The king of War นิยาย บท 176

ข่าวการเสียชีวิตของจวงปี้ฝาน ในไม่ช้ามันก็แพร่กระจายไปทั่วเจียงโจว

ท้ายที่สุดเขาเป็นหนึ่งในสี่ที่อายุน้อยที่สุดในเจียงโจว และเป็นความสัมพันธ์สายตรงของตระกูลจวง การเสียชีวิตกะทันหัน ย่อมเป็นข่าวใหญ่

เกิดอะไรขึ้นที่สมาคมประมูลเมิ่งจี้เมื่อคืนนี้ เศรษฐีเจียงโจวหลายคนรู้ดี พวกเขามีความรู้สึกว่าบรรยากาศตึงเครียดก่อนที่จะเกิดการปะทะกัน

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตระกูลจวงเท่านั้น ตระกูลเมิ่ง เมืองเอกประจำมณฑลก็มีส่วนเกี่ยวข้องเช่นกัน

“คุณหยาง จวงปี้ฝานตายแล้ว!”

หยางเฉินที่ยังอยู่ในห้องผู้ป่วยของฉินต้าหย่ง ไม่นานก็ได้รับสายโทรศัพท์จากกวนเจิ้งซาน

หลังจากที่หยางเฉินเดินออกจากห้องผู้ป่วย ถึงเอ่ยปากพูดว่า: “ฉันเป็นคนฆ่า ต่อหน้าตระกูลเมิ่ง!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ กวนเจิ้งซานก็อดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าอย่างเยือกเย็น เมื่อคืน เมื่อหยางเฉินเดินออกจากคลับหลงเถิงอย่างปลอดภัย เขาก็ตระหนักได้ถึงสิ่งนี้

ตอนนี้หยางเฉินยอมรับด้วยตนเอง และยังอยู่ต่อหน้าตระกูลเมิ่ง นี่ทำให้หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความหวั่นไหว

“ตระกูลจวงได้ประกาศสงครามกับตระกูลกวนแล้ว ฉันคิดว่า นี่คงจะเป็นแค่จุดเริ่มต้น ไม่นาน ตระกูลจวงจะมาหาคุณ ทางที่ดีคุณควรจะเตรียมตัวทุกอย่างไว้”

กวนเจิ้งซานพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

หยางเฉินยิ้มอย่างเย็นชา: “ตระกูลจวง ถ้าหากเพียงแค่มาจัดการฉัน ยังพอมีทางรอด ถ้ากล้ามาที่จัดการคนข้างกายฉัน งั้นตระกูลจวงก็ไม่มีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่แล้วล่ะ”

ประโยคนี้เผด็จการเหลือเกิน ทำให้กวนเจิ้งซานใจสั่น แต่นึกถึงประสบการณ์ที่เกือบจะพังทลายของครอบครัวกวน เขารู้ว่า หยางเฉินไม่ใช่แค่พูดเล่น”

“ฉันคิดมากไปเอง!”

กวนเจิ้งซานยิ้มอย่างขมขื่น

“ตระกูลจวง คุณสามารถจัดการได้เหรอ?”

หยางเฉินจู่ๆก็ถามขึ้นมา

เมื่อคิดถึงเบื้องหลังตระกูลกวนยังมีสุดยอดฝีมือเทพอย่างหยางเฉินอยู่ กวนเจิ้งซานเต็มไปด้วยพลัง ยิ้มอย่างเบิกบาน: “ตระกูลจวงถ้าหากเห็นว่าตระกูลกวนของเราน่ารังแก งั้นก็ผิดแล้วล่ะ คุณหยางอยู่ก็วางใจ ตระกูลจวงทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

“ถ้าตระกูลเมิ่งเข้ามาแทรกแซง ต้องแจ้งให้ฉันทราบเป็นสิ่งแรก!”

หยางเฉินไม่วางใจ ก็กล่าวกำชับอีกครั้ง

“ครับ คุณหยาง!”

กวนเจิ้งซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม

สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น ก็คือที่สมาคมประมูลเมิ่งจี้และตระกูลจวงและตระกูลเมิ่งมีความสัมพันธ์กันแค่ผิวเผิน หากตระกูลเมิ่งเข้ามาแทรก ตระกูลกวนไม่มีโอกาสที่จะชนะได้เลย

เมื่อวางสายลง หยางเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และได้ต่อสายโทรศัพท์

“ประธาน!”

ทันทีที่รับสายของหยางเฉิน เสียงตื่นเต้นของลั่วปิงก็ดังขึ้น เขาได้รับการจัดการจากหยางเฉินเพื่อจัดการทรัพย์สินของตระกูลหยางในเมืองโจวเฉิง เขาไม่ได้เจอหยางเฉินนานมากแล้ว

หยางเฉินถาม: “เรื่องเมืองโจวเฉิง จัดการไปถึงไหนแล้ว?”

ลั่วปิงรีบตอบ: “ประธาน สินทรัพย์ของตระกูลหยาง จัดการเรียบร้อยหมดแล้วครับ ต้าเหอกรุ๊ป ในตอนนี้ เปรียบได้กับตระกูลชั้นนำ"

“งั้นก็ดี ให้เฉียนเปียวมาหาฉันที่ โรงพยาบาลประชาชนเจียงโจว” หยางเฉินกล่าว

“ประธาน เจียงโจวฝั่งนั้น เกิดเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้นหรือเปล่า?” ลั่วปิงถามด้วยความกังวล

“ก็ไม่ได้ถือว่าวุ่นวายอะไรนักหรอก นายอยู่เมืองโจวเฉิงต่อไป อีกไม่นาน ก็น่าจะได้เวลากลับแล้ว”

หยางเฉินรู้ดี ลั่วปิงอยากตามเขามาด้วย ให้คำมั่นสัญญาในทันที

ลั่วปินได้ยิน มีความสุขอยู่ในใจ รีบกล่าวว่า: “ฉันรอคำสั่งของประธานได้ตลอดเวลา!”

แม้ว่าหยางเฉินจะไม่กลัวตระกูลจวง ตอนนี้หม่าชาวถูกส่งไปฝึกฝนให้กลุ่มผู้แข็งแกร่งตระกูลกวนแล้ว รอบตัวไม่มีใครที่มีฝีมือแข็งแกร่งที่จะสามารถใช้ได้ในตอนนี้ ให้เฉียนเปียวกลับมา กลับสามารถลดปัญหาได้เยอะ”

ฉินยีมีเซินปาคุ้มกันอยู่ ก็ให้ เฉียนเปียวปกป้องฉินซี

ขอแค่คนในครอบครัวได้รับการป้องกันอย่างปลอดภัย หยางเฉินถึงจะวางใจ

จากเมืองโจวเฉิงถึงเจียงโจว ขับรถแค่ชั่วโมงเดียว ประมาณสี่สิบนาที เฉียนเปียวไปที่ โรงพยาบาลประชาชน

แค่คิดก็รู้แล้ว ที่ฉินต้าหย่งเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลสองสามวันนี้ เธอจะมาได้ยังไง

สองสามวันนี้ โจวยู่ชุ่ยไม่เคยไปโรงพยาบาลเลยสักครั้ง ในเวลานี้ฉินต้าหย่งกลับบ้าน เธอเงยหน้าขึ้นและเหลือบมอง สายตากลับมาที่ทีวีอีกครั้ง

อารมณ์ดีๆของฉินต้าหย่งที่ออกจากโรงพยาบาลมาก็หายไป ทิ้งของไว้ แล้วก็ออกไปจากบ้าน

“หยางเฉิน ฉันเข้ากับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้จริงๆ”

ออกมาข้างนอก ฉินต้าหย่งใบหน้าโศกเศร้า

ถ้าหยางเฉิน เจอผู้หญิงแบบนี้ ก็อยู่ไม่ได้ตั้งนานแล้ว เพียงแค่คำพูดนี้เขาไม่สามารถพูดต่อหน้าฉินต้าหย่งได้อย่างแน่นอน

“ฉันคิดว่าผู้หญิงคนนี้มีทางรอด แต่ดูตอนนี้แล้ว ทางรอดแม้แต่นิดก็ไม่มีเลย ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ฉันใช้ชีวิตทั้งชีวิตกับผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไร "

ดวงตาของฉินต้าหย่งเป็นสีแดง ในใจรู้สึกปวดร้าวอย่างมาก รู้สึกผิดหวังกับโจวยู่ชุ่ยถึงขีดสุด

“โอเค พ่อ ไม่ต้องคิดมากแล้ว ยังไงสักวันหนึ่งไปทำงาน ก็ไม่ต้องเจอ เมื่อไม่ได้เห็นอยู่ เราก็จะลืมไปเอง”

หยางเฉินยิ้มพร้อมพูดปลอบโยน

ฉินต้าหย่งยิ้มอย่างขมขื่น： “ไม่พูดแล้ว ไปที่บริษัทเถอะ!”

20 นาทีถัดมา บริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ

นี่เป็นครั้งแรกที่หยางเฉินมาเยือนบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ ตอนแรกที่ตระกูลหยางแห่งเมืองโจวเฉิงมอบหุ้นบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ 49% ให้เขาตอนนั้น เขาไม่ได้เอาจริงเอาจัง

“โธ่ นี่เพิ่งมาทำงานไม่กี่วัน ประธานฉิน ก็ขอลาป่วยเลยเหรอ? แป๊บเดียวก็หายดีแล้วงั้นเหรอ?”

ทั้งสองเพิ่งเข้าบริษัท ชายหัวล้านวัยกลางคนคนหนึ่ง มองไปที่ฉินต้าหย่งด้วยรอยยิ้ม

ฟังดูเหมือนจะสนใจฉินต้าหย่ง แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยการประชด

“ประธานฉิน เป็นเด็กเส้น ไม่ต้องพูดว่าลางานกี่วันหรอก ไม่มา 1 ปี ก็ไม่เห็นเป็นไร”

คนที่อยู่ข้างหลังชายหัวล้าน หญิงสาวคนหนึ่งในชุดทำงานที่รัดรูป หัวเราะเหอะๆพร้อมพูดกล่าว