The king of War นิยาย บท 386

คำถามที่หยางเฉินถามหวงจงนั้น ทำให้ทุกคนต่างก็ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ

ห้องสัมมนาที่กว้างใหญ่ได้ตกอยู่ในความเงียบทันที!

ไม่ว่าใครก็รับรู้ได้ ว่าหวงจงกำลังทำหน้าโมโหอย่างถึงที่สุด

“ลูกชายของฉันตายด้วยน้ำมือของแก ตอนนี้ฉันต้องการชีวิตของแก แล้วมันไม่ถูกตรงไหน?”

หวงจงพูดขึ้น และมีความรู้สึกเหมือนขึ้นหลังเสือแล้วลงยาก

ทั้งๆ ที่ตัวเองกำลังจะเอามณฑลเจียงผิงมาครอบครองได้แล้ว แต่ในช่วงจังหวะสำคัญ สมาคมบูโดก็โผล่มาอย่างไม่คาดคิด

การที่ต้องเผชิญหน้ากับสมาคมบูโดที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าตระกูลหวงนั้น เขาก็ไม่มั่นใจจริงๆ จึงจำต้องยอมล่าถอยไป

แต่กับตัวเบี้ยที่ถูกตระกูลอวี๋เหวินทอดทิ้งไปนั้น ยังไม่มีคุณสมบัติมากพอให้เขายอมถอยได้หรอก

แต่ว่าตอนนี้ เขาสามารถรับรู้ถึงจิตสังหารอันแรงกล้าจากตัวของหยางเฉิน มันให้ความรู้สึกกดดันไม่น้อยกว่าที่ฉือเจียงมีให้กับเขาเลย

“ลูกชายของคุณถูกใครฆ่า คุณเองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจแล้วไม่ใช่เหรอ?”

หยางเฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย “คิดที่จะป้ายความผิดให้ผม คุณมั่นใจแล้วใช่มั้ย ว่าจะสามารถทนรับกับความโกรธเกรี้ยวของผมได้?”

“ไอ้หนู ให้มันน้อยๆ หน่อยนะ! เดิมทีหวงอันหลานชายของฉันก็ถูกแกฆ่าอยู่แล้ว เรื่องนี้ ฉันกับเจ้าบ้านเมิ่งนั้นรู้ดี แกคิดว่าการที่แกพูดจาบ่ายเบี่ยง แล้วมันจะสามารถกลบเกลื่อนความผิดของตัวเองได้แล้วอย่างนั้นเหรอ?”

หวงเหมยนั่งต่อไปไม่ไหวแล้ว กลัวว่าตัวเองจะถูกเปิดเผย จึงรีบตวาดใส่หยางเฉินทันที

หยางเฉินหรี่ตาแล้วถามไปว่า “ในเมื่อคุณบอกว่า คุณกับเมิ่งหงเย่รู้ว่าผมเป็นคนฆ่าหลานชายของคุณ งั้นผมขอถามคุณหน่อยว่า ทำไมผมถึงต้องฆ่าเขา? แล้วผมฆ่าเขายังไง?”

“ถูกต้อง ฉันกับเจ้าบ้านเมิ่งนั้นรู้ว่าแกเป็นคนฆ่าหวงอันหลานชายของฉัน!”

หวงเหมยพูดออกมาด้วยความโมโห “แกใช้ปืนยิงหวงอันจนตาย!”

“คุณหญิงหวงพูดถูก พวกเรานั้นรู้จริงๆ ว่าคนที่ฆ่าคุณชายอัน ก็คือแก!”

“ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมแกถึงต้องฆ่าคุณชายอันนั้น ก็เพราะหม่าชาวพี่น้องของแก ไปแย่งคู่หมั้นของคุณชายอัน จนมีเรื่องกับคุณชายอันขึ้นมา”

“คุณหญิงหวงได้สั่งปรมาจารย์ถังไปหาพี่น้องของแกเพื่อแก้แค้นให้คุณชายอัน แต่ปรมาจารย์ถังกับคุณชายอันต่างก็ถูกแกใช้ปืนยิงจนตาย!”

เมิ่งหงเย่กัดฟันแน่น และลุกขึ้นมาอย่างเร่งรีบ

ตระกูลหวงนั้นสูญเสียอำนาจไปแล้ว เมื่อไหร่ที่ตระกูลหวงจากไป ตระกูลเมิ่งก็ต้องเจอกับการต่อต้านของตระกูลเศรษฐีต่างๆ ของเจียงผิง

พอถึงตอนนั้น ก็มีความเป็นไปได้ว่าตระกูลเมิ่งจะล่มสลายภายในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน

ถ้าตอนนี้สามารถให้ความช่วยเหลือกับตระกูลหวงได้ ไม่แน่ตระกูลหวงอาจจะเห็นค่าและให้ทางรอดกับตระกูลหวงอีกครั้งก็ได้

แต่ว่า เขากลับไม่รู้เลยว่า ภายใต้ความวุ่นวายนั้น เขาไม่เพียงไม่ได้ให้ความช่วยเหลือกับตระกูลหวง แต่กลับขุดหลุมให้กับตระกูลหวงไว้หลุมใหญ่แทน

หยางเฉินมองหน้าเมิ่งหงเย่ด้วยความเย็นชาไปทีหนึ่ง “จากที่คุณพูดมา คุณก็น่าจะมีหลักฐาน เห็นเองกับตา ว่าผมเป็นคนยิงหวงอันจนตายสินะ?”

“ก็ต้องมีหลักฐานอยู่แล้วสิ!”

เมิ่งหงเย่ตอบออกมาทันทีโดยไม่คิด แล้วพูดออกต่อว่า “ระหว่างทางที่ปรมาจารย์ถังกับคุณชายหวงถูกฆ่า มันมีกล้องวงจรปิดอยู่ด้วย ฉันกับคุณหญิงหวงต่างก็เห็นเหตุการณ์จากทางกล้องถึงได้รู้ว่าคุณชายหวงนั้นตายยังไง”

“หือ? มีกล้องวงจรปิดด้วยเหรอ? เอามันมาเปิดเลยสิ ให้ทุกคนได้รู้ ว่าคุณชายหวงที่คุณพูดถึงนั้นถูกใครฆ่าตายกันแน่”

หยางเฉินหรี่ตาแล้วยิ้มออกมา

เมิ่งหงเย่นั้นได้คิดหาวิธีรับมือตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว จึงได้พูดด้วยความโมโหว่า “คลิปนั้นมันถูกแกแย่งไปแล้ว แต่ตอนนี้แกยังจะมาบอกให้ฉันเปิดมันให้ดู นี่แกจงใจใช่มั้ย?”

หยางเฉินขำออกมา “ในเมื่อคุณบอกว่าคลิปนั้นถูกผมแย่งมาแล้ว งั้นผมก็ไม่ควรทำให้ทุกคนต้องผิดหวัง จริงมั้ย?”

พอคำพูดนั้นสิ้นสุดลง เขาก็พูดออกมาทันทีว่า “ในเมื่อเจ้าบ้านเมิ่งต้องการหลักฐาน งั้นก็เปิดให้เขาดูเลย!”

พอได้ยินคำพูดของหยางเฉิน เมิ่งหงเยกับหวงเหมยก็หันมาสบตากัน ในใจของทั้งสองกำลังกระวนกระวายอย่างถึงที่สุด

พวกเขานั้นรู้ดีอยู่แล้ว ว่าการตายของหวงอันนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหยางเฉินเลย แต่หยางเฉินกลับยอมรับมันออกมาต่อหน้าทุกคน

แถมยังพูดออกมาอย่างน่าประหลาดว่าเปิดให้เขาดู

แต่ไม่นาน พวกเขาก็ได้รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง

“พรึบ~”

จู่ๆ ไฟในห้องสัมมนาของการประชุมแลกเปลี่ยนก็ดับลง จอโปรเจคเตอร์ที่อยู่ด้านหน้าก็สว่างขึ้นอย่างกะทันหัน

จากนั้น ก็มีเงาของคนสามคนปรากฏขึ้นในโปรเจคเตอร์อย่างชัดเจน

“ขอบคุณครับคุณป้า! ขอบคุณครับคุณป้า!”

แต่ว่าการตายของหวงอัน ไม่เพียงไม่ทำให้เขาได้รับความช่วยเหลือที่เป็นรูปธรรม แต่จากเรื่องนี้ กลับทำให้มันกลายเป็นเรื่องตลกในเจียงผิงไปซะได้

สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ ต้องรู้ไปถึงเมืองเยนตูแน่นอน พอถึงตอนนั้นคนที่จะขายหน้า ก็คือตระกูลหวงทั้งตระกูล

“ฆ่า!”

หวงจงได้สั่งออกมาอย่างกะทันหัน

บอดี้การ์ดคนสุดท้ายที่อยู่ข้างกายเขา ไม่มีความปรานีเลยแม้แต่น้อย ถีบขาออกไป

“ตุบ!”

เกิดเสียงดังขึ้น เท้าของบอดี้การ์ดถีบเข้าที่ขมับของเมิ่งหงเย่อย่างจัง เมิ่งหงเย่ได้ตายคาที่อยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่ทันได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์เลยสักนิด

จากนั้น บอดี้การ์ดก็เดินไปทางหวงเหมย

“พี่ชาย ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ พี่ช่วยให้โอกาสฉันอีกสักครั้งนะ อย่าฆ่าฉันเลย ฉัน……”

“ตุบ!”

หวงเหมยยังไม่ทันได้พูดจบ บอดี้การ์ดก็ได้ลงมือไปก่อนแล้ว

จุดจบเหมือนกับเมิ่งหงเย่ โดนถีบใส่ขมับ แล้วตายคาที่!

ทั่วทั้งห้องสัมมนาตกอยู่ในความเงียบ!

ทุกคนต่างทำหน้าตกใจ ในใจก็รู้สึกหดหู่อย่างถึงที่สุด

“หยางเฉิน ฉันจำแกได้แล้ว!”

จู่ๆ หวงจงก็มองไปยังหยางเฉิน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชอบใจ

พูดจบ เขาหมุนตัวแล้วเดินจากไปเลย

“ผมอนุญาตให้คุณไปแล้วเหรอ?”

พอหวงจงเดินไปแค่ไม่กี่ก้าว ก็ได้มีเสียงที่ทรงอำนาจอย่างถึงที่สุดดังขึ้นจากทางด้านหลัง

สองเท้าของเขาเกร็งไปทันที หมุนตัวกลับมามองไปที่ชายหนุ่ม แต่ก็เป็นร่างที่หยิ่งผยอง แล้วพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “นี่ถ้าไม่ตายแกก็ไม่ยอมเลิกรากับฉันใช่มั้ย?”