคุณคุณวิโตมากนะคะที่เป็นห่วงปรางค์ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะว่าใครจะติฉินนินทาปรางค์ เพราะว่าคุณศาสตราคือผู้ชายที่ดีที่สุด เป็นสุภาพบุรุษที่แท้จริง หากปรางค์จะแต่งงานกับใครสักคน คงเลือกผู้ชายอย่างคุณศาสตราเป็นคู่ชีวิต ขอตัวนะคะ ปรางค์กับคุณศาสตราต้องการพักผ่อน” ปรางค์รวีพูดเสียงเรียบ แต่คำพูดของเธอบาดหัวใจวิตโตริโอเหลือเกิน “ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ คุณลุงลิปโป้ และพี่ฟรานโก้มากนะคะ ที่มาร่วมงานศพของแม่ปรางค์ ปรางค์ขอตัวกลับก่อนนะคะ”

หญิงสาวพนมมือไหม้บุคคลที่กล่าวขอบคุณ ศาสตราจึงพยุงร่างของปรางค์รวีเดินลงจากศาลาวัด ตรงไปยังรถยนต์ของตน

วิตโตริโอนิ่งราวกับหุ่นขี้ผึ้งที่มีชีวิต คำพูดของปรางค์รวีหมายความว่ายังไง คล้ายกับจะบอกเขาว่าศาสตราคือคู่ชีวิตที่เธอจะเลือก เสือร้ายกำลังจะหมุนตัวเดินไปพูดกับปรางค์รวีให้รู้เรื่อง หากแต่มือหนาของบิดาคว้าข้อมือของลูกชายไว้แน่น ดึงรั้งไว้ไม่ให้ลูกชายก้าวเดิน พร้อมกับส่ายหน้าห้ามปรามว่าอย่าทำในสิ่งที่คิด

กมลเนตรสังเกตท่าทางของวิตโตริโอและปรางค์รวี ดูท่าทางสองคนนี้มีอะไรซ่อนอยู่ คล้ายกับว่ามีม่านบางๆ กั้นกลางไว้ ทำทั้งสองไม่สามารถก้าวผ่านเข้าหากันได้ รวมทั้งท่าทางและการกระทำของบุพการีของวิตโตริโอ ชวนให้สงสัยทั้งสิ้น

“ปรางค์ครับ ปรางค์มีอะไรจะเล่าให้ผมฟังหรือเปล่าครับ”

ศาสตราเอ่ยถามเมื่ออยู่กันตามลำพังภายในรถยนต์ของเขา

“อย่างที่ผมบอกปรางค์ไงครับว่า ต่อไปนี้ปรางค์ต้องเข้มแข็งเพื่อตัวปรางค์เอง ถ้าแม่ของปรางค์ยังอยู่ แม่ของปรางค์ก็คงอยากเห็นปรางค์เข้มแข็ง ไม่อ่อนแอเพื่อที่จะได้อยู่บนโลกแสนโหดร้ายนี้ได้ด้วยขาของตัวเอง ถึงตอนนี้แม่ของปรางค์จะไม่อยู่แล้ว ปรางค์ก็ยิ่งต้องเข้มแข็ง ไม่อย่างนั้นวิญญาณของป้าศรีจะอยู่ไม่เป็นสุข ทำให้คนตายเป็นทุกข์ไปด้วย ปรางค์อยากให้แม่เป็นทุกข์จนไม่ได้ไปผุดไปเกิดหรือเปล่าล่ะ ถ้าไม่อยากปรางค์ก็ต้องลุกขึ้นยืนให้เร็วที่สุด ปรางค์ทำได้ไหม”

เมื่อพูดถึงสดศรี ปรางค์รวีก็มีทีท่าอ่อนลง เธอลืมคิดถึงเรื่องนี้เสียสนิท หากตนยังเป็นทุกข์ จมอยู่กับความโศกเศร้า วิญญาณของสดศรีก็จะพลอยทุกข์ไปด้วย และไม่ได้ไปผุดไปเกิด นั่นเท่ากับว่า เธอทำร้ายมารดาทางอ้อม

“ปรางค์จะพยายามทำตัวให้เข้มแข็งค่ะ เพื่อแม่”

“ดีมากครับ ผมจะพาปรางค์กลับบ้านนะ ปรางค์จะได้พักผ่อน พรุ่งนี้เป็นวันเผาศพป้าศรี เป็นอีกวันที่ปรางค์ต้องเข้มแข็ง”

เขาเอ่ยบอกปรางค์รวีที่ยิ้มบางๆ เป็นการตอบรับ ก่อนที่ศาสตราจะเคลื่อนรถออกจากจุดที่จอด มุ่งตรงไปยังบ้านของปรางค์รวี

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ศาสตราขับรถยนต์มาจอดหน้าบ้านของปรางค์รวี ศาสตราพูดกับสตรีที่นั่งมาด้วยสองสามประโยค จากนั้นก็รั้งร่างเล็กเข้ามากอด แล้วจึงก้าวลงจากรถพร้อมกัน

ศาสตรากับปรางค์รวีไม่รู้ตัวเลยว่า ทั้งคู่ถูกสะกดรอยตามมาตั้งแต่ออกจากวัด และคนที่ติดตามมานั้นคือ วิตโตริโอ ที่ขบกรามแน่น เมื่อเห็นทั้งสองกอดกันอยู่ภายในรถ ดวงตาสีสวยประกายเจิดจ้าน่ากลัว พร้อมกับคำปฏิญาณกับตัวเองว่า เขาไม่มีวันยอมให้ปรางค์รวีเป็นของชายอื่น นอกจากเขาเพียงคนเดียว