The king of War นิยาย บท 133

ฉินซีก็เห็นฉินต้าหย่ง และอุ้มเสี้ยวเสี้ยวเดินมา: “พ่อค่ะ พ่อมีเรื่องจะพูดใช่มั้ย?”

พ่อลูกย่อมรู้ใจกัน!

ฉินซีมองออกทันทีว่าฉินต้าหย่งมีเรื่องจะพูด และเป็นคนเริ่มเปิดประเด็นก่อน

“พ่อ พ่อเข้ามาก่อนเถอะ!”

หยางเฉินเรียกฉินต้าหย่งเข้ามาในห้อง ด้วยท่าทีที่เคารพนบน้อมมาก

“คุณปู่ เสี้ยวเสี้ยวจะอุ้ม!”

เสี้ยวเสี้ยวไม่ได้เจอฉินต้าหย่งมาเป็นเวลานาน คิดถึง​มากมายเหลือเกิน และเป็นคนกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของคุณปู่เอง

ฉินต้าหย่งรับเสี้ยวเสี้ยวมา จูบลงไปที่บนใบหน้าของเสี้ยวเสี้ยวด้วยอย่างตามใจ เสี้ยวเสี้ยวหัวเหาะคิกคักขึ้นมา

เล่นเป็นเพื่อนกับเสี้ยวเสี้ยวสักพัก ฉินต้าหย่งถึงได้พูดจุดประสงค์ที่มา: “หยางเฉิน พ่ออยากขอร้องลูกเรื่องหนึ่ง!”

หยางเฉินนิ่งอึ้ง รีบพูดอย่างรวดเร็วว่า: “พ่อ ท่านเป็นพ่อตาของผม ก็เป็นครอบครัวเดียวกัน มีเรื่องอะไรเพียงแค่สั่งมาก็พอแล้ว อย่าได้พูดว่าขอร้องเด็ดขาด”

ในใจฉินซีรู้สึกอบอุ่น ก็รีบพูดอย่างรวดเร็วว่า: “ใช่ค่ะ พ่อ พ่อมีเรื่องอะไรพูดมาก็พอค่ะ จะใช้คำว่าขอร้องได้อย่างไรคะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของลูกเขยและลูกสาว ฉินต้าหย่งก็นึกถึงเรื่องราวที่ตัวเองเคยทำเมื่อก่อนนี้ ในใจเต็มไปด้วยความละอายใจ และก็ไม่มีหน้าที่จะพูดเรื่องของตัวเองแล้ว

“ตั้งแต่ที่พี่ชายคนโตตาย นายท่านก็หาข้ออ้างมาขับไล่พ่อออกจากบริษัท พ่อรู้ว่า เขากลัวว่าพ่อจะแย่งชิงอำนาจกับฉินเฟย ก็เริ่มตั้งแต่นั้นมา พ่อก็กลายเป็นหดหู่อย่างมาก”

ในดวงตาของฉินต้าหย่งมีความเสียใจเล็กน้อย พูดต่อไปว่า: “ในช่วงเวลานี้ พ่อก็คิดมามากมายแล้ว ทั้งหมดนี้ไม่โทษคนอื่น ทำได้เพียงโทษตัวของพ่อเอง และไม่ใช่ว่าออกจากตระกูลแล้ว พ่อก็ไม่มีอะไรดี”

“พ่อตั้งใจว่า พรุ่งนี้จะไปหางานทำ พ่อมีประสบการณ์จัดการดูแลบริษัท มีความมั่นใจในตัวเอง และสามารถที่จะอาศัยสองมือของตัวเองได้ เพื่อลดกดดันของพวกลูก”

ฉินต้าหย่งในเวลานี้ ในดวงตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่

ความแน่วแน่ของฉินต้าหย่ง ทำให้หยางเฉินค่อนข้างประหลาดใจ ตอนแรกคิดว่า ประสบการณ์ในครั้งนี้ สามารถทำให้ฉินต้าหย่งเลิกเล่นการพนันได้ ก็เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว คาดไม่ถึงไม่เพียงทำให้เขาเลิกเล่นการพนันเท่านั้น ยังสามารถกระตุ้นความใจสู้ของเขาได้

“พ่อค่ะ ความจริงไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนั้น พวกเราจะขยันทำงาน ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่พ่อเพลิดเพลินกับความสุขของครอบครัวที่ได้อยู่รวมตัวกันแล้ว”

ฉินซีทนไม่ได้เล็กน้อย ให้ฉินต้าหย่งแบกรับความกดดันที่มากเกินไป

“เสี่ยวซี ปีนี้พ่อเพิ่งอายุห้าสิบห้า ห่างไกลจากการเกษียณยังมีห้าปีนะ!”

ฉินต้าหย่งยิ้มเล็กน้อย ส่ายหน้า: “จะว่าไป พ่อไม่เคยคิดว่าทำงานเป็นความกดดัน แต่กลับเป็นความเพลิดเพลินอย่างหนึ่ง เพียงแต่ว่าพ่อหดหู่มานานหลายปี ไม่รู้ว่าจะปรับตัวเข้ากับตลาดของตอนนี้ได้หรือเปล่า”

“เสี่ยวซี ในเมื่อพ่อมีใจที่จะทำงาน ถ้าอย่างนั้นพวกเราที่เป็นลูก ก็ควรที่จะช่วยเหลือให้สำเร็จ แม้ว่าจะมีเพียงห้าปี แต่ว่าในห้าปีนี้ ก็ถือได้ว่าเป็นการใช้ชีวิตอย่างหนึ่ง ฉันสนับสนุนพ่อ”

ในเวลานี้หยางเฉินก็เอ่ยปากพูด สำหรับจิตวิญญาณที่กระตือรือร้นทะเยอทะยานของฉินต้าหย่ง หยางเฉินยังชื่นชมเป็นอย่างมาก

ฉินต้าหย่งมองไปที่หยางเฉินอย่างซาบซึ้ง เป็นครั้งแรกที่เขาค้นพบว่า ชื่นชอบลูกเขยคนนี้ขนาดนี้

หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ฉินซีก็พยักหน้า: “ในเมื่อพ่ออยากจะทำงาน ถ้าอย่างนั้นหนูก็สนับสนุนพ่อค่ะ!”

“ดี ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนของพวกลูกที่มีต่อพ่อด้วย!”

ฉินต้าหย่งดูมีความสุข หดหู่มานาน เขาเสียใจเป็นอย่างมาก ตอนนี้คิดเพียงอยากจะชดเชย เวลาที่เสียไปให้กลับมา ให้รวดเร็วที่สุดเร็ว

เขามองดูเวลา ยิ้มและลุกขึ้น: “สิ่งที่ควรพูดก็ได้พูดไปแล้ว พ่อขอตัวก่อน พวกลูกก็พักผ่อนเร็วๆหน่อยนะ!”

“พ่อครับ!”

ขณะที่เขากำลังจะจากไป หยางเฉินก็ตะโกนขึ้นทันที

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า!”

“ฉันจะไปอาบน้ำ!”

ฉินซีพูดเสียงเบาอย่างกะทันหัน

หยางเฉินมองฉินซีที่ไปห้องน้ำอย่างประหลาดใจ พึมพำเบาๆว่า: “เธออาบน้ำไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

หลังจากผ่านไปเกือบยี่สิบนาที ฉินซีเดินออกมาจากห้องน้ำ ตอนที่หยางเฉินเห็นเธอ ก็ตกตะลึงทันที

เพราะเมื่อก่อนอาบน้ำเสร็จ ฉินซีก็จะใส่ชุดนอนออกมา แต่ว่าวันนี้ กลับนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเท่านั้น

ผมยาวที่เปียก ปล่อยสลวยอยู่ข้างหลังหัว ไม่มีรอยตำหนิปรากฏบนผิวแม้แต่น้อย และเผยให้เห็นผิวขาวอมชมพู่

ไหล่ที่สวยงามเผยให้เห็นอยู่ในอากาศ ด้านบนยังมีหยดน้ำเล็กๆที่เช็ดไม่แห้ง และขาเรียวสวยทั้งสองก็ค่อยๆก้าวไปข้างหน้า

หยางเฉินมองไปที่ฉินซีอย่างเหม่อลอย กลืนน้ำลายอย่างทนไม่ไหว ทันใดนั้นก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

ในใจของฉินซีก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน เมื่อกี้นี้อยู่ในห้องน้ำ เธอคิดมากมาย แต่ละฉากแต่ละตอนกับหยางเฉิน ก็นึกถึงทั้งหมด

แม้ว่าจะไม่ถึงขั้นที่รักอย่างลึกซึ้ง แต่อย่างน้อยสามารถแน่ใจได้ ตัวเองชอบหยางเฉิน แล้วมีเสี้ยวเสี้ยวอยู่กลางทั้งสองคน พวกเขาสองสามีภรรยา ไม่สามารถแยกออกจากกันได้มาตั้งนานแล้ว

ในเมื่อเป็นสามีภรรยาที่จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมาย แล้วก็มีลูกสาว ตัวเองก็ชอบเขา แล้วจะมีเหตุผลอะไร ให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานด้วย?

เมื่อนึกถึงเรื่องเหล่านี้ ในที่สุดฉินซีก็ตัดสินใจได้

“หยางเฉิน นายก็ไปอาบน้ำเถอะ!”

ฉินซีก้มหน้า ไม่กล้ามองที่หยางเฉิน และพูดเสียงเบาๆ

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินซี ในที่สุดหยางเฉินก็แน่ใจ ฉินซีเตรียมใจพร้อมแล้วจริงๆ ทันใดนั้นเขาก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก และวิ่งพุ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว