The king of War นิยาย บท 367

“อีกอย่าง ของในห้องนิทรรศการนี้เมืองเทียนฝู่ก็มีเหมือนกันค่ะ และในสินค้าแบบเดียวกัน ราคาที่นี่จะถูกกว่าด้วยนะคะ”

ถ้าเป็นคนอื่น หวางเยี่ยนจะไม่พูดแบบนั้นอย่างแน่นอน แต่เมื่อเธอรู้ว่าเป็นเพื่อนของหยางเฉิน เธอจึงไม่กล้าปิดบังอะไร

ใบหน้าของถังคุนกลายเป็นสีตับหมูในทันที เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูเหมือนกินแมลงวันเข้าไป ฉินยีก็อดหัวเราะไม่ได้

ตัวเธอเองก็ได้รับเชิญให้เข้าร่วมการประชุมแลกเปลี่ยนที่โรงแรมโอเอซิสเหมือนกัน ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าในงานนี้ไม่มีการประมูลอยู่แล้ว

“คุณก็ได้รับเชิญให้เข้าร่วมการประชุมแลกเปลี่ยนเหมือนกันเหรอ?”

ถังคุนซ่อนความโกรธแล้วถามหวางเยี่ยน

หวางเยี่ยนยิ้มจางๆ แล้วส่ายหัวตอบ “คุณผู้ชายเข้าใจผิดแล้วค่ะ ดิฉันยังไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นตัวแทนของเมืองเทียนฝู่มาเข้าร่วมการประชุมแลกเปลี่ยนนี้หรอกนะคะ”

“ในเมื่อไม่ใช่ แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าในการประชุมแลกเปลี่ยนนี้ไม่มีการประมูล?”

ในที่สุดถังคุนก็โพล่งออกมาและพูดด้วยความโกรธว่า “คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร?”

“ผมเป็นผู้จัดการใหญ่ของต้าเหอกรุ๊ปในเมืองโจวเฉิง เป็นตัวแทนของบริษัทในการเข้าร่วมการประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้ ฉะนั้น ในการประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้จะมีงานประมูลหรือไม่ ผมต้องรู้ดีกว่าคุณอยู่แล้ว!”

หวางเยี่ยนถึงกับแปลกใจ เธอไม่เข้าใจจริงๆ อุตส่าห์เตือนเขาด้วยความหวังดี แต่กลับทำให้เขาโกรธ

“เจียเจีย เราไปกันเถอะ! เมืองเทียนฝู่มีแต่คนโกหก! หวังอยากให้เราใช้เงินที่นี่อย่างเดียว ไร้บรรทัดฐานจริงๆ!”

ถังคุนกำลังจะพาสวุเจียออกไป เขาเดินไปด้วยและพูดไปด้วยว่า “เดี๋ยวถึงงานประมูลในการประชุมแลกเปลี่ยน ผมจะประมูลสร้อยข้อมือจักรพรรดิสีเขียวราคาหลักร้อยล้านให้คุณเอง!”

“เพล๊ง!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น และสายตาของทุกคนก็ถูกดึงดูดไปหมด

ในขณะที่ถังคุนรีบจับมือสวุเจียเพื่อจะพาเธอออกไปนั้น กระเป๋าของสวุเจียบังเอิญไปเกี่ยวกับตู้โชว์พอร์ซเลนสีขาวน้ำเงินชิ้นหนึ่งที่วางอยู่บนตู้โชว์ และมันก็ล้มลงกับพื้น

พอร์ซเลนสีขาวน้ำเงินชิ้นนั้นแตกเป็นเสี่ยงๆ และฉากนี้ก็ทำให้ทุกคนต้องตะลึง

เมืองเทียนฝู่เป็นร้านขายของเก่าอันดับหนึ่งในมณฑลเจียงผิง ซึ่งสินค้าชิ้นเล็ก ๆ ในร้าน อย่างน้อยก็เริ่มต้นด้วยหลักล้านหยวนแล้ว

คงไม่ต้องพูดถึงพอร์ซเลนสีขาวน้ำเงินชิ้นนี้ที่ถูกวางอยู่บนตู้โชว์ที่เด่นชัด ยิ่งไปกว่านั้น ลวดลายและรูปทรงของมันสวยงามมาก ซึ่งดูก็รู้ว่าไม่ใช่ของธรรมดา

แต่ตอนนี้มันกลับแตกเป็นเสี่ยงๆ เพราะสวุเจีย

“ก็แค่ขวดพอร์ซเลนเน่าๆ ขวดหนึ่งแตกไม่ใช่เหรอ? จะตกใจอะไรนักหนา?”

“สามีฉันมีเงิน เขายังจะซื้อสร้อยข้อมือจักรพรรดิสีเขียวมูลค่ากว่า 100 ล้านหยวนให้กับฉัน นับประสาอะไรกับขวดพอร์ซเลนเน่าๆ นี้!”

“ที่รัก รูดการ์ด!”

เดิมทีสวุเจียก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน แต่หลังจากที่เธอเห็นเป็นขวดพอร์ซเลนเก่าๆ ขวดหนึ่ง เธอก็รู้สึกโล่งใจ

ในเวลานี้ ท่าทีของเธอหยิ่งผยองมาก เธอไม่เพียงแต่ไม่ขอโทษ แต่กลับแสดงท่าทีไม่พอใจและจะให้ถังคุนรูดการ์ดให้เธอ

ถังคุนสีหน้าบูดบึ้งมาก ถ้าหากไม่ใช่เพราะการรักศักดิ์ศรี เขาคงอยากถีบผู้หญิงที่ซุ่มซ่ามคนนี้ทิ้งแล้ว

“รูดการ์ด!”

ถังคุนจะดุสวุเจียไม่ได้ เขาจึงได้แต่ระบายให้กับหวางเยี่ยน จากนั้นเขาหยิบบัตรธนาคารออกมาแล้วโยนลงที่เท้าของหวางเยี่ยน

หวางเยี่ยนในตอนนี้ดวงตาแดงก่ำและรู้สึกเสียใจมาก

เธอไม่เข้าใจว่าเธอเตือนพวกเขาด้วยความหวังดีแล้ว แต่ทำไมยังถูกเกลียดชังด้วย?

แต่เมื่อนึกถึงหยางเฉินที่คนใหญ่คนโตอย่างเฉินอิงเหายังต้องให้เกียรติแล้ว สำหรับเพื่อนของหยางเฉิน ต่อให้จะล้ำเส้นแค่ไหน เธอก็ต้องทน

เพราะการที่เธอมีวันนี้ได้ก็เพราะความเมตตาของหยางเฉิน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็รู้สึกดีขึ้นมาก ในขณะที่เธอกำลังจะก้มเก็บบัตรธนาคารที่ถังคุนโยนลงพื้น

“ไม่ต้องเก็บ!”

หยางเฉินตะโกนใส่หวางเยี่ยน

หวางเยี่ยนถึงกับสะดุ้งตกใจ แต่เป็นคำพูดของหยางเฉิน เธอจึงต้องทำตาม

แต่สิ่งที่ไม่เข้าใจก็คือทำไมหยางเฉินจะต้องเข้าข้างเธอด้วย?

ฉินยีได้แต่ส่ายหัว ในเวลานี้ เธอรู้สึกแค่ว่าเธอเปลืองน้ำลายเสียเปล่าที่ต้องคุยกับผู้หญิงแบบนี้

“รีบไปรูดบัตร รูดเสร็จเราจะได้ไปสักที!”

สวุเจียเองก็ไม่อยากตกเป็นความสนใจของผู้คนมากมาย เธอจึงตะโกนใส่หวางเยี่ยน

หวางเยี่ยนได้แต่แสดงสีหน้าลำบากใจ ในขณะที่เธอทำตัวไม่ถูก หยางเฉินมองไปที่ถังคุนแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง “เก็บเอง แล้วขอโทษเธอด้วย!”

“แมร่ง! มึงคิดว่ามึงเส้นใหญ่มาจากไหนกัน? ถ้ากูไม่เก็บล่ะ?”

ถังคุนพูดอย่างเย่อหยิ่ง

หวางเยี่ยนในขณะนี้รู้สึกกังวลและจึงรีบพูดขึ้นว่า “คุณหยางคะ หนูก็แค่พนักงานเล็กๆ คนหนึ่ง ไม่คู่ควรที่คุณจะต้องมาออกหน้าแทนหนู หนูเก็บเองก็ได้ค่ะ!”

อย่างที่พูด เธอจึงกำลังจะก้มเก็บบัตรธนาคารของถังคุน

“ผมซาบซึ้งในความจริงใจของคุณที่มีต่อลูกค้านะ แต่ไม่ใช่ทุกคนจะคู่ควรกับความจริงใจของคุณ!”

“คุณเก็บมันได้ แต่คุณต้องคิดให้ดีก่อน ในฐานะที่คุณเป็นพนักงานของเมืองเทียนฝู่ ทุกคำพูดและทุกการกระทำของคุณจะเป็นตัวแทนของเมืองเทียนฝู่!”

“คุณก้มหัวให้กับคนคนหนึ่งที่ไม่ได้เคารพเมืองเทียนฝู่ นั่นหมายความว่าทุกคนก็สามารถเหยียบย่ำคุณได้? ทุกคนสามารถเหยียบย่ำเมืองเทียนฝู่ได้?”

ในเวลานี้ หยางเฉินยืนหยัดอย่างภาคภูมิและในตัวก็เต็มไปด้วยความชอบธรรม

คำพูดของเขาดังก้องอยู่ในหูของหวางเยี่ยนราวกับเสียงเวทมนตร์

ผู้คนรอบๆ มองไปที่หยางเฉินด้วยดวงตาที่เฉียบคม

“ในโลกนี้ ทุกคนเท่าเทียมกัน ไม่ใช่ว่าคุณรวยแล้วคุณจะอยู่เหนือคนอื่น แล้วคุณไม่จำเป็นต้องให้เกียรติพนักงานขายก็ได้ เพราะนั่นเป็นการกระทำของคนที่ไร้จรรยาบรรณของมนุษย์!”

“ทุกสิ่งบนโลกใบนี้ล้วนเกื้อกูลกัน! ถ้าคุณเคารพผม ผมก็เคารพคุณ! ถ้าคุณให้เกียรติผม ผมก็ให้เกียรติคุณ!”

หยางเฉินพูดขึ้นอีกครั้ง คำพูดของเขาเหมือนพายุฝนฟ้าคะนองที่ดังสนั่นอยู่ข้างเข้าหูของทุกคน

ทั้งเมืองเทียนฝู่ถึงกับเงียบลง และคำพูดของหยางเฉินยังคงกึกก้องอยู่ในหัวของทุกคนอย่างไม่หยุด