The king of War นิยาย บท 338

“ปรมาจารย์ถัง!”

คุณหญิงหวงตกใจค้างแล้ว เป็นครั้งแรกที่เธอสูญเสียการควบคุมอารมณ์ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

ส่วนหวงอันตกใจจนอกสั่นขวัญหายไปตั้งนานแล้ว เพียงมองแค่แวบเดียว ก็ไม่กล้ามองสภาพศพของปรมาจารย์ถังอีก

ในหัวสมองของเขา ปรากฏภาพเงาของชายหนุ่มคนหนึ่งขึ้นฉับพลัน ร่างกายราวกับปีศาจ ชั่วพริบตาเดียวปรากฏตัวตรงหน้าของตนเอง จากนั้นยกเขาขึ้นด้วยแขนข้างเดียว

อีกนิดเดียวเขาจะถูกอีกฝ่ายฆ่าแล้ว

พอมองจุดจบของปรมาจารย์อีกครั้ง เขารู้สึกโชคดีอย่างมากโดยฉับพลันที่ตนเองยังมีชีวิตรอด

“คุณป้าครับ ปรมาจารย์ถังจะต้องถูกหยางเฉินฆ่าแน่เลยครับ เขาเป็นปีศาจร้ายตัวหนึ่งชัดๆ ถ้าตอนนี้พวกเราไม่กลับไป เขาจะต้องมาที่ตระกูลเมิ่ง แล้วฆ่าพวกเราทิ้งแน่ครับ”

“ตอนนี้ปรมาจารย์ถังก็ตายไปแล้ว ถ้าหยางเฉินตามมาฆ่าที่ตระกูลเมิ่ง พวกเราคงตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”

“คุณป้าครับ ตอนนี้พวกเรารีบกลับเยนตูในคืนนี้กันเลยดีกว่า ไม่อย่างนั้นคงไม่ทันจริงๆ”

หวงอันกลัวจริงๆ แล้ว แทบจะบ้าคลั่ง ตะโกนพูดราวกับเป็นโรคประสาท

เขาในฐานะคนของตระกูลหวง ตั้งแต่เด็กก็คือคาบช้อนเงินมาเกิด อยู่ที่ตระกูล เดิมเป็นคุณชายเสเพลที่ไม่มีทักษะอะไรคนหนึ่ง

ถึงแม้จะไม่มีทางเข้าถึงวงการที่สำคัญของตระกูล แต่ด้วยสถานะญาติสายตรงตระกูลหวงของเขา จึงเพียงพอให้เขาไม่ต้องกังวลเรื่องความเป็นอยู่ไปทั้งชาติ

คนประเภทนี้ จะเคยประสบพบเจอเรื่องถูกฆ่าได้อย่างไรกัน?

ปรมาจารย์ถังแกร่งมากแค่ไหน เขารู้ชัดเจนมาก แม้แต่ปรมาจารย์ถังยังถูกฆ่าแล้ว แค่คิดก็รู้ถึงความหวาดผวาในใจของเขาเวลานี้

“ป้าบ!”

หวงเหมยตบบนหน้าของหวงอันทีหนึ่ง พูดอย่างโมโห “แกหุบปากไปเลยนะ! ขืนพูดมั่วๆ อีก อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”

ถึงแม้ว่าหวงเหมยจะตกใจกลัวอย่างยิ่ง แต่เธอในฐานะผู้หญิงของตระกูลหวง และอยู่ที่ตระกูลเมิ่ง ย่อมไม่สามารถแสดงความตื่นกลัวสักนิดออกมาได้เป็นธรรมดา

หลังหวงอันถูกตบหน้าไปทีหนึ่ง ใจจึงสงบลงมากทีเดียว แต่ยังคงหวาดกลัวอยู่มากเช่นกัน ตาแดงก่ำพูดว่า “คุณป้า หรือว่าพวกเราจะรออยู่แบบนี้ แล้วให้เขาตามมาฆ่าที่ตระกูลเมิ่งเหรอครับ?”

หวงเหมยไม่ได้พูดอะไร บนหน้าตาเต็มไปด้วยความตึงเครียด ตั้งนานเธอถึงเอ่ยปากบอกว่า “ถ้าเขาอยากตามมาฆ่าที่ตระกูลเมิ่งจริง คงไม่เพียงแค่ส่งศพของปรมาจารย์ถังกลับมาหรอก”

“งั้นเขาหมายความว่าอะไรกัน?”

ฟังคำพูดประโยคนี้ของหวงเหมยแล้ว หวงอันกลับโล่งอกไปทีหนึ่ง

“เขากำลังเตือนพวกเราอยู่!” หวงเหมยกัดฟันแน่นพลางพูดขึ้น

เมิ่งหงเย่สั่นไปทั้งตัวเช่นกัน บนหน้าดูเคร่งขรึม เขารู้ว่าหวงเหมยพูดไม่ผิด นี่คือการแจ้งเตือนจริงๆ

ในเมื่อนำคนมาส่งถึงตระกูลเมิ่ง งั้นก็อธิบายได้ว่าหยางเฉินรู้แล้วว่าการลอบสังหารของปรมาจารย์ถัง มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลเมิ่ง

นึกถึงตรงนี้ เมิ่งหงเย่ไม่มีทางควบคุมอาการสั่นทั้งตัวได้เลย

“ตุบ!”

เขาคุกเข่าลงแทบเท้าของหวงเหมยโดยตรง

“เจ้าบ้านเมิ่ง นี่คุณทำอะไรกัน?”

ชั่วขณะนั้นหวงเหมยตกใจใหญ่ รีบยื่นมือออกไปพยุงเมิ่งหงเย่แล้ว

เธอมาที่ตระกูลเมิ่ง ถึงแม้ท่าทางจะแข็งกร้าวมาก แต่ไม่ว่าอย่างไรเมิ่งหงเย่ก็คือพ่อสามีของเธอ

มีเหตุผลที่พ่อสามีจะมาคุกเข่าให้ลูกสะใภ้ที่ไหนกัน นี่คือการเนรคุณอย่างยิ่ง

“คุณหญิงหวง ขอร้องให้คุณช่วยตระกูลเมิ่งของผมด้วย!”

เมิ่งหงเย่ตาแดงก่ำ พูดแบบสะอึกสะอื้น “ไม่ว่าอย่างไรตระกูลเมิ่งก็เป็นตระกูลของเทียนเจียวกับฮุยเอ๋อนะ”

“เดิมทีอยากมอบตระกูลเมิ่งให้พวกเขาสองพ่อลูก เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้ว”

“ครั้งก่อน หยางเฉินเคยเตือนตระกูลเมิ่งว่าหากมีครั้งต่อไปอีก จะพังตระกูลเมิ่งของผม ตอนนี้ปรมาจารย์ถังลงมือกับเขา เขาจะต้องไม่ปล่อยตระกูลเมิ่งไปแน่”

เมิ่งหงเย่คุกเข่าอยู่ที่พื้นไม่ยอมขยับ ปล่อยให้หวงเหมยดึงต่อไป แต่เขาไม่ยอมลุกขึ้นมา

“ตาแก่ แกอยากตาย อย่าลากพวกฉันไปด้วยสิ”

หวงอันกลัวว่าหวงเหมยจะรับปาก จึงรีบบอกทันที “คุณป้าครับ ตาแก่คนนี้กำลังแสดงละครเศร้าให้คนเห็นใจ ท่านอย่าติดกับของเขาเป็นอันขาดนะครับ! หยางเฉินแม้แต่ปรมาจารย์ถังยังฆ่าได้ นับภาษาอะไรกับพวกเรา?”

หวงเหมยไม่ได้พูดอะไร แต่ในหัวสมองกลับปรากฏเหตุการณ์ฉากหนึ่งในอดีตขึ้นมา

สายตาหวงเหมยประกาย พูดอย่างโมโห “เรื่องนี้ ตระกูลอ้ายจำเป็นต้องให้คำอธิบายกับพวกเราตระกูลหวง”

“คุณป้าครับ เรื่องนี้คุณป้าจะต้องจัดการให้ผมนะครับ!” หวงอันพูดขึ้น

“สบายใจได้เลย ตั้งแต่เด็ก คนที่ป้ารักมากที่สุดก็คือแก แกก็เหมือนกับลูกชายของฉัน ฉันจะไม่สนใจแกได้อย่างไร?” หวงเหมยเผยรอยยิ้มที่ท่าทางรักและเมตตาออกมา

ชั่วขณะนั้นหวงอันตะลึงเพราะได้รับความเมตตาอย่างคาดไม่ถึง ที่ตระกูลหวง เขาเป็นเพียงรุ่นหลานชายขอบคนหนึ่ง ส่วนหวงเหมย ถึงแม้ไม่มีทางเข้าถึงสิทธิ์ที่สำคัญของตระกูลได้ โดยเฉพาะเธอเป็นลูกสาวของผู้นำตระกูลหวง

สถานะแบบนี้ ถึงแม้เธอจะไม่มีทางกุมอำนาจไว้ได้ แต่ตำแหน่งในตระกูล ยังไกลเกินกว่าหวงอันจะสามารถเปรียบเทียบได้

เวลานี้ หวงเหมยพูดประโยคนี้มา ตระกูลอ้ายย่อมต้องชดใช้ด้วยเหตุนี้แน่นอน

“คุณป้าครับ ให้ตระกูลอ้ายชดใช้สักหน่อยก็พอแล้ว แต่อย่าทำให้อ้ายหลินลำบากใจนะครับ ผมยังอยากแต่งงานกับหล่อนอยู่” หวงอันพูดอย่างเขินอายอยู่บ้างทันที

พอนึกถึงรูปร่างอันร้อนแรงของอ้ายหลินนั้น อีกทั้งใบหน้าที่งดงามอีก หวงอันรู้สึกว่าในท้องน้อยปั่นป่วนไปพักหนึ่ง

“สบายใจได้เลย ป้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร”

หวงเหมยหรี่ตาพูดขึ้น ในแววตาลึกมีจิตอาฆาตที่รุนแรงนิดๆ แวบผ่าน

“ขอบคุณครับคุณป้า! ขอบคุณครับคุณป้า!” หวงอันพูดขอบคุณติดกัน

แต่ชั่วขณะที่เขาพึ่งพูดจบนั้นเอง ในมือของหวงเหมยปรากฏปืนพกที่งดงามกระบอกหนึ่งขึ้นมากะทันหัน

“ปัง!”

เสียงปืนดังขึ้น หวงอันยังไม่ทันได้ตอบสนองเข้ามาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น บนหน้าผากก็มีรูเลือดรอยหนึ่งโผล่ขึ้นแล้ว อารมณ์บนหน้าหยุดชะงักฉับพลัน ร่างกายล้มลงบนพื้นตรงๆ

ฉากนี้ ทำเมิ่งหงเย่ตกใจค้าง สีหน้าเขาเปลี่ยนไปมาก พูดเสียงสั่นเครือขึ้นมา “คุณ......คุณหญิงหวง นี่คือคุณ?”

บนหน้าของหวงเหมยเผยท่าทางรับไม่ได้นิดๆ แต่ไม่นานก็สีหน้าหนักแน่นไร้ที่เปรียบ เอ่ยปากบอกว่า “มีเพียงการตายของหวงอัน ถึงสามารถทำให้ตระกูลหวงส่งยอดฝีมือที่แกร่งยิ่งกว่าออกมา ครั้งนี้ หยางเฉินจำเป็นต้องตายแบบไม่ต้องสงสัย!”

หัวใจของเมิ่งหงเย่เต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง อย่างไรเสียเขาก็คาดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะเหี้ยมโหดได้เช่นนี้ แม้แต่หลานชายของตนเองยังฆ่าได้ลง

“หวงอันถูกหยางเฉินฆ่า เข้าใจไหม?” หวงเหมยมองทางเมิ่งหงเย่ทันใด หรี่ตาถามย้ำ

เมิ่งหงเย่หวาดกลัวจนสั่นอย่างแรง รีบพยักหน้า “คุณอันเจอคู่หมั้นของตัวเองถูกแย่ง เลยพาปรมาจารย์ถังไปแก้แค้น ผลปรากฏว่าปรมาจารย์ถังและคุณชายอัน โดนฆ่าทิ้งหมด!”