ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1787

ระยะทางไม่กี่ร้อยเมตร เย่ซือเฉินอุ้มเวินลั่วฉิงเดินมาอย่างช้าๆ เด็กน้อยโปรยดอกไม้สองคนเดินตามโปรยดอกไม้อยู่ด้านหลัง ถังจื่อซีและถังจื่อโม่ก็เดินตามอยู่ด้านหลัง ตบมือเรียกแด๊ดดี้ หม่ามี้ เวลานั้นพวกเขาต่างรู้สึกถึงความสมบูรณ์แบบ

เย่ซือเฉินก้มหน้ามองเวินลั่วฉิงครั้งหนึ่ง การแต่งหน้าที่ละเอียดอ่อนก็ปิดบังความสวยงามของเวินลั่วฉิงไม่ได้ งดงามไม่มีที่เปรียบ ชุดแต่งงานสีฟ้าเหมือนมหาสมุทร ทำให้เธอสวยโดดเด่น!

สองคนสบตากัน เวินลั่วฉิงมองกลับไปอย่างสงบนิ่ง สายตาอ่อนโยนราวกับน้ำ แต่ในใจยังคงรู้สึกเขินอาย นานขนาดนี้ ในที่สุดเธอก็แต่งงานกับเย่ซือเฉิน

เพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวอยู่กันครบทุกคน ถึงแม้งานแต่งงานครั้งนี้จะยิ่งใหญ่ แต่เพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวกลับไม่มาก มีแค่มู่เฉิงกับหลินฉือ ถังหลินกับหลินเป้ย แต่ไม่เป็นไรแค่นี้ก็พอแล้ว สี่คนเดินตามหลัง สร้างความวุ่นวายบ้าง ทำตามใจบ้าง อย่างไรก็ตามจะเห็นบรรยากาศที่ผ่อนคลาย

ระหว่างทางที่เดินมีนักข่าวไม่น้อยถ่ายภาพ เย่ซือเฉินและเวินลั่วฉิงกลับไม่สนใจ ทั้งของคนมีความสุขกับคำอวยพรรอบๆ และเดินมาถึงสถานที่จัดงานแต่งงาน

แสงไฟเปลี่ยนเป็นสีฟ้าในพริบตา ครอบคลุมทั้งงาน ตอนนี้ภาพมหาสมุทรสามมิติปรากฏขึ้นมาตรงหน้า ทำให้ผู้คนรู้สึกราวกับว่าอยู่ในโลกใต้น้ำ

เย่ซือเฉินอุ้มเวินลั่วฉิงเดินเข้ามา แขกเหรื่อยืนขึ้นต้อนรับ พิธีกรรออยู่ตรงนั้นแล้ว มองผู้มาใหม่ที่กำลังเดินเข้ามา แววตาเต็มไปด้วยคำอวยพร

ชุดแต่งงานของเวินลั่วฉิงทั้งชุดราวกับเป็นนางเงือก เธอหันไปมองเย่ซือเฉิน เธอชอบงานแต่งงานนี้มาก โดดเด่น สวยงาม

เย่ซือเฉินยิ้มมีเลศนัยและเอนตัวเข้าไปข้างหูเวินลั่วฉิง : “เมียจ๋า คราวหลังกินเยอะหน่อยนะ อุ้มสบายมากเลย”

เวินลั่วฉิงไม่ยอมแพ้ เงยหน้าขึ้นยิ้มน้อย : “คุณแน่ใจว่าถ้าฉันอ้วนขึ้น คุณจะอุ้มไหวไหม?”

เย่ซือเฉินขมวดคิ้ว พิธีกรเห็นทั้งสองคนหยอกล้อกัน อดขัดจังหวะไม่ได้ เมื่อประตูเปิดออกก็เกิดความโกลาหล

เวินลั่วฉิงไม่ร้อนใจเลยสักนิด เย่ซือเฉินเองก็กำลังรออยู่ เป็นคนจากองค์กรโกสต์ซิตี้เข้ามา

เมื่อซ่างกวนหงเข้ามา นักข่าวตอบสนองอยู่สักพัก มึนงงไม่กล้าขยับ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาพิเศษมาก ในงานแต่งงานของเย่ซือเฉินและเวินลั่วฉิง คนที่มาร่วมงานล้วนเป็นแขกผู้มีเกียรติทั้งสิ้น ตระกูลถัง ตระกูลจี้ ตระกูลฉิงต่างก็อยู่ที่นี่ ตอนนี้คนขององค์กรโกสต์ซิตี้ก็มา ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเขาไม่กล้าทำอะไรจริงๆ

ถ้าเป็นเวลาปกติ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ นักข่าวทุกคนรีบถ่ายกันชุลมุนแล้ว แต่วันนี้ พวกเขาทุกคนรู้ดีใครกล้าทำลายงานแต่งงานนี้ เกรงจะไม่ได้เห็นแม้แต่พระอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ ไม่ว่ายังไงก่อนหน้านี้คุณชายสามเย่ได้เคยเตือนพวกเขาแล้ว

ซ่างกวนหงพอใจที่นักข่าวรู้งาน เขามองไปด้านหน้า เวินลั่วฉิงและเย่ซือเฉินพูดขึ้นพร้อมกับ : “พ่อ” “พ่อตา”

ทุกคนรอบๆ ต่างตื่นตกใจ นี่...นี่มันเกิดอะไรขึ้น แต่คนตรงหน้าสีหน้าเรียบเฉย ทำให้พวกเขาไม่กล้าเอ่ยปาก ทำได้แค่รอเงียบๆ

ซ่างกวนหงเดินมาด้านหน้า ยืนข้างๆ เวินลั่วฉิง

เวินลั่วฉิงกอดซ่างกวนหง เธอรู้ว่าซ่างกวนหงจะมา แต่คิดไม่ถึงว่าจะมาในเวลานี้ แต่ตอนไหนก็ได้ คำอวยพรที่เธอต้องการได้มาก่อนหน้านี้แล้ว

ซ่างกวนหงตบหลังเวินลั่วฉิง ตอนนั้นเขาไม่ได้แต่งงานกับถังฉิ้นเอ๋อ ตอนนี้ มองลูกสาวของตัวเองแต่งงานออกไป ก็เป็นความสมบูรณ์แบบอีกอย่างหนึ่ง ซ่างกวนหงมองเย่ซือเฉินและพูดอย่างเย็นชาว่า : “วันนี้ที่ฉันมา เพราะมาร่วมงานแต่งงานลูกสาวฉัน ลูกสาวของซ่างกวนหง วันนี้ฉันมอบเธอให้คุณ คุณจะต้องดูแลปกป้องเธอให้ดี ไม่อย่างงั้น ฉันก็ดี องค์กรโกสต์ซิตี้ก็ดี จะไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่นอน”

ผู้หญิงที่ยังไม่แต่งทุกคนต่างออกมารอรับดอกไม้ หลินเป้ยคิดว่า งานแต่งของตัวเองกับถังหลินได้กำหนดวันแล้ว จึงไม่ออกไปร่วมสนุกด้วย และอยากจะขยับไปด้านข้าง

เวินลั่วฉิงโยนออกไปอย่างตามใจ ช่อดอกไม้ตกลงที่หน้าอกของหลินเป้ยพอดี หลินเป้ยจับไว้ พอตั้งสติได้ก็อยู่ในมือแล้ว มองช่อดอกไม้ในมือ เธอตกใจเล็กน้อย บังเอิญ...ขนาดนี้เลยหรือไง?

คนไม่น้อยรู้เรื่องของหลินเป้ยและถังหลิน จึงอวยพรอย่างมีความสุข เวินลั่วฉิงมองหลินเป้ยและยิ้มสวยให้

หลินเป้ยเขย่าช่อดอกไม้ ไม่เกร็ง พูดอย่างเปิดเผยว่า : “ถึงงานแต่งงานของฉัน ทุกคนต้องมาน่ะ!”

ทุกคนรู้ว่าเรื่องดีๆ กำลังใกล้เข้ามา ต่างส่งคำอวยพรให้ถังหลินและหลินเป้ยไม่ขาดสาย

เวินลั่วฉิงลงไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวดูแลแขก งานแต่งงานที่ทุกคนรอคอยนี้ เป็นไปอย่างสบายและมีความสุข ทุกคนรวมตัวกันมีความสุขนานแล้ว

เวินลั่วฉิงที่อยู่ในห้อง เปลี่ยนชุดแต่งงาน เตรียมจะเปลี่ยนเป็นอีกชุดหนึ่งและรู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามา จึงหันกลับมองและสบตากับเย่ซือเฉิน ตะลึงเล็กน้อย เย่ซือเฉิน เดินเข้ามาดึงเวินลั่วฉิงเข้าไปในอ้อมอก เวินลั่วฉิงพิงอยู่ไม่อยากขยับ

“ฉิงฉิง ในที่สุดพวกเราก็ได้อยู่ด้วยกันตลอดไปแล้ว!” เย่ซือเฉินพูดข้างหูเวินลั่วฉิง ครั้งนี้หนักแน่นกว่าครั้งอื่นๆ

“เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป!” เวินลั่วฉิงพูดเบาๆ พวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดไป