The king of War นิยาย บท 2245

สีหน้าของหลิ่วเฉียงเต็มไปด้วยเหลือเชื่อ เขาจ้องหยางเฉิน และพูดว่า "แกบำเพ็ญกาย"

“บำเพ็ญกาย?”

นี่เป็นครั้งแรกที่หยางเฉินได้ยินคำนี้ แต่เขาพอเดาความหมายของการบำเพ็ญกายได้ ซึ่งน่าจะเป็นวิถีบู๊ที่บำเพ็ญกายเป็นหลัก

หลิ่วเฉียงต่อสู้อย่างหนักแต่ร้ายหยางเฉินไม่ได้เลย ดังนั้น หลิ่วเฉียงจึงสงสัยว่าหยางเฉินบำเพ็ญกาย

"ใช่ เขาต้องบำเพ็ญกายแน่ๆไม่เช่นนั้นเขาจะต้านทานการโจมตีทางกายของหลิ่วเฉียงได้อย่างไร"

"ฉันก็ว่าลิงที่มาจากโลกมนุษย์จะแข็งแกร่งสักแค่ไหน ถึงจะแข็งแกร่งแต่จะถึงระดับไหน? โลกมนุษย์ขาดชี่ทิพย์ แต่การบำเพ็ญกายประสบความสำเร็จได้"

"แค่ผู้บำเพ็ญกายคนหนึ่งเท่านั้นยังกล้าเย่อหยิ่งใน สำนักเทียนไห่กำลังรนหาที่ตาย"

...

คนที่อยู่รอบเหอตงเฉิงพูดกัน

"ศิษย์น้องเซียวนายประมาทเกินไป อีกฝ่ายเป็นผู้บำเพ็ญกายต้องแข็งแกร่งมาก ดังนั้นด้วยความประมาทของนาย จึงถูกเขาทำลายตันเถียน"

เหอตงเฉิงมองช่าวเหยียนและพูด

ช่าวเหยียนพยักหน้าและจ้องไปทางหยางเฉินด้วยความแค้น กัดฟันพูดว่า: "ไอ้สารเลวนี้ แกทำลายตันเถียนของฉัน ศิษย์พี่เหอพี่อย่างปล่อยเขาไปเด็ดขาด!"

เหอตงเฉิงกล่าวว่า: "อย่ากังวล ฉันจะทำให้เขาสัมผัสถึงความรู้สึกตายเสียดีกว่าอยู่"

“ที่แท้ก็บำเพ็ญกายนั่นเอง ไม่น่าแปลกใจเลยที่ต้านการโจมตีของฉันได้ แต่แกคงไม่รู้ว่าเมื่อกี้ฉันใช้พลังไปไม่ถึง80% ต่อไปแกลองพลัง100%ของฉัน”

หลิ่วเฉียงสีหน้าดุดัน เขาขยับเท้าและพุ่งไปหาหยางเฉิน อีกครั้ง

แค่พริบตาเขามาอยู่ตรงหน้าหยางเฉินและเหวี่ยงหมัดออกไปอย่างแรง

"นี่คือท่าไม้ตายขั้นของศิษย์พี่หลิว หมัดชิง!"

"หมัดชิงสามารถรวมพลังร่างกายทั้งหมดไว้บนหมัดและระเบิดออกมา กล่าวได้ว่าเป็นการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของ หลิ่วเฉียง เด็กคนนี้ตายแล้ว!"

“พี่หลิวเจ้าเล่ห์จริงๆ ใช้ท่าไม้ตายซ้ำแต่ฉันชอบ ฮ่าฮ่า!”

นักบูโดสำนักเทียนไห่หัวเราะและพูดกัน เหมือนว่าพวกเขาได้เห็นภาพหยางเฉินนอนจมกองเลือดแล้ว

หลิวชิ่งรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที เขารู้ว่าหยางเฉินแข็งแกร่งมาก แต่หมัดชิงของหลิ่วเฉียงก็ทรงพลังมากเช่นกัน ว่ากันว่าหลิ่วเฉียงเคยใช้ท่านี้เพื่อฆ่าศัตรูข้ามพรมแดน

หากหยางเฉินไม่หลบเขาอาจได้รับบาดเจ็บ

ในชั่วพริบตาหมัดของหลิ่วเฉียงกระแทกเข้าหน้าอกของ หยางเฉินอย่างแรง

"บูม!"

เสียงกระทบดังขึ้น

ทันใดนั้นก็มีพลังที่ดุเดือดปะทุขึ้น กวาดล้างทุกสารทิศ

"อะไร?"

เมื่อหลิ่วเฉียงเห็นหยางเฉินยังยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้ถอยหลังไปแม้แต่น้อย ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

"เป็นไปได้อย่างไร เด็กคนนี้สามารถต้านหมัดชิงของหลิ่วเฉียง!"

“นี่เป็นท่าไม้ตายในการสังหารศัตรูข้ามพรมแดนเด็กคนนี้ต้านมันได้อย่างไร”

“แม้จะบำเพ็ญกายก็คงไม่สามารถต้านหมัดนี้ได้มั้ง?”

ทุกคนตกใจมาก

เหอตงเฉิงหรี่ตาลงทันทีสีหน้ากังวลเล็กน้อย เขารู้สึกว่ามองหยางเฉินไม่ออกตั้งแต่แรก

เดิมทีคิดว่าหยางเฉินเป็นนักบำเพ็ญกายจากโลกมนุษย์และไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าหยางเฉินจะไม่ธรรมดาอย่างที่เห็นเพียงผิวเผิน

ตอนนี้หยางเฉินยืนนิ่งอยู่ที่เดิมสีหน้าเขาดูเหม่อเล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร

"เขากำลังทำอะไร?"

มีคนถามด้วยความประหลาดใจ

หลิวชิ่งดูประหลาดใจเช่นกัน ทำไมหยางเฉินถึงนิ่งไปกะทันหัน?

ทันใดนั้นมีคนพูดว่า"เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและกัดฟันกลั้นมันไว้"

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมาทุกคนก็รู้ทันที

“ฉันก็ว่าเขาจะต้านหมัดชิงของหลิ่วเฉียงได้อย่างไรและยังยืนนิ่ง ที่แท้ได้รับบาดเจ็บภายในและกำลังกลั้นไว้อยู่”

"นี่คือหมัดชิงของหลิ่วเฉียงเขาทำกระบวนท่านี้ได้อย่างไร"

“หมัดชิงเป็นวิชามวยระดับสูงของตระกูลหลิ่วเฉียงและไม่ถ่ายทอดให้คนนอกเด็กคนนี้รู้ได้อย่างไร”

เหล่านักบูโดของสำนักเทียนไห่ต่างตะลึง

ท่าที่หยางเฉินใช้เมื่อกี้คือหมัดชิงของตระกูลหลิง ซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนกำลังฝันไป

คนที่มาจากโลกมนุษย์ที่เหมือนมดกลับรู้วิชามวยของตระกูลหลิวโลกบู๊โบราณกลาง

หลิวชิ่งจ้องหยางเฉินสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ

เขารู้ดีว่านี่เป็นครั้งแรกของหยางเฉินที่มาโลกบู๊โบราณกลาง นั่นหมายความว่าหยางเฉินเพิ่งเรียนรู้หมัดชิงเมื่อกี้นี้?

หลังจากที่เขาต้านหมัดชิงของหลิ่วเฉียง เขาก็ยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน คนอื่นๆ คิดว่าเขาได้รับบาดเจ็บภายในและพยายามกลั้นไว้

แต่ตอนนี้หลิวชิ่งเข้าใจแล้ว เมื่อกี้หยางเฉินกำลังทำความเข้าใจและใช้เวลาเพียงหนึ่งถึงสองนาทีในการเรียนรู้หมัดชิง

เหอตงเฉิงเก็บความเหยียดหยามบนใบหน้า เมื่อเขามองหยางเฉินสายตาของเขาเต็มไปด้วยกังวล

เขารู้ว่าเขาประเมินหยางเฉินต่ำไป

เขาสามารถทำลายตันเถียนของช่าวเหยียนด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว และทำให้หลิ่วเฉียงสลบไปด้วยหมัดเดียว เขาคงไม่ใช่นักบูโดธรรมดาอย่างแน่นอน

จู่ๆ เขาก็คิดว่าถ้าหมัดของหยางเฉินเมื่อกี้นี้โจมตีมาที่เขาจะต้านมันได้ไหม?

“ไอ้หนู แกรู้หมัดชิงได้อย่างไร”

เหอตงเฉิงจ้องหยางเฉินอย่างเย็นชาและถาม

หยางเฉินชำเลืองมองเหอตงเฉิงอย่างเหยียดหยาม "ฉันเพิ่งเรียนเมื่อกี้ มันยากมากหรือ"

“เพิ่งเรียนรู้เมื่อกี้? เป็นไปได้ยังไง?”

เหอตงเฉิงมีสีหน้าดุดันหรี่ตามองหยางเฉินและพูดว่า "ไอ้หนู หมัดชิงเป็นวิชามวยที่ไม่เปิดเผยภายนอกของตระกูลหลิว ทางที่ดีแกควรพูดความจริง ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ !"

หยางเฉินยิ้มเย้ย "ฉันอยากจะเห็นจริงๆว่าแกจะไม่เกรงใจอย่างไร"

พูดจบพลังที่แข็งแกร่งก็ปะทุออกมาจากตัวของเขา