The king of War นิยาย บท 265

แรงของหยางเฉินรุนแรงเพียงใด แค่กดศีรษะของผู้จัดการร้านอาหารลงบนพื้นทีหนึ่ง ส่วนหน้าของเขาก็กระแทกบนพื้นหินอ่อนที่หนาวเย็นอย่างแรง

ตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนที่เหมือนหมูโดนเชือดดังขึ้นมา หน้าผู้จัดการร้านอาหารหน้าเปื้อนเลือดสดเต็มไปหมด ไม่รู้ว่าฟันร่วงไปกี่ซี่

ในปากและบนหน้าล้วนแล้วแต่เป็นอาหารที่เพิ่งเหยียบไปนั้น

ทั้งร้านอาหารเป่ยหยวนชุน นอกจากเสียงร้องโหยหวนของผู้จัดการร้านอาหาร ก็ไม่มีเสียงอื่นใดอีก

เซี่ยเหอท่าทางอึ้งทึ่ง นี่คือสิ่งที่เขาบอกว่าจะไม่ทำเกินเหตุอย่างนั้นเหรอ?

ทันใดนั้นเธอนึกอะไรขึ้นได้ บนหน้าดูลนลาน รีบพูดเร่งไปว่า “หยางเฉิน คุณรีบหนีไป ไม่อย่างนั้นจะไม่ทันเอานะ!”

ถึงแม้จะทำงานมาได้ไม่กี่วัน แต่ก็รู้เรื่องราวบางอย่างเป็นอย่างดี ที่ร้านอาหารเป่ยหยวนชุนยังมีผู้มีอิทธิพลที่คอยดูแลพื้นที่โดยเฉพาะอยู่

หยางเฉินเพิ่งลงมือตีผู้จัดการร้านอาหารไป ผู้มีอิทธิพลเหล่านั้นคงจะไม่เลิกราไปด้วยดีแน่นอน

เพียงแต่ตอนที่เซี่ยเหอพูดประโยคนี้ออกมา ดันสายไปเสียแล้ว

“ทำร้ายคนแล้วคิดจะหนี? หนีรอดงั้นเหรอ?”

เสียงหนึ่งที่เต็มไปด้วยการหยอกเย้าดังขึ้นฉับพลัน

เห็นเพียงภายในห้องอาหารด้านข้าง มีชายกำยำรูปร่างสูงใหญ่เจ็ดแปดคนพุ่งออกมากันแล้ว ชั่วพริบตาเดียวก็ล้อมรอบหยางเฉินไว้ตรงกลาง

เซี่ยเหอสีหน้าซีดเซียว ภายในตกใจกลัวอย่างยิ่ง ร้อนใจจนน้ำตาไหลลงมาแล้ว มือน้อยทั้งสองข้างคว้าชายเสื้อของหยางเฉินไว้แน่น

“นึกไม่ถึงว่าดึงดูดต้าเมาออกมาแล้ว!”

“ต้าเมาคือใคร? เก่งกาจมากเหรอ?”

“แม้แต่ต้าเมาเธอยังไม่รู้จักเหรอ! เศรษฐีตระกูลซู กิจการที่เมืองเจียงโจว ล้วนปล่อยให้ต้าเมาครอบคลุมไว้ เธอว่าเขาเก่งหรือเปล่าล่ะ?”

“แม่งเอ๊ย! นั่นไม่ได้หมายความว่าพ่อหนุ่มคนนี้จะจบเห่แล้วเหรอ?”

“ต้องจบเห่แน่ เศรษฐีตระกูลซู เป็นคนที่ชายหนุ่มคนหนึ่งล่วงเกินได้เหรอ?”

ลูกค้าโดยรอบต่างรู้สึกเป็นกังวลแทนหยางเฉิน มองทางชายกำยำวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงกลางสุดคนนั้นด้วยสีหน้าประหม่า

“ท่านเมา คุณต้องทวงความเป็นธรรมให้ผมนะ!”

ผู้จัดการร้านอาหารหน้าเปื้อนเลือดเต็มไปหมด พูดจาแบบเสียงไม่ชัดเจน

สำหรับบาดแผลของผู้จัดการร้านอาหาร ต้าเมาไม่ได้มองเขาสักแวบเดียว จ้องเซี่ยเหอที่อยู่ด้านข้างหยางเฉินด้วยสายตาหื่นกามมาโดยตลอด

ดวงตาเล็กที่ไม่ถือว่าใหญ่สักเท่าไรคู่นั้น ตอนที่หรี่ขึ้นมา ก็คือร่องแถวหนึ่ง

เซี่ยเหอสัมผัสได้ว่าต้าเมาจ้องตนเองอยู่เช่นกัน เพราะความหวาดกลัว จึงกำลังสั่นเทาไปทั้งตัว หลบเข้าไปด้านหลังของหยางเฉินโดยจิตใต้สำนึก

“ไอ้หนุ่ม กล้าตีคนของฉันที่ถิ่นของฉันต้าเมา ต้องพูดว่านายกล้ามากเลย”

ต้าเมาทำท่าทางยิ้มกริ่ม คนที่ไม่รู้ ยังคิดว่ารอยยิ้มของเขาเป็นมิตรเมตตามาก

หยางเฉินพูดด้วยหน้าตาไร้อารมณ์ “ถ้าไม่ใช่หมาของนายเห่าไปทั่ว ฉันจะลงมือได้ยังไงกัน?”

“เชี่ยเอ๊ย! เจ้าหมอนี่บ้าไปแล้วหรือไง?”

“นึกไม่ถึงอยู่ต่อหน้าต้าเมา ยังกล้าด่าคนของเขาเป็นหมา!”

“นี่ไม่ใช่กำลังวอนหาที่ตายเหรอ?”

“เดิมทีเขายังมีทางรอด เวลานี้เหลือแค่ทางตายแล้ว!”

ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ทุกคนตื่นตกใจอย่างยิ่ง

สีหน้าต้าเมาไม่เปลี่ยนสักนิด ยังคงเป็นลักษณะท่าทางมีรอยยิ้มเต็มหน้าอย่างนั้น

ตอนที่ทุกคนต่างคิดว่าเขาจะระเบิดอารมณ์โกรธ ทันใดนั้นเขาหัวเราะขึ้นมาแล้ว

“ไอ้หนุ่ม นายยังโอหังแบบไม่สนใจอะไรเลยจริงๆ นะ! ไม่รู้คำว่าตายเขียนยังไงจริงสินะ”

ต้าเมาพูดจาเยาะเย้ย ในสายตากลับเต็มไปด้วยความโหดร้าย

“ท่านเมา ท่านมองเห็นแล้วใช่ไหม? เจ้าหมอนี่แม้แต่ท่านยังไม่ให้ความสำคัญ คนแบบนี้ควรเอาไปให้ปลากิน!”

บนหน้าผู้จัดการร้านอาหารมีรอยยิ้มที่บ้าคลั่งเต็มที่

เดิมทีเขายังกังวลว่าต้าเมาจะปล่อยหยางเฉินไป แต่นึกไม่ถึงว่าหยางเฉินนั้น แม้แต่ต้าเมาก็ไม่เห็นอยู่ในสายตาเลย จากความเข้าใจที่เขามีต่อต้าเมา หยางเฉินมีเพียงตายสถานเดียว

เว่ยหมิงเยว่ที่อยู่ด้านข้าง ในสายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ได้ใจ

หล่อนเข้าใจต้าเมาดีมาก รู้ว่าต้าเมามักมากในกาม และรู้ว่าวันนี้เขาอยู่ที่นี่พอดีด้วย

ในเมื่อหยางเฉินอยากออกหน้าแทนเซี่ยเหอ ขอเพียงต้องดึงดูดต้าเมาออกมา ด้วยหน้าตาที่ดูดีของเซี่ยเหอ ย่อมถูกลืมไม่ลงเป็นแน่ พอเป็นแบบนี้ หยางเฉินจะต้องผิดใจต้าเมาแน่นอน

สำหรับผู้ชายที่นั่งตรงข้ามของหล่อน ตกใจจนฉี่ใกล้จะราดไปตั้งนานแล้ว

ผู้ชายของหล่อนไม่ใช่คุณชายตระกูลใหญ่อะไร เป็นแค่นักศึกษามหาวิทยาลัยการกีฬาคนหนึ่งที่หล่อนเลี้ยงดู หน้าตาหล่อมาก เป็นสเปกของหล่อนพอดี

“ไอ้หนุ่ม แกวอนหาที่ตาย!”

ผู้จัดการร้านอาหารรีบตะโกนทันที

ในดวงตาเล็กของต้าเมา เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงอาฆาต

ในทั่วทุกที่ คนอื่นต่างแอบนินทาลับหลังว่าเขาเป็นแมวหน้ายิ้ม เพราะไม่ว่าเมื่อไร บนหน้าต้าเมามักจะมีรอยยิ้มเสมอ

คือแมวหน้ายิ้มแบบนี้ เวลานี้บนหน้าเขาปรากฏความโกรธเคืองพอสมควร แค่คิดก็รู้ว่าต้าเมาแค้นเคืองมากแค่ไหน

“แกสบายใจได้ ฉันจะไม่ให้แกตาย ฉันแค่จะบดขยี้แขนขาของแก ให้แกอยากอยู่ก็ไม่รอด อยากได้ก็ไม่ได้!”

“จากนั้นจะนอนกับผู้หญิงของแก ต่อหน้าแกด้วย!”

“ฉันอยากจะดูหน่อยสิ ถึงตอนนั้นแกยังหยิ่งในศักดิ์ศรีแบบนี้อยู่อีกหรือไม่?”

หน้าต้าเมาเต็มไปด้วยความดุร้าย ยังมีความตื่นเต้นส่วนหนึ่ง เรื่องที่พูดเมื่อสักครู่ เขาเหมือนอดใจรอไม่ไหวแล้ว

ชายกำยำที่ด้านหลังต้าเมาเหล่านั้น แต่ละคนหน้าตาเย้ยหยันเต็มที่ มองหยางเฉินอยู่ เหมือนกำลังมองคนพิการที่ร่างกายอ่อนแรง

“กลับบ้านไปนอนกับแม่แกสิ!”

หยางเฉินระเบิดความโกรธในชั่วขณะหนึ่ง

ถึงแม้เซี่ยเหอจะไม่ใช่ผู้หญิงของเขา แต่ยังเป็นเพื่อนที่สำคัญมากคนหนึ่ง

ปัจจุบันนี้โดนต้าเมาเหยียดหยามเช่นนี้ งั้นต้าเมาก็ไม่มีความหมายในการอยู่ต่อไปอีกแล้ว

“โอหัง!”

ถูกหยางเฉินด่าทอ ต้าเมาโกรธจัดจนถึงขั้นสุด รีบลุกขึ้นมาทันที ตะโกนด้วยความโมโห “จัดการเจ้าหมอนี่จนพิการ ฉันจะให้มันตายทั้งเป็น!”

ชายกำยำเจ็ดแปดคนรีบพุ่งเข้าไปทางหยางเฉินทันที

ส่วนเว่ยหมิงเยว่ที่ดูเรื่องสนุกด้านข้างด้วยสายตาเปล่งประกาย เต็มไปด้วยการรอคอย

สามารถมองเห็นหยางเฉินถูกทรมาน สำหรับหล่อนนั้น นี่คือการเสพสุข

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

ในช่วงเวลาที่อันตรายอย่างมาก เสียงตะโกนที่ขุ่นเคืองดังขึ้นฉับพลัน