The king of War นิยาย บท 181

“เอาล่ะ ในเมื่อคุณยืนกราน งั้นฉันก็จะรับไว้”

หยางเฉินก็รับใบรับรองว่าเป็นลูกหนี้ไว้อย่างไม่มีทางเลือก

“ผู้หญิงคนนี้ น่ารักไร้เดียงสาจริงๆ!”

หลังจากที่แยกตัวจากเซี่ยเหอ หยางเฉินโยนใบรับรองว่าเป็นลูกหนี้ลงในถังขยะข้างๆ ส่ายหน้าอย่างขมขื่น คิดดูแล้ว เอ่ยปากพูดว่า: “ทางด้านของพ่อนั้นก็ไม่รู้ว่าคงที่ลงมาหรือยัง ฉันไปดูทางนั้นของเขาดีกว่า!”

ทันทีที่เสียงลดลง เขาก็ขึ้นรถแล้วจากไป

ในเวลาเดียวกัน ในแถบชานเมือง คลังสินค้าของบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ

วันนี้บริษัทมีเหล็กที่จะส่งออกจำนวนมากมาย ฉินต้าหย่งก็มาดูด้วยตัวเองที่คลังสินค้า

“สินค้าเตรียมพร้อมหรือยัง?”

ฉินต้าหย่งสวมหมวกนิรภัย และถามผู้รับผิดชอบคลังสินค้า

ผู้รับผิดชอบรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว: “ตรวจเช็กสินค้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวรถบรรทุกก็มาแล้ว หลังจากที่ลำเลียงสินค้าขึ้นรถก็ขนส่งตรงไปยังสถานที่ก่อสร้างก็เสร็จสิ้นการส่งมอบในครั้งนี้แล้วครับ”

“พาฉันไปดู!”

ทันทีที่เสียงของฉินต้าหย่งลดลง ก็เดินนำเข้าไปข้างในคลังสินค้าก่อน และผู้รับผิดชอบรีบตามหลังไปอย่างรวดเร็ว

“เอี๊ยดดดด”

ในขณะนั้น เสียงยางรถแรงเสียดทานกับพื้นก็ส่งเสียงดังขึ้นอย่างกะทันหันที่หน้าประตูคลังสินค้า

ทุกคนต่างก็มองไปทางที่มาของเสียง เห็นเพียงรถโฟลค์สวาเกน สีดำเจ็ดแปดคันจอดอยู่ที่หน้าประตูคลังสินค้า นำโดยMercedes Benz big Gสีดำคันหนึ่ง

ในไม่ช้า มีชายร่างใหญ่ชุดดำยี่สิบกว่าคนพุ่งลงมาจากโฟลค์สวาเกน เหล่านั้น ในมือของทุกคนถือกระบองอยู่

ร่างของชายวัยกลางคนเดินลงมาจาก เบาะหลังของMercedes Benz big Gคันนั้น ครึ่งหน้าของข้างซ้ายมีรอยแผลเป็นที่เห็นได้ชัด และใต้คงยังมีรอยสักไม้กางเขน เชื่อมต่อโดยตรงถึงลำคอ

ชายวัยกลางคนนี้คือหลงซานที่จ้าวหัวเพิ่งไปหาเมื่อคืนนี้

“พวกคุณเป็นใคร?”

ทันทีทันใดนั้น ผู้รับผิดชอบคลังสินค้า ก็ถามอย่างราดเร็ว

หลงซานกลับไม่มองเขาแม้แต่แวบเดียว โบกมือใหญ่ และออกคำสั่ง: “ปิดกั้นประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

ตามด้วยเสียงของหลงซานลดลง ชายร่างใหญ่ยี่สิบกว่าคนก็วิ่งไปที่ประตูคลังสินค้า และปิดกั้นประตูไว้ทันที

คนงานที่อยู่รอบๆ ทั้งหมดต่างก็ตกตะลึง เคยเจอเหตุการณ์ใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ฉินต้าหย่งก็ดูเฉื่อยชา แต่ในไม่ช้าก็ดึงสติกลับมา เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้มาร้าย

“พี่ชายท่านนี้ ไม่รู้ทราบว่าพวกพี่มาที่คลังสินค้าของบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

ฉินต้าหย่งเดินถึงตรงหน้าหลงซาน และพูดอย่างกลัวตัวสั่นงันงก

เห็นการแต่งตัวของหลงซาน โดยเฉพาะรอยสักตายที่ใต้คาง มองดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนที่จะยั่วยุได้อย่างง่ายๆ

หลงซานเหลือมองเขาอย่างราบเรียบ: “แกเป็นใคร?”

“ผมชื่อฉินต้าหย่ง เป็นผู้จัดการใหญ่ของบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ”

ฉินต้าหย่งรีบแนะนำฐานะของตัวเองอย่างรวดเร็ว

“ผู้จัดการใหญ่ของพวกแกไม่ใช่จ้าวหัวเหรอ? ไสหัวออกมาซะ กูยอมรับแค่จ้าวหัว กูจะคุยกับเขา”

หลงซานพูดด้วยใบหน้าที่โหดเหี้ยม ท่าทางราวกับว่าจะคุยธุระกับจ้าวหัวจริงๆ

“พี่ชายท่านนี้ จ้าวหัวโดนไล่ออกไปแล้ว ตอนนี้ผมเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่างในบริษัท พี่มีเรื่องอะไร ก็บอกกับผมก็พอแล้ว”

แม้ว่าในใจของฉินต้าหย่งจะโกรธเป็นอย่างมาก แต่ก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ธรรมดา พูดอย่างระมัดระวัง

“เพียะ!”

หลงซานตบลงไปที่บนใบหน้าของฉินต้าหย่ง: “สิ่งที่กูพูด แกฟังไม่เข้าใจเหรอ?”

ดูท่าทางของหลงซาน ถ้าหากไม่เรียกจ้าวหัวมา ไม่มีทางที่จะหลีกทางจริงๆ

“พี่ชายท่านนี้ พี่ว่าแบบนี้ดีมั้ย? พวกเราจะติดต่อจ้าวหัวก่อน ให้เขารีบมาโดยเร็วที่สุด พี่ให้คนหลีกทางก่อน ให้พวกเราลำเลียงสินค้าก่อน”

ฉินต้าหย่งระงับความโกรธไว้ในใจ ก้าวไปข้างหน้าแล้วพูด บนใบหน้าก็ยังฝืนยิ้มเล็กน้อย

“ไปตายซะ!”

หลงซานเตะฉินต้าหย่งกระเด็นออกไป ยิ้มเหยียดหยาม: “ไอ้โง่ ยังคิดว่าตัวเองสำคัญจริงๆ วันนี้กูไม่ยอมรับใครทั้งนั้น ยอมรับเพียงจ้าวหัว ไม่เจอคน ฉันไม่มีทางออกไปอย่างแน่นอน”

ฉินต้าหย่งกลิ้งไปมาบนพื้นหลายครั้งก่อนที่จะหยุด ชุดสูทใหม่เอี่ยมของเขา ก็เต็มไปด้วยฝุ่น

“มีเรื่องอะไรคุยกันดีๆ ทำไมพวกคุณยังลงมือทำร้ายคนด้วย?”

แม้ว่าผู้ช่วยจะหวาดกลัวหลงซาน แต่เมื่อเห็นฉินต้าหย่งทั้งโดนตบ ทั้งโดนเตะ เขาก็โกรธทันที

“เชี่ย! กล้าพูดจาแบบนี้กับพี่หลงของพวกเรา รนหาที่ตาย!”

ไม่รอให้หลงซานพูด ชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่อยู่ข้างกายของเขา ก็พุ่งไปทางผู้ช่วยแล้ว

“ถ้าแกกล้าพูดจาไร้สาระอีก กูจะตีแกให้ตาย!”

ชายร่างใหญ่เตะผู้ช่วย ยังไม่ยอมวางมือยุติเรื่องราว แล้วเตะต่อเนื่องหลายครั้ง ทั้งร่างกายของผู้ช่วยเต็มไปด้วยฝุ่น บนใบหน้าก็ฟกช้ำ

“พวกแกพอได้แล้ว!”

ฉินต้าหย่งพุ่งออกไป ผลักชายร่างใหญ่ที่ยังคงทุบตีผู้ช่วยออกไป พูดด้วยความโกรธ: “ถ้าหากพวกแกยังจะก่อเรื่อง ฉันก็จะแจ้งเจ้าหน้าที่แล้ว!”

“แจ้งเลย! กูกลับจะดูว่า เจ้าหน้าที่แกแจ้ง จะยุ่งเรื่องของฉันหลงซานมั้ย”

ใบหน้าของหลงซานดูเหิมเกริม

เพราะความโกรธ ฉินต้าหย่งสั่นเทาไปทั้งตัว แต่ก็เข้าใจ ในเมื่อหลงซานกล้ามา ก็มีความกล้าที่จะเหิมเกริม

“ประธาน ไม่งั้นก็โทรหาจ้าวหัว ให้เขามา?”