The king of War นิยาย บท 357

เวลานี้ หยางเฉินได้รับโทรศัพท์ของกวนเจิ้งซานและเฉินซิงไห่ที่โทรเข้ามาหา เล่าจุดประสงค์ที่หานเยี่ยนโทรศัพท์หาพวกเขาให้หยางเฉินฟังทั้งหมดแล้ว

หยางเฉินเพียงแค่ตอบมานิ่งๆ “ผมรู้แล้ว!”

“เฟยเฟย ฉันจะไปเยี่ยมเจ้าบ้านหานสักหน่อยนะ จากนั้นก็จะกลับเลย”

หยางเฉินเดินมาถึงข้างกายหานเฟยเฟย พูดจาแบบยิ้มแย้ม

“อ่า? ไวขนาดนี้ก็จะกลับแล้วเหรอคะ? ตอนค่ำยังมีกิจกรรมอีกนะคะ!”

เห็นหยางเฉินจะไปแล้ว หานเฟยเฟยจึงทำหน้าอาลัยอาวรณ์

หยางเฉินหัวเราะนิดหน่อย “กิจกรรมอื่นๆ ฉันคงไม่เข้าร่วมแล้ว”

ถึงแม้ว่าหานเฟยเฟยจะไม่ยินยอมเท่าไร แต่ยังรู้ดีว่าระหว่างตนเองและหยางเฉิน เดิมทีไม่มีความหวังใดๆ เธอจึงไม่ฝืนขอร้องอีก

หลังจากตามคนที่หานเฟยเฟยส่งมา ใช้เวลาเพียงห้านาทีก็มาถึงในบ้านเล็กของคฤหาสน์แยกเดี่ยวหลังหนึ่งแล้ว

นี่คือส่วนหลบมุมเล็กๆ ที่ธรรมดามากแห่งหนึ่ง รอบด้านของตัวบ้าน คาดไม่ถึงว่าปลูกพืชผักไว้ส่วนหนึ่ง

ตอนที่หยางเฉินเดินมาถึงบ้านน้อย หานเซี่ยวเทียนกำลังถือพลั่วเหล็กอันหนึ่ง ขุดแปลงผักอยู่

“เจ้าบ้านหาน!”

หยางเฉินเอ่ยปากกะทันหัน

“หยางเฉิน?”

มองเห็นหยางเฉิน หานเซี่ยวเทียนแปลกใจอยู่บ้าง

หยางเฉินหัวเราะแล้วเดินเข้ามา “วันนี้มาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของเฟยเฟย เลยถือโอกาสมาเยี่ยมท่านสักหน่อยครับ”

“ฮ่าๆ หยางเฉินมีน้ำใจจริงๆ!”

หานเซี่ยวเทียนหัวเราะชัดแจ๋ว “หยางเฉิน นายรอก่อนนะ ฉันขอขุดมันเทศสักหน่อย เดี๋ยวจะทำมันเทศเผาให้นายกิน”

ที่แท้เขากำลังขุดมันเทศอยู่ ทันใดนั้นหยางเฉินอิจฉาวิถีชีวิตของหานเซี่ยวเทียนอยู่บ้าง

เขากำลังคิดมาทันใด ถ้ารอให้ตนเองแก่แล้ว จะสามารถหาสถานที่เล็กๆ บรรยากาศสงบสักแห่งได้หรือไม่ ซื้อที่ดินการเกษตรใหญ่ๆ สักผืน สร้างคฤหาสน์เล็กๆ สองชั้นหลังหนึ่ง หน้าบ้านและสวนหลังบ้าน ล้วนปลูกพืชผักและผลไม้ที่ฉินซีและเสี้ยวเสี้ยวชอบกินเอาไว้ให้หมด

ไม่นานหานเซี่ยวเทียนก็หิ้วตะกร้าผักใบหนึ่งเข้ามา บนหน้าเผยรอยยิ้มที่มีความสุขออกมา “พืชผักของที่นี่ ล้วนเป็นฉันปลูกด้วยตัวเองทั้งหมด ไม่ได้ใส่ยาฆ่าแมลงสักนิด เป็นผักสีเขียวธรรมชาติ”

“ชีวิตของเจ้าบ้านหาน ยังเป็นชีวิตในอุดมคติจริงๆ นะครับ!”

หยางเฉินหัวเราะพลางพูดขึ้น จากนั้นยื่นมือไปช่วยหานเซี่ยวเทียนหิ้วตะกร้าผักเข้าไปในบ้าน

หานเซี่ยวเทียนในฐานะผู้นำของตระกูล กลับไม่มีการวางมาดสักนิด

คฤหาสน์หลังน้อยสองชั้นที่เขาพักอาศัยก็ดูธรรมดาอย่างมาก ภายในบ้านตกแต่งแบบจีนแสนเรียบง่าย ผนังคือทาด้วยสีอิมัลชั่นที่จืดชืดมากเช่นกัน

“หยางเฉิน นายนั่งก่อนสิ ฉันจะไปเผามันเทศ เดี๋ยวก็สุก!”

หลังหานเซี่ยวเทียนจัดแจงให้หยางเฉินนั่งลง ก็ถือมันเทศไปในห้องครัวแล้ว

ในขณะเดียวกัน คฤหาสน์ตระกูลหาน ในบ้านเดี่ยวหลังหนึ่ง

หานเยี่ยนพึ่งกลับมาถึงที่บ้าน คนคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาแล้ว “ประธานหานครับ เจ้าหมอนั่นไม่ได้ออกไปจากคฤหาสน์ครับ แต่ว่าไปที่เซียงซีหยวนครับ!”

เซียงซีหยวนคือบ้านเล็กที่หานเซี่ยวเทียนพักอาศัย

หานเยี่ยนรีบลุกขึ้นมาทันที ก่อนจะตะโกนว่า “มันไปที่บ้านคุณพ่อฉันทางนั้นแล้ว? สารเลว เห็นว่าฉันไม่ได้สั่งสอนมันไปสักหน่อย ก็มากำเริบเสิบสานที่ตระกูลหานของฉันได้แล้วเหรอ?”

ก่อนหน้านี้ถูกกวนเจิ้งซานและเฉินซิงไห่ตัดสายโทรศัพท์ไป เดิมทียังโกรธเคืองมากอยู่แล้ว นึกไม่ถึงว่าหยางเฉินไม่เพียงไม่ได้เชื่อฟังคำพูดของตนเอง ทว่าไปหาหานเซี่ยวเทียนแล้ว

“ไปที่เซียงซีหยวนกับฉันสักเที่ยว! ฉันอยากจะดูหน่อยสิ รอฉันอยู่ต่อหน้าคุณพ่อ เปิดโปงเนื้อแท้ของแกแล้ว คุณพ่อฉันยังจะเกรงใจแกอยู่ขนาดนี้ไหม?”

ระหว่างที่พูด หานเยี่ยนก็ออกไปจากคฤหาสน์แล้ว

คู่ชีวิตของหานเซี่ยวเทียนเสียไปตั้งนานแล้ว หลายปีมานี้ เขาพักอยู่คนเดียวมาโดยตลอด

ถึงแม้จะไม่ได้มอบหมายอำนาจให้หานเยี่ยนถึงที่สุด แต่เรื่องราวของตระกูล โดยพื้นฐานมอบให้หานเยี่ยนและภรรยาของเขาถงเจินจัดการทั้งหมด

เพียงแค่เรื่องที่สำคัญ จำเป็นต้องรายงานต่อเขา

ในช่วงปกติ หานเซี่ยวเทียนจะอยู่ที่เซียงซีหยวนของตนเอง ปลูกพืชผักผลไม้ไป วันเวลาช่างมีความรู้สึกสุขใจอย่างมาก

“มันเทศเผาเรียบร้อยแล้ว ขอแค่ยี่สิบนาที ก็สามารถกินได้แล้ว”

ไม่นานหานเซี่ยวเทียนเดินออกมาจากห้องครัว ยิ้มบอกไป

หยางเฉินหัวเราะพูดว่า “นึกไม่ถึงเลยนะครับว่าผมจะโชคดีได้ชิมฝีมือของเจ้าบ้านหาน ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปแล้วล่ะก็ เกรงว่าผู้คนมากมายคงอิจฉาผมแย่แน่!”

“ฮ่าๆ!”

“ฮ่าๆ อร่อยก็ดี!”

ผลลัพธ์การทำงานของตนเองได้รับคำชมแล้ว หานเซี่ยวเทียนรู้สึกหอมหวานยิ่งกว่ามันเทศที่ตนเองกินเสียอีก

ตอนที่ทั้งสองกำลังกินมันเทศเผาอยู่ ประตูของคฤหาสน์ถูกเคาะดังกะทันหัน

“เข้ามา!”

หานเซี่ยวเทียนตะโกนไปทีหนึ่ง

ตามมาด้วยประตูคฤหาสน์ถูกเปิดออก ภาพคนที่คุ้นเคยคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู

“แกมาได้ยังไงกัน?”

มองเห็นหานเยี่ยน หานเซี่ยวเทียนขมวดคิ้วถามขึ้น

หานเยี่ยนไม่ได้ตอบ จ้องหยางเฉินที่นั่งอยู่ข้างกายหานเซี่ยวเทียน และในมือยังถือมันเทศเผาไว้แบบตาไม่กะพริบ

มันเทศที่หานเซี่ยวเทียนเผาด้วยตนเอง แม้แต่เขายังไม่เคยกินมาก่อน หยางเฉินที่ไม่มีคุณธรรมและฝีมือ นึกไม่ถึงจะสามารถกินได้?

“พ่อครับ ทำไมพ่อถึงให้เขามาที่นี่ได้? แถมยังให้เขากินมันเทศที่พ่อเผาด้วยตัวเองอีกครับ?”

อารมณ์ของหานเยี่ยนฮึกเหิมอยู่บ้าง

ที่จริงเขาไม่เข้าใจ สวะที่ถูกตระกูลทอดทิ้งคนหนึ่ง ทำไมถึงสามารถได้รับการต้อนรับอย่างดีของตระกูลกวนและตระกูลเฉิน ปัจจุบันนี้แม้แต่บิดาของตนเอง ยังชื่นชอบเขาอย่างยิ่งเหมือนกัน?

ในใจเขาไม่กระจ่าง และไม่พอใจอย่างมากด้วย!

หานเซี่ยวเทียนได้ยิน รอยยิ้มบนหน้าหายไปในที่สุด หรี่ตาพูดว่า “หยางเฉินเป็นแขกพิเศษของฉัน แกว่าทำไมฉันถึงให้เขามาที่นี่ล่ะ?”

“พ่อครับ เส้นสนกลในของเขา ผมค้นมาชัดเจนหมดแล้ว ถึงแม้เขาจะเป็นคนของตระกูลอวี๋เหวิน แต่เมื่อสิบแปดปีก่อน ถูกไล่ออกจากตระกูลแล้ว ตอนนี้เป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงของตระกูลเล็กที่เมืองเจียงโจว”

“เขาเคยช่วยชีวิตของพ่อ แต่ถ้าไม่มีพ่อ เขาจะสามารถคบค้าสมาคมกับตระกูลกวนและตระกูลเฉินได้อย่างไรครับ?”

“ถ้านับกันจริงๆ บุญคุณช่วยชีวิตที่เขามีต่อพ่อ พ่อก็ชดใช้ให้เป็นเท่าตัวตั้งแต่แรกแล้วนี่ครับ เดิมทีไม่จำเป็นต้องไปมาหาสู่กับคนประเภทนี้”

หานเยี่ยนอดทนไม่ไหวนำทุกอย่างที่ตนเองไปตรวจสอบมา บอกหานเซี่ยวเทียนไปทั้งหมดแล้ว

“หุบปาก!”

หานเซี่ยวเทียนโกรธจนสั่นเทาไปทั้งตัว ทันใดนั้นส่งเสียงตวาดขึ้น “ใครให้แกตรวจสอบหยางเฉินกัน?”