The king of War นิยาย บท 282

“คุณก็เป็นแค่ผู้หญิงเลวทรามที่กล้าลงมือฆ่า แม้กระทั่งสามีคนเดียวของตัวเอง และยังมีหน้าจะมาพูดกฎหมายกับพวกเราอีก คู่ควรเหรอ?”

ผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ ถามกลับด้วยใบหน้าเย็นชา เธอพูดแบบนี้ออกมา โจวยู่ชุ่ยคนนั้นถึงกับตะลึงงันไป

ตัวเธอนั้นคิดว่า เรื่องทั้งหมดนี้เป็นการกระทำที่ไร้ข้อตำหนิเป็นอย่างดีแล้ว ตอนนี้คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกคนพูดความผิดของเธอทั้งหมดออกมา

“ฉัน......ฉันไม่เข้าใจคุณกำลังพูดอะไร!” โจวยู่ชุ่ยพูดอย่างติดอ่าง

เดิมทีเธอคิดว่า อีกฝ่ายต้องการพาไปที่ไหนสักแห่ง แต่ว่ารอมาตั้งนาน รถยนต์ก็ไม่ขยับ เหมือนว่ารออะไรบางอย่าง

ในเวลานั้นเอง รถโฟล์คเภาตันสีดำหนึ่งคัน ค่อยๆจอดอยู่หน้ารถAudi มีร่างของวัยรุ่นออกมาจากด้านในรถ

ผู้หญิงที่อยู่ที่นั่งข้างคนขับลงรถมาอย่างรีบร้อน ตามร่างนั้นและพูดอย่างเคารพ: “พี่เฉิน โจวยู่ชุ่ยอยู่ในรถ!”

หยางเฉินพยักหน้า มองไปที่ผู้หญิงอ่อนวัยที่อยู่ตรงหน้า เอ่ยปาก: “หลายวันมานี้ ลำบากคุณแล้ว!”

ผู้หญิงคนนี้นั่นก็คือหันซวน หลังจากครั้งที่แล้วเธอมาหาหยางเฉินขอมีดทรราช ถูกหยางเฉินช่วยไว้ และยังคืนมีดทรราชให้เธอ เธอก็ติดตามอยู่กับหยางเฉิน

หลายวันมานี้ เธออยู่ที่โรงพยาบาลอย่างลับๆคอยปกป้องฉินต้าหย่งมาโดยตลอด ดังนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาลทั้งหมด เธอนั้นรู้แจ้งกระจ่างชัดเป็นอย่างดี

หลังจากที่หยางเฉินขึ้นรถ ใบหน้าโจวยู่ชุ่ยเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจ: “หยางเฉิน!”

เธอทำไมถึงคิดไม่ถึงเลยว่าคนที่เธอพามาขึ้นรถนั้น คาดไม่ถึงว่าจะเป็นหยางเฉินส่งมา

“หยางเฉิน คุณนี่มันกล้าบ้าบิ่นเกินไปแล้วนะ ขนาดฉันยังกล้าลักพาตัวมาเลยเหรอ? คุณไม่กลัวว่าฉันจะฟ้องเสี่ยวฉี?”

โจวยู่ชุ่ยตื่นตะลึงอยู่สักครู่ ก็กลับมาเป็นท่าทางที่ขัดหูขัดตา พุ่งตรงมาด่าว่าหยางเฉินด้วยความไม่พอใจ

“เพี๊ยะ!”

หันซวนตบหนึ่งฉาดเข้าไปบนใบหน้าของโจวยู่ชุ่ย พูดอย่างโมโห: “คุณหุบปาก! ถ้ายังกล้าดูถูกเขาอีก ฉันจะเอาชีวิตแก!”

หันซวนในตอนนี้ สำหรับโจวยู่ชุ่ยแล้วเป็นคนที่ลงมือฆ่าคนได้จริง

ไม่กี่วันมานี้ โจวยู่ชุ่ยเป็นทำทารุณฉินต้าหย่งอย่างไรบ้าง เธอนั้นเห็นชัดเจนเป็นอย่างมาก ถ้าไม่ใช่กลัวจะแหวกหญ้าให้งูตื่น เธอก็คงลงมือไปนานแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เธอติดตามหยางเฉินแล้ว ในสายตาของเธอ หยางเฉินนั้นเป็นนายของเธอ ไม่อนุญาตให้ใครก็ตามทารุณกรรม

โจวยู่ชุ่ยไม่กลัวหยางเฉิน แต่กลายเป็นกลัวหันซวนสุดขีด

ตอนนี้ หันซวนพูดคำเหล่านี้ ทำให้เธอรู้สึกถึงความกดดันมหาศาลที่ไม่อาจจะเปรียบเปรยได้

ตั้งแต่แรกจนจบ หยางเฉินไม่ได้ห้ามปราม รอให้โจวยู่ชุ่ยสงบลงแล้ว ถึงจะมองเธอด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกและพูดกับเธอ: “คุณอย่าคิดนะว่า เรื่องที่ตัวเองทำทั้งหมดนั้น ไม่มีที่ติแล้ว อาศัยแค่หลักฐานที่เห็นอยู่ตอนนี้ ก็เพียงพอที่จะทำให้คุณเข้าไปอยู่ในคุกตลอดชีวิตแล้ว! หรือแม้กระทั่งเป็นโทษประหารชีวิต!”

“แต่ฉันจะไม่ทำแบบนั้นหรอก รู้หรือเปล่าว่าทำไม?”

“นั่นก็เป็นเพราะว่าเสี่ยวซีและเสี่ยวยี ฉันไม่อยากให้พวกเธอต้องรู้สึกเศร้าเสียใจ!”

“ในเมื่อเสี่ยวซีเลือกที่จะให้คุณหนีจากไป ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะปล่อยคุณไป!”

“แต่ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่จะให้โอกาสคุณมีชีวิต! ถ้ายังมีครั้งหน้า ฆ่า!”

“เพล้ง......เพล้ง......”

สิ้นเสียงของหยางเฉิน พลังมหาศาลก็แพร่กระจายออกมาจากร่างของเขา หน้าต่างกระจกของรถAudi a6 แตกกระจายเป็นผุยผงในพริบตา

ฉากนี้ โจวยู่ชุ่ยตื่นตะลึงเบิกตาทั้งคู่มอง เหมือนกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่รู้จักหยางเฉิน

บนร่างกายของหยางเฉิน เธอรู้สึกได้ถึงไอสังหารมหาศาลที่ไม่สามารถเปรียบเปรยได้ ถ้าหยางเฉินนั้นอยากได้ชีวิตของเธอ เป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก

หันซวนและร่างใหญ่ชุดดำสองคนนั้นเอง ก็ทำหน้าตาเซ่อซ่าไปเหมือนกัน

ถึงแม้ว่าพวกเขาเองก็ไม่เข้าใจแน่ชัด ว่าหยางเฉินทำได้อย่างไร แต่ก็เข้าใจถ่องแท้ว่า เรื่องทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้

ไม่ได้ลงมือ ก็ทำให้กระจกหน้าต่างรถแต่ละเอียดเป็นผุยผงแล้ว นี่คงไม่ใช่ว่าเป็นการดำรงอยู่ของสิ่งที่น่าหวาดกลัวอย่างมากอย่างนั้นเหรอ?

“ส่งเธอไปที่เมืองโจวเฉิง ตระกูลโจว!”

หยางเฉินเดินลงจากรถไป พูดกำชับกับหันซวน

“รับทราบ พี่เฉิน!”

หลังจากที่ดูโจวยู่ชุ่ยถูกส่งตัวไป หยางเฉินถึงเข้ามาในโรงพยาบาล

เพียงแต่เข้าไม่รู้ก็คือ ฉากที่โจวยู่ชุ่ยถูกคนของเขาพาตัวไปนั้น ได้ถูกเฉินซีเห็นเข้าแล้ว

ในสายตาของฉินซี โจวยู่ชุ่ยถึงอย่างไรก็เป็นมารดา ดังนั้นก็อยากที่จะมองตามหลังส่งเธอครั้งสุดท้ายด้วยตาตัวเอง

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า พอโจวยู่ชุ่ยลงมาจากตึก ก็ถูกคนใช้กำลังบังคับเข้าไปในรถ

และหลังจากนั้น หยางเฉินก็ปรากฏตัวออกมา

ในสายตาของฉินซีรู้สึกซาบซึ้ง ถึงแม้ว่าเธอนั้นจะไม่เข้าใจชัดเจนว่าหยางเฉินนั้นพูดอะไรกับโจวยู่ชุ่ยบ้าง แต่เธอมั่นใจ ว่าหยางเฉินนั้นไม่ทำร้ายโจวยู่ชุ่ย แค่จะส่งเธอเดินทางจากไป

“เสี่ยวซี!”

ยิ่งเห็นหันซวนมีท่าทางเคารพหยางเฉินขนาดนั้น เธอก็เข้าใจขึ้นมา ตั้งแต่แรก เธอนั้นทำผิดพลาดไปแล้ว

หยางเฉินในตอนนี้ ไม่ได้เหมือนเด็กน้อยยากจนที่ขอความช่วยเหลือไปทั่ว ขอยืมเงินห้าแสนเพื่อรักษามารดา แบบตอนแรกคนนั้นมาตั้งนานแล้ว

“ก๊า~”

ตอนนี้เอง รถเบรกอย่างรุนแรง หยุดรถตรงกลางถนนอย่างแน่นิ่ง

“อ่า……”

ศีรษะของโจวยู่ชุ่ยชนเข้ากับด้านหลังของที่เบาะแถวหน้าอย่างแรง ร้องออกมาด้วยเสียงสูงแหลมทันทีทันใด

หันซวนสีหน้าเยือกเย็นจับจ้องไปที่The Herdsmanสามคันด้านหน้า

ร่างใหญ่ชุดดำหลายคน ยืนอยู่ด้านหน้ารถ ตอนนี้สายตาจับจ้องมาที่รถของพวกเขา

“คุณขับรถกันภาษาอะไร?”

โจวยู่ชุ่ยบ่นอย่างไม่พอใจ เพียงแค่เธอเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นร่างใหญ่ชุดดำสี่คนยืนอยู่ด้านนอก สีหน้าเปลี่ยนซีดเผือดไปในทันที

“เขา......พวกเขาคือใครกัน?”

โจวยู่ชุ่ยถามออกมาอย่างสั่นเทา เพียงแต่ไม่มีใครสนใจ

“พี่ซวน! เอายังไงดี?”

คนคุ้มกันที่ขับรถ สีหน้าหนักแน่นมองมาที่หันซวน เขาและคนคุ้มกันโจวยู่ชุ่ยที่อยู่ด้านหลังพวกนั้น ทั้งหมดเป็นยอดฝีมือที่กวนเจิ้งซานเตรียมไว้

หันซวนหยิบมีดใหญ่ส่องแสงกระทบแสงจันทร์ พูดอย่างเยือกเย็น: “พวกคุณพาเธอกลับไปทางเดิม ถือโอกาสรายงานกับพี่เฉิน คนพวกนี้ ยกหน้าที่ให้ฉัน!”

“พี่ซวน!”

พวกนั้นกำลังอยากจะพูด ก็ถูกหันซวนห้ามปราม: “ทำตามที่ฉันบอก! ไป!”

สิ้นเสียง หันซวนก็หยิบมีดทรราชออกมาเรียบร้อยแล้ว ลงจากรถไป

ยอดฝีมือของตระกูลกวนนั้นรู้ความลำบากใจของหันซวน และก็รู้อย่างชัดเจนว่าโจวยู่ชุ่ยเป็นแม่ยายของหยางเฉิน ถึงแม้ว่าความผิดที่ให้อภัยไม่ได้ แต่ว่าก็ต้องปกป้องเป็นอย่างดี จึงรีบหันหัวรถกลับไป

เพียงแต่รถเพิ่งจะกลับหัว ด้านหลังก็มีรถThe Herdsmanอีกสามคันเรียงกันมา ปิดตายทางหนี

ตอนนี้เป็นเวลารุ่งสาง และทางนี้ ก็เป็นเพียงถนนซอยที่ตรงผ่านไปยังเมืองโจวเฉิง รถสามคันก็ทำให้ทางตันได้เรียบร้อยแล้ว