The king of War นิยาย บท 194

ทันใดนั้นเธอนึกถึงตระกูลฉินขึ้นมาอีก ถ้าตอนนั้นนายท่านฉินปฏิบัติต่อเธอด้วยความจริงใจ เกรงว่าตระกูลฉินในตอนนี้ คงสามารถแทรกขึ้นมาอยู่ในลำดับของตระกูลใหญ่สี่พรรคแห่งเมืองเจียงโจวแล้วมั้ง?

“คุณไม่มีอะไรอยากถามบ้างเหรอ?”

หยางเฉินถามขึ้นกะทันหัน

ฉินซีหัวเราะแบบขมขื่น “ถ้าคุณยินยอมเล่าออกมา ฉันยอมฟังอยู่แล้ว แต่ถ้าคุณไม่อยากเล่า ทำไมฉันต้องเค้นถามด้วยล่ะ?”

หยางเฉินหัวเราะ “ความจริงทุกอย่างของตระกูลกวนตอนนี้เป็นของผมหมด”

ฉินซีมองตาค้อนไปทีหนึ่ง “พอชมเข้าหน่อย ก็โม้ใหญ่เลยนะ!”

หยางเฉินส่ายหน้าด้วยความจำใจ “ในสังคมนี้ พูดความจริงไป ทำไมถึงไม่มีใครเชื่อเลยล่ะ?”

ฉินซีปากบอกว่าไม่เชื่อ ภายในใจกลับสั่นเทารุนแรงพักหนึ่ง

หรือว่าตระกูลกวนเป็นของเขาทั้งหมดจริง?

ไม่อย่างนั้นทำไมกวนเสว่ซงถึงได้เคารพนบนอบต่อเขาขนาดนั้น?

“หยางเฉิน ฉันอยากกินไส้กรอกย่าง”

ตอนที่ทั้งสองคนมาที่หน้าประตูโรงภาพยนตร์ ฉินซียื่นมือชี้ไปที่ร้านไส้กรอกย่างด้านข้างทันใด

หยางเฉินตะลึงครู่หนึ่ง รีบวิ่งเข้าไปยังร้านไส้กรอกย่างทันที

ไม่นาน เขาถือไส้กรอกย่างไม้หนึ่งเข้ามาแล้ว

ฉินซีส่งเสียงหัวเราะ กัดกินขึ้นมาคำเล็กๆ

ในสายตาของหยางเฉินเต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู

“ให้คุณกินบ้าง!”

ฉินซีกินไปหลายคำแล้ว ทันใดนั้นยื่นไส้กรอกย่างไปตรงปากของหยางเฉิน

มองตำแหน่งที่ฉินซีเคยกัด หยางเฉินไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย กัดเข้าไปคำหนึ่ง

ครั้งแรกที่เขาทานไส้กรอกย่าง วินาทีนี้กลับรู้สึกว่านี่คืออาหารที่รสเลิศมากที่สุดบนโลกใบนี้

ที่ทำให้หยางเฉินตกใจคือหลังจากนั้นตรงบริเวณที่เขาเคยกัด ฉินซีกินตามเข้าไปคำหนึ่ง ไม่ได้รังเกียจเลยสักนิดเดียว

เป็นแบบนี้ ไส้กรอกย่างไม้หนึ่ง สองสามีภรรยาคนนู้นคำคนนี้คำ ไม่นานก็ทานหมดเกลี้ยง

มองท่าทางของหยางเฉินยังอาลัยอาวรณ์ ฉินซีส่งเสียง“หึๆ” หัวเราะออกมาแล้ว “โง่จัง!”

นี่กำหนดให้เป็นค่ำคืนแห่งความสุข ถึงแม้จะมีเพียงช่วงเวลาอยู่ตามลำพังกันแค่สองชั่วโมงสั้นๆ กลับทำให้ระยะห่างของสองสามีภรรยาใกล้ชิดยิ่งกว่าเดิม

ไม่นานฉินยีก็จูงมือเสี้ยวเสี้ยวเดินออกมาจากโรงภาพยนตร์แล้ว

ใบหน้าน้อยๆ ของเสี้ยวเสี้ยวแดงระเรื่อ พูดคุยถึงเนื้อเรื่องเมื่อสักครู่นี้กับฉินยีอย่างตื่นเต้น

มองฉากนี้อยู่ หยางเฉินอดฉีกมุมปากขึ้นไม่ได้ ฉีกเส้นรัศมีวงกลมของความสุขขึ้น

อยากให้เป็นแบบนี้ต่อไปตลอดกาลเลย

หยางเฉินเพิ่งพาทั้งครอบครัวเดินออกมาจากWanda ทันใดนั้นรู้สึกว่ามีหลายคนตามพวกเขามาแบบไม่ใกล้ไม่ไกลนัก

เขาค่อยๆ หรี่ดวงตาทั้งคู่ขึ้นมา

กลิ่นอายบนตัวของคนพวกนี้ล้วนแกร่งมาก และไม่ใช่ผู้แข็งแกร่งที่ของเมืองเจียงโจวที่ปรากฏตัวขึ้นที่นี่ได้

และช่วงเวลาระยะนี้ ถ้าพูดถึงว่าเคยล่วงเกินอิทธิพลใหญ่โตที่ไหน คงมีเพียงตระกูลเมิ่งแห่งเมืองเอกเท่านั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ที่ยอดเมฆา เขาเพิ่งฆ่ายอดฝีมือของตระกูลเมิ่งไปคนหนึ่ง

หลังจากรู้สึกถึงกลิ่นอายที่หยาบคายอันธพาลพวกนั้นอยู่ด้านหลัง หยางเฉินหน้าตาไร้ความรู้สึก เพียงแค่มุมปากฉีกเส้นรัศมีวงกลมที่ร้ายกาจนิดๆ ขึ้น

ด้านหลังมียอดฝีมือทั้งหมดแปดคน หยางเฉินไม่ได้ทายผิด คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนของตระกูลเมิ่ง

ถึงแม้ข้างกายจะมีภรรยาและลูกสาวอยู่ แต่หยางเฉินกลับไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อย

เพราะที่ด้านหน้าของเขามีภาพคนที่คุ้นเคยสองคนปรากฏตัวออกมาแล้ว เหมือนกับมองไม่เห็นหยางเฉิน เดินผ่านตัวเขาไป

สองคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น คือเฉียนเปียวและเซินปาที่หยางเฉินจัดเตรียมให้อยู่ข้างกายของฉินซีและฉินยี เพื่อแอบคุ้มครองพวกเธอไว้

เฉียนเปียวเป็นผู้แข็งแกร่งที่ออกมาจากชายแดนเหนือ ที่ชายแดนเหนือ มีสมญานามว่าคิงค่ำมืด ถึงแม้ออกไปจากชายแดนเหนือแล้ว ความสามารถที่ไม่ใช่ว่าผู้แข็งแกร่งทั่วไปจะสามารถเทียบได้

“ทำไมต้องลักพาตัวคุณหยางไปด้วย?”

สายตาเฉียนเปียวค่อยๆ เย็นชาลงไป

หยางเฉินกับเขา ถึงแม้ว่าไม่ได้เป็นคนของชายแดนเหนือในรุ่นเดียวกัน แต่เขากลับรู้ว่าหยางเฉินเป็นจอมพลของชายแดนเหนือ

ในใจของเขา ชายแดนเหนือคือความศรัทธาของเขา ส่วนหยางเฉินในฐานะจอมพลของชายแดนเหนือ นั่นคือการมีตัวตนเช่นเดียวกับเทพ ไม่อนุญาตให้ใครก็ตามมาใส่ร้ายป้ายสี

คนคนนั้นไม่ได้ลังเลสักนิด รีบพูดว่า “คุณหยางฆ่าลูกศิษย์ของหงเทียนหยาแล้ว หงเทียนหยาโกรธมาก เลยส่งพวกเรามาลักพาตัวคุณหยาง”

พอได้ยิน ในสายตาเฉียนเปียวเปล่งประกายแรงอาฆาตที่น่ากลัวอย่างยิ่ง ค่อยๆ หรี่ดวงตาขึ้นมาแล้ว “เป็นพวกโง่เง่าที่ไม่รู้จักที่ตายจริงๆ!”

เฉียนเปียวไม่ได้ลงมืออีก ทั้งสองคนกับเซินปา ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ออกไปด้วยหน้าตานิ่งสงบ

ส่วนในเวลานี้ หยางเฉินขับรถพาทั้งครอบครัวตรงไปยังเส้นทางของยอดเมฆา

เพิ่งมาถึงบ้านก็พบข้อความบนมือถืออันหนึ่ง เนื้อหามีเพียงว่า “เป็นหงเทียนหยาของตระกูลเมิ่ง คนที่เขาส่งมา บอกว่าคุณฆ่าลูกศิษย์ของเขาแล้ว ต้องการให้ผมลงมือฆ่าเขาเลยหรือเปล่าครับ?”

หยางเฉินถือโอกาสตอบกลับไปคำหนึ่ง “ได้!”

ด้วยความสามารถของเฉียนเปียว ฆ่าสุนัขของตระกูลเมิ่งตัวหนึ่ง น่าจะไม่มีปัญหาอะไร

เดิมทีหยางเฉินยังคิดจะรอก่อน แต่ฝ่ายตรงข้ามกลับเตรียมลงมือในตอนที่ตนเองและภรรยาลูกสาวอยู่ด้วยกัน งั้นจำเป็นต้องตายสถานเดียว

ตระกูลจวง

ตระกูลจวงในปัจจุบัน ทุกที่ล้วนตกแต่งด้วยสีขาว ไม่มีชีวิตชีวาเลย

ไม่ว่าที่ไหนก็สามารถเจอคนใส่ชุดสีขาวได้

จวงปี้ฝานตายไปสองวันแล้ว แต่ยังไม่สามารถทำพิธีลงฝังได้ เพราะจวงเจี้ยนเซ่อผู้นำของตระกูลจวงขู่ว่าต้องเอาเลือดของหยางเฉินมาสังเวยวิญญาณของจวงปี้ฝานให้ได้

เดิมทีคิดว่ามาหายอดฝีมือของตระกูลเมิ่ง จะสามารถชำระสะสางความแค้นได้ กลับนึกไม่ถึงว่าความสามารถของหยางเฉินแกร่งขนาดนั้น แม้แต่ลูกศิษย์ของหงเทียนหยายังโดนฆ่าตาย

หงเทียนหยาซึมอยู่ในคฤหาสน์คนเดียว มองลูกศิษย์ที่ตายตัวแข็ง และนอนอยู่บนพื้นอยู่ หน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

“ศิษย์รัก นายวางใจได้ อาจารย์จะต้องสะสางความแค้นให้นายแน่!”