The king of War นิยาย บท 2254

ม่อชิงซิวไม่คิดจะจากไป เขาถือดาบยาวจ้องมองไปทางผู้อาวุโสรอง

ศิษย์ทุกคนของสำนักเทียนไห่แทบไม่กล้าหายใจ มองไปยังม่อชิงซิวอย่างประหม่า

ในทางกลับกัน หยางเฉินยังคงนั่งสมาธิ อยู่ในสภาวะรู้แจ้ง

"ม่อชิงซิว ฉันจะให้โอกาสนายเป็นครั้งสุดท้าย ว่าจะไปให้พ้นสายตาของฉันเองหรือให้ฉันจัดการ ถ้าฉันทำร้ายนายบาดเจ็บขึ้นมาแล้วหัวหน้าสำนักเอ่ยถาม ล้วนเป็นความผิดของนาย”

ผู้อาวุโสรองพูดอีกครั้ง

แม้ว่าเขาจะไม่ชอบม่อชิงซิว แต่เขาก็รู้ว่าม่อชิงซิวถือว่ามีตำแหน่งค่อนข้างสูงในของหัวหน้าสำนัก หากม่อชิงซิวได้รับบาดเจ็บขฌ หัวหน้าสำนักจะไม่พอใจอย่างแน่นอน

แต่ตราบใดที่เขาไม่ฆ่าม่อชิงซิวหรือขับไล่ไป หัวหน้าสำนักก็จะไม่สามารถทำอะไรเขาได้

ม่อชิงซิวพูดอย่างเย็นชา "ผู้อาวุโสรองทำเกินเหตุไป คุณหยางเป็นแขกผู้มีเกียรติที่ได้รับเชิญจากผู้อาวุโสสาม และเป็นเพื่อนของผมด้วยจจ ผมจะไม่มีวันยืนดูเพื่อนของผมได้รับความอยุติธรรมในสำนักเทียนไห่แห่งนี้แน่นอน"

"เหอะ!"

ผู้อาวุโสรองตะคอกอย่างเย็นชาและพูดว่า "ดื้อรั้น ไร้ประโยชน์! ฉันอยากจะเห็นจริง ๆ ว่าแกคนเดียวจะปกป้องเขาได้เหรอ?"

เมื่อเสียงเงียบลง ผู้อาวุโสรองก็มายืนอยู่ตรงหน้าม่อชิงซิวแล้ว

จู่ ๆ ม่อชิงซิวก็เหงื่อแตก ยังไม่ทันตั้งตัว ผู้อาวุโสรองก็ตบหน้าอกเขาด้วยฝ่ามือ

"บูม!"

ม่อชิงซิวกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ร่างของเขาลอยขึ้นไปในอากาศมากกว่าสิบเมตร

"พี่ชาย!"

สีหน้าของม่อชิงจูเปลี่ยนไปทันที เธอพุ่งไปข้างหน้าหาพี่ชาย

ม่อชิงซิวพยายามลุกขึ้นจากพื้น ส่ายหน้าเบา ๆ "พี่ไม่เป็นไร!"

เขาต้องการที่จะพุ่งไปอีกครั้ง แต่ก็สายเกินไปเพราะเมื่อปราศจากการป้องกันของม่อชิงซิว ผู้อาวุโสรองได้มายืนอยู่ตรงหน้าหยางเฉินแล้ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่เย็นชา

“ไอ้หนู ถ้าเต็มใจที่จะเข้าสำนักของฉัน ฉันสามารถฝึกนายให้เป็นผู้สืบทอดของฉันได้ เมื่อทักษะด้านบู๊ของนายทะลวงไปถึงแดนนภาขั้นหก ฉันจะให้นายสืบทอดตำแหน่งผู้อาวุโสของฉันได้”

ขณะที่ทุกคนคิดว่าผู้อาวุโสรองกำลังจะโจมตีหยางเฉิน แต่เขากลับพูดแบบนั้นออกมา

"อะไรนะ?"

"ผู้อาวุโสรองต้องการส่งต่อตำแหน่งผู้อาวุโสให้กับเด็กคนนี้ที่มาจากโลกมนุษย์?"

“ผู้อาวุโสรองไม่ควรฆ่าเจ้าหมอนี่หรอกเหรอ? ทำไมถึงทำเช่นนี้?”

ศิษย์ของสำนักเทียนไห่ไม่สามารถยอมรับได้ในชั่วพริบตา

เหอตงเฉิงเดินโซเซถอยหลังไปหลายก้าว

เขาเป็นเพียงศิษย์คนที่ห้าของผู้อาวุโสรอง เขาจึงไม่เคยคิดที่จะสืบทอดตำแหน่งผู้อาวุโสนี้ เพราะเขารู้ว่าถึงยังไงก็ยังมีศิษย์พี่อีกสี่คนอยู่เหนือเขา เขานั้นไม่มีความหวังเลย

แต่ตอนนี้ ผู้อาวุโสรองกล่าวต่อที่สาธารณะว่าถ้าหยางเฉินเต็มใจละก็ เขาจะได้รับการสืบทอดตำแหน่งผู้อาวุโสเมื่อไปถึงแดนนภาขั้นหก

เหอตงเฉิงในตอนนี้ ท้องดูปั่นปวนสับสนมึนงง

นักบู๊ผู้ต่ำต้อยจากโลกมนุษย์ มีคุณสมบัติอะไรจะมาสืบทอดตำแหน่งผู้อาวุโสของสำนักเทียนไห่?

หลิวชิ่งรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน ในไม่ช้าเขาก็สงบลง เพราะรู้ว่าตอนนี้หยางเฉินจะอยู่รอดได้ก็ต่อเมื่อเขาตกลงเข้าร่วมสำนักของผู้อาวุโสรอง

ใบหน้าของม่อชิงซิวเคร่งขรึม เขาไม่ได้รู้สึกยินดีแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามเขาเต็มไปด้วยความกังวล

เพราะรู้แน่ชัดว่าผู้อาวุโสรองกำลังวางแผนอะไรอยู่ ผลงานของหยางเฉินก่อนหน้านี้เหนือความคาดหมายของทุกคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีการที่เขาใช้ในการฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บในช่วงเวลาสั้น ๆ ทำให้น่าตกใจยิ่งกว่า

ผู้อาวุโสรองไม่ต้องการให้หยางเฉินเข้ามาในสำนักธรรมดา ๆ แต่เพราะอยากรู้ความลับของหยางเฉินต่างหาก

แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจก็คือหยางเฉินยังคงหมกมุ่นอยู่กับสภาวะรู้แจ้งของเขา ไม่มีท่าทีใด ๆ ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำพูดของผู้อาวุโสรอง

ความรู้สึกไม่สบายใจที่รุนแรงแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา

แต่มันก็สายเกินไปที่เขาจะหลบได้

"บูม!"

ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของทุกคน สายฟ้าซึ่งดูเหมือนมังกรทองลงมาจากท้องฟ้า เจาะทะลุร่างของผู้อาวุโสรองโดยตรง

ทำให้ร่างกายของผู้อาวุโสรองแข็งอยู่กับที่ทันที พลังแห่งการทำลายล้างที่น่าสะพรึงกลัวก็โหมกระหน่ำในร่างกายของเขา

ฝ่ามือที่เขาเหวี่ยงออกไปเมื่อครู่ ตอนนี้เป็นสีดำไหม้เกรียม เห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บจากสายฟ้าเมื่อกี้

ตอนนั้นเองที่ทุกคนจึงได้พบว่า ณ จุดหนึ่งท้องฟ้าเหนือสำนักเทียนไห่ได้กลายเป็นทะเลแห่งฟ้าร้องไปแล้ว

พายุฝนฟ้าคะนองจำนวนนับไม่ถ้วนกระโจนเข้าสู่ความว่างเปล่าราวกับมังกรสายฟ้า

พลังสวรรค์อันน่าสะพรึงกลัวโผล่ออกมาจากท้องฟ้าและพุ่งลงมาโดยตรง

“ใครบอกฉันได้บ้างว่าเกิดอะไรขึ้น?”

“นี่ฟ้าถล่มหรือยังไง?”

“ตัวที่บินอยู่บนท้องฟ้าคือมังกรทอง?”

ศิษย์ของสำนักเทียนไห่ที่ไม่เคยเห็นฉากอันน่าตกใจมาก่อน ต่างก็พากันตกตะลึง

ม่อชิงซิวเงยหน้าขึ้นมองไปยังความว่างเปล่านี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความจริงจัง

ม่อชิงจูที่อยู่ข้าง ๆ พูดด้วยความประหลาดใจว่า "พี่ชายคะ ทำไมฉันถึงรู้สึกถึงกลิ่นอายแห่งหายนะจากท้องฟ้าแบบนี้? หรือจะมีคนกำลังจะฝ่าฟันภัยพิบัติสวรรค์?"

ม่อชิงซิวพยักหน้า สายตามองไปทางหยางเฉินที่ยังคงนั่งขัดสมาธิอยู่ เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "ถ้าพี่เดาไม่ผิดไปละก็ คงเป็นคุณหยางที่ทำให้เกิดภัยพิบัติสวรรค์นี้"