The king of War นิยาย บท 2256

ฉากนี้ ทำให้ทุกคนตกตะลึงไปทันที

สายฟ้าที่ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้ากลายเป็นมังกรสีทอง ย่างกรายมาอย่างพร้อมเพรียงกัน กลืนหยางเฉินหายไป

“เปรี้ยงเปรี้ยงเปรี้ยง!”

พื้นปฐพีสั่นสะเทือนขึ้น เหมือนกับว่าจะทำลายฟ้าและดินผืนนี้

“ใครสามารถบอกฉันได้บ้าง ว่านี่คือลิขิตสวรรค์จริงๆใช่ไหม?”

มีคนหลังจากตะลึงไปครู่ใหญ่ ถึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถามขึ้น

หยางเฉินในเวลานี้ ตกอยู่ท่ามกลางสายฟ้าสวรรค์โดยสมบูรณ์แล้ว ทุกคนเห็นแค่เพียงบริเวณที่หยางเฉินนั่งอยู่เมื่อครู่ เปล่งแสงสายฟ้าที่แสบตาครู่หนึ่ง มองไม่เห็นหยางเฉินเลยสักนิด

ไม่ต้องพูดถึงลูกศิษย์ทั่วไปของสำนักเทียนไห่ ตอ่ให้เป็นเจ้าสำนักของสำนักเทียนไห่ ก็ตกตะลึงไปอย่างสมบูรณ์ มีความรู้สึกบางอย่าง ตอนนี้ตนเองก็คือคนที่ขาดความรู้คนหนึ่ง

ในฐานะที่เป็นหนึ่งในผู้แข็งแกร่งสูงสุดของโลกบู๊โบราณกลาง คาดไม่ถึงว่าจะไม่สามารถมองทะลุลิขิตสวรรค์ของหยางเฉินไปได้

“เจ้าหนุ่มที่มาจากโลกมนุษย์คนนั้น เกรงว่าได้กลายเป็นเถ้าธุลีไปแล้วละมั้ง?”

“เขาจะต้องตายจนไม่สามารถตายได้อีกแล้ว ลิขิตสวรรค์ที่แข็งแกร่งขนาดนี้ ต่อให้เป็นนักบูโดแดนนภาขั้นหก ก็ไม่สามารถข้ามผ่านไปได้สำเร็จหรอกมั้ง?”

“จำเป็นต้องยอมรับว่า คนหนุ่มที่มาจากโลกมนุษย์คนนี้ แข็งแกร่งมากจริงๆ ถ้าหากไม่ตาย เกรงว่าจะมีความหวังเข้าสู่โลกบู๊โบราณบนได้จริงๆ แต่ที่น่าเสียดายก็คือ ภายใต้ลิขิตสวรรค์ที่แข็งแกร่งขนาดนี้ เขาต้องตายแน่นอน”

　　……

......

คนของสำนักเทียนไห่ทุกคน ต่างพากันเอ่ยปากกล่าว

“คุณหยาง!”

หมัดทั้งสองข้างของม่อชิงซิวกำขึ้นแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

ถึงแม้ว่าเขาจะเชื่อว่าหยางเฉินสามารถข้ามผ่านไปได้สำเร็จ แต่ลิขิตสวรรค์นี้แข็งแกร่งมากเกินไปจริงๆ แข็งแกร่งจนถึงขนาดที่เขามีความสิ้นหวังบางอย่าง

เขากับหยางเฉินเพิ่งจะประมือกันไป ถึงแม้ว่าจะพ่ายแพ้ในเงื้อมมือของหยางเฉิน แต่ก็รู้ดีว่าหยางเฉินไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมด แต่ว่าก็สามารถคาดเดากำลังของหยางเฉินได้คร่าวๆ

เขาคิดว่า ภายใต้ลิขิตสวรรค์ที่แข็งแกร่งเช่นนี้ เป็นไปไม่ได้ที่หยางเฉินจะข้ามผ่านไปได้สำเร็จ

“พี่ นี่เป็นลิขิตสวรรค์จริงๆไหม?”

ม่อชิงจูที่ยืนอยู่ด้านข้างของม่อชิงซิว กล่าวถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแปลกใจ

ม่อชิงซิวส่ายหน้าไปมา กล่าวด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม: “พี่ไม่เคยเห็นลิขิตสวรรค์แบบนี้มาก่อน แล้วก็ไม่เคยได้ยินมาก่อนเช่นกัน มองดูไปไม่เหมือนลิขิตสวรรค์ แต่ว่าลมปราณของสายฟ้าเหล่านี้ ก็ค่อนข้างเหมือนกับลิขิตสวรรค์เช่นกัน ตอนที่สายฟ้าสวรรค์แต่ละสายผ่าลงมา ลมปราณที่ปะทุออกมาในชั่วพริบตา ได้มากเกินกว่าลิขิตสวรรค์ปกติทั่วไปแล้ว”

ม่อชิงจูเบิกตากว้างกล่าว: “ถึงแม้ว่าไม่รู้รายละเอียด แต่สามารถคาดเดาได้คร่าวๆ เมื่อครู่นี้ สายฟ้าสวรรค์ลงมามากมายนับไม่ถ้วน ถ้าหากพูดว่า สายฟ้าสวรรค์เหล่านี้เป็นลิขิตสวรรค์จริง ไม่ใช่หมายความว่า หยางเฉินได้รับลิขิตสวรรค์หลายร้อยครั้งในครั้งเดียว?”

ม่อชิงซิวสีหน้าดูไม่ได้เป็นอย่างมาก แต่ยังพยักหน้า กล่าว: “ก็หมายความว่าแบบนี้ได้เหมือนกัน”

ในเวลานี้ อีกด้าน หลิวชิ่งที่ยืนอึ้งอยู่กับที่ตั้งแต่แรก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ใบหน้าของผู้อาวุโสรองก็เต็มไปด้วยความตื่นตะลึงเช่นกัน กล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ: “นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน?”

“ท่านอาจารย์ นี่เป็นลิขิตสวรรค์งั้นเหรอ?”

เหอตงเฉิงเอ่ยถามต่อผู้อาวุโสรอง

ผู้อาวุโสรองส่ายหน้า หลังจากนิ่งเงียบไปเล็กน้อย เขากล่าวเสียงขรึม: “ต่อให้ไม่ใช่ลิขิตสวรรค์ นั่นก็เทียบเคียงได้กับสายฟ้าสวรรค์หลายร้อยสายของลิขิตสวรรค์”

“อะไรนะ?”

เหอตงเฉิงตกใจทันที กล่าวถามอย่างอดไม่ได้: “นั่นไม่ใช่หมายความว่า หยางเฉินรับลิขิตสวรรค์หลายร้อยสายภายในชั่วเวลาพริบตาเดียว?”

ผู้อาวุโสรองพยักหน้า

หลังจากเหอตงเฉิงอึ้งไปครู่หนึ่ง ก็ปีติยินดีขึ้นมาทันที กล่าวอย่างตื่นเต้น: “ตอนที่นักบูโดปกติทั่วไปข้ามผ่านลิขิตสวรรค์ มีเพียงลิขิตสวรรค์สายเก้า อีกทั้งยังมีนักบูโดอีกมากมายไม่สามารถข้ามผ่านไปได้สำเร็จ ถึงขนาดตายภายใต้ลิขิตสวรรค์”

“ตอนนี้หยางเฉินรับลิขิตสวรรค์หลายร้อยสายภายในครั้งเดียว หยางเฉินจะต้องตายแน่นอน”

เมื่อได้ยินคำพูดของเหอตงเฉิง ผู้อาวุโสรองพยักหน้าเล็กน้อย เอ่ยปากกล่าว: “เธอพูดไม่ผิด ภายใต้ลิขิตสวรรค์ที่น่ากลัวแบบนี้ ไม่มีความเป็นไปได้เลยที่เขาจะรอดชีวิตไปได้”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความเสียดาย

เดิมทีเขายังอยากจะได้ความลับจากบนตัวของหยางเฉิน ตอนนี้ดูเหมือนว่า ทุกอย่างไม่มีความหวังแล้ว

ภายใต้ลิขิตสวรรค์ที่แข็งแกร่งขนาดนี้ หยางเฉินเกรงว่าจะตายจนไม่สามารถตายได้อีกแล้ว

“ทุกคนอดทนเอาไว้ ไม่อย่างนั้นทั่วทั้งสำนักเทียนไห่ จะต้องถูกทำลายลงแน่!”

ผู้แข็งแกร่งที่เป็นผู้นำคนหนึ่ง เอ่ยปากกล่าวทันที

ในเวลา ทั้งหมดอาศัยผู้แข็งแกร่งชั้นยอดของสำนักเทียนไห่เหล่านี้ฝืนค้ำเอาไว้ ทันทีที่ไม่ระวัง ม่านพลังที่พวกเขาร่วมมือกันจัดวางก็จะแตกสลาย

ทันทีที่ม่านพลังแตกสลาย เกรงว่าทั่วทั้งสำนักเทียนไห่จะถูกลิขิตสวรรค์เก้าร้อยเก้าสิบเก้าสายทำลายจนพินาศย่อยยับ

หยางเฉินที่นั่งอยู่บริเวณตรงกลางสุดของทะเลสายฟ้า ยังคงนั่งสมาธิอยู่ตามเดิม ราวกับสายฟ้าอันน่าตกใจที่ปกคลุมเต็มท้องฟ้า ไม่สามารถทำอันตรายให้เขาได้แม้แต่นิดเดียว

บนร่างกายของเขา ค่อยๆปรากฏสีทองแดงขึ้น ยังมีสายฟ้าขนาดเล็กจำนวนนับไม่ถ้วน กำลังแหวกว่ายอยู่บนตัวเขา

ในเวลานี้เอง ทันใดนั้นดวงตาทั้งสองข้างของหยางเฉินก็ลืมขึ้น

“เปรี้ยง! เปรี้ยง!”

ลำแสงสีทองเปล่งประกายสองสาย พุ่งออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของเขา ราวกับกระสุนสองลูก ที่ยิงหินยักษ์สองก้อนแตกละเอียดภายในชั่วพริบตา

ในตอนที่ดวงตาทั้งสองข้างของหยางเฉินกำลังลืมขึ้น มังกรสีทองจำนวนนับไม่ถ้วนที่เดิมทีล้อมรอบตัวเขา

หลังจากผ่านไปเพียงเวลาสั้นๆ สายฟ้ามังกรสีทองที่อยู่รอบตัวของหยางเฉินก็หายไปอย่างสิ้นซาก มีหยางเฉินเพียงคนเดียว ยืนอยู่ที่ตรงนั้น

ตอนที่ผู้แข็งแกร่งทุกคนของสำนักเทียนไห่เห็นว่าหยางเฉินยังมีชีวิตอยู่ รวมตัวกันกลายเป็นหิน

“เขายังมีชีวิตอยู่?”

จนกระทั่งมีคนส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ ทุกคนถึงได้สติกลับคืนมา

ผู้อาวุโสรองจ้องมองหยางเฉินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง แต่ในไม่ช้า ในสายตาของเขาถูกเติมเต็มไปด้วยความบ้าระห่ำ

ผู้อาวุโสรองเอ่ยปากพูด: “เจ้าหนุ่ม ฉันจะให้โอกาสเธอครั้งสุดท้ายอีกครั้ง กราบไว้เป็นลูกศิษย์ของฉัน ฉันจะไว้ชีวิตเธอสักครั้ง”

“ไสหัวไป!”

หยางเฉินพูดออกมาเพียงคำเดียว ตกตะลึงไปทั้งหมด!